Ανδρεία

Aγαπημένος Σεφέρης καταμεσής μιας απαίσιας ημικρανίας.

Τ Αγιού-Αντρέα  και αντρειώνει ο χειμώνας.

Ανδρεία.

Καλό Σαββατόβραδο.

Αιχμές

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή

μα λύγισες στ’ αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις

δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν

Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί

απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα `θελα να `σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό

να σε δικάζω και να σε παρηγορώ

Θα `θελα να `σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ

να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ’ όσα έχω μοιραστεί

κι ένιωσα λειψός μ’ όσα έχω κρατήσει

με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ

χαμένος μέσα σ’ ό,τι έχω κερδίσει

Θα `θελα να `σουνα εδώ...

Ούτε καν θυμάμαι πόσο καιρό κυκλοφορεί μες το μυαλό μου τούτο το τραγούδι,

αδέσποτο

αλητεύει, πηγαινοέρχεται, ανάκατα

αδυσώπητα

δυνατά ή ψιθυριστά

στο μετρό, στα λεωφορεία

στο σπίτι.

Η αλήθεια είναι πως ο στίχος είναι δυνατός.

Η αλήθεια είναι πως πάντα μ άρεσαν οι όμορφοι στίχοι,

τα όμορφα λόγια.

Τα δυνατά, που θαρρούν πως αξίζουν παντοδυναμία.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν άντεξα την παντοδυναμία.

Του στίχου, του λόγου, του μυαλού, της διαχείρισης.

Ούτε σε μένα ούτε στους άλλους.

Οι γωνίες, οι αιχμές, οι κόγχες/ξίφη/βέλη/λάμες

 ότι κρατάει μύτη και τσιμπάει ματώνει.

Τα στρογγυλά είναι εκείνα π αγαπάω.

Τα γεμάτα.

Αυτά που μπορούν να ξεχειλίσουν 

Συναίσθημα, εικόνες,μνήμες, φόρτιση, μετάνοια,συγνώμη, άφεση.

Και ούτε καν έχει χαράξει η μέρα ακόμα.

Μπούζι η νύχτα απόψε.

Πρεμιέρα χειμώνα...

Καλημέρα,

σημαντική να είναι και ολοστρόγγυλη...

(υ.γ.

η φωτό από την περιοχή γύρω...

Μιλώντας για αιχμές και λόγχες...)

Όταν έρχονται τα σύννεφα...

και η θαλασσα θυμωνει

στατική βαθύχρωμη 

ατμοσφαιρική μουντάδα.

... πηχτού γκρίζου

στο νησί το φθινόπωρο.

Φθινόπωρο πληγη

Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει
Όταν θ' αποδημούνε τα πουλιά
Θα φτάνει ένα αεράκι ν' αποδείξει
Τι είναι μιά αγκαλιά

Θα 'ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης
Θα 'σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί
Και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις
Όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
Τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
Τα δελφίνια όμως θα μου πουν
Όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν

Το δελφίνι το 'πε στις ακτές
Κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές
Το 'πε και στο κύμα χάθηκε
Όποιος μένει πίσω -- πάει, ξεχάστηκε



Στην ξενιτειά βραδιάζει πιο νωρίς,
στην ξενιτειά να κλάψεις δε μπορείς,
στην ξενιτειά μανούλα μου γλυκιά,
φαρμάκι στάζει η Κυριακή
κι ο κόσμος φυλακή.

