Το κλίμα της απουσίας

 

 

 

Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε

Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης.

.

.

II

.

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας

Δίχως θύμηση

Με το δέντρο της αμίλητο

Προς τη θάλασσα

Ξεχάστηκε βραδιάζοντας

Δίχως φτερούγισμα

Με την όψη της ακίνητη

Προς τη θάλασσα

Βραδιάζοντας

Δίχως έρωτα

Με το στόμα της ανένδοτο

Προς τη θάλασσα

Κι εγώ - μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.

.

.

III

.

Απόγευμα

Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση

Κι η στοργή των ανέμων του

Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του

Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε

Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

 

Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Κλειστόν μέχρι νεοτέρας.

Πολλά φιλιά σ όλους!

21

Απίστευτη η κούραση απόψε

 

 Τα φαναράκια σβηστά.

 

 Σβησμένη κ η φλόγα.

21.

Ουφ...

Η μνήμη κλειστή.

Κουράστηκα.

Αποδυνάμωσε η μνήμη.

Αφέθηκε.

 

Ξέχνα - Μανώλης Φάμελος

Δε θυμάμαι τις μεγάλες στιγμές
μα μου λείπουν διπλά οι μικρές οι χαρές μας
έχουν κάτι αιχμαλωτίσει από αυτές
όλα εδώ γύρω προβάλλουν λες στις σκιές μας

Τρέχω σε λεωφόρους μακρινές
σε τοπία καμένα
κι είν' τα δέντρα γυμνά σαν προσευχές
από τα δάκρυα πλυμένα

Ξέχνα, ξέχνα
πάρε πίσω τα δώρα τι ωφελεί να θυμάσαι ξανά
Ξέχνα, ξέχνα
μα όσα ζήσαμε ως τώρα δεν μπορείς να τα πάρεις μακριά

Τώρα άσκοπα περνάει ο καιρός
σε δωμάτια λευκά, σκονισμένα αρχεία
και το νήμα μου ξεφεύγει διαρκώς
τρέχοντας πίσω απ' τη δικιά σου οπτασία

Πάλεψα να σ' αγαπήσω αληθινά
χωρίς να ψάξω το λόγο
κι αυτό αρκεί να σε κρατάω παντοτινά
πέρα απ' τη γη και το χρόνο

Ξέχνα, ξέχνα
πάρε πίσω τα δώρα τι ωφελεί να θυμάσαι ξανά
Ξέχνα, ξέχνα
μα όσα ζήσαμε ως τώρα δεν μπορείς να τα πάρεις μακριά

Πάλεψα να σ' αγαπήσω αληθινά
χωρίς να ψάξω το λόγο
κι αυτό αρκεί να σε κρατάω παντοτινά
πέρα απ' τη γη και το χρόνο

 

 

Όχι δεν θα παραπονεθώ.

Υπόσχομαι

Stepping stone

Stepping stone - Duffy
I remember way back, way back when
I said I never wanna see your face again
'Cause you were loving, yes you're loving somebody else
And I knew, oh yes, I knew I couldn't control myself

And now they bring you back into my life again
And so I put on a face just like your friends
But I think you know, oh yes, you know what's going on
'Cause the feelings in me, oh yes, in me are burning strong

But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

You used to call me up from time to time
And it would be so hard for me not to cross the line
The words of love lay on my lips just like a curse
And I knew, oh yes, I knew they'd only make it worse

And now you have the nerve to play along
Just like the maestro beats in your song
You got your kicks, you get your kicks from playing me
And the less you give the more I want so foolishly

But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

No, I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Ειχα να τ ακούσω μήνες....

Σήμερα το πρωί στο αυτοκίνητο...

Ετσουξε...

Κοχύλια νυχτερινά

 

Του Σαββάτου

 Περίπου μια ώρα μέσα στο νερό.

Βουτιά και κοχύλι.

 Σε μια ξεχασμένη θάλασσα.

 Ερημική.

 Δική μου.

Απάτητη.

 Πεντακάθαρη.

Καθάρια.

Δικά μου τα κοχύλια.

Άλλα

Γιατρειά η θάλασσα.

Ψήσιμο για τραύματα και πληγές.

Και επαναφορά σε θάλασσες γνώριμες και τόσο μακρυνές

 

Οδυσσέα Ελύτη
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

 

Κοχύλια

Και τώρα τί θα κάνω χωρίς κοχύλια;; 

Τα πέταξα... 

Και πού θα βρώ τα ίδια;;

Πόσο μου λείπεις

 

 

Πόσο μου λείπεις - Παπακωνσταντίνου , Κικίδη

Έχω τόσα βράδια να σε δω
και περιμένω
μέσα μου ένα άλογο τυφλό
αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο, σ’ αγαπώ
και να προσέχεις
μη σε πάρει σύννεφο λευκό
και να μη τρέχεις.

Πόσο μου λείπεις, πόσο μου λείπεις...

Ένα τηλεφώνημα προχτές
μη μου αλλάζεις
πάγωσε στα χείλια ο καφές
μη με ξεχάσεις
μια φωτογραφία δυο διπλά
και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά
κι όλα δικά σου.

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ
και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό
και πού να πάω

 

(Εσύ εμένα τι και κ πόσο...)

Καλό βράδυ

 

14

 

 

Σ έχω βρει και σε χάνω - Νατάσα Μποφίλιου

 

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία

όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου

σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα

Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω

 

 

Ούτως ή άλλως δάνεια...

Εκεί πάνω στο 14.

Τα μαρτύρια μου από εδώ και πέρα.

Όλη η διαδρομή ξανά.

Γνώριμες στάσεις, ο ήχος του τραμ, οι ράγες ,γνώριμα πρόσωπα,

πλατείες, σκέψεις, το κάθισμα δίπλα κενό

, η θάλασσα απέναντι ασήμι.

Φόβοι.

Ράγες διπλές παράλληλες.

Αλήθεια και ψέμα.

Φόβος και δύναμη

Μυαλό και καρδιά

Λογική και τρέλα

Λέω και αντιφάσκω.

Ο θυμός και η λατρεία σαν δίδυμα αδέρφια.

Μια φωνή να θερίζει και η από κάτω να τρέμει.

Δυό μάτια να πεταρίζουν απέναντι και να κλείνουν σε κάθε γνώριμο τοπίο,

μέρος

σκέψη

παγκάκι.

Διπλά τα βλέπω όλα απόψε.

Τα πρέπει και τα μπορώ.

Τα θέλω θαμμένα.

Δεν υπήρξαν ποτέ.

Και τούτος ο πονοκέφαλος μέρες τώρα τυρρανάει την καρδιά  και τα μάτια μου.

Θωριά δεν έκρυψα καμία.

Όλα τα ξεγύμνωσα.

Κοχύλια χαρτιά λουλούδια μυρωδιές.

Να προλάβω.

Ν αντέξω.

Και τούτο το μικράκι μου κατεστραμμένο ολοσχερώς.

Ούτε επανόρθωση ούτε στέγη.

Αίμα και σιρόπι.

Αρχή και τέλος.

Σημάδια.

Βαθειά.

Τσακίσματα.

Το τραγούδι δυνατά.

Λέξη προς λέξη.

Τούτη η διασκευή.

Το πιάνο να τρυπάει το στήθος.

Όχι κάκωση ούτε κάταγμα.

Θραύσματα.

Εικόνα.

Φανάρι.

Βούλα προς Καβούρι.

Και η μουσική πιο δυνατά δεν έχει...

Χαμόγελο.

Τότες.

Μια λέξη.

Αναμονή

Επίγευση

I

... Εγώ θα μείνω λίγο ακόμα

Μήπως και ξαναβρέξει

Να σε ξεπλύνω λίγο

Εισαι μες την αλμύρα και τ αλάτια απο

τοτε που ήμουν θάλασσα....

Κάπου το διάβασα δεν ξερω ποιου ειναι απο που είναι αλλά έμεινα να το κοιτάω αποσβολωμένη. ...

Ενημερώθηκα μόλις...

Κική Δημουλά. 

Thanks D.:)

Count to seven

 Skyfall - Adele

This is the end
Hold your breath and count to ten
Feel the earth move and then
Hear my heart burst again

For this is the end
I've drowned and dreamt this moment
So overdue I owe them
Swept away, I'm stolen

Let the sky fall
When it crumbles
We will stand tall
Face it all together

Let the sky fall
When it crumbles
We will stand tall
Face it all together
At skyfall
That skyfall

Skyfall is where we start
A thousand miles and poles apart
Where worlds collide and days are dark
You may have my number, you can take my name
But you'll never have my heart

Let the sky fall (let the sky fall)
When it crumbles (when it crumbles)
We will stand tall (we will stand tall)
Face it all together

Let the sky fall (let the sky fall)
When it crumbles (when it crumbles)
We will stand tall (we will stand tall)
Face it all together
At skyfall

[2x:]
(Let the sky fall
When it crumbles
We will stand tall)

Where you go I go
What you see I see
I know I'd never be me
Without the security
Of your loving arms
Keeping me from harm
Put your hand in my hand
And we'll stand

Let the sky fall (let the sky fall)
When it crumbles (when it crumbles)
We will stand tall (we will stand tall)
Face it all together

Let the sky fall (let the sky fall)
When it crumbles (when it crumbles)
We will stand tall (we will stand tall)
Face it all together
At skyfall

Let the sky fall
We will stand tall
At skyfall
Oh

 

 Τ αγάπησα αυτό το τραγούδι.

Συγκεκριμένες εικόνες, συγκεκριμένα συναισθήματα, ημερομηνία,τοποθεσία,

μουσικές ταξίδια παραμύθια όνειρα λέξεις λόγια λόγια λόγια.

Λόγια.

Αύριο.

Απ το 1 μέχρι το 8 ακριβώς,

Όσο κρατάει ένα μέτρημα,

Αποφάσεις και τιμήματα.

Καληνύχτα.

 

Φεγγαράδα

Πανσέληνος Χάρις Αλεξίου

 

 

Στην μέση ενός μικρού σπιτιού, που `χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ’ τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδιά πριν να γεράσει.

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου’χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου `χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα `κανε όλα ωραία.

Είναι σκληρό για μια γυναίκα να `ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να `ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει.

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο να κάνουμε παρέα.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου `χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου `χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου που τα `κανε όλα ωραία.

 

Και πράγματι δεν είναι θλίψη απόψε είναι κάτι πιο βαθύ πιο σκέτο.

Ούτε πείσμα ούτε παράπονο.

Είναι στενοχώρια δυνατή, βαριά βαθειά.

Είναι το λάγνο ψέμα που λείπει
Ούτε καν λέξη

Είναι το στόμα μου σαν να χει στερέψει από λέξεις,
 σαν να μην θέλει ούτε καν να ανοίξει.

Θέλω να΄ξεφουσκώσει το φεγγάρι, θέλω μέρωμα.

Και να φύγει τούτη η γεύση πίκρας που μου χει μείνει στο τελείωμα.
Άντε φεγγαράκι μου να ξεφουσκώσεις και να πας στο καλό...

Μέχρι το τέλος.

Μέχρι το τέλος- Νατάσα Μποφίλιου

 

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ
να μου την ταξιδέψεις

και μη σε νοιάζουν τα λεφτά
αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά
τριάντα θα ξοδέψεις

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν' αναμετρηθώ
μ' αυτά που σέ πονάνε

κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς
αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει

 

Απίστευτο ζειμπέκικο...

Να τραγουδιέται δυνατά...

Μέσα απ τα πιο μέσα..

Δυό μέρες τώρα.

Και άλλες δυό ώρες...

Αυτες οι ώρες είναι που έτσουξαν πιο πολύ.

Και όχι, ούτε σταυρό τρέμω ούτε πόνους.

Η επίγευση πίκρας.

Αν και βαθειά μέσα ήξερε η ψυχή

Ευχαριστώ...

Κουκίδα

 

 

Why does my heart feel so bad - Moby

 

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?
Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?
Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?
Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors

These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors
These open doors, these open doors

Why does my heart feel so bad?
Why does my soul feel so bad?

 

Eίναι κάτι στιγμές που όλη σου η ζωή περνάει αυτόματα μπροστά στα μάτια σου.

Είναι στιγμές που δεν θες, δεν πρέπει να τις ξαναζήσεις ποτέ.

Και οταν το κακό φύγει, εξαφανιστεί, και μπορείς και πατάς κανονικά στα πόδια σου ξανά, συνειδητοποιείς πως όλα ,όλα, όλα στη ζωή σου σταματάν στις φατσούλες των παιδιών.

Εκεί που κατέληξε χτες το φλας μπακ.

Εκεί που αντιλαμβάνεσαι το πόσο αδυναμο πλάσμα είναι ο άνθρωπος.

Πιο μικρός και απ την κουκίδα.

Ούτε σκέψη ούτε αντίδραση.

Kaι ούτε παρελθόν ούτε μέλλον.

Όλα τ αφήνεις πίσω.

Αιχμές βόλια πείσματα θυμούς λάμες φόβους μίση, λαμαρίνες.

Μόνο δυο παιδικά χαμόγελα μένουν.

Αυτά που πιο πολύ αξίζουν.

Παραμονές Πανσέληνου.

Καλό βράδυ

Εννιά

 

 

Λιανοτράγουδα Μάνος Χατζιδάκης

Νταντωνάκη- Ψαριανός

Πασπαλά- Ιωαννίδης

 

Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.

Νταντωνάκη:
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.

μαζί:
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Ψαριανός:
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.

Νταντωνάκη:
Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.

μαζί:
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Ψαριανός:
Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.

Νταντωνάκη:
Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει.

μαζί:
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλληκάρι.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

 

Είναι που ΄ξέρεις πότε θα ακουστεί ο κάθε σου αχός.

Η κάθε σου πνοή.

Είναι που φυσάς εκεί που όλορθο μπροστά μου στέκει τεράστιο το χάσμα και ο πύργος.

Οι εξηγήσεις έχουν δοθεί.

Και το φεγγάρι γεμίζει σιγά σιγά.

Οι μέρες εννιάρισαν.

Οι αντοχές τέλεψαν.

Τα νύχια βγήκαν ξανά.

Άμυνες επιθέσεις, παρτίδα σκάκι.

Εικόνες αδυσώπητες άγριες δύσκολες.

Παλεύω.

Γυρνάω σε φωλιές γνωστές ήμερες ήρεμες χωρίς ίχνος αμυχής ή λάμας.

Γυρνάω.

Στριφογυρνάω.

Θυμάσαι; Στο χα ξαναπεί.΄

Ή μνήμη αποδυναμώνεται.

Όσο μακραίνεις ξεχνάω.

Μακραίνεις.

Παράπονα.

Καλό βράδυ.

 

 

Ρωγμές

 

 

 

 

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Εχε γειά

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις
να πηγαίνεις πάντα μ αέρα καλό
να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω
κι αν θα πάψω κάποτε να σ αγαπώ

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου έχε γεια

Στ άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ
να μη σκέφτεσαι αν πονέσω
κι αν θ αντέξω μ άδεια αγκαλιά να ζω

Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει αγάπη μου, έχε γεια

 

 

Μπροστά σε μια οθόνη με χίλιες ρωγμές σαν δέντρο γυαλιού που κόβει.

Με όλα εκείνα τα μικρά μικρά θραύσματα κρυστάλλου που προσπαθούν να βρουν εισοχή,

 για να προκαλέσουν τον πιο αιχμηρό πόνο.

Ή σαν το φετινό καλοκαίρι αμείλικτο.

Μια φωτιά βουβή μικρή να σιγοκαίει σ ένα καμινέτο,

 από εκείνες που ίσως δεν τις δει κανείς,

από εκείνες που μπορούν να κάψουν συθέμελα τα πάντα.

Χτες τη νύχτα.

Ή χάραμα ήταν δεν θυμάμαι.

Η μάχη δινόταν για ώρες.

Κυριακή μεσημέρι, η τελευταία της υπομονής.

Μ ένα αγέρα Δυτικό της θάλασσας,

 σκέτο καθαρό να λυσσομανάει

έξω

στα τείχη που σηκώθηκαν αμείλικτα χωρίς επιστροφή.

Ό Πάνορμος μειλίχιος ήμερος δίχως ίχνος κύματος σήμερα.

Γαλήνεψε η ψυχή μου.

Εκεί τις άφησα και τις κλωστές και τις αλυσίδες.

Καλή συνέχεια.

 

Ανάθεμα σε

Ανάθεμα σε - Παντελής Θαλασσινός

 

 

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Αμέθυστος

 

Μίλτος Πασχαλίδης & Αργύρης Λούλατζης - Αμέθυστος

Είναι βαρύ το δάκρυ , στης λησμονιάς την άκρη
μάτια μου μη φοβηθείς
Παράδεισο να βρούμε , απόγευμα να πιούμε
άνθος μου μη μαραθείς

Στα χέρια σου άπλωσες τα δικά μου
χάραμα εσύ άγγιξες τα φτερά μου
στο πουθενά αμέθυστος ο χρόνος
σαν προσευχή που ψυθιρίζεις μόνος

Όλος ο κόσμος γίνε και στη φωτιά μου μείνε
άσημος και ποιητής
Σ' άστρο κρασί να φέρεις , τα μυστικά που ξέρεις
μάτια μου μην τ' αρνηθείς

Στα χέρια σου άπλωσες τα δικά μου
χάραμα εσύ άγγιξες τα φτερά μου
στο πουθενά αμέθυστος ο χρόνος
σαν προσευχή που ψυθιρίζεις μόνος 

 

Καινούριο τραγούδι, όμορφοι οι στίχοι,

τούτες τις μέρες οι στίχοι και οι νότες ανάγκη

να κλείσουν τα κενά που μπάζει ο αγέρας.

Σκέτο μελτέμι, Δυτικό.

Φουρτουνιασμένο , ανταριασμένο.

Σαν τον Αύγουστο τούτο.

Αλλος.

Αλλιώς.

Ανάτσαλα ήμερος.

Κει που φαίνεται.

Από κάτω βράζει.

Αργά σιγανά,ύπουλα.

Χτεσινός ο δεκαπενταύγουστος.

Η μνήμη κενή.

Να χαζεύει τη θάλασσα.

Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα.

Ούτε στιγμή ούτε λέξη.

Άλλα.

Θάλασσα.

Αλάτι

Αλμύρα

Ανάσα.

Καλημέρα.