Στη γωνιά της βιβλιοθήκης

Aν έφτιαχνα ένα λογοτεχνικό σύγγραμμα....
Δύσκολο θα ταν.

Ποτέ δεν ήμουν καλή στο να φτιάχνω σενάρια.

Ούτε πλοκή ,ούτε ιστορία.

Μόνο συνάισθήματα μπορώ να γράψω,...να προσπαθήσω να τα γράψω.

Μόνο βιώματα και καταστάσεις.
Μόνο τραγούδια σιγοψιθυρισμένα

Θα είχε πόνο να σταθώ.

Θα ήταν σκέψεις ,μνήμη,λήθη,νοσταλγία και χρώματα.
Θα ταν όνειρα χωρίς πλοκή...όσο πιο απλά γίνεται.
Θα ταν μορφές και αγάπες .
Θα ταν κομμάτι από μένα.
Γι αυτό δεν θα χε και σενάριο.
Ποτέ δεν τα κατάφερα με οργάνωση και ταξινόμηση.
Ούτε αρχή,ούτε κεφάλαια,ούτε τέλος.
Στιγμές θα ήταν και αλήθειες.
Τα ψέματα σχεδόν παραμυθένια.
Θα είχε ξωτικά,νεράιδες,στοιχειά,γοργόνες και κινούμενα σχέδια .

Θα ήταν της θάλασσας του ουρανού,των άστρων και της σελήνης.
Ένα κοινό βιβλιαράκι θα ταν.
Και δεν θα εκδίδοταν ποτέ.
Θα μενε στη γωνία της βιβλιοθήκης να ζηλεύει συγγραφείς και αναγνώσεις.
Και ίσως κάποτε να έπεφτε στα χέρια των παιδιών.
Μόνο για να τους χαρίσει την χαρά της καταστροφής.

Καθώς θα σκιζόταν μια μια σελίδα από απαλά παιδικά δαχτυλάκια.....

(Είπα να κλεψω τον τίτλο και το θέμα απ το παιχνίδι του Νταλικέρη και της Ακανόνιστης,μια και μ άρεσε)