Εννιά

 

 

Λιανοτράγουδα Μάνος Χατζιδάκης

Νταντωνάκη- Ψαριανός

Πασπαλά- Ιωαννίδης

 

Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.

Νταντωνάκη:
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.

μαζί:
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Ψαριανός:
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.

Νταντωνάκη:
Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.

μαζί:
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Ψαριανός:
Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.

Νταντωνάκη:
Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει.

μαζί:
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλληκάρι.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

 

Είναι που ΄ξέρεις πότε θα ακουστεί ο κάθε σου αχός.

Η κάθε σου πνοή.

Είναι που φυσάς εκεί που όλορθο μπροστά μου στέκει τεράστιο το χάσμα και ο πύργος.

Οι εξηγήσεις έχουν δοθεί.

Και το φεγγάρι γεμίζει σιγά σιγά.

Οι μέρες εννιάρισαν.

Οι αντοχές τέλεψαν.

Τα νύχια βγήκαν ξανά.

Άμυνες επιθέσεις, παρτίδα σκάκι.

Εικόνες αδυσώπητες άγριες δύσκολες.

Παλεύω.

Γυρνάω σε φωλιές γνωστές ήμερες ήρεμες χωρίς ίχνος αμυχής ή λάμας.

Γυρνάω.

Στριφογυρνάω.

Θυμάσαι; Στο χα ξαναπεί.΄

Ή μνήμη αποδυναμώνεται.

Όσο μακραίνεις ξεχνάω.

Μακραίνεις.

Παράπονα.

Καλό βράδυ.