Αιχμές

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή

μα λύγισες στ’ αρώματα του Μάη

Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις

δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν

Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί

απόψε ταξιδεύω στα νερά σου

Θα `θελα να `σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό

να σε δικάζω και να σε παρηγορώ

Θα `θελα να `σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ

να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω

Ξεχείλισα απ’ όσα έχω μοιραστεί

κι ένιωσα λειψός μ’ όσα έχω κρατήσει

με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ

χαμένος μέσα σ’ ό,τι έχω κερδίσει

Θα `θελα να `σουνα εδώ...

Ούτε καν θυμάμαι πόσο καιρό κυκλοφορεί μες το μυαλό μου τούτο το τραγούδι,

αδέσποτο

αλητεύει, πηγαινοέρχεται, ανάκατα

αδυσώπητα

δυνατά ή ψιθυριστά

στο μετρό, στα λεωφορεία

στο σπίτι.

Η αλήθεια είναι πως ο στίχος είναι δυνατός.

Η αλήθεια είναι πως πάντα μ άρεσαν οι όμορφοι στίχοι,

τα όμορφα λόγια.

Τα δυνατά, που θαρρούν πως αξίζουν παντοδυναμία.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν άντεξα την παντοδυναμία.

Του στίχου, του λόγου, του μυαλού, της διαχείρισης.

Ούτε σε μένα ούτε στους άλλους.

Οι γωνίες, οι αιχμές, οι κόγχες/ξίφη/βέλη/λάμες

 ότι κρατάει μύτη και τσιμπάει ματώνει.

Τα στρογγυλά είναι εκείνα π αγαπάω.

Τα γεμάτα.

Αυτά που μπορούν να ξεχειλίσουν 

Συναίσθημα, εικόνες,μνήμες, φόρτιση, μετάνοια,συγνώμη, άφεση.

Και ούτε καν έχει χαράξει η μέρα ακόμα.

Μπούζι η νύχτα απόψε.

Πρεμιέρα χειμώνα...

Καλημέρα,

σημαντική να είναι και ολοστρόγγυλη...

(υ.γ.

η φωτό από την περιοχή γύρω...

Μιλώντας για αιχμές και λόγχες...)