Tάσος Λειβαδίτης

Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης, υστερότοκος γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922.
Τον Ιούνιο του 1948 συνελήφθη και εξορίστηκε στο Μούδρο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Μακρό­νησο και μετά στον Αη Στράτη. Από κει οδηγήθηκε στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Οι διώξεις όμως δε σταμάτησαν.


Το Φυσάει στα σταυροδρό­μια του κόσμου θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Ο ίδιος ο ποιητής μάλιστα πέρασε από δίκη. Τελικά το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών. Από το 1954 ο Λειβαδίτης εργαζόταν στην Αυγή ως κριτικός ποίησης.
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο Μάχη στην άκρη της νύχτας.
Στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη (Δραπετσώνα, Τα Λυρικά) και ποιήματά του μετα­φράστηκαν στα Ρωσικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά.
Έγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών Ο θρίαμ­βος και Η συνοικία το όνειρο.
Ο Τάσος Λειβαδίτης τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο παγκόσμιο φεστιβάλ νεολαίας της Βαρσοβίας για τη συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου. Πήρε ακό­μη το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων για τη Συμφωνία αρ. 1, το δεύτερο κρατικό βραβείο ποίησης για το Βιολί για μονόχειρα και το πρώτο κρατικό βραβείο ποίησης για τη συλλογή Εγχειρίδιο ευθανασίας.
Έφυγε από κοντά μας στις 30 Οκτωβρίου του 1988.


Χειρόγραφα του φθινοπώρου

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη ενός ατέλειωτου χωρισμού.....κι όμως εσύ σωπαίνεις ,γιατί δεν μιλάς,πές μου γιατί ήρθαμε εδώ και από πού ήρθαμε; (Αυτός που σωπαίνει)

Πράγματα ασήμαντα που μόλις τα προσέξαμε και γρήγορα τα ξεχάσαμε,η μυρωδιά ενός μουσκεμένου κήπου,το βλέμμα ενός περαστικού ,μια ραγισμένη φωνή γυναίκας από κάποιο παράθυρο-τα ξεχάσαμε ,αλλά κάποτε θα τα θυμηθούμε και θα νιώσουμε σα να εγκαταλείψαμε εκεί στη μέση του δρόμου την πιο ωραία μας τύχη 'η έναν αγαπημένο νεκρό.Αλλά τώρα τί μπορώ να κάνω;Τουλάχιστον ας παραδεχτώ την ηλικία μου(Ενηλικίωση)

Και όταν ο θεός τέλειωσε την δημιουργία του κόσμου ήρθε ο βαφέας να πάρει τα φορέματα των γυναικών για το πένθοςκαι έγιναν τα ανθοπωλεία στη σειρά.Ανοιξα το παράθυρο και κοίταξα μακρυά τ άδοξο τέλος της μέρας...(Ηλιοβασίλεμα)

Ο αιώνιος διάλογος
Κι ο άντρας είπε: πεινώ.

Κι η γυναίκα του' βαλε ψωμί στο τραπέζι.

Κι ο άντρας απόφαγε.

Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δε σε τρομάζω.

Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη, κι όμως φοβάμαι.

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους.

Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.

Κι ο άντρας είπε: διψώ.

Κι εκείνη σήκωσε, σαν πηγή, το μαστό της.

Κι ο άντρας την άγγιξε.

Κι η γυναίκα επληρώθη.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του.

Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά.

Κι ο άντρας είπε: θα' θελα να' μαι θεός.

Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε.

Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.

Και μια μέρα καινούρια ξημέρωσε.

Τάσος Λειβαδίτης "Ποιήματα (1958-1964)"

Ένας άγνωστος πολύ γνωστός
Γνωριστήκαμε νύχτα σ' ένα καφενείο κάτω απο συνθήκες σχεδόν μυστηριώδεις -απο τότε ερχόταν συχνά, ιδιαίτερα μετά το έγκλημα έτρεξε αμέσως"ποιός είσαι;'' ρώτησα, "είμαι ο επόμενος", μου λεει,και θα περνουσαν χρόνια για να καταλάβω,εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει (αντο βρω ίσως σωθώ - ίσως σωθεί κι ανθρωπότητα)ή κοίταζα τα φωταγωγημένα τραμ μέσα στα παιδικάμου βράδια"ποιός είσαι;" τον ικέτεψα, "θα το μάθεις, μου λεει, μαόταν θα ΄ναι αργά", ανατρίχιασα - έτσι ερήμην ζήσαμε.
Στη στροφή του δρόμου σταθηκαμε κάτω απο ένα φανάρικαι κοιταχτήκαμε σιωπηλά, με μίσος.αλλά αυτό ειναι μια άλλη παλιά ιστορία αιώνων

