Μάνα...

Ένα εξάμηνο χωρίς τα μάτια της.
Τα όμορφα, βαθιά της μάτια, καρφωμένα πάνω μου.Πάνω μας.Με εκείνες τις δυό ρυτίδες της έννοιας ανάμεσα.Η μια δική μου.
Το πιο μακρύ διάστημα στη σχέση μας.
Το πιο περίεργο.Σαν τούτη την 30χρονη σχέση μας.
Εξάρτηση,λατρεία,όνειρα,ελπίδες,απογοητεύσεις,φροντίδα,τρυφεράδα,λόγια,αγάπη.
Ένα εξάμηνο χωρίς τα λευκά μακρυά της δάχτυλα.Πάνω μου,πάνω μας,στοργικά και κουρασμένα.
Η μάνα έρχεται την Κυριακή.
Και αν είναι έλλειψη, δεν ξέρω πόση είναι.
Αν είναι ανυπομονησία, ο χρόνος δεν φεύγει.
Αν ήταν σιωπή, δεν θέλω να την ξανανιώσω.
Αν είναι ανάγκη, είναι η πιο δυνατή.
Αυτή της μάνας με την κόρη.
Μαζί μ όλα τούτα που περιμένει από μένα,από εμάς...
Δεν ξέρω τί μ έπιασε σήμερα.
Ίσως επειδή όποτε τα μάτια κλείνουν ,η ψυχή δεν έχει χώρο να πιαστεί.
Ο Μάης έφτασε νωρίτερα φέτος.
Και οι λέξεις που χω φυλάξει να της πώ,η αγάπη που χω φυλάξει να της δείξω,η ζωή που προλαβαίνει και βλέπει αποσπασματικά θα χαθούν την Κυριακή το πρωί,μόλις την δω.
Θα κάνουν τη δουλειά τους τα μάτια.
Και αν μια ματιά μπορεί να ζωγραφίσει, μισό χρόνο ζωής,είναι η μοίρα των ανθρώπων που αφήνουν πίσω τους ανθρώπους....
Μαζί μ όλα τούτα που της χρωστάω....