Αντάριασμα

Μέρες τώρα δεν έχω μολύβι και χαρτί να γράψω.
Δεν έχω τίποτα να πώ
πέρα απ τον άνεμο.
Μπουκάρει στην καμινάδα του τζακιού να σβήσει τα λιωμένα κεριά.
Η θάλασσα επέλεξε το μολύβι .
Και η Μακρόνησος σκοτεινή.
Πόδια μαζεμένα στο στήθος προσπαθούν να ζεστανουν ψυχές και σώματα.
Ψυχρά τα χρώματα.
Τα κλαδιά του φοίνικα χαιρετούν το κενό.
Τρίζουν,τρέμουν,τρέχουν,τραβούν.
Κλείσε την πόρτα,μην τυχόν και μπει ο νόστος.
Απ έξω περιμένει.
Μαζί με τ απαγορευτικά της εποχής.
Γείρε μικρό μου να πλαγιάσουμε.
Τρίψε την μύτη με τ΄απαλόχνουδο χεράκι σου,
μέχρι να νανουριστείς.
Γείρε να στολίσεις τη μουντάδα με τα τσίνορα σου.
Ψυχή δεν φάνηκε.
Και οι δουλειές περιμένουν.
Και η δουλειά που ακόμα δεν βρέθηκε.
Και τα όνειρα που στοιχήθηκαν στη σειρά.
Ανυπομονα και ατίθασα.
Σσσσςςςς
Loathe
Wild is the wind