Στον κήπο έχουμε δυό πορτοκαλιές. Φέτος πρώτη φορά ,αποφάσισα να αξιοποιήσω τα πορτοκάλια αλλιώς.
Χρυσαφένια, σφιχτή , δεμένη, όμορφη.
Πολύ περηφάνια για τουτα τα τέσσερα πρώτα μου βαζάκια μαρμελάδας.
Ήδη είχε αρχίσει να σκουραίνει. Να αλλάζει χρώμα και να διαχωρίζεται απ την άλλη, την πρώτη, την εύκολα φτιαγμένη.
Πρόσθεσα και λιγη ζάχαρη σ αυτη.
Ενώ σε όσα έχω αφήσει έστω και μια σταγόνα άγχους, κόπου, ιδρώτα, έγιναν κατευθείαν τα αγαπημένα μου, τα ολόδικά μου, τα αιώνια ,τα για πάντα και από πάντα.
Και είπα αρχικά να φτιάξω μαρμελάδα.
Έκοψα περίπου πέντε κιλά πορτοκάλια, αφαίρεσα τα σκληρά μέρη, τα τεμάχισα σε όγδοα, και τα άφησα στο νερό για παραπάνω από 24 ώρες.
Ολόκληρα, με τις φλούδες.
Τα χώρισα σε δύο κατσαρόλες, πρόσθεσα το ίδιο βάρος ζάχαρη και γέμισα με λίγο νερό.
Άρχισα να βράζω, να ανακατεύω κ να σκέφτομαι...
Ούτως ή άλλως η ζαχαροπλαστική από πάντα ,ήταν η καλύτερή μου ψυχοθεραπεία.
Η πρώτη μαρμελάδα έδεσε αμέσως
Τα βάζα αποστειρώθηκαν, αποθηκεύτηκε και έκλεισε ερμητικά.
Η άλλη κατσαρόλα δεν έδενε με τίποτα.
Την άφησα να κρυώσει πάλι, να την αναλάβω ξανά την επόμενη μέρα.
Ήθελε παραπάνω αγάπη τούτη η κατσαρόλα. Και χρόνο.
Και περίπου μια μέρα μετα, ήρθε κ έδεσε, ταλαιπωρημένη , σκούρόχρωμη κουρασμένη, μα εν τέλει πολύ καλύτερη....
Σχεδόν σαν γλυκό του κουταλιού.
Και σαφώς πιο αγαπημένη.
Γιατί ίσως έτσι έχω μάθει.
Όσα έχω αποκτήσει εύκολα, αβίαστα, δεν τα θεώρησα ποτέ δικά μου, δν τα έκανα αγαπημένα μου.
Και ήταν όλα όσα άφησα εύκολα να φύγουν απ τη ζωή μου.
Είτε μαρμελάδα είναι αυτή είτε το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Σκέψεις είναι απλά... Εκεί πάνω στο ανακάτεμα της μαρμελάδας, χωμένη ανάμεσα σε μυρωδιές δέσιμο, σκέψεις, την πίκρα της φλούδας που φεύγει με το νερό, και την γλύκα της μαρμελάδας που μένει...
Και εκεί πάνω στο δέσιμο λίγο από Αλκυόνη Παπαδάκη
Έμαθα να χτίζω τείχη..
............. όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου.. αλλά για να δω.. ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου..!!
Καλό μας βράδυ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου