Σεβασμός

Μια σκέψη μου χει κολλήσει από χτες το βράδυ.

Μετά την απολογία,μετά τον Κούγια,μετά μετά μετά...

Αν ήμουν στη θέση αυτής της μάνας....

Σκληρό ,αλλά κατά τα φαινόμενα, πιθανό σε όλους μας...

Δεν ξέρω πως θ αντιδρούσα.

Ίσως υπερίσχυε η οδύνη...της μάνας που της σκότωσαν το παιδί,που της ξερίζωσαν τα σπλάχνα.

Ίσως υπερίσχυε η τρέλα,η κρίση,η τρέλα...

Αλλά μετά τα χτεσινά δεν νομίζω να έμενε δείγμα ανθρώπινης λογικής και συναισθήματος μέσα μου.

Μάλλον θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου.

Και δεν ξέρω από ποιόν θα ξεκινούσα...

Απ τον χρυσαυγίτη Κορκονέα,απ τον αλήτη Κούγια,απ τον Παυλόπουλο,τον Πολύδωρα,απ τον Καραμανλή,τους βουλευτές,τα κόμματα,την πολιτική,τους δημοσιογράφους,....

ή καλύτερα δεν ξέρω πού θα σταματούσα.

Μάλλον στις φωτιές θα σταματούσα,να έριχνα ένα λουλούδι για τον γιό μου.

Γιατί απ την δικαιοσύνη δεν θα περίμενα τίποτα.

Γιατί την μόνη δικαιοσύνη που θα περίνενα θα ήταν στα παιδιά εκείνα,στον ξεσηκωμένο κόσμο που πάλι θα ξεχάσουμε,όλοι μας.

Γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς αντέχει εκείνη η μάνα.

Δεν ξέρω τί αντέχει.

Τον φόνο;

Τον χτεσινό δεύτερο φόνος

Το παραλήρημα των καναλιών;;

Την απώλεια του γιού της;

Τί;

Δεν ξέρω...

Πραγματικά δεν θέλω να μάθω....

Όμως είναι πολύ πιθανό να με κάνουν να μάθω.

Να μας κάνουν όλους μας να μάθουμε πώς είναι....