Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Μιάμιση κάμαρα θαμπάδα...


Η πόρτα ήταν ξύλινη,παλιά και δίφυλη.
Άβαφη για χρόνια ,είχε αποκτήσει το γκρίζο χρώμα του γερασμένου ξύλου.Στο πάνω μέρος της υπήρχε ένα ξύλο που ανοιγόκλεινε μ ένα απλό σπρώξιμο.
Ο ήχος της γειτονιάς κάθε νυχτιά με άνεμο.
Χρόνια μετά από εκείνο το ξύλο θα τρύπωναν ένα μικρό αγόρι για να την αντικρύσει πεσμένη κάτω...
Με το άνοιγμα της πόρτας φαινόταν η ξύλινη σκάλα.Και δίπλα το "κατώι" της.Ένας κλειστός σκοτεινός χώρος.Χωρίς ουτε ένα παράθυρο.Το μόνο φως εισέβαλλε απ την πόρτα τις μέρες του καλοκαιριού.Ένα πλυσταριό απ τα παλιά.Τσιμέντο στο πάτωμα,υγρασία και μπόλικα γερασμένα όνειρα.Δίπλα στο παλιό σεντούκι που χρησιμοποιούσε για καναπέ τα μεσημέρια του ήλιου,πριν βγεί στο πεζούλι της πόρτας για να πειράξει τους περαστικούς.Παχουλή με στρογγυλό κεφάλι.Με γκρίζα μαλλιά μαζεμένα σε κότσο με φουρκέτες στη βάση του σβέρκου,και κατακκόκινα μάγουλα.Ολοστρόγγυλη και γελαστή.Τράνταζε το γέλιο της.Γελούσαν τα καλοκαίρια τότε...
Οι χειμώνες έφταναν με το ανέβασμα της σκάλας.Κάθε σκαλί δικό του διαφορετικό τρίξιμο.Αρμονική σύνθεση ανόδου μέχρι την άνοιξη.
Δυο δωμάτια όλα και όλα εκεί.Ή ενάμισο.
Η κρεβατοκάμαρη μεγάλη και άδεια.Ένα άσπρο σιδερένιο παλιό κρεβάτι,μια τεράστια ξυλινη άδεια ντουλάπα,ένα σεντούκι και ένα τραπεζάκι μικρό στολισμένο με κορνιζαρισμένες φωτογραφίες.
Πάνω απ το τραπεζάκι το μοναδικό κάδρο του σπιτιού.Το κλασσικό με τις 4 κοπέλες αντί για εποχές.
Έξω απ την κρεβατοκάμαρα το επίσημο καθιστικό του σπιτιού.Το χωλ-καθιστικό.Ασβεστωμένο και καθαρό πάντα,μικρό ίσα που χωρούσε ένα ντιβανάκι παλιό, και δυό καρέκλες.Αντί για έπιπλα το τζάκι.Λές και όλο το δωμάτιο ήταν εκείνο το τζάκι.Και κείνη καθισμένη στο μικρό πεζούλι μπροστά.Συνήθως σκυμμένη πάνω σ ένα πλεκτό.Μέχρι που κάποιος, να κατέβαζε απ το ράφι με τις παλιές μπρούτζινες κατσαρόλες το κιτρινισμένο παλιοκαιρίτικο χάρτινο κουτί από παπούτσια.
Πάντα σταμάταγε ο χρόνος στα μάτια της, όταν τ αντίκρυζε.Θάμπωνε η ματιά της, στα ταξίδια της μνήμης και του νόστου.
Φωτογραφίες ασπρόμαυρες παλιές με τ άσπρο πλαίσιο και το δαντελωτό τελείωμα τους.Με την μπλέ σφραγίδα στο πίσω μέρος τους."Φώτο-Νικ" και η ημερομηνία.
Η ματια της ξενητεμένη.Μακρυά,στο Βέλγιο.Στους δυο γιούς της που είχε χρόνια να δει.
Στ αγγόνια της που δεν θα γνώριζε ποτέ.Στα τρένα,στα ταξίδια,στην Ευρώπη,στη ζωή που δεν ζούσε.
"Όλα τέλειωσαν τότε
Όταν ξεκίνησε ο Στρατήγους΄μ να πάει να τους βρει.Να με πάρει και μένα μετά εκεί.Να πάμε να δουλέψουμε όλοι μαζί.
Δεν πρόλαβε...
Μετά από δυο χρόνια ήρθαν και μου είπαν ,πως όταν έφτασε στη Γιουγκοσλαβία με το τρένο ,κατέβηκε για κάποιον λόγο,πιθανόν για την ανάγκη του.Δεν πρόλαβε να γυρίσει.Το τρένο έφυγε.Και κείνος έμεινε εκεί.Χωρίς χαρτιά,χωρίς να ξέρει λέξη ,χωρίς τίποτα.
Απλά ένας μετανάστης στα χέρια της αστυνομίας.Ακόμα ένας μετανάστης στα χέρια της κάθε αστυνομίας."
"Μου τον έφεραν άλλον άνθρωπο.Δεν γνώριζε κανέναν, δεν μίλαγε σε κανέναν.Μισός απ την πείνα και τις κακουχίες,μαύρος απ το πολύ ξύλο."
Από τότε έμεινα μόνη.Μ άφησαν μόνη.Μ έναν άνθρωπο μισό.Ούτε μνήμη,ούτε λόγια ούτε κορμί.Γιατί νομίζετε πως κάθομαι και γελάω δυνατά;;;Δεν μπορω στην ησυχία.Δεν αντέχω τη σιωπή.Και ας κατάντησα δέντρο έρμο στον αγέρα.Ας είν καλά τα παιδιά μου μόνο.
Και πριν προλάβει να ποτίσει η ματιά της με συγκίνηση έκλεινε πάντα το κουτί,το βαζε στη θέση του,ίσως λίγο πιο βαθιά κάθε φορά,και πλησίαζε στο παράθυρο,χαζεύοντας τους περαστικούς της γειτονιάς.Ξορκίζοντας στη ζωή,τη θαμπάδα απ τα μάτια.
Το ξεθώριασμα μιας ζωής.Σαν το ξεθώριασμα των φωτογραφιών.Σαν το ξεθώριασμα της μοναξιάς της.Τόσο που πλέον δεν την αποδεχόταν.Της χαχάνιζε και την διέλυε.Κάθε μέρα...
"Ποιός θέλει μια κουταλιά ζάχαρη;"ρωτούσε όσο έψηνε τον καφέ...
Και τρέχαμε προς το χαχανητό της...