Και να που φτάσαμε εδώΧωρίς αποσκευές Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάριΚαι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμοΦτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσεςούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμαΣα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος?
Αλλά τα βράδια τι όμορφαπου μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,αλλά τα πουλιάπετούσαν πιο πέραΣκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλαπάνω απ' το δέντρο που βρέχεται?
Αλλά τα βράδια τι όμορφαπου μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστίαγια να μένουν νεκροί για πάνταΑλλά καθώς βραδιάζειένα φλάουτο κάπουή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφαπου μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου, μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες?Φοράω το σακάκι του πατέρακι έτσι είμαστε δυο,κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζωήταν για να δώσωέναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφαπου μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνημ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμίσαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών?
Αλλά τα βράδια τι όμορφαπου μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου.. Δως μου το χέρι σου

Απλοί στίχοι
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν' ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
κι ο κόσμος για να πεθάνεις.

(Υ.Γ.Καιρό είχα να γράψω αγαπημένα αποσπάσματα.Και ο Λειβαδίτης είναι απ τους πιο αγαπημένους.)

Λαδοτύρι Μυτιλήνης

Όταν λέμε Λαδοτύρι Μυτιλήνης εννοούμε το κίτρινο,σκληρό τυρί που φτιάχνεται από πρόβειο γάλα ,ή από μίγμα πρόβειο με κατσικίσιο γάλα.
Θα το βρούμε σε κυλινδρικό σχήμα και το κάθε κεφαλάκι είναι περίπου ένα κιλό.
Πήρε την ονομασία του απ τον τρόπο αποθήκευσης και φύλαξης του παλιότερα.
Το τυρί αποθηκεύοταν και ωρίμαζε σε πηλινα μεγάλα δοχεία τα γνωστά κιούπια (Μυτιληνιά σφδέλια) ,γεμάτα με ελαιόλαδο Μυτιλήνης.

Το λάδι πρόσδιδε στο τυρί τη γεύση του χαρίζοντας του ιδιαίτερη πικάντικη γεύση,καιτο άρωμα που έχει.Ωρίμαζει για τρείς μήνες τουλάχιστον σε υπόγειους και δροσερούς χώρους.Για λόγους μαζικής παραγωγής και τυποποίησης το λάδι αντικαταστάθηκε πλέον από παραφίνη.

Το λαδοτύρι παράγεται αποκλειστικά και μόνο στην Μυτιλήνη,και είναι Π.Ο.Π.
Καταναλώνεται ωμό και σαγανάκι.Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τυρόπιτες,γκιουσλεμέδες,σουφλέ,και να δώσει εντελώς ξεχωριστή γεύση.
Λαδοτύρι μπορεί να βρει κανένας οπουδήποτε ,παραφινωμένο.Για συντηρημένο σε σε ελαιόλαδο μπορεί να απευθυνθεί στα γνωστά Lesvos shop, Aegean shop ή ακόμα καλύτερα σε μικρομάγαζα με εγχώρια προιόντα.

Υπάρχει και η άλλη λύση την οποία προτείνω και προτιμώ.
Καράβι(ή αεροπλάνο),αυτοκίνητο,Μανταμάδος,απέναντι απ τον Ταξιάρχη στο Τυροκομείο του Συνεταιρισμού θα βρει ότι καλύτερο, σε τυριά, μπορεί να βρει κανένας Πανελληνίως.
Παραδοσιακά,αγνά και πεντανόστιμα.
(Όποιος ενδιαφέρεται για τυριά Μανταμαδιώτικα μέσα στην Αθήνα μπορώ να τον κατατοπίσω πού θα βρει)

Τσ άμα τα πάρτι να τα βάλτι στου λαδ,του Μυτιληνιό μές τα σφδέλια,αλλά να τα τιλιώστι μάνι μάνι γιατί θα νταγκώσιν....

