Ρωγμές

 

 

 

 

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Εχε γειά

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις
να πηγαίνεις πάντα μ αέρα καλό
να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω
κι αν θα πάψω κάποτε να σ αγαπώ

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου έχε γεια

Στ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ
να μη σκέφτεσαι αν πονέσω
κι αν θ αντέξω μ άδεια αγκαλιά να ζω

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου, έχε γεια

 

 

Μπροστά σε μια οθόνη με χίλιες ρωγμές σαν δέντρο γυαλιού που κόβει.

Με όλα εκείνα τα μικρά μικρά θραύσματα κρυστάλλου που προσπαθούν να βρουν εισοχή,

 για να προκαλέσουν τον πιο αιχμηρό πόνο.

Ή σαν το φετινό καλοκαίρι αμείλικτο.

Μια φωτιά βουβή μικρή να σιγοκαίει σ ένα καμινέτο,

 από εκείνες που ίσως δεν τις δει κανείς,

από εκείνες που μπορούν να κάψουν συθέμελα τα πάντα.

Χτες τη νύχτα.

Ή χάραμα ήταν δεν θυμάμαι.

Η μάχη δινόταν για ώρες.

Κυριακή μεσημέρι, η τελευταία της υπομονής.

Μ ένα αγέρα Δυτικό της θάλασσας,

 σκέτο καθαρό να λυσσομανάει

έξω

στα τείχη που σηκώθηκαν αμείλικτα χωρίς επιστροφή.

Ό Πάνορμος μειλίχιος ήμερος δίχως ίχνος κύματος σήμερα.

Γαλήνεψε η ψυχή μου.

Εκεί τις άφησα και τις κλωστές και τις αλυσίδες.

Καλή συνέχεια.