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν με νοιάζει η γνώμη της γιαγιάς αλλά η λαθρομετανάστευση πρέπει να παταχθεί. Μπουρδέλο τα έχετε κάνει τα έθνη με τις θολοκουλτούρες σας. Φτάνει πια. Κλείστε σύνορα ανοίξτε στρατόπεδα

Δήμητρα είπε...

Φυσικά και δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω ούτε για τα σύνορα ούτε για τα έθνη ούτε για τα στρατόπεδα..Δεν έχει νόημα αφενός,δεν με νοιάζει αφετέρου.Αν απ όλο το κείμενο εσένα σου έμεινε η "λαθρομετανάστευση" ...υπομονή...και περαστικά σου.

venceremos είπε...

καλησπερα.. στεναχωρήθηκα..
εχω και τις μαύρες μου..
αστο καλο παλιοζωη...που δεν ζουμε..
φιλια καρυστινά

Δήμητρα είπε...

Kαλώς την Venceremos....Παλιοζωή...δεν ξέρω...Φιλί μεγάλο...

jf είπε...

Κείμενο δυνατό… που με ταξίδεψε σε εποχές παλιές… στο σπίτι της γιαγιά μου με το ανώι, το πλυσταριό, το κοτέτσι, το σεντούκι, το κρεμαστό ερμάρι όπου φύλαγε το ψωμί… πώς χωρούσαν όλα σε μια στάλα!... Κι όλες οι γειτόνισσες παρέα κάθε δείλι να κάθονται έξω στο δρόμο και να κεντούν… Κι ύστερα ήρθε η εισβολή, το ξεσπίτωμα, η προσφυγιά…
Νάσαι καλά...

