Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Λαφιώνα



H Λαφιώνα ήταν ένας μύθος .
Ένας θρύλος του χωριού .
Κατοικούσε σε κάθε παλιό ερειπωμένο- σχεδόν στοιχειωμένο , σπίτι αλλά κυρίως στην φαντασία των παιδιών.
Φορούσε άσπρα πέπλα τις νύχτες , και τα μαλλιά της ήταν λυμένα στους ώμους και λευκά.
Τις μέρες φορούσε σκούρα μπλέ ή γκρι ,παλιά ρούχα και χανόταν στα γύρω χωράφια.
Είχε μορφή απεγνωσμένης, σχεδόν χαμένης γυναίκας...
Και πάντα κάτι έψαχνε να βρει .
Ήταν η ποινή για όλα τα ομαδικά μας παιχνιδια....
Ο χαμένος θα πάει στο σπίτι της Λαφιώνας...
Δεν έμαθα ποτέ αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο ,..αν πήρε τ όνομα της απ το ομώνυμο χωριό... ή απ τ ‘αλαφιασμένη’.
Μάλλον δεν θέλησα ποτέ να μάθω.
Την άφηνα να απλώνει πέπλα σαν σκιά σε κείνα τα παιχνίδια
Κανείς δεν την φοβόταν όμως...
Μάλλον μαγεμένοι είμασταν απ τα σαλκίμια που κόβαμε και ρουφάγαμε απ τις αυλές της σαν μαγικό της φίλτρο.
Η τελευταία φορά που άκουσα για κείνη ήταν μια ανοιξιάτικη νυχτιά, απ τ ανοιχτό φωτισμένο παράθυρο-παραμονές πανελληνίων,όταν άκουγα τον αδερφό ,στο πρώτο του μεγάλο μεθύσι να δείχνει στην παρέα του ,ακόμα ένα σπίτι της Λαφιώνας στην παρακάτω γειτονιά.
Και κείνοι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν...
Την συναντώ ακόμα στα πιο περίεργα μου όνειρα...
Περπατάει στις άκρες απ τα γκρεμισμένα σπίτια,στα χάλαντρα και στέκεται στα σάπια παράθυρα.
Δίνει στο κάθε όνειρο τη μυρωδιά παιχνιδιού ,τις νύχτες του καλοκαιριού ,αλάργα απ τη γειτονιά,κρυφά..
Θαρρώ πως ήρθε χτες αργά...
Την ώρα τ Αυγερινού.
Κουβαλούσε μαζί της καπνοδέτη βελούδινο μαύρο, με μικρό κέντημα στη μέση και απ τις δυό πλευρές-ένα μικρό λουλουδάκι κίτρινο με μωβ πέταλα.
Είχε μια στενή κορδελίτσα σαν λουράκι και ολόγυρα του σακουλιού είχε μωβ δαντελίτσα λεπτή.
Όλα στο χέρι κεντημένα...
Κάτι μου είπε πως έχει φυλαγμένο μέσα του.
Ήταν πιο γλυκειά απ όλες τις φορές...
Και μου τ άφησε στο προσκεφάλι....
Άκουσα θρόισμα και ξύπνησα...
Τα πέπλα της χανόταν στην μισοκλειστη πόρτα...

Και βρέθηκα αγκαλιά με τον μικρό μουΉλιο ,να μου δανείζει μια στιγμή , απ τα όνειρα του....

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όμορφη ιστορία
Την καλημέρα μου

venceremos είπε...

αχ πόσο μα πόσο όμορφο!!!!!!!!!!!
καλο Σ.Κ σε ΄σενα και στον Ηλιο σου.
φιλιά καρυστινά

Κούκος είπε...

Για το κείμενο δεν έχω λόγια...
Για την ιστορία το χωριό Λαφιώνα ή ορθώτερα Λαθιώνα πήρε το όνομά του από το ρήμα λανθάνω που σημαίνει κρύβομαι, ξεφεύγω από τη προσχή κάποιου. Μάλλον λόγω της γεωγραφικής του τοποθέτησης.
Καλό Σ/Κ

Adamantia είπε...

Τι όμορφο Δημητρούλα, κυρίως η τελευταία σου πρόταση..
Φιλιά πολλά

Ανώνυμος είπε...

Απ’ το όνειρο βγαλμένο … ξεχειλίζει κάτι τις μαγικό … και είναι η Δήμητρα που όλοι λατρεύουμε σε όλο το μεγαλείο της. Τι άλλο να πω ;; Ας πω και καλημέρα. Φιλιά !!

Μαριλένα είπε...

πολύ όμορφο Δημητρα μου.. ονειρικό

φιλια και καλο Σαββατοκυριακο
και παντα να μπαινεις στα ονειρα του Ηλιου σου
να σε ζεσταινουν
και να σου δινουν φως..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ενδιαφέρουσα η παραμυθένια ιστορία της Λαφιώνας, όπως και η άλλη διάσταση της Λαθιώνας που δίνει ο κούκος.

