Πορτοκαλί

Αρχές Ιούνη ήταν...

Κάθε αρχή του Ιούνη κάτι νέο.Κάτι τεράστιο...

Εικόνες,προτάσεις,έρωτας ,Ήλιος,παιχνίδια,

Πού ν αντέξουν τα καλοκαίρια τόσο βάρος...;;;

Γύρισε στην αδελφή της και την σκούντηξε...

Κοίτα της είπε...Κοίτα έναν ωραίο άντρα....Είναι για μένα...

Και μετά ξεχάστηκαν οι κουβέντες και οι ματιές.

Έγιναν καθημερινότητα ανάγκη και ύπαρξη.

Ξημέρωσε με στήριξη και έννοια.....
Έπειτα έβγαλε ρίζες

Πέταξε κλαδί νέου έτους και προχώρησε.

Αφαίρεσε τα παράσιτα με το χέρι.
Ένα ένα....

Και άρχισε να μπουμπουκιάζει...

Καταχείμωνη άνοιξη....

Σχεδόν όνειρο.

Ονειράκι...

Σχεδόν συννεφένιο και απαλό...

Πάντα απέφευγε τα σύννεφα....Παραήταν ψηλά και αέρινα.

Μα εκείνο το πορτοκαλί του ουρανού την γέμιζε.

(αισιοδοξία και μυρωδιές...Αισθήσεις....)

Μετά αποφάσισε να φέρει το χειμώνα κατακαλόκαιρο...

Μόνη της.

Πάλι αρχές Ιούνη.

Βοήθησε και κείνο το "κομμάτι μάλαμα"....

Φοβίες οργή και αντίδραση....

Ήταν την ίδια μέρα που χάραξε πάνω στο μάλαμα τους αριθμούς...

Έφτασε ίσαμε τη θάλασσα...

Δεν πήγε παραμέσα.

Φοβήθηκε το καταγάλανο της...Το ρευστό της.

Μ ένα κοχύλι παράξενο στο χέρι ο τελευταίος θεριστής.

Έτρεξε στο πορτοκαλί εκείνο μπουμπούκι...
Σαν γατάκι με κλειστά τα μάτια....

Παρέλαβε τα στοιχειά της,αλήθεια πού είχαν κρυφτεί τόσο καιρό;
- αναθεματισμένες φιγούρες-
μετέωρη

Χώθηκε στη γωνίτσα...

Παγωμένο άγγιγμα,σχεδόν συνηθισμένο....

Ανάσα βαθιά,παρέα με την νέα σελήνη.

Ίσα να φαίνεται...

Πανσέληνος τελευταία φορά ,πίσω από κάτι βουνά να προβάλλει.

Πόσος καιρός πέρασε από τότε αλήθεια;

Χάθηκε στα χρώματα και έκλεισε μετα βίας την πόρτα πίσω της...

Όχι πολύ ακόμα....

Κοντεύουμε καρδιά μου.

Ανατέλλει πάλι μοσχολούλουδα....









Σκιάχτηκα....Σίγουρα όνειρο ήταν....