Skouliki είπε...

δυσκολο ..οι χαρες πλεον ειναι δυσευρετες

Μηθυμναίος είπε...

Τσιμέντο στο πάτωμα, υγρασία και μπόλικα γερασμένα όνειρα
Οι γνωστές θλιβερές εικόνες και ιστορίες εκείνης της εποχής…

Πάνω απ’ το τραπεζάκι το μοναδικό κάδρο του σπιτιού. Το κλασσικό με τις 4 κοπέλες αντί για εποχές.
Αμ’ το άλλο; ο καθρέφτης με το Καλημέρα;

Θάμπωνε η ματιά της, στα ταξίδια της μνήμης και του νόστου
Θάμπωσε και η δική μου ματιά διαβάζοντας τούτη την καταπληκτική ιστορία σου, Δημητρούλα…

Ακόμα και με το «Φωτο-Νικ»…
Tο θυμάμαι…

tantoguanto είπε...

Καλησπέρα Δημητρούλα.
Τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα δεν είναι πια τόπος «εξαγωγής» μεταναστών αλλά υποδοχής τους. Και, παρά τις αυτοθαυμαστικές ή αυτοπαρηγορητικές αναφορές μας στον Ξένιο Δία και στον φιλάλληλο και αγαπητικό χριστιανισμό μας, τόσο οι επιστημονικές έρευνες και σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης όσο και οι παραστάσεις του καθενός μαρτυρούν ότι η μακρά φυλετική μας εμπειρία της ξενιτιάς και της μετανάστευσης κάθε άλλο παρά απέτρεψε την ξενοφοβία και την μισαλλοδοξία.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

To κείμενό σου Πασχαλίτσα ήταν δυνατό σαν πόνος. Χρειάζεται όμως να πονούμε, για να νιώθουμε περισσότερο, για να σκεπτόμαστε πιο σωστά, για να καταλαβαίνουμε πιο βαθιά ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο...

Φθα είπε...

Εγώ διαβάζοντας το κείμενό σου ένιωσα μια γλυκιά ηρεμία. Αφέθηκα να με πάει πίσω. Κάθε εικόνα προβλήθηκε μπροστά στα μάτια μου καθαρή. Κάθε λέξη έφτασε στ' αυτιά μου λες και μου απευθύνθηκε. Και η γιαγιά με το σκαμμένο πρόσωπο και τη χαμένη ζωή στάθηκε ολοζώντανη μπροστά μου τείνοντάς μου ένα κουταλάκι και μου πέταξε:
"Μήπως θέλεις μια κουταλιά ζάχαρη;"
Άνοιξα το στόμα μου όπως σαν ήμαστε παιδιά τις Κυριακές στην εκκλησία που περιμέναμε να έρθει η σειρά μας για να κοινωνήσουμε...

b|a|s|n\i/a είπε...

κάθε φώτο μια ζωή ολόκληρη.
μια γλυκόπικρη γεύση.
καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Είχε ιδιαίτερη αξία το κείμενο σου για μένα. Είμαι παιδί μεταναστών. Γνώρισα τη γιαγιά μου πρώτη φορά το ’84 στα 17 μου. Ο πατέρας μου είχε 18 χρόνια ολόκληρα να δει τη μάνα του. Έμενε σε ένα τέτοιο μικρό σπιτάκι η γιαγιά .. Μου θύμησες τόσες εικόνες …. Μέχρι και μυρωδιές θυμήθηκα. Τώρα μένω στην Ελλάδα και πηγαίνω στο χωριό πολύ συχνά. Όλα μοιάζουν γνώριμα και έχει χαθεί αυτό το «μυστήριο» και η αύρα που θύμιζε ένα τόπο ξεχασμένο απ’ το χρόνο. Σ’ ευχαριστώ που μου ξαναζωντάνεψες αυτές τις εικόνες ….

Πρώτη μου φορά εδώ … θα έρχομαι συχνά !!

Καλημέρα.

Μαριλένα είπε...

στενάχωρο, μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά να διαβάζεις..
κι εχω και μια αδυναμία στους αδύναμους..