Απόσταση

Μουσική υπόκρουση στην χαμένη λαλιά που αναδύθηκε απόψε μέσα από κάτι γραμμές γκρι και λερωμένες.


Λερωμένες απ το μπλέ -ούτε της νύχτας,ούτε της μέρας,


Ούτε της θάλασσας,ούτε τ ουρανού.


Ούτε να βουλιάξω,ούτε να πετάξω.


Πολεμώντας για προσγείωση.Μακροχρόνια,βαρετή και μονότονη.


Μέσα σε τρελές συνθέσεις του απόλυτου κενού.


Απόλυτο το κενό.


Πάντα κενό κάθετι απόλυτο.


Μα αλήθεια τί μ έπιασε σήμερα και φωνάζω τόσο πολύ;


Ίσως η βροχή-αδιάκριτος επισκέπτης.Αδιάκριτα χτυπά,μπαίνει και αρχίζει τις ερωτήσεις.


Χιλιάδες ερωτήσεις-σταγόνες.


Μα αντέχει η ορτανσία .


Και τις ερωτήσεις ,και τις σταγόνες.


Τ αντέχει όλα.


Και το παρελθόν,και το μέλλον.


Παρόν δεν έχει-Το μόνο ευτυχές γεγονός του τριημέρου.


Ευάλωτη στα χτυπήματα.Και όμως δεν χτύπησε κανένας .


Ούτε η ανάσα,ούτε η μουσική,ούτε ο έρωτας.


Αλλά οι σταγόνες κύλησαν.Από εδώ ως την αιωνιότητα.
Απόσταση ψάχνω ξανά.Απ τα μάτια για τα πάντα...

Lady grinning soul

She'll come, she'll go.
She'll lay belief on you
Skin sweet with musky oil
The lady from another grinning soul

Cologne she'll wear. Silver and Americard
She'll drive a beetle car
And beat you down at cool Canasta

And when the clothes are strewn
don't be afraid of the room
Touch the fullness of her breast.
Feel the love of her caress
She will be your living end

She'll come, she'll go.
She'll lay belief on you
But she won't stake her life on you
How can life become
her point of view

And when the clothes are strewn
don't be afraid of the room
Touch the fullness of her breast.
Feel the love of her caress
She will be your living end (repeat)

Επειδή σήμερα είμαι γελαστή,χαρούμενη και κόκκινη.
Επειδή το τραγουδάω απ το πρωί και τ αγαπάω χρόνια.
Επειδή ταιριάζει απόλυτα και είναι αφιερωμένο...
Γι αυτό...
Καλημέρα είπα;;

Στα μέρη που μεγάλωσα

Τρείς ευχές(μόνο;;;)

Με κάλεσε το Νατασάκι μας να παίξω το πρώτο μου μπλογκοπαίχνιδο.
Και τώρα πρέπει να κάνω τρείς ευχές ε;;;
Σιγά να μην έφταναν...
Λοιπόν η πρώτη για μένα;
Απόλυτα και κατηγορηματικά να βρω τον δρόμο στα επαγγελματικά μου.
Η δεύτερη για κείνους π αγαπάω
Να είναι πάντα γεροί,δυνατοί,και ότι κάθε κρυφή ή φανερή τους επιθυμία να γίνεται ζωή,και αλήθεια.
Για τους εχθρούς μου;
Ότι και στον καθένα μας...αγάπη να επουλώνει τις πληγές μας....
Σε ποιόν πετάω τη μπάλα για να συνεχίσει;;
Στον Κωστή μου,στον Αλεκάκο μου,στον δάσκαλο Τεραπρί,στον Άρη,στον Νταλικέρη,στον Απατεωνίξ και στον L' Aesthéte Soleil
όποιος θέλει παίρνει τη μπαλίτσα και την πετάει μακρυάααααα

Σκάς αυγό...

Για χύνισι,για σφιγγάτο γίνισι..."

Λέμε στο νησί,όταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα,

ή όταν κάποιος μας έχει βγάλει απ τα ρούχα μας,εννοόντας :ότι και να κάνω ιδιος θα παραμείνεις.

Είναι οι καταστάσεις που απ όπου και να τις πιάσεις ζέχνουν.

Είναι όταν σηκώνεις τα χέρια ψηλά,παραιτείσαι και λές δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα,είμαι τρελή από μόνη μου εγώ....¨

Πολλές φορές το συνδυάζω με το ¨"Οι βλάκες είναι αήττητοι",ή με την κοινή ξεροκεφαλιά.

