Φεγγαράδα

Πανσέληνος Χάρις Αλεξίου

 

 

Στην μέση ενός μικρού σπιτιού, που `χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ’ τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδιά πριν να γεράσει.

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου’χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου `χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα `κανε όλα ωραία.

Είναι σκληρό για μια γυναίκα να `ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να `ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει.

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο να κάνουμε παρέα.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου `χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου `χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα `κανε όλα ωραία.

 

Και πράγματι δεν είναι θλίψη απόψε είναι κάτι πιο βαθύ πιο σκέτο.

Ούτε πείσμα ούτε παράπονο.

Είναι στενοχώρια δυνατή, βαριά βαθειά.

Είναι το λάγνο ψέμα που λείπει
Ούτε καν λέξη

Είναι το στόμα μου σαν να χει στερέψει από λέξεις,
 σαν να μην θέλει ούτε καν να ανοίξει.

Θέλω να΄ξεφουσκώσει το φεγγάρι, θέλω μέρωμα.

Και να φύγει τούτη η γεύση πίκρας που μου χει μείνει στο τελείωμα.
Άντε φεγγαράκι μου να ξεφουσκώσεις και να πας στο καλό...