The question is :Who cares?

Mahna Mahna....
Το καινούριο κόλλημα του μικρού...

Ents vs Κακλαμάνη

Ents-The lord of the rings...Θυμάστε;;;

Του Αυγερινού μου...

Έλλη Πασπαλά, Η ρίζα του Ιεσσαί

Η ρίζα του Ιεσσαί

Έτσι όπως κάνεις έτσι όπως πας,
το δρόμο χάνεις και παραπατάς
μη μου ζορίζεσαι
πάει βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί...

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ' τον έρωτα
κι όμως αυτό το ευχαριστώ
δεν έχω βρει τα λόγια να στο πω!

Να μην τρομάζεις, μη σταματάς
μπρος να κοιτάζεις και να μ' αγαπάς
Μην απελπίζεσαι
είναι βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί...

Να μην τρομάζεις να μ' αγαπάς
μπρος να κοιτάζεις να μην απελπίζεσαι
κι όταν δειλιάζεις και δε τολμάς
να μ' αγκαλιάζεις και να προχωράς!

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ' τον έρωτα
το σ' αγαπώ αυτό...
Ακόμα ψάχνω τρόπο να στο πω!

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ' τον έρωτα
κι όμως αυτό το ευχαριστώ
Δεν έχω βρει τον τρόπο να στο πω!


Χωρίς λέξεις..στον Αυγερινό μου...Βαθειά

Αποστόλης Χαρ. Γροσομανίδης

Aποστόλης Γροσομανίδης

Toν θυμάμαι-έντονα για τρία καλοκαίρια.Στις τρείς τελευταίες τάξεις του δημοτικού.Κατέβαινε απ το δρομάκι της Νερατζούδας στη γειτονιά και μετά από λίγη ώρα ανέβαινε κρατώντας μια φρατζόλα ψωμί στα χέρια .Ψηλός,θεόρατος άνθρωπος με βαρύ αργό βήμα.Η ματιά του δεν στεκόταν.Ταξίδευε,σκέφτοταν συνέχεια.Μετά κλεινόταν στο σπίτι του.Έκλεινε την μεγάλη ξύλινη καφέ του πόρτα και χανόταν μέσα στα βιβλία του.Ένα απόγευμα τον σταμάτησα.Τετάρτη δημοτικού ήμουν.
-Θείου Απουστόλ μπορείς να μ δίνς κανά βιβλίου να διαβάζου;;Θα τα προσέχω.
-Ναι Δημητρούλα, αλλά θα τα διαβάζς.
Γλύκανε το πρόσωπο του .
Το επόμενο απόγευμα μου κατέβασε το πρώτο.Απ τα λίγα που θυμάμαι σαν τίτλους.
Το 48 χωρίς φεγγάρι του Μιχάλη Λιαρούτσου.
Ντυμένα πάντα με αυτοκόλλητο,βιβλία πολυδιαβασμένα και πολύ προσεγμένα.Όταν το διάβαζα πήγαινα και χτύπαγα τους σιδερένιους κρίκους της πόρτας του.
΄Το διάβασα ΄ του λεγα και του το δινα πίσω.
‘Περίμενε ‘-απαντούσε και προχωρούσε την αυλή να μπει στο σπίτι. Μια μεγάλη αυλή,σκοτεινή,σκεπασμένη με κληματαριά και ένα πηγάδι στη μέση.Τα πλυσταριά αριστερα και στο βάθος το κυρίως σπίτι.Αρχοντόσπιτο.Απ το παράθυρο φαινόταν ένα σχεδόν πάντα, αναμμένο φως μπόλικα βιβλία και χαρτιά στο περβάζι του.
Όλη μέρα διάβαζε..Μεγάλο κεφάλι έλεγαν οι γυναίκες στη γειτονιάμε θαυμασμό.Αξιοσέβαστος άνθρωπος απ όλο το χωριό.
Τον θυμάμαι να παραλαμβάνει τη σκυτάλη απ τον μπάρμπα μου ,και να συνεχίζει την μύηση μου ,στον κόσμο του βιβλίου.Στον κόσμο του αριστερού βιβλίου.Λιαρούτσος,Κοτζιάς,Λουντέμης...τα καλοκαίρια του Θείου Απουστόλ.Τον ευγνωμονώ για κείνα τα καλοκαίρια,για κείνη τη γνώση που μου χάριζε.
Θυμάμαι την «Ματωμένη Αρχοντοπούλα» όταν μου άφησε στα χέρια μου.Ντυμένη με μπλέ αυτοκόλλητο σκούρο.Φυλαγμένο κειμήλιο του χωριού.Φέτος κατάφερα να την βρω σε φωτοτυπίες.
Χρόνια μετά τον θάνατο του ,μπήκαμε στο ερημο πια σπίτι του, με ένα δέος απίστευτο.Παντού ράφια.Παντού χαρτιά πεταμένα στο πάτωμα.Παλιά τετράδια μπλε,περιοδικά,εφημερίδες,γνώσεις...
Για μια στιγμή τον φαντάστηκα σκυμμένο στα βιβλία του και το σπίτι γεμάτο βιβλία.
Η προίκα του για τους επόμενους..
Μετά από καιρό είδα τα βιβλία του να στολίζουν την παιδική βιβλιοθήκη των ανηψιών του.
Θαρρείς και έβλεπα το πρόσωπο του να χαμογελάει πάνω σε κείνα τα βιβλία...



Μια ζωή δοσμένη στον αγώνα….

Γράφει: ο Δημήτρης Π.Καρατζιτζής

Ο Αποστόλης Γροσομανίδης γεννήθηκε το 1924 στον Μανταμάδο, παιδί της αγροτοκτηνοτροφικής και πολύτεκνης οικογένειας του Χαράλαμπου Γροσομανίδη.
Τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο χωριό και συνέχισε στο Πρακτικό Λύκειο στη Μυτιλήνη και παρακολούθησε Λογιστικά.
Ο ίδιος σε βιογραφικό του σημείωμα αναφέρει: « … Η Γερμανική κατοχή της χώρας, το 1941, με βρήκε μαθητή στην 4η τάξη του Πρακτικού Λυκείου Μυτιλήνης, που συνετέλεσε πολύ να συνειδητοποιήσουμε η ομάδα των προοδευτικών μαθητών που από πιο μπροστά είχαμε χωρίσει τα τσανάκια μας από τους άλλους, που προέρχονταν από αστούς και αριστοκράτες Βουρνάζηδες κλπ. και διαβάζοντας μεταξύ μας ότι καλό και προοδευτικό βιβλίο βρίσκαμε, που τότε πέφτανε ένα σωρό στα παλιατζίδικα. Διαποτισμένος με αυτό το πνεύμα την προηγούμενη χρονιά είχα δημιουργήσει ένα επεισόδιο κατά το γιορτασμό της 4ης Αυγούστου στην αυλή του κοινοτικού γραφείου και ξευτελίσθηκε όλη η γιορτή….
…..Παρόλο που οργανωτικά δεν ανήκαμε πουθενά, είχαμε μεταξύ μας καθημερινή συνάντηση και συζήτηση και ερχόμαστε σε επαφή με την ανάλογη ομάδα του Γυμνασίου …
Τέλειωσα το σχολείο τον Ιούνη του 1943 και όταν ήρθα στο χωριό αμέσως οργανώθηκα με το τριαδικό σύστημα στο Ε.Α.Μ.
Τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου αποσπαστήκαμε και αποτελέσαμε δύο ομάδες των 10 της Ε.Π.Ο.Ν. με γραμματέα τον Ηλία Παρασκευαϊδη και με υπόλοιπα μέλη γραφείου την Ασπασία Ευσταθίου, το Γιώργο Σαρρή, το Στράτο Σοφοκλή Τζωάννο, Αθανάσιο Βακιρτζή, Στράτο Βαρβαρά και Απόστολο Γροσομανίδη και μέλη δύο ομάδες από 10.
Οι δύο πρώτες ομάδες (ανδρικές) της ΕΠΟΝ ήταν: Πρώτη ομάδα:Στρατος Τζωάννος του Σοφοκλή, Απόστολος Γροσομανίδης, Σταύρος Ζερβός, Στέλιος Χονδρέλλης, Κώστας Κοντάρας, Παναγιώτης Μαρμαρινός, Αριστείδης. Μαντζουράνης, Σταύρος Στεφάνου, Ηλίας Στατήγαρος, Σωκράτης Αγιασώτης και τη Δεύτερη ομάδα: Αθανάσιος Βακιρτζής, Στρατος Βαρβαράς, Στέλιος Σελίμης, Στέλιος Προσμητρέλλης, Στρατ. Στέκας, Στέλιος Δούκας, Απόστολος Αποστολέλλης, Γιώργος Πάγγος, Κώστας Βατζάκης, Στράτος Αβαγιανός
Αμέσως πέρασα και στο κόμμα, το Κ.Κ.Ε. και στην πρώτη κομματική συγκέντρωση που πήρα μέρος τότε τέλος του 1943 ήταν ένα Αχτίφ στο καμαράκι της μηχανής που είχε έρθει ο τότε καθοδηγητής Μανώλης Λαμπαδαρίδης
Ολόκληρο το χειμώνα του 1943–1944, εκτός της οργανωτική δουλειάς για την μαζικοποίηση της Ε.Π.Ο.Ν. μια ή δυο φορές τη βδομάδα ο Ηλίας μας έκανε ανάλυση το κεφάλαιο του Μαρξ και όταν τον Απρίλη έφυγε για τη Μυτιλήνη για την έκδοση της Εφημερίδας «Ελεύθερη Λέσβος» η Ασπασία ανέλαβε και αρχίσαμε την Πολιτική Οικονομία που μας ενθουσίασε και καταχτήσαμε τις βάσεις του Μαρξισμού.
Τότε βγάλαμε 3-4 φύλλα του «Αγωνιστή» του Μανταμάδου που δυστυχώς δε σώζονται εκτός από ορισμένες αναδημοσιεύσεις μετά την απελευθέρωση… Την 25η Μαρτίου 1944 η Ε.Π.Ο.Ν. έδωσε εορταστική παράσταση με το «Να Ζει το Μεσολόγγι» του Βασίλη Ρώτα και τον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου με περιφρούρηση της οργάνωσης…. Τη 2α Αυγούστου 1944 στο εξωκλήσι του Αγίου Στεφάνου έγινε Γενική Συνέλευση της Ε.Π.Ο.Ν. και πήραν μέρος πάνω από 100 Επονίτες, Επονίτισσες….»

Με τον Θέμο Κορνάρο στον Μανταμάδο το 1964 μαζί με τους άλλους τότε ΕΔΑίτες
Σε άλλο σημείωμά του μεταξύ άλλων αναφέρει και για την ίδρυση του Ε.Α.Μ. στο χωριό, τα εξής:
«….το Ε.Α.Μ. στο Μανταμάδο οργανώθηκε αρχές του 1942. Στις αρχικές τριάδες ήταν, εκτός από τους παλιούς κομμουνιστές, Δημήτριο Καραθεωδώρου, Ιγνάτιο Χατζηδημητρίου, Νίκο Σαμαρά, Παναγιώτη Μπίνιο, Παρασκευά Κούκο, Στεφανο Παπαγιάννη, Δημητρό Βέη, Νίκο Χριστόλη, Στέφανο Παπαδέλλη ή Ταλιάνη, Στέλιο Θεολόγου, Νικόλα Αψόκαρδο, Χαράλαμπο Χριστοδούλου, Δημητρό Κομίλη και οι Αχιλλέας Τζωάννος, Διογένης Καποσούζης, Σταύρος Ζερβός, Βασίλης Δεμερτζής, Παναγής Σπανέλλης, Μιχάλης Τσουκαλάς, Στρατής Τζάννος, Γιώργος Ηλίας ή Μηνάς
Στο δεύτερο γύρο οργανώθηκαν οι Στράτος Σοφοκλή Τζωάννος, Στράτος Βαρβαράς, Αποστόλης Γροσομανίδης, Αθανάσιος Βακιρτζής και το 1943 άρχισε να πλαταίνει και το 1944 πήρε μαζικό χαρακτήρα….»
Στις αναμνήσεις του ο σύντροφος Αποστόλης μεταξύ των άλλων γράφει και τα παρακάτω.
«…Εγώ μέχρι πριν την απελευθέρωση ήμουν στο γραφείο της Ε.Π.Ο.Ν. οπότε έφυγα γιατί ανέλαβα την οργάνωση της Ε.Τ.Α – Επιμελητεία του Αντάρτη - των γύρω χωριών.
Την ίδια εποχή είχε οργανώσει και ο Ευριπίδης Γαλάνης την Ε.Α. – Εθνική Αλληλεγγύη.
Στη διαφώτιση της Κ.Ο.Β. του Κ.Κ.Ε. πέρασα μετά την απελευθέρωση…»
Μετά την κατοχή συνεχίζει την οργανωμένη δράση του και όταν οι δυνάμεις της αντίδρασης επεβλήθησαν με τη βοήθεια των Άγγλων και η τρομοκρατία, το κυνηγητό των αγωνιστών με τους ξυλοδαρμούς, τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τις στημένες δίκες ήταν καθημερινά φαινόμενα, οι κυνηγημένοι αναγκάστηκαν να βγουν στο βουνό, την μεγάλη Παρασκευή του 1947, πήραν τα βουνά περισσότεροι από 30 Μανταμαδιώτες και εντάχθηκαν στο Δ.Σ Λέσβου…
Στις 21-1-1947 συλλαμβάνεται μαζί με τους Νίκο Αποστολέλλη, Δημήτριο Κουβδή, Δημήτριο Βέη, Στέφανο Παπαδέλλη και Γιώργο Αρβανιτέλλη και στις πρώτες μέρες του Φλεβάρη 1947 προσάγεται σε δίκη. Η «Ελεύθερη Λέσβος» στις 4-2-1947 για τη δίκη αυτή μεταξύ των άλλων γράφει «….Τελευταία εκδικάστηκε η υπόθεση του Μανδαμάδου. Όπως είναι γνωστό πριν από λίγες μέρες στις 21 Ιανουαρίου στο Μανδαμάδο, πιάστηκαν από χωροφύλακες μέσα στα γραφεία του ΑΚΕ (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας) 7 άτομα, στα οποία αποδόθηκε αμέσως η κατηγορία για παράνομη συγκέντρωση.
…. Η υπόθεση τούτη είχε εισαχθεί και άλλη φορά αλλά αναβλήθηκε, γιατί έλειπε ο ουσιωδέστερος μάρτυρας κατηγορίας ο χωροφύλαξ Ιωσήφ Ρουγκέρης που έπιασε τους κατηγορούμενους και τους απέδωσε την κατηγορία της παράνομης συγκέντρωσης .
Ο χωροφύλακας αυτός κατά την χτεσινή του κατάθεση είπε ότι μπαίνοντας στα γραφεία του ΑΚΕ όπου ήταν οι κατηγορούμενοι άκουσε τη λέξη «μια Δημοκρατία».
Σε ερώτηση του κ. Προέδρου πως έβγαλε το συμπέρασμα πως οι κατηγορούμενοι έκαναν παράνομη συγκέντρωση αφού είναι γνωστό ότι είναι ελευθέρα η λειτουργία των κομμάτων, ο μάρτυς είπε:
Εμείς στο Μανταμάδο επιτρέπουμε στα γραφεία του ΑΚΕ να είναι μέχρι 3 άτομα και στο γραφείο του Κομμουνιστικού κόμματος κανένα (!)
Πρόεδρος. – Στ’ άλλα κόμματα απαγορεύεται;
Μάρτυς. – Όχι, μονάχα στο ΚΚΕ.
Ο στρατοδίκης κ. Πλυχρονόπουλος ρώτησε τον μάρτυρα αν υπάρχει καμμιά διαταγή που να απαγορεύει στα μέλη των κομμάτων να πηγαίνουν στα γραφεία τους.
Μάρτυς. – Δεν ξέρω. Πάντως εμείς στο Μανδαμάδο αυτό εφαρμόζουμε!
Πρόεδρος. – Έδωσαν καμιά αφορμή ποτέ οι κατηγορούμενοι;
Μάρτυς . – Όχι αλλά εμείς τους παρακολουθούμε πάντα.
Ο στρατοδίκης Δ. Μοσχουλέας ρωτά τον κατηγορούμενο Γροσομανίδη: Γιατί ανακατεύεσαι σε τέτοιες δουλειές, στα πολιτικά δηλαδή και δεν βλέπεις τις σπουδές σου.
Κατηγορούμενος: – Αυτή είναι δική μου δουλειά και αφορά μόνο εμένα. Δεν πρόκειται να δώσω λογαριασμό σε κανένα αν θα σπουδάσω ή όχι.
Η υπεράσπιση ύστερα απ’ τη κατάθεση αυτή του μάρτυρα κατηγορίας παραιτήθηκε από την εξέταση των μαρτύρων υπεράσπισης….»
Όλοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν, αλλά φαίνεται όμως ανάγλυφα το κλίμα της τρομοκρατίας που επικρατούσε.
Ο Αποστόλης συνελήφθηκε πολλές φορές, βασανίσθηκε απάνθρωπα, οδηγήθηκε σε στημένες δίκες μαζί με άλλους συναγωνιστές του. Ακόμη θυμούνται οι μεγαλύτεροι για τα βασανιστήρια που υπέστη, όπως και πολλοί άλλοι, στην «Αγια Ζαχαριά» στο «συνήθη» τόπο βασανιστηρίων μέσα στο Τσαμλίκι μεταξύ Μανταμάδου και Κάπης.
Οδηγήθηκε πολλές φορές σιδηροδέσμιος στη Μυτιλήνη και πολλές φορές παραπέμφθηκε σε δίκη, μια από αυτές ήταν στις 2-10-1949 που συνελήφθηκε μαζί με άλλους 23 Μανταμαδιώτες μαζί με 7 Καπιώτες και Κλειώτες, και μετά από δύο (2) μήνες στα κρατητήρια του Β’ τμήματος Χωροφυλακής Μυτιλήνης κρίθηκε υπόδικος και μεταφέρθηκε στις φυλακές Μυτιλήνης. Η δίκη στο έκτακτο Στρατοδικείο έγινε στις 16-8-1950, δικάστηκε σε 6 χρόνια φυλακή με πενταετή αναστολή για παράβαση του Α.Ν. 509/47, δεν απολύθηκε, αλλά μεταφέρθηκε στις φυλακές Χίου στις 19-10-1950 για να δικαστεί για παράβαση του Γ/1946 Ψηφίσματος, και στη δίκη που έγινε στις 19-12-1950 αθωώθηκε, όπως και όλοι οι συγκατηγορούμενοί του κα απολύθηκε στις 23-12-1950.
Βοήθησε το Δημοκρατικό Στρατό (Δ.Σ.) αφού ήταν άμεσος κρίκος ανταρτών και πολιτικής οργάνωσης του χωριού, σύνδεσμος για την αποστολή φαρμάκων και τροφίμων στις ένοπλες δυνάμεις του Δ.Σ. Η περιοχή της Σαρακίνας, όπου είχαν τα πρόβατά τους, ήταν το αποκούμπι κάθε κατατρεγμένου μαχητή και μαζί με τα αδέλφια του βοήθησαν με όλες τους τις δυνάμεις τον αγώνα.
Μετά συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές της Ε.Δ.Α. και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Γαλακτοκομικού Συνεταιρισμού Μανταμάδου, αποτέλεσε βασικό στέλεχος του συνεταιριστικού και αγροτικού κινήματος, ήταν από τους βασικούς συντελεστές στην ίδρυση του Αγροτικού Συλλόγου και της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων μετά τη μεταπολίτευση του 1974, της οποίας και αποτέλεσε γενικός γραμματέας.
Ήταν πολυγραφότατος και μέσα στα πλαίσια της αγωνιστικής του δραστηριότητας ήταν και αναφορές, ανταποκρίσεις, καταγγελίες, πολιτικές τοποθετήσεις, ιστορικές αναμνήσεις και γενικότερα τα γραφόμενά του για τη ζωή και τους αγώνες του χωριού του στις τοπικές εφημερίδες «Ελεύθερη Λέσβος», «Προοδευτική Λέσβος», «Εμπρός», «Αντιφασίστας», τον «Αγωνιστή» του Μανταμάδου αλλά και σε Αθηναϊκό τύπο και που σκόπευε να τα εκδώσει σε βιβλίο με τίτλο «Απ’ τη σκοπιά του χωριού μας» αφού αποτελούσαν κόπο και αγώνα ζωής από το 1944, μέχρι και το 1977, αλλά έμεινε ημιτελές.
Η αγάπη του στη μόρφωση ήταν παραδειγματική και η πλούσια συλλογή του σε βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά και άλλα έντυπα, αλλά και χειρόγραφα αποτελούσαν σημείο πολύτιμης αναφοράς και μελέτης.
Ο Αποστόλης πέθανε το 1989, μετά από πολύχρονη αρρώστια, πάντοτε όμως σε πλήρη αγωνιστική και πνευματική προσφορά και αναζήτηση, πάντοτε μέλος του Κ.Κ.Ε.
Πηγές: Αναμνήσεις των Αποστόλη και Οδυσσέα Γροσομανίδη, Δημήτρη Βέη, Μιχάλη Αψώκαρδου και «Ελεύθερη Λέσβος» 23-1-1947 και 4-2-1947

Υ.Γ.Υπερευχαριστώ τον Δημήτρη Καρατζιτζή για τις γνώσεις τούτες....

Kανα καφέ θα πιούμε;;

Την ιεροτελεστία του καφέ,της μάζωξης,της "αφλουγής",την έχω κλέψει ατόφια απ το σεντούκι της μάνας.Την έχωσα μέσα στις κούτες των προσωπικών μου αντικειμένων όταν μετακόμισα Αθήνα ... Αν θυμάμαι καλά μπήκε στην κούτα με τα κάδρα μου...
Και την κρέμαγα ,στον τοίχο της κουζίνας, σε όποιο σπίτι μετακόμιζα...
Ο καφές θέλει αγάπη.
Θέλει φίλους να τηλεφωνούν για να ρωτήσουν αν είμαι σπίτι.
Τη διαφορά την κάνει εκείνος ο χρόνος μετά το τηλεφώνημα.
Τα πιο όμορφα τηλεφωνήματα γίνονται ένα λεπτό πριν ανοίξει η πόρτα
-Άνοιξε απ έξω είμαι. .(βλ.Βίκυ).
Και εδώ που βρίσκομαι δεν είναι απλό θέμα να ακούσεις αυτές τις λέξεις.Γιατί είμαι μακρυά.
Αλλά αυτοί οι καφέδες είναι που προτιμώ.
Οι καφέδες της αγάπης
Σ αυτούς τους καφέδες υπάρχουν ροφήματα και ρουφηξιές.Ρουφηξιές ζωής ,και τσιγάρου κάτω απ τον απορροφητήρα.Υπάρχει γλυκό του κουταλιού,(αυτο το διάστημα τριφτό κυδώνι) και κουλουράκια κανέλλας.


Το πάντα γεμάτο κουλουράκια τάπερ στην τροφοθήκη.
Λόγω μικρού και λόγω μάνας.Ο μικρός προστάζει «μποκότο»(μπισκότο) και η μάνα να έχω πάντα κάτι στο σπίτι για κέρασμα.
-Τί να φτιάξω;;Ελληνικό,γαλλικό,καπουτσίνο,νες,τσάι βουνού,σοκολάτα,τσάι με γεύσεις,χυμό,ή μήπως καλύτερα ποτό;


Και ακολουθεί η κουβέντα,η αφλουγή,τα βιβλία,οι σκέψεις,το παιχνίδι με το μικρό,ένα απόγευμα με όνομα.
Τ άλλα τηλεφωνήματα γίνονται συνήθως την προηγούμενη μέρα.
-Θα ρθουμε αύριο για καφέ.
Αυτά τα τηλεφωνήματα είναι λίγο πιο δύσκολα λόγω αναμονής.-Είπαμε δεν είμαι της υπομονής.
Έχουν πρωινή διαδικασία και αρκετό άγχος(είμαι ψυχαναγκαστική τί να κάνω;; )
Είναι όμως πιο ζουμερά.Πιο γλυκά.Και πιο γεμάτα...
Θα χουν σοκολατόπιτα ή κεικ σοκολάτας.Θα χουν ζυμάρι έτοιμο απ το πρωί για την καθιερωμένη πίτσα και μια τυρόπιτα να ψήνεται.
Οι καλοκαιρινοί καφέδες έχουν δυνατή μουσική,βεράντα και θέα τη θάλασσα την ώρα της δύσης .Έχουν χαχανητά μέχρι αργά τη νύχτα και πολύ γέλιο.
Η πίτσα θα φαγωθεί,οι αναμνήσεις θα γλυκάνουν,τα λόγια θα δέσουν.
Ή άλλες φορές θα κάνει τη δουλειά της η σιωπή.
Αυτή εγγυάται πάντα για τη δύναμη της φιλίας.
Σιωπή και θυμήθηκα.Κάτι φραπέδες με τάβλι στο μπαλκόνι.Και πολύ τσιγάρο...
Τελικά ο καφές,το σμίξιμο,η αφλουγή,η κουβέντα δεν χρειάζεται τίποτα υλικό.Μόνο ανθρώπους και τσιγάρο...και πολύ μουσική...

Get your own playlist at snapdrive.net!


Το ποστ είναι μπλογκοπαίχνιδο που με κάλεσε η Νατάσα να παίξω...
στην οποία δίνω το Βραβείο Proximidade που μου χάρισαν ο Μεταλλαγμένος, και ο Μάνος και τουςευχαριστώ πάρα πολύ.



Μαζί με το βραβείο λοιπόν που πρέπει να δώσω συνολικά σε 8 bloggers τους προ(σ)καλώ να παίξουν στο καφεδοπαίχνιδο...(Λοιπόν, εσείς πώς πίνετε καφέ (ή τσάι, ή σοκολάτα, τέλος πάντων) ; Τι κερνάτε, όταν έχετε παρέα; Περιγράψτε, λέει το παιχνίδι...)


Οι δικοί μου επιλεγμένοι (θα προτιμούσα δεκα) :

Νατάσα
Άκακος
Αγράμπελλη
Venceremos
Μυθημναίος
Φθα
Ανασαιμιά
Terapri
Γιώργης
Εδώ τα σχετικά με το βραβείο...

Θειάδες...