Nina Simone - Love me or leave me

Say, love me or leave me and let me be lonely

You won't believe me but I love you only

I'd rather be lonely than happy with somebody else

You might find the night time the right time for kissing

Night-time is my time for just reminiscing

Regretting instead of forgetting with somebody else

There'll be no one unless that someone is you

I intend to be independently blue

Saaay, I want your love, don't wanna borrow

Have it today to give back tomorrow

Your love is my love

There's no love for nobody else

Say, love me or leave me and let me be lonely

You won't believe me but I love you only

I'd rather be lonely than happy with somebody else

You might find the night-time the right time for kissing

Night-time is my time for just reminiscing

Regretting instead of forgetting with somebody else

There'll be no one unless that someone is you

I intend to be independently blue

Say I want your love, don't wanna borrow

Have it today to give back tomorrow

Your love is my love

My love is your love

There's no love for nobody else

Αγαπημένο το τραγούδι και μια μέρα χαράζει

Η ώρα που το σπίτι ολάκερο κοιμάται 

και απέναντι απ την κουνιστή 

στον καναπέ  αράδα όλες οι σκέψεις της νύχτας.

Οι φόβοι και οι σπίθες.

Ή θα καούν ή θα τις κάψω...

Η μέρα όμως θα χαράξει

πίσω απ τα φώτα 

πάνω απ τη θάλασσα

μπροστά απ το βουνό.

Μπροστά στα μάτια μου 

και μέσα στ αυτιά μου βαθειά

μέχρι της ψυχής τον πάτο.

Καλημέρα είπαμε;;;

Κατερίνα

Της Κατερίνας σήμερα.

Πολλές πάντα οι Κατερίνες γύρω μου.

 Πολλές και σημαντικές.

Μάνα, γιαγιά, φιλενάδες, κουμπάρες.

 Από παλιά, μέχρι τώρα που το Κατερινάκι μου στολίζει τις μέρες μου.

Γι αυτό πλέον τούτη η μέρα, είναι απ τις πιο επίσημες και ιδιαίτερες μέρες μας.

Γιατί γιορτάζει το κορίτσι μου, 

η μικρή μου αγωνίστρια, 

το μικρό μου φεγγαράκι.

Γιορτάζει και μεγαλώνει. 

Μεγαλώνει και κάνει ξεχωριστές τις μέρες μας.

 Αγκαλιάζει σφιχτά τον μπαμπά της, 

ψάχνει σ όλα τα δωμάτια τον αδερφό της , παίζει μαζί του,

ανοίγει τα χέρια και τρέχει να την χώσω στην αγκαλιά μου,

 ανεβαίνει στο σκαμπό της, να φτιάξουμε γλυκά μαζί ,

φωνάζει πεισμωμένα και αποφασιστικά όχι,

 βάζει τα παπούτσια μου  και κυκλοφορεί,

 ταίζει τις κούκλες της 

και φέρνει τρία τρία τα "βλιβλια" να διαβάσουμε.

Η Κατερίνα μου, το γλυκό μας κοριτσάκι, η μικρούλα μου πασχαλίτσα ...

Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα, γιορτάζω το κοριτσάκι μου.

Γιορτάζω τις Κατερίνες της ζωής μου.

Χρόνια σας Πολλά 

Καλημέρα 

Όταν περνώ για να σε ιδώ

αχ πώς με βασανίζεις

έχεις κεφτέδες στη φωτιά

αχ, Κατερίνα μου γλυκιά

και γλυκοτηγανίζεις

Αμάν Κατερίνα μου

κούζουμ Κατερίνα μου

τα παραπονάκια μου θέλω να στα πω

μάτια σαν τα κάστανα

μ’ έβαλαν στα βάσανα

κι όλο από την πόρτα σου θέλω να περνώ

Έχεις τσουκάλι πήλινο

και ψήνεις φασουλάδα

κι εγώ απ’ την λαχτάρα μου

παίζοντας την κιθάρα μου

σου κάνω πατινάδα

Αμάν Κατερίνα μου

κούζουμ Κατερίνα μου

τα παραπονάκια μου θέλω να στα πω

μάτια σαν τα κάστανα

μ’ έβαλαν στα βάσανα

κι όλο από την πόρτα σου θέλω να περνώ

Κάνεις ωραία σκορδαλιά

βάζεις περίσσιο λάδι

στην ταραμοσαλάτα σου

η σάλτσα η ντομάτα σου

που βάζεις στο πιλάφι

υ.γ. η φωτό του φετινού καλοκαιριύ απ τη θάλασσα που λατρεύει...

