Απ το πρωί με μια μελωδία στ αυτιά.
Βαριά μελαγχολική θλιμμένη αγαπημένη.
Με κούρασαν οι στίχοι, τους βαρέθηκα, τους σιχάθηκα.
Πληγώνουν οι λέξεις, ηλίθιε.
Αφήνουν σημάδια.
Ήθελα μια μελωδία να καλύψει τούτη τη σιωπή.
Την τεράστια σιωπή που έσπασε τόσο καιρό μετά.
Έγκαυμα.
Μια μελωδία να αλλάζει ένταση.
Να κλιμακώνεται και να εκπλήσσει.
Μια μελωδία να ντύνει νότες το συναίσθημα, τα συναισθήματα.
Οργή, θυμός , θλίψη,απογοήτευση, παράπονο, απουσία, λύπη, πόνος, νοσταλγία, πίκρα, πίκρα και πάλι πικρία, λαχτάρα, απογοήτευση, απορία, θυμός ξανά και στο τέλος η ανακούφιση.
Μια μικρή μικρή τοσοδούλα χαρά- μικρό χαμόγελο ,να θωπεύει τη ψυχή και να την κατευνάζει για όλα τούτα που περάσαν απ τη σκέψη τούτο τον καιρό.
-Είδες? της λέει..
-Ε μα ήταν ποτέ δυνατόν.?
(Μπούρδες φωνάζει κάποιος απ έξω, ή από μέσα είναι?)
Ηχώ...
Και ύστερα να ΄ναι σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην μεσολάβησε τίποτα, σαν να μην άρχισε ή να τέλειωσε ποτέ το παραμικρό.
(Ούτε λέξη παραπάνω αλύγιστος ο τόνος της φωνής)
Μόνο η μουσική, η μελωδία, διαπεραστική και χαλαρωτική.
Τα γέλια των παιδιών, η μικρή να μ αγκαλιάζει σφιχτά, ο μικρός να χώνεται στα χέρια μου και ο χειμώνας να μου γνέφει γελαστός...
Το γλυκό το πορτοκάλι έτοιμο στις γυάλες του και έξω μια μέρα καθάρια πανέμορφη, σχεδόν διάφανη ...
Καλημέρα είπαμε???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου