Θα ταν γαλάζιο,τ ουρανού και της θάλασσας,του απέραντου ονείρου,για να μπορέσω μέσα του να σε νανουρίσω και να χωρέσει όλη η αγάπη μου τρίγύρω σου.
Θα ταν γαλαζοπράσινο.Το βεραμάν.Που είναι δίπλα στο γαλάζιο(για να μαι δίπλα σου και να σε προσέχω),και δίπλα στο πράσινο.Της φύσης,της γαλήνης και της νηνεμίας.Το φυσικό περιβάλλον της Πασχαλίτσας.
Θα ήταν πορτοκαλί.Της ζωντάνιας,του γέλιου, της ενέργειας και του ζωοδότη ήλιου.
Και αυτό θα βγαινε προς τα έξω.Το πορτοκαλί για
τον κοσμο,και την επικοινωνία.
Θα ταν τρείς κόσμοι,και μια φυγή.
Μια φυγή για την αναζήτηση του κόκκινου.Του κόκκινου που λείπει.
Ξεθωριασμένη η εικόνα δίχως κόκκινο...
12 σχόλια:
Θα ήταν μαύρο! Που περιέχει όλα τα χρώματα, και όλες τις αισθήσεις. Και λευκό για την ξεκούραση...
τις πολύχρωμες καλησπέρες μου..
Εμένα θα ήταν μαύρο, με λευκό φόντο....
Γιατί έτσι θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω για την επιλογή μου.
Πέρα από τα αστεία, αν ήταν χρώμα θα πρέπει να ήταν μια λευκότερη σκιά του χλωμού
http://www.youtube.com/watch?v=PbWULu5_nXI
Κόκκινο , κατακόκκινο και μόνον αυτό . Τα περιέχει όλα , όχι φυσικώς , αλλά συναισθηματικώς !!!
Καταπράσινο λιβάδι με χορτάρι
Aesthete,καταρχήν από δω και πέρα θα σε λέω soleil ή ήλιο.
Καταδεύτερον μαύρο;;;Στη βάση που το θέτεις βέβαια κάτι γίνεται,αλλά μαύρο;;
Μίμη καλώς ήλθες στο κονάκι μας,με το ουράνιο τόξο σου.
Νταλικέρη και συ με τα ασπρόμαυρα μοτίβα;;
Μμμ ενίσταμαι!
Αλεκούκομ μαζί σου θα συμφωνήσω....Κοίταξε το μπλογκ σου και τη γραμματοσειρά πάλι.
Και με σας απατεώνες θα συμφωνήσω...
Καμια μαργαρίτα παίζει στο λιβάδι;;
Ρίξε μια ματιά και μου λες .
Ευχαριστώ για την επισήμανση !
Αλλά και ξεθωριασμένο χρώμα το κόκκινο όταν απαρνείται την αναγκαιότητα της θέσης του εντός της εικόνας!
Τώρα εσύ μου βγήκες απ αριστερά και απ τα μέσα μου...τί να σε κάνω....τόσα χρόνια μ έμαθες καλά.
Κωστή μου αυτή την περίπτωση αλήθεια ούτε καν την είχα σκεφτεί....
Μάκια
πανέμορφο (-πολύχρωμο) post!
Kαλώς τον Νίκο.
Σ ευχαριστώ!
...γαλαζοπράσινο σαν τα νερά στα Τοκμάκια μετά το δεκαπενταύγουστο, εκείνο το σληρό χρώμα του ξερού σταχιού στις καλοκαιρινές πλαγιές της Άγρας, κίτρινο, καφέ της καστανιάς στην Αγιάσο το προχωρημένο φθινόπωρο, ασημοπράσινο απ' τα φύλλα της ελιάς που τρέχουν με το καρπό από το καλάθι του χειμωνιάτικου μόχθου, ώχρα σαν ένα σπίτι στην Επάνω Σκάλα που το χτυπάει ο βοριάς όλο το χρόνο κι ένας βαθυπορτοκαλής ήλιος να ΄χει ξεπροβάλει καρσί από το παραθύρι μου πάνω από τα Κιμιντένια. Μήπως όλα τούτα δεν είναι τελικά το κατακόκκινο της ζωής που θέλουν να μας στερήσουν. Μήπως όλα τούτα κι όλα τα άλλα του καθενός και όλων μας δεν είναι το κόκκινο της ελπίδας και της απελευθέρωσης κορμιών, μυαλών, ματιών...
Δημοσίευση σχολίου