Καλησπέρα είπα;;;

Υ.Γ.

Μετάφραση:Σκάς αυγό ή θα χυθείς ή θα γίνεις σφιγγάτο..

Κλουτσθαρέλια

Cucurbita sp.





Οικογένεια Κουκουρβιτίδων.
Προέλευση :Κεντρική-Νότια Αμερική.
Φύλλα:15-30cm χνουδωτά με μεγάλους λοβούς πτεροσχιδή ή στρογγυλεμένα.
Άνθη:Κίτρινα χωνάκια ,που ανθίζουν αρχές καλοκαιριού και διαρκούν βδομάδες.
Ευδοκιμούν σε ζεστά,ηλιόλουστα μέρη και θέλουν εδάφω πλούσια,καλά αποστραγγιζόμενα με αρκετή κοπριά κατά τη φύτευση.
Πότισμα καθημερινά σε ξηρό καιρό,αλλά όχι στα φύλλα,γιατί υπάρχει κίνδυνος ανάπτυξης ωιδίου.
Πολλαπλασιάζονται με σπορά σε δοχείοκατά τον Απρίλη,μεταφυτεύουμε το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μάη στο έδαφος που έχουμε λιπάνει με κοπριά.
Η συγκομιδή γίνεται 7-10 βδομάδες μετά τη φύτευση.
Είδη κολοκυθιάς:

• Κολοκυθιά κοινή (Cucurbita pepo)

Μας δίνει το γνωστό πράσινο κολοκυθάκι.Εκτός από ταυς καρπούς τρώγονται τα άνθη της,τα γνωστά κολοκυθολούλουδα.Η συλλογή των άνθεων πρέπει να γίνεται νωρίς το πρωί,γιατί η έκθεση στον ήλιο ,τα οδηγεί σε κλείσιμο,πράγμα που δυσκολεύει το μαγείρεμα.
Μ αυτά τα άνθη φτιάχνουμε κολοκυθολούλουδα γεμιστα και τηγανητά.

• Κολοκύθα (Cucubita maxima.)

Ο καρπός της είναι μεγάλες κολοκύθες,οι οποίες μπορούν να συντηρηθούν για μεγάλο διάστημα





Πολλοί καταναλώνουν και τα κουκούτσια της σαν πασατέμπο.
Αυτό το είδος της κολοκύθας χρησιμοποιούν οι Αμερικάνοι σαν φανάρι την ημέρα των Ευχαριστιών τους.

• Γλυκειά κολοκύθα (cucurbita pepο)

Δίνει τις μεγάλες κόκκινες γλυκές κολοκύθες,που χρησιμοποιούμε για γλυκά,πίτες.



Ιδιαίτερα ανθεκτική,ωριμάζει το φθινόπωρο,20 βδομάδες μετά τη φύτευση του Μάη.όσο περισσότερο μένει στο φυτό,τόσο αυξάνεται η περιεκτικότητα σε σάκχαρα.Πριν τους παγετούς,σε ξηρό καιρό πρέπει να γίνει η συλλογή.Φυλάσσεται σε 10 βαθμούς για αρκετό καιρό.









Στο χωριό τη λέμε Τσουτσούφα,και είναι η κολοκύθα των παραμυθιών...

• Φλασκιά ή (στα Μυτιληνιά Μιντατζιά)

Οι καρποί της έχουν χαρακτηριστικό χρώμα και σχήμα και όταν ξεραθούν χρησιμοποιούνται σαν διακοσμητικοί.Πιο μεγάλοι καρποί της χρησιμοποιούνται σαν δοχεία προσέγγισης των υγρών,αν αφαιρεθεί το εσωτερικό και αποξηρανθούν.

Σ αυτή τη χρήση τους οφείλει την Μυτιληνιά ονομασία της.Μιντάτζ~Μεταγγίζω~Μετάγγιση.




