Απόσταση

Μουσική υπόκρουση στην χαμένη λαλιά που αναδύθηκε απόψε μέσα από κάτι γραμμές γκρι και λερωμένες.


Λερωμένες απ το μπλέ -ούτε της νύχτας,ούτε της μέρας,


Ούτε της θάλασσας,ούτε τ ουρανού.


Ούτε να βουλιάξω,ούτε να πετάξω.


Πολεμώντας για προσγείωση.Μακροχρόνια,βαρετή και μονότονη.


Μέσα σε τρελές συνθέσεις του απόλυτου κενού.


Απόλυτο το κενό.


Πάντα κενό κάθετι απόλυτο.


Μα αλήθεια τί μ έπιασε σήμερα και φωνάζω τόσο πολύ;


Ίσως η βροχή-αδιάκριτος επισκέπτης.Αδιάκριτα χτυπά,μπαίνει και αρχίζει τις ερωτήσεις.


Χιλιάδες ερωτήσεις-σταγόνες.


Μα αντέχει η ορτανσία .


Και τις ερωτήσεις ,και τις σταγόνες.


Τ αντέχει όλα.


Και το παρελθόν,και το μέλλον.


Παρόν δεν έχει-Το μόνο ευτυχές γεγονός του τριημέρου.


Ευάλωτη στα χτυπήματα.Και όμως δεν χτύπησε κανένας .


Ούτε η ανάσα,ούτε η μουσική,ούτε ο έρωτας.


Αλλά οι σταγόνες κύλησαν.Από εδώ ως την αιωνιότητα.
Απόσταση ψάχνω ξανά.Απ τα μάτια για τα πάντα...