Καλό σου μεσημέρι,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Thalassini είπε...

παραμυθένιο Δήμητρά μου , μου άρεσε που πήρες τον μύθο από τα παιδικά σου χρόνια και τον έφερες στο σήμερα κάνοντάς τον ακόμα πιο δικό σου!
Φιλιά πολλά!

Mkap_periv είπε...

Καλό! Θα μπορούσες να στείλεις κάτιαπό αυτά τα ωραία στα "μανταμαδιωτκα"

Mkap_periv είπε...

Βέβαια στο χωριό μας-εσύ δεν την έφτασες-υπήρχε η "Αγαθώνα" μια γριά όπως το λέει και τ΄όνομά της. Στο δρόμο εκεί πηγαίνοντας από την πλατεία τ "Άγιού Βασλιού" για το σπίτι του παππού σου. Μήπως, λέω μήπως, στα χρόνια που μεσολάβησαν παραφράστηκε το όνομα? Οπως όμως και να χει ο Ήλιος είναι αυτός που φωτίζει τις ζωές μας. Κι εσείς οι μικροί και λίγο μεγαλύτεροι ήλιοι τις καρδιές μας.

. είπε...

'Ενας θρύλος έχει έτσι κι αλλιώς αυτό το μυστήριο που σε μαγεύει.
Ο τρόπος όμως που μας μετέφερες με τη διήγησή σου το θρύλο της Λαφιώνας, ήταν όχι απλά συναρπαστικός αλλά ένα ταξίδι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Είναι φορές που μένω άναυδη όταν σε διαβάζω.

Μηθυμναίος είπε...

Ενδιαφέρουσα και πανέμορφη η ιστορία σου. Αραχνοΰφαντο όνειρο για τον Ήλιο σου, Δημητρούλα. Πολύ μου άρεσε.

Να πω κι εγώ την δική μου εκδοχή για το χωριό Λαφιώνα, (και θα διαφωνήσω με τον καλό μου φίλο Κούκο). Εκεί γεννήθηκε η μάνα μου, οπότε αγαπημένο χωριό.
Λοιπόν το σωστό είναι Λαφιώνας κι ας επικράτησε το Λαφιώνα... Λένε πως είχε πολλά ελάφια εκεί. Κάποτε.

Όταν θα έρχεσαι, Κούκε, για το καφεδάκι μας στο Μόλυβο και πιάσεις την κατηφόρα ρίξε μια ματιά στην οδική επισήμανση, στη διασταύρωση, το γράφει: Λαφιώνας!!!

Καλημέρα σας κι ευχές για τους αληθινά ερωτευμένους όχι του εμπορίου...

Δήμητρα είπε...

Καλησπέρα Διδυμίνα,Καλώς ήλθες!

Βενσερεμάκι μου σ ευχαριστώ...Φιλί μεγάλο και σε σένα...

Κούκε μου καλησπέρα.Ομολογώ δεν ήξερα καμιά απ τις δύο εκδοχές της ονομασίας του χωριού.Ούτε τη δική σου όυτε του Στράτου μας.Φιλιά!!

Αδαμαντάκι μου φιλί μεγάλο...

Μεταλλαγμένε μου πάντα με τα καλά σου λόγια...ΦΙλί μεγάλο!!

Μαριλενάκι το προσπαθώ να μπαίνω...κλεφτά ξέρεις...όποτε μ αφήνει...Φιλί μεγάλο!!

Γλαρένια μου καλησπέρα.Να είσαι καλά πάντα!


Θαλασσινή μου πλέον τα όνειρα μας έχουν ανακατευτεί με των παιδιών...Είναι πιο φρέσκα τα δικά τους...Φιλί και στο δικό σου μικρούλι...

ΜΚαπ καλησπέρα...΄Θκο μας μουρό είσι συ αλλά δε ξέρω ποιό...Θυμάμαι και την Αγαθώνα.Αλλά΄δεν είμαι βέβαια εκατό τα εκατό σίγουρη πως δεν έχουν σμίξει οι δυο ιστορίες.Της Λαφιώνας το σπίτι λέγαμε οτι ήταν εκείνο το ξεκομμένο πριν το γεφυράκι που περνούσαμε παλιά προν το πνιξουν οι λυγαριές από κάτω απ το Ελαιοτριβείο.Το παλιό,το πέτρινο που έχει ρημάξει πια...Δεν ξέρω αν το ξέρεις.Ποιό σπίτι λες εσύ;Κοντά στου Χατζησάββα;;Δεν κατάλαβα.!

Ανασαιμιά μου γλυκειά πάντα με τον καλό σου λόγο και συ...Μεγάλο φιλί και αγκαλιά γλυκειά μου...

Στρατέλιμ...Πατριωτέλιμμ...
Πραγματικά δεν ήξερα καμια απ τις δυο εκδοχές...Πάντως ελάφια είχε το νησί.Το θυμάμαι...Φιλι!!

Πού πήγε;;