Είναι η αγαπημένη μου κολοκυθιά στις πιο συνηθισμένες ποικιλίες της .
Με τα κολοκύθια φτιάχνουμε στο νησί γλυκό τσουτσούφα,κλουσθουλούλδα,κλουσθόπτις ,και όλα τα υπόλοιπα γνωστά φαγητά .Οι συνταγές για τα κολοκυθοεδέσματα έπονται.
Αλήθεια σας είπα πόσο πολύ αγαπώ τις κολοκυθιές;;

Μιντάτζια-Μιντάγκια

Τα αναγνωρίζει κανένας;;
Έχω απορία μεγάλη για το αν υπάρχουν και σ άλλες περιοχές εκτός της Μυτιλήνης και πώς τα ονομάζουν εκεί...

Ο Σοφιτόκοσμος

Στον δικό μου κόσμο,έχω βάλει μια σκάλα,όμοια με κείνη τη φασολιά του Τζακ.
Κάθε φορά που ταξιδεύω/φεύγω/ξεφεύγω/χάνομαι έχω ανέβει σκαλί σκαλί τη φασολιά μου και προσπαθώ να κρυφτώ.
Mια μυστική καταπακτή
Και μια σοφίτα έχω δική μου.Το μόνο πράγμα που μου ανήκει στη ζωή.
Με ξύλα για ταβάνι,σκούρο χρώμα.Κερασιά.
Με δυο παράθυράκια στρογγυλά,ίσα για να μπαίνει η Πανσέληνος τα βράδια.
Ένα στρώμα πεσμένο κάτω ατημέλητα,πάνω σε φλοκάτες της γιαγιάς.
Κόκκινες φλοκάτες.
Και κουρτινάκια διάφανα,με πασχαλίτσες.
Μπόλικα βιβλία στίβες στο πάτωμα.Και μια μικρή τριανταφυλλίτσα στο περβάζι.Κόκκινη.

Ένα μικρό τρανζιστοράκι,και πολλά κεριά.
Πάνω απ την σοφίτα ψάχνω τον ουρανό.Σ όλα του τα χρώματα.Μ όλους του τους φίλους.
Προσπαθώ να κρυφακούσω όλα εκείνα που του ψιθυρίζουν καθημερινά τ αστέρια,ο ήλιος το φεγγάρι και τα πουλιά.
Βλέπω κάθε λιόγερμα ένα λεπτό πριν απ τη δύση το φιλί στα πεταχτά του Ήλιου προς την αγαπημένη του Σελήνη.
Ακούω τις κραυγές της βροχής στα κεραμίδια.
Ζηλεύω τα πουλιά.Πιότερο τα χελιδόνια.
Από πέρυσι χώρεσα μές τη σοφίτα μου μια κούνια.Γαλάζια κούνια.
Και εκτός από βιβλία τωρα έχουμε κάτι ξύλινα παιχνίδια στο πάτωμα ,ένα παλιό καρουσέλ,μια μπάλα μ ένα παπάκι κίτρινο μέσα να πλέει σε νερό,και δυο Ξωτικούληδες.
Και ανάμεσα σ όλα αυτά η ζωή μου με χρυσαφιές μπούκλες να φωνάζει "μαμά".
Και όλες εκείνες τις νυχτιές που κουρνιάζω στον δικό μου σοφιτόκοσμο απλώνω πάνω του ένα πέπλο ,μην τύχει και κρυώσει.
Πριν το χάραμα τυλίγω τ αγγελούδι μου σε μια κουβέρτα και κατεβαίνουμε τη φασολιά.
Όλα πρέπει να είναι και πάλι στη θέση τους.
Και κάθε χνάρι εξαφανισμένο.
Μόνο να,σήμερα το πρωί,το καλά σφιγμένο χεράκι του είχε κρύψει ένα πέταλο κόκκινο.
Μου το βαλε στο χέρι,και βιαστικά το στρίμωξα στο στρώμα.
Η δική μας μυστική συνομωσία...

Γρίφος...

Πανεύκολος είναι....Αλλά όμορφος.

Και πρωτίστως Αγιασώτικος...

Παιχνίδι είναι

Παιχνίδι είναι,πες ότι σου ρθει μου λεγες....