Νοέμβρης, Κυριακή

 

 

Έχω ξεχάσει τ όνομα μου - Αρβανιτάκη Πλιάτσικας

Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε
όταν εσύ θα περιμένεις να χαράξει
και το πρωί που οι πλατείες θα αδειάζουνε
δε θα υπάρχει πια κανείς να σε κοιτάξει.

Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά
σαν χειμωνιάσει πάντα μακριά πετάνε
κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά
αν έχουν σπάσει τα φτερά τους ή αν πεινάνε.

Τώρα που θέλω να γυρίσω
ξέρω κανέναν δε θα βρω.
Έχεις αλλάξει το όνομά σου
και δεν υπάρχεις πια εδώ.

Εδώ οι μέρες μου περνούν με την βροχή,
νύχτες ναυάγια στους δρόμους περπατάνε.
Θέλω να πω μα με τρομάζει η σιωπή
κι οι απουσίες από δίπλα μου περνάνε.

Μην έρθει πάλι ο χειμώνας και χαθείς
και τα πανιά σου μην τα σκίσει ο αέρας
κι όπως φυσάει τα σημάδια δε θα βρεις
θα `χουν σκορπίσει στα συντρίμμια κάποιας μέρας.

Τώρα που θέλεις να γυρίσεις
εγώ φοβάμαι να σε δω.
Έχω ξεχάσει τ’ όνομά μου
και δεν υπάρχω πια εδώ.

 

Κυριακή, η τελευταία του φθινοπώρου.

Κυριακή της μουντάδας του γκρίζου , των σκέψεων και του σπιτιού.

Κυριακή των παιδιών της χαράς και της νωχέλειας.

Ένα τραγούδι συντροφιά και ξύλα στο τζάκι να πάρουν φωτιά.

Θαρρώ ήρθε η ώρα ν ανάψει.

Καλημέρα.

Χαρταετός

Χαρταετός- Δημήτρης Μητροπάνος

Τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, όλα τα βλέπω ανθρώπινα

ακόμα πιο πικρό το δάκρυ αν μού’δινες θα τό’πινα

τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, όλα τα βλέπω ανθρώπινα

και άλλο σφάλμα πιο μεγάλο αν έκανες θα τό’σβηνα

Εγώ είμ’ένας χαρτετός κι όσο ψηλά ανεβαίνω 

τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ

εγώ είμ’ένας χαρταετός και απ’τ’ουρανού τα βάθη

τ’ανθρώπινα τα λάθη τα βλέπω και γελώ

Στης Κυριακής μου το σακάκι σε είχα το γαρύφαλλο

όμως παράπονο κανένα που μ’έριξες σε ύφαλο

στης Κυριακής μου το σακάκι σε είχα το γαρύφαλλο

τώρα μην ψάχνεις για εξηγήσεις, μην ψάχνεις σε παρακαλώ

Εγώ είμ’ένας χαρταετός κι όσο ψηλά ανεβαίνω

τόσο καταλαβαίνω και τόσο συγχωρώ

εγώ είμ’ένας χαρταετός και απ’τ’ουρανού τα βάθη

τ’ανθρώπινα τα λάθη τα βλέπω και γελώ

Μάλλον το πιο αγαπημένο μου απ τα τραγούδια του Μητροπάνου. 

Στίχο το στίχο, στροφή τη στροφή...

Και μιας και ο ουρανός σήμερα ξημερώνει κοκκινογκρίζος ,με μια σταγόνα γαλανού η πρώτη σκέψη στο άνοιγμα του παράθυρου ήταν ένας χαρταετός μικρή κουκίδα στην αρμονία του.

