...Και γω ποτέ δεν είπα όχι....

...Και κάθε που άρχιζέ το λιομάζωμα μας κράταγε η Μπαμπάγιαγια.

Η γιαγιά Κατιρίν'.

Σ εκείνο το τεράστιο σπίτι της,το παλιό αρχοντικό,με τα πελώρια κρύα δωμάτια.

Ούτε λόγος για κεντρική θέρμανση.

Το κάθε δωμάτιο με τη δική του ιστορία.

Το κάθε δωμάτιο με ένα κεντρικό σημείο για να μαζευόμαστε.

Μια ξυλόσομπα ,μια σόμπα υγραερίου ,ή το τζάκι στην τραπεζαρία.

Στο ξύλινο δωμάτιο.

Και οι δυό μας στο περβάζι της παραχούτ΄ς.

Με ανοιχτα μάτια ,αυτιά και στόμα.

Μην τυχόν και μας ξεφύγει κάτι ,απ τους μορφασμούς,τις λέξεις,τις εκφράσεις τους τόνους των λέξεων...

Ακριβώς κάτω απ το καρπάν'.

Ξύλινο πάτωμα,ξύλινα πορτάκια στα ντουλάπια-εσοχές του τοίχου,ξύλινη ντιβανοκασέλα κάτω απ το παράθυρο.

Παράθυρο με θέα στα Ξωχικά,στον δρόμο προς τον Ταξιάρχη.

Καμιά απ τις γιαγιάδες μου δεν ήξερε να λέει παραμύθια.

Και όσο καημό το είχα τότε, τόσο το χαίρομαι τώρα.

Τί να τα κάναμε τα παραμύθια όταν εναλλακτική πρόταση ήταν η ζωή;

Ήταν εκείνο εκεί το δωμάτιο,με την ίδια ακριβώς ντουλάπα.

Ή κάτι σαν ντουλάπα....

Η ακριανή πορτούλα της ντουλάπας, οδηγούσε σ ένα βοηθητικό χώρο που το χρησιμοποιούσαν σαν ένα μικρό κουζινάκι.

Με μικρό νιπτηρα κάτω απ το βρυσάκι,με άπειρα ραφάκια,με ένα μικρό πετρογκαζάκι,και εκείνες τις πετσέτες να κρέμονται απ τα καρφάκια τακτικά.

Και ανάμεσα στη μυρωδιά του καφέ ,που μ έστελνε κάθε απόγιομα να ψήνω,και στη μυρωδιά του γλυκού κυδωνιού που έκλεβα κρυφά, υπήρχε η ερμητικά κλειστή καταπακτή,με τη σκαλίτσα για το κρυφό υπόγειο.

Εκείνο το υπόγειο δεν έβγαζε κάπου μέσα στο χώρο της αυλής ή σε άλλο σημείο του σπιτιού,αλλά οδηγούσε σ ένα στενοσόκακο της δίπλα γειτονιάς.

Μόνο μια φορά μ άφησε να κατέβω και να βγω απ την έξοδό του..

Για να ζήσω τις ιστορίες που μας έλεγε,τ απογεύματα εκείνα.

Να δω από πού φυγάδευε ο παππούς τους αντάρτες και τους κυνηγημένους...

"Έχει κρύψει αυτό το υπόγειο πολύ κόσμο μουρέλιαμ...

Ο παππούς σας ήταν φωνακλάς και οξύθυμος,αλλά ήταν αγωνιστής.

Ήταν Κουκουές ο παππούς σας.

Και βοηθούσε το κόμμα,και τους ανθρώπους.

Σ αυτό εδώ το σπίτι, σ αυτό εδώ το δωμάτιο,δίπλα στην παλιά Αστυνομία,με τα κρατητήρια,την αίθουσα του δικαστηρίου.

Υπεράνω υποψίας ,γι αυτό το κόμμα δεν τον ήθελε στο βουνό,αλλά κρυφό φυγαδευτή.

Η καρδιά μου έτρεμε,κάθε μέρα,αλλά ποτέ δεν είπα όχι.

Ποτέ δεν είπα όχι..."

Εκεί σταματούσε πάντα το πλέξιμο έβγαζε τα γυαλιά της ,απ το χαμηλότερο σημείο της μύτης ,έβαζε το πλεκτό στο πανεράκι της και έπινε καφέ.

Μια γουλιά καφέ.

Ίσως έδινε χρόνο στη φαντασία μας να ταξιδέψει,να εμπεδώσει και να στιγματιστεί.

Ίσως απλά θυμόταν φορτισμένη.

Εκεί κάτω απ το παλιό καρπάνι της παραχούτης,στη θέα τεσσάρων μάγουλων κοκκινισμένων απ τη φωτιά.

Στο ξύλινο δωμάτιο,στο δικό της παραμύθι.

Στη δική της εναλλακτική πρόταση για τη ζωή.

Για το παρελθόν και για το μέλλον.

Καρπανι=ύφασμα που κρεμούσαν στα παλιά τζάκια χοντρό,για να μαζεύει τον καπνό -λινάτσα

Παραχούτ=τζάκι