-Πές μου μια λέξη
(Από κείνες τις αληθινές,τις σώψυχες που κρύβουν αντάρα στην ψυχή και μόλις που αφήνουν μιαν αχτίδα.Χάρισε μου απόψε μια λέξη,για να κάνω ένα ταξίδι αλαργινό.Ένα βήμα πιο κοντά)
-Ζωγράφισε μου μ ένα χρώμα...
(Χρώμα δικό σου,αυτό που πλημμυρίζει το κορμί σου στις στιγμές της λύπης και της ευτυχίας σου.Και άσε μου για λίγο το πινέλο σου,να χρωματίσω τη μορφή σου μέσα μου.Κοντεύεις να ξεθωριάσεις)
-Θα μου πείς κάτι όμορφο;;
(Όχι για ουρανούς και αστέρια.Ούτε καν για το φεγγάρι απόψε,και προς θεού μην ψελίσσεις λέξη για την αγάπη.Κάτι μικρό θέλω ν ακούσω.Στα μικρά κρύφτηκε η ομορφιά και απόψε)
-Τραγούδησε μου ένα στίχο
(Από κείνους τους μελαγχολικούς π αγαπάω.Σαν εκείνο το "Take it all or leave me alone."

Ή έστω τόυς στίχους της βροχής που πάλι ομόρφυναν το φετινό Σεπτέμβρη λίγο πριν.)
-Και φεύγοντας ασε εδώ την αλήθεια.
(Νύχτες έχω να κλείσω μάτι μετά το βάρος των "συγκινήσεων" σου.Και ας ήταν εκούσιες ή ακούσιες.)
Σεπτέμβρης,βροχή και πανσέληνος.
Το φταίξιμο στο ένα.

Τ άλλα δύο για συντροφιά.

Χτες Βράδυ(2/2/2)

Με τον αχό του μολυβιού γλύστρισε το χέρι αποστολή μεγάλη-σε σένα
Άγνωστος αποστολέας-αόρατος.
Ο παραλήπτης συγκεκριμένος όσο μια κατάσταση ασάφειας και έντασης συνάμα.Ο τρόπος ακατάληπτος.
Οι αιτίες άγνωστες
.Η πορεία και ο προορισμός ασαφή.
Μονάχα μια στάλα ιδρώτα ξέφυγε χτες βράδυ απ το μέτωπο σου και την απομάκρυνες βιαστικά.
Πρίν προλάβει να ενώσει τα κορμιά μας.
Μετέωρη όσο και η ερωτική πράξη μέσα στα αγκομαχητά μιας επιθυμίας τεράστιας κρυμμένης καλά στο ημίφως.
"Σχεδον" κύκλος.
Χιλιοστά τόξου εκκρεμούν.
Αρμονική συνουσία των εγκεφάλων και των δέκα σισθήσεων.
Ενόργανο παραλήρημα δωδεκαμελούς χορού.
Αρχαία τραγωδία λίγη για μια φωτιά ακυβέρνητη.
Καταδικαστέα ή καταδικασμένη για τον όχλο...
Συναίνεσες σ αυτή τη δίκη μάρτυρας σιωπηλός-αμέτοχος.
Ξεχνώντας την επιθυμία-καταγεγραμμένη στον ερωτισμο που απέπνεες στο κορμί μου.
Εκπνοή-εισπνοή ηδονής από την υπόστασή μου.
Με δυό χέρια-τα δικά σου-περιπλανώμενα σ ένα παιχνίδι εξουσίας στα μονοπάτια του κορμιού μου.
Έκσταση της μέθης απ τον πυρετό του παρανόμου (ίσως) .
Μέσα σε φερομόνες ηδονικές.
Οσμή κανέλλας,μοσχοκάρυδου και βύσσινου.
Σαν τον τελευταίο πειρασμό άφηνες την υπεράνθρωπη σου υπόσταση για μια στιγμή ανθρώπινη,γεμάτη απ την αμαρτία της απελευθέρωσης.
Φωλιασμένος και κείνος-ο τελευταίος- θέριεψε λαίλαπα άσβεστη όσο και αν τον πολέμησες.
Έμεινες προδομένος απ τα μάτια σου.
Καρφώθηκαν στο πάτωμα γερά .
Σφράγισαν μαζί και τα δικά μου.
Εξαφανίζοντας κάθε έντονη σουβλιά του αριστερού κροτάφου.
Της επιθυμίας.
Χάθηκα στην αιθάλη του μυαλού μου
Σαν ηχώ αντηχεί "όνειρο ή πραγματικότητα"....

Και άν ήταν χρώμα ποιό χρώμα θα ταν;

Θα ταν γαλάζιο,τ ουρανού και της θάλασσας,του απέραντου ονείρου,για να μπορέσω μέσα του να σε νανουρίσω και να χωρέσει όλη η αγάπη μου τρίγύρω σου.