Ίσα για να γυρίσω να κοιτάξω πάνω και ν αναλογιστώ τί θα μπορούσε να είναι μια έλλειψη

 αν χαρακτηριζόταν με ένα επίθετο και όχι με μια αντωνυμία πόσο μάλλον αόριστη.

Ορισμό ζητάω, τον έψαχνα στον ουρανό του πρωινού, της χαραυγής, και της ελπίδας.

Καλημέρα,...

Comptine d'autre été

Απ το πρωί με μια μελωδία στ αυτιά.

Βαριά μελαγχολική θλιμμένη αγαπημένη.

Με κούρασαν οι στίχοι, τους βαρέθηκα, τους σιχάθηκα. 

Πληγώνουν οι λέξεις, ηλίθιε. 

Αφήνουν σημάδια. 

Ήθελα μια μελωδία να καλύψει τούτη τη σιωπή. 

Την τεράστια σιωπή που έσπασε τόσο καιρό μετά.

Έγκαυμα.

Μια μελωδία να αλλάζει ένταση. 

Να κλιμακώνεται και να εκπλήσσει.

Μια μελωδία να ντύνει νότες το συναίσθημα, τα συναισθήματα.

Οργή, θυμός , θλίψη,απογοήτευση, παράπονο, απουσία, λύπη, πόνος, νοσταλγία, πίκρα, πίκρα και πάλι πικρία, λαχτάρα, απογοήτευση, απορία, θυμός ξανά και στο τέλος η ανακούφιση.

Μια μικρή μικρή τοσοδούλα χαρά- μικρό χαμόγελο ,να θωπεύει τη ψυχή και να την κατευνάζει για όλα τούτα που περάσαν απ τη σκέψη τούτο τον καιρό. 

 -Είδες? της λέει..

-Ε μα ήταν ποτέ δυνατόν.? 

(Μπούρδες φωνάζει κάποιος απ έξω, ή από μέσα είναι?)

Ηχώ...

Και ύστερα να ΄ναι σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην μεσολάβησε τίποτα, σαν να μην άρχισε ή να τέλειωσε ποτέ το παραμικρό.

(Ούτε λέξη παραπάνω αλύγιστος ο τόνος της φωνής)

Μόνο η μουσική, η μελωδία, διαπεραστική και χαλαρωτική.

Τα γέλια των παιδιών, η μικρή να μ αγκαλιάζει σφιχτά, ο μικρός να χώνεται στα χέρια μου και ο χειμώνας να μου γνέφει γελαστός...

Το γλυκό το πορτοκάλι έτοιμο στις γυάλες του και έξω μια μέρα καθάρια πανέμορφη, σχεδόν διάφανη ...

Καλημέρα είπαμε???

 

DulceSky - I dreamt of you

 I dreamt of you

Shining bride

of angelic smile

you seem to float

as you come down the stairs

I lost you in the crowd

In the maze of this place

I ran through rooms

looking for you

I thought I saw your face

in a sea of smiles

You make my dream so real

I still awoke without you

I went back to sleep

to find you in my dreams

I finally

could find you there

you were still the same

sweet angel face

You didn't know what happened

Then fell into my arms

Για μια βιαστική καλησπέρα..

.Πολύ βιαστική και στριμωγμένη.

Μαζί μ ένα τραγούδι.

Από κείνα που με συντροφεύουν όλη μέρα.

Από κείνα τα τρυφερά, τα ήμερα, τα αγαπησιάρικα,  με λίγο από χειμώνα.

Τα δικά μου.

Ανάμεσα στη ζάχαρη και στα σύννεφα.

Χάραζε σήμερα, απ τη μια το φεγγάρι αχνό εκεί 

και απ την άλλη ο ήλιος να βάφει κόκκινα τα σύννεφα στο έβγα του.

Πάνω απ τη θάλασσα μου...

Καλό βράδυ.

Και γλυκό κολοκύθι...πέτυχε...