Δήμητρα είπε...

Jamanfou...εκείνο το ερμάρι στο χωριό το λέμε φανάρι...Ακόμα αναρωτιέμαι πόσο αλλιώτικα ήταν τα τρόφιμα τότε για να συντηρούνται καλοκαιριάτικα..και πόσο αλλιώτικα ήταν ο καιρός τα καλοκαίρια ...Καλημέρα

Σκουλικάκι δυστυχώς...Καλημέρα!

Πατριωτέλ'μ ο καθρέφτης εκείνος...Σχεδόν σ όλες τις γιαγιάδες του χωριού...Και σαν παιδί πέρναγα απ όλες...Και ο Φωτο-Νικ....
Φιλί!!


Καλησπέρα Ταντο..Δυστυχώς ξεχνούμε...Ούτε φιλοξενία,θυμόμαστε ούτε τις δυσκολίες των μεταναστών τότε...Και ο ρατσισμός μαςείναι απίστευτα μεγάλος...
Αυτό που ξέρω,φοβάμαι,νιώθω είναι η επερχόμενη εξαγωγή μεταναστών τα επόμενα χρόνια...Εκεί θέλω να μας δώ όλους...!!!Καλησπέρα

Φαίδωνα καλωσήλθες.Έτσι είναι.Πονάμε και μαθαίνουμε...Πονάμε και αισθανόμαστε.Καλησπέρα!

Φθα εκείνη η κουταλιά ζάχαρη με άρωμα ελληνικού καφέ..έχει μείνει απίστευτα μέσα μου,εικόνα άρωμα και γεύση.Καλημέρα και φιλί.

Βασίλη καλημέρα :)

Μεταλλαγμένε εσύ μπορείς να μιλήσεις καλύτερα απ τον καθένα για τον καθένα.Καλωσήλθες.:)

Μαριλένα καλημέρα.Φιλί :)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Σα να κρυφοκοίταζα από μια χαραμάδα τη γερόντισσα από τη Μυτιλήνη. Γιατί εκτός από τη γλυκόπικρη χαρά που φαντάζομαι ότι ένιωσες αποτυπώνοντας στο χαρτί τούτη σου την ανάμνηση, έκανες κι άλλα καλά: ανέσυρες από τη λήθη μια ζωή δίνοντας της στο μέτρο που κατόρθωσες την αξία που της πρέπει και επιπλέον άνοιξες μια χαραμάδα για μας τους λοιπούς.

Μια μυτιληνιά της Αθήνας που μεγάλωσε με ιστορίες του παππού της για το νησί

Ra Ma είπε...

Ωραίες οι μνήμες σου! Μου θύμισες επίσης το φανάρι για τα φαγητά και το μπλε βρυσάκι και το πλύσιμο χεριών και προσώπου.
Τελικά μου φαίνεται πως όλες οι γιαγιάδες είναι ίδιες!
Καλό απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

Φοβερή φωτογραφία... θυμάμαι και εγώ κάποιες αντίστοιχες που κοιτούσα στα χαντακωμένα άλμπουμ της γιαγιάς μου...

Πραγματικά άλλη ζωή, άλλα βάσανα.. άλλοι πόνοι...

Φιλί και καλησπέρα

anna είπε...

Μπράβο!!!!! Κατάφερες να ξυπνήσεις σε όλους θύμισες,γεύσεις,χρώματα, αρώματα!!!Και μια μελαγχολία!!!Την καλησπέρα μου.

Δήμητρα είπε...

Κλεοπάτρα και Μινγκ,καλωσόρισες.Σ ευχαριστώ.Κάτσε για γλυκό!

Μαρκονάκι μου που το πας εκείνο το βρυσάκι αλήθεια;;;Καλησπέρα.

Καλώς τον Οδοιπόρο μου.Φιλιά.

Αννιώ τελικά οι μνήμες όλων συχνά διασταυρώνονται...Φιλιά

Roadartist είπε...

Dimitroula teleia i fwto..
Milaei apo monh ths..
Na ektimoume.... ;)

Πού πήγε;;