Θα ταν γαλαζοπράσινο.Το βεραμάν.Που είναι δίπλα στο γαλάζιο(για να μαι δίπλα σου και να σε προσέχω),και δίπλα στο πράσινο.Της φύσης,της γαλήνης και της νηνεμίας.Το φυσικό περιβάλλον της Πασχαλίτσας.





Θα ήταν πορτοκαλί.Της ζωντάνιας,του γέλιου, της ενέργειας και του ζωοδότη ήλιου.




Και αυτό θα βγαινε προς τα έξω.Το πορτοκαλί για
τον κοσμο,και την επικοινωνία.




Θα ταν τρείς κόσμοι,και μια φυγή.




Μια φυγή για την αναζήτηση του κόκκινου.Του κόκκινου που λείπει.




Ξεθωριασμένη η εικόνα δίχως κόκκινο...

Kατάντια

Πού μας έχουν καταντήσει!!!
Να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ για να πάρεις τα απαραίτητα,και να νιώθεις βγαίνοντας, οτι μόλις έκανες ένα καταναλωτικό όργιο!!!

Το μονοπάτι της μνήμης

Βγήκα να κάνω ένα τσιγάρο στον κήπο.Μοσχοβολούσε το τζατζαμίνι και η λεμονιά.




Έκλεισα τα μάτια και βρέθηκα στα στενά των Ιλισίων.




Κατέβηκα λίγο πιο κάτω στην Καισαριανή,έξω απ τα κουτούκια,με τη μυρωδιά του αρετσίνωτου κρασιού.




Έφτασα μέχρι το Παγκράτι ,με μυρωδιά από κάρυ,των φαγητών των γειτόνων μου,και του ζεστού κρουασάν σοκολάτας απ το Ciao.




Πέρασα απ το Σύνταγμα,που τα δακρυγόνα είχαν σκεπάσει τ΄οξυγόνο,και ανάσαινα με δυσκολία.




Κατηφόρησα για το Μοναστηράκι.Εκεί μπερδεμένες μυρωδιές μου πήραν τη μύτη.Σουβλάκια,αντηλιακό και καυσαέριο ανάμεικτα.




Και μετά έφτασα στο Κολωνάκι .Ο αέρας είχε την οσμή βαριάς ακριβής κρέμας,σχεδόν αηδιαστικής.




Ανέβηκα στο Γαλάτσι,στη μυρωδιά του γρασιδιού του άλσους.




Και πιο πάνω,στους Θρακομακεδόνες μοσχοβολούσαν όλα τα λουλούδια της Ανθαγοράς.




Και κάπου εκεί αποφάσισα να φύγω απ την Αθήνα.




Να ταξιδέψω στη Σαλονίκη,τη Γλυκατζούπολη μου.Μοσχοβολιά κανέλας,τρίγωνου πανοράματος και τσουρέκιου μου αναστάτωσαν τα σωθικά.




Πέρασα απ τη Κοζάνη για να μου ρθει στη μύτη ανδρικό άρωμα το ανδρικό σώμα του Gaultier και μπόλικα χαρτομάντηλα Softex νωπά ποτισμένα δάκρυ και πίκρα.



Πέρασα απ το χωριό για να μυρίσω φρεσκοκομμένη ντομάτα απ το περβόλι της μάνας,και γλυκό του κουταλιού να φτιάχνεται στην κατσαρόλα.




Ανηφόρισα προς την αγορά και μου ρθαν στη μυτη τα σαλκίμια και η ανθισμένη Πασχαλιά.

Έφτασα μέχρι τη Σκάλα Σκαμιάς που μοσχοβολάνε στο λιμανάκι οι τράτες και οι ψαροταβέρνες.

Κατέβηκα στη Χίο με τη μυρωδιά της μαστίχας της ακατέργαστης.

Πέρασα απ την Κρήτη,απ τα θερμοκήπια γεμάτα τριαντάφυλλα και άλλα γεμάτα λαχανικά.Κατέβηκα όλο το φαράγγι της Σαμαριάς μόνο με την όσφρηση,τη μυρωδιά των δέντρων και των πλατανιών.

Πέρασα απ την Κύπρο,πάλι από θερμοκήπια.Μοσχοβολούδε το κομμένο γαρύφαλο,και τριαντάφυλλο.Ευωδίασα από φράουλες και μαντόλες.