Μαρμελαδοδεσίματα

Στον  κήπο έχουμε δυό πορτοκαλιές. Φέτος πρώτη φορά ,αποφάσισα να αξιοποιήσω τα πορτοκάλια αλλιώς.

Και είπα αρχικά να φτιάξω μαρμελάδα. 

Έκοψα περίπου πέντε κιλά πορτοκάλια, αφαίρεσα τα σκληρά μέρη, τα τεμάχισα σε όγδοα, και τα άφησα στο νερό για παραπάνω από 24 ώρες. 

Ολόκληρα, με τις φλούδες. 

Τα χώρισα σε δύο κατσαρόλες, πρόσθεσα το ίδιο βάρος ζάχαρη και γέμισα με λίγο νερό. 

Άρχισα να βράζω, να ανακατεύω κ να σκέφτομαι...

Ούτως ή άλλως η ζαχαροπλαστική από πάντα ,ήταν η καλύτερή μου ψυχοθεραπεία. 

Η πρώτη μαρμελάδα έδεσε αμέσως

Τα βάζα αποστειρώθηκαν, αποθηκεύτηκε και έκλεισε ερμητικά. 

Χρυσαφένια, σφιχτή , δεμένη, όμορφη. 

Πολύ περηφάνια για τουτα τα τέσσερα πρώτα μου βαζάκια μαρμελάδας. 

Η άλλη κατσαρόλα δεν έδενε με τίποτα. 

Την άφησα να κρυώσει πάλι, να την αναλάβω ξανά την επόμενη μέρα. 

Ήθελε παραπάνω αγάπη τούτη η κατσαρόλα. Και χρόνο. 

Ήδη είχε αρχίσει να σκουραίνει. Να αλλάζει χρώμα και να διαχωρίζεται απ την άλλη, την πρώτη, την εύκολα φτιαγμένη. 

Πρόσθεσα και λιγη ζάχαρη σ αυτη. 

Και περίπου μια μέρα μετα, ήρθε κ έδεσε, ταλαιπωρημένη , σκούρόχρωμη κουρασμένη, μα εν τέλει πολύ καλύτερη....

Σχεδόν σαν γλυκό του κουταλιού.

Και σαφώς πιο αγαπημένη. 

Γιατί ίσως έτσι έχω μάθει. 

Όσα έχω αποκτήσει εύκολα, αβίαστα, δεν τα θεώρησα ποτέ δικά μου, δν τα έκανα αγαπημένα μου. 

Και ήταν όλα όσα άφησα εύκολα να φύγουν απ τη ζωή μου. 

Ενώ σε όσα έχω αφήσει έστω και μια σταγόνα άγχους, κόπου, ιδρώτα, έγιναν κατευθείαν τα αγαπημένα μου, τα ολόδικά μου, τα αιώνια ,τα για πάντα και από πάντα.

Είτε μαρμελάδα είναι αυτή είτε το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. 

Σκέψεις είναι απλά... Εκεί πάνω στο ανακάτεμα της μαρμελάδας, χωμένη ανάμεσα σε μυρωδιές δέσιμο, σκέψεις, την πίκρα της φλούδας που φεύγει με το νερό, και την γλύκα της μαρμελάδας που μένει...

Και εκεί πάνω στο δέσιμο λίγο από Αλκυόνη Παπαδάκη

Έμαθα να χτίζω τείχη.. 

............. όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου.. αλλά για να δω.. ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου..!!

Καλό μας βράδυ...

Ξημερώνει...

Επειδή ότι και να γίνει,

πάντα μα πάντα ο ήλιος θα βγαίνει

Και πάντα μα πάντα θα φωτίζει τις μέρες μας, είτε μπροστά είτε πίσω απ τα σύννεφα

Και η θάλασσα θα είναι πάντα εκεί, να μας μερεύει και να μας ταξιδεύει...

Π Α  Ν Τ Α

Καλησπέρα ειπαμε;;;

( η πρώτη φωτογραφία σημερινή πρώτη εικόνα της μέρας )