Καθαρά...

Σήμερα το πρωί μέσα στ αυτοκίνητο ήρθαν στα μάτια μου στιγμιαία εικόνα του μυαλού.

Συνειρμοί ανεξήγητοι- ανάγκη- ζωή.

Μνήμη...
Πάλεψα μετά να βρώ τις λέξεις και τα γράμματα.
Όμορφα δεν είναι.Όχι έτσι όπως εννοείται η ομορφιά απ τους πολλούς.
Είναι χοντρά,σκασμένα και άγρια.

Ούτε λευκά σαν κρίνα είναι.

Μάλλον σκουρόχρωμα,προφανώς ταλαιπωρημένα.
Με τα χρόνια θαρρείς και μαζεύουν.Θαρρείς και πρήζονται.
Και είναι τούτο το βάρος των δεκαετιών που τα χει παραμορφώσει.
Τον βλέπω συχνά να αγγίζει το ένα με τ άλλο και να τρίβει τις αρθρώσεις του,αφήνοντας γκριμάτσες πόνου.
Είναι τα χέρια που μας ανάθρεψαν.

Με ατόφια την έννοια του όρου.
Απ τη πρώτη στιγμή της γέννησης μου, σε κείνη την πρώτη φωτογραφία,μέχρι την πιο πρόσφατη, που χώρεσαν και τα τρία εγγόνια του μέσα.
Είναι τα χέρια της δουλειάς.Της κάθε δουλειάς.

Αυτά τ ανελέητα βασανισμένα ,τα σκληραγωγημένα.
Και ξέρω, έχουν αναλάβει εκείνες τις σκληρές δουλειές του μόχθου.
Εκείνες που δεν υπολογίζουν βάρος,πόνο,κρύο,κούραση,κόψιμο,μάτωμα.
Δεν ξέρω πόσες φορές τα χει χαρακώσει.
Και κεί ανάμεσα στους ρόζους,στην αγριάδα,στις ρυτίδες στο μόχθο πόσα ζώα ,δέντρα,μαχαίρια ή λαχτάρες έχουν γλυστρίσει.

Κάθε αυγή και κάθε νύχτα.
Από τότε,τα χρόνια της δύναμης,που σήκωνε βράχους ή αυτοκίνητα,μέχρι τώρα που κάθε χάραμα μετά το πέρας της πρώτης του δουλειάς ανακατεύει μια κούπα με τσάι.
Ακούραστα,αγόγγυστα και σταθερά.
Και πάλι τώρα μια μέρα μετά, δεν ξέρω αν ταίριαξα τις λέξεις για να ζωγραφίσω τα χέρια του, τις συλλαβές να τα παινέψω και τις προτάσεις να τα ευχαριστήσω.
Ξέρω όμως ένα.

Τα χέρια του πατέρα είχαν πάντα την απόχρωση του μετώπου του.
Ήταν καθαρά...

Και τούτο το τραγούδι ταίριασμα,η αγαπημένη του(μου) Χαρούλα...