Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων... Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε <<αγάπη>>, είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι' αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: <<Αγάπη; Είμαι εγώ>>. Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας <<Πέρσης>> θα πει αυτό είναι <<τρίχα>>. Ένας βαρκάρης θ' αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
Σε καίει... Σε λιώνει... Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!
Αυτό το <<πράμα>> πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ' όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις... Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες... θα 'χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα 'χεις φρικτά ασκημίσει. Αληθεια... αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι' αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: <<Αγάπη; Είμαι εγώ>>. Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας <<Πέρσης>> θα πει αυτό είναι <<τρίχα>>. Ένας βαρκάρης θ' αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
Σε καίει... Σε λιώνει... Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!
Αυτό το <<πράμα>> πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ' όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις... Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες... θα 'χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα 'χεις φρικτά ασκημίσει. Αληθεια... αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
Απόσπασμα απ τ αγαπημένα...
Από κείνα που μιλούν καλύτερα,όχι για γιορτές,λουλούδια,έρωτες,εμπόριο,αγάπες.Ούτως ή άλλως αυτά τ αφήσαμε κάπου στο Λύκειο.Μιλούν για τα απλά πράγματα της καθημερινότητας.Όσο πιο απλά,τόσο πιο δύσκολα να ταιριάξεις λέξεις στη σκέψη τους...
Μόνο κάποια αποσπάσματα....
Καλησπέρα!
13 σχόλια:
είναι αυτό που με κάποιο μαγικό τρόπο σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ολοκληρωμένος και τόσο μισός την ίδια στιγμή. τόσο γεμάτος και τόσο άδειος. είναι αυτό. το κάτι. που σε κάνει να χαμογελάς σε ένα χαμόγελο, σε ένα βλέμμα, σε ένα άγγιγμα. που το αισθάνεσαι απλά δικό σου. και σε αισθάνεται δικό του.
Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
αυτό, μονάχα, φτάνει..
:)
Καλό βράδυ μικρούλα πασχ(π)αλίτσα!
Φιλιά!
Απλά, ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Την καλησπέρα μου
πασχαλίτσα άπαιχτο αλήθεια με ποιον με απατάς??άσχετο πλάkα κάνω φιλάκια
"Αγαπώ θα πει χάνομαι"
"Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."
Νίκος Καζαντζάκης
Όμορφη επιλογή, μοναδική σαν εσένα
Καλημέρα με αγάπη
Φιλιά
O αέρας φύσαγε σα γύφτος...
Αγάπη είναι, όταν δυο πουλιά μαλώνουν,τσιμπολογιούνται και ξεπουπουλιάζοναι. Ύστερα πέφτουν να κοιμηθούν αγκαλιά στο στρώμα που έφτιαξαν από τα πούπουλά τους.
'Οπως το θυμάμαι...κι ας έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τη τελευταία φορά που το διάβασα(για τρίτη ή τέταρτη φορά ίσως).
Αυτά... κι αυτά που έγραψες κι άλλα πολλά αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου από το λατρεμένο αυτό βιβλίο του Μ.Λουντέμη.
Να έχεις μια όμορφη μέρα!
Ax αγάπη αγάπη αγάπη...
η γιορτή βέβαια έιναι των ερωτευμένων...δεν ειναι το ίδιο..δεν είναι ακριβως το ίδιο..το δεύτερο έχει ημερομηνία λήξις , το πρώτο δεν έχει...
σου έχω κάτι
έλα να δείς
φιλιά Κυριακάτικα
Με θυμάμαι μικρό να διαβάζω το βιβλίο και να δακρίζω συχνά...
Η Αγάπη, Κ. Ουράνη
"Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει".
Καλησπέρα Δημητρούλα απο το δεύτερο blog μου http://tantoguanto.wordpress.com
Το Μυστικό
Βαθιά κρυμμένο μυστικό
μέσα μου φυλαγμένο
σε μια καρδιά ταμένο
το έχω από καιρό
Προσμένω νά'ρθει η στιγμή
στα χείλη μου να φτάσει
λίγο να ξαποστάσει
κι έξω στο φως να βγει
Μοιάζουν τα λόγια με γιορτή
όταν τα πλάθει η ψυχή
και τα μιλούν τα μάτια
μα κινδυνεύουν να χαθούν
σαν τύχει και δεν ακουστούν
και γίνουνε κομμάτια
Πολύτιμό μου φυλαχτό
μονάκριβη παρέα
κρατώ κλειστή αυλαία
θλιμμένο μη σε δω
Γιατί όποιος ξέρει ν'αγαπά
πιο δυνατά πονάει
το όχι σαν τον τρυπάει
και το όνειρο σκορπά
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι: Γιάννης Γιαβάρας
Α μωρέ Μεταλλαγμένε...Απίστευτο πάλι...Φιλί μεγάλο!
Δημοσίευση σχολίου