Και μετά έπρεπε να γυρίσω απότομα απ το νοερό ταξίδι της μνήμης και της οσμής.

Έφτασα στο σπίτι που μυρίζει ξερό χορτάρι,κανέλλα,βανίλια και μωρουδίστικα ρούχα....

Και έκατσα στην καρέκλα γεμάτη λαχτάρα,σαν το παιδί που πάει ν αφηγηθεί στη μάνα το κατόρθωμα,χωρίς να πάρει μιαν ανάσα.

Τελικά το πιο σύντομο μονοπάτι για τη μνήμη περνάει απ την οσμή.....

Ίσως η καλύτερη

Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω μια απ τις αγαπημένες μου φωτογραφίες.

Εκτός απ τα άλογα που απεικονίζει και λατρεύω,τραβήχτηκε εν κινήσει απ το πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου,ενώ τα τρία άλογα έτρεχαν δίπλα μας.

Τυχαία είναι η λήψη,αλλά ζωντανή και γι αυτό αγαπημένη.

(Για να μην ξεκινήσω τώρα λογύδρειο για τα άλογα,τα αγαπημένα μου ζώα.Αγέρωχα, περήφανα,και συναισθηματικά....)

Διάθεση μελαγχολική

Μια φωτογραφία του καλοκαιριού

και μια στροφή αγαπημένου τραγουδιού

"Και άλλο καλοκαίρι πέρασε
ήλιο και φιλί με κέρασε
μια μικρή φωλιά θα χτίσω
χελιδόνι γύρνα πίσω"

Και μαζί μπόλικες σκέψεις να κολυμπάνε απ την όχθη της αλήθειας μέχρι την ακτή του ψέματος.

Απ τον παράδεισο μέχρι την κόλαση και απ τον βυθό μέχρι τ αστέρια.

Πάλι μεσοπέλαγα θα κοιμηθώ και απόψε...

Κάποιος να μου πει και μένα...

Ίσως κάποιος τους έταξε ψεύτικους παράδεισους.
Ίσως ισχύει αυτό που σιγοψιθυρίζουν οι ντόπιοι,οτι πρέπει οι χώρες εκείνες να αδειάσουν από νέους ανθρώπους.Να μείνουν ελεύθερες για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα μερικών.
Ίσως η ζωή στην πατρίδα τους είναι ολοένα και πιο δύσκολη.
Και αποφάσισαν να την βάλουν σε κίνδυνο.
Να την βάλουν σένα φουσκωτό που αγόρασαν όλοι μαζί και τους έβγαλε κατά τύχη
σε μια παραλία του χωριού.
Ή να την αφήσουν στα χέρια κάποιου που θα τους μεταφέρει στην ελλάδα έναντι αδράς αμοιβής
Και μετά τι;
Καθημερινά εδώ και μήνες τώρα άνθρωποι με την ελπίδα στα μάτια και την κούραση στο πρόσωπο,Οικογένειες με βρέφη και μικρά παιδιά,Νέοι γεμάτοι δύναμη,ψάχνουν και ρωτάνε στο χωρίο ποιός είναι ο δρόμος για τη Μυτιλήνη.
Μετά είτε θα τους βρει η αστυνομία ,για να τους πάει στην Μυτιλήνη(Η αστυνομία επιδοτείται ακόμα και για το νερό που θα προσφέρει κατά κεφαλή)


Είτε κάποιος ντόπιος θα τους πάει στην πόλη(Με αμοιβή φυσικά)
Είτε θα ξεροσταλιάζουν στην πλατεία του χωριού,παγωμένοι ή καμμένοι απ τον ήλιο,βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι.
Όσο εμείς εγκαινιάζουμε τα σπίτια υποδοχής των ξένων....Τα χρυσοπληρωμένα
Μπορεί κάποιος να μου πει και μένα να καταλάβω τί παιχνίδι παίζουν πάνω στις ζωές των ανθρώπων,πάνω στις ζωές αυτών των παιδιών;;

Εκείνα τα μάτια των παιδιών είναι που μου χουν καρφωθεί στην ψυχή.Τόσα όνειρα μέσα τους και τόση ταλαιπωρία...

Και να βρισκαν τουλάχιστον εδώ στην νέα τους πατρίδα μια αγκαλιά ανοιχτή...