Mεγάλωσα με πολλές γυναίκες γύρω μου.Στα γύρω σπίτια, στις γύρω γειτονιές ,στους γύρω κύκλους, που έφτιαχναν τα παιδιά μικρά,για να περιλάβουν ανθρώπους.Μην τυχόν και τους φύγουν.Γυναίκες ,ψηλές,κοντές,γεμάτες,αδύνατες.Γυναίκες με μαύρα.Ποτέ δεν τους έσκιασε το μαύρο.Ρούχα είναι έλεγαν ,απαξιωτικά,και έκρυβαν καλά τους καημούς τους.
Θειάδες τις λέγαμε όλες.Ούτε γιαγιάδες ούτε κυρίες.Στο χωριό δεν υπήρχε πληθυντικός σεβασμού.Μόνο σεβασμός του πλήθους.Του ανθρώπου,της γυναίκας.Των γυναικών με μαύρα.Πλέον στο μυαλό μου απέκτησαν μια ατόφια ενιαία μορφή.
Τότε η καθεμιά είχε τη δική της.Μορφή,ρυτίδες,μάτια,έκφραση,κούραση,πόνος,γέλιο.Και μια σκιά μπροστά στα μάτια τους.Τη σκιά της ζωής και της έννοιας.Οι θειάδες στο χωριό δεν μεγάλωσαν ποτέ.Ούτε γέρασαν.Μέχρι την τελευταια τους στιγμή ακολουθούσαν τη γη.Τα χωράφια,τα σπίτια,τα ζώα ,τα παιδιά,τους άντρες.Πλέον στο μυαλό μου, τις βλέπω μπροστά απ όλα αυτά.Να ηγούνται .
Να σηκώνονται αυγή για να μαγειρέψουν.Να τραβάνε τ άλογα για τα χωράφια.Να ακολουθούνται από κοπάδια.Να μαζεύουν ελιές .Να πλένουν. Να ορμηνεύουν τα παιδιά.Να προτείνουν στους άντρες.Ν ακολουθούν οι έννοιες, σαν το παιδί το κρεμασμένο πίσω απ τη φούστα της μάνας.Κάθε νυχτιά ,έδιωχναν τις έννοιες να γλυστρίσουν απ τα μαλλιά τους ,καθώς έβγαζαν τις φουρκέτες απ τον σφιχτά δεμένο κότσο τους.
Οι θειάδες στο χωριό δεν απόκτησαν ποτέ δικό τους πορτοφόλι.Ούτε δική τους δουλειά.Δεν έμαθαν ποτέ το εγώ.Μόνο εμείς ήξεραν,δείχνοντας τον δρόμο σιωπηλά στους άντρες.
Οι θειάδες στο χωριό δεν έμαθαν ποτέ να νανουρίζουν.Ούτε να λένε παραμύθια .Ίσως δεν έμαθαν.Ίσως δεν προλάβαιναν.Την αγάπη, τους τη δίδαξε η γης.Έδιναν όπως η γη .Άκουγαν όπως η γη.Δίδασκαν όπως η γη.Δίψαγαν όπως η γη.Και δεν ζήτησαν ποτέ πίσω τίποτα.

Kαι όταν μαζεύοταν τα βραδάκια του καλοκαιριού στους μαχαλάδεςτις ώρες που έλειπαν οι άντρες στους καφενέδες, γελούσαν με την ψυχή τους.Χαλάρωνε τ αχείλι τους.Έτρεχε το γέλιο στις ψυχές τους και στ ανοιχτά στόματα των παιδιών που τις χάζευαν να μιλάνε.
Φανέρωναν μόνο λίγο απ τα πρόσωπα τους, κάτω απ τα καλά σφιγμένα τσεμπέρια τους.Άφηναν το μέτωπο να λάμπει καθάριο στον ήλιο,να φανερώσει τις ρυτίδες του μόχθου,και του αγώνα.Της δικαιοσύνης και της μνήμης.Παιδιά ξενητεμένα,άντρες χαμένοι σε πολέμους,αντίσταση,αγώνες,παιδιά που έπρεπε να φάνε,αεροπλάνα που δεν γνώρισαν ποτέ,καράβια που δεν σάλπαραν μαζί τους,κόσμοι που κάποτε είδαν σε καρτ-ποστάλ.
Και πάλι κατέβαζαν τα μάτια στη γη μονολογώντας.
Οι θειάδες στο χωριό είχαν πάντα μια ανοιχτή πόρτα για τα παιδιά.Για όλα τα παιδιά.Και μια καραμέλα για να τα γλυκάνουν.Λες και καλόπιαναν τα επόμενα χρόνια με γλυκά.Όχι ,δεν είναι που τους ένοιαξε ο θάνατος.Δεν πρόλαβαν να τον σκεφτούν,ούτε να τον φιλοσοφήσουν.
Μόνο η ζωή τους ένοιαζε..Των παιδιών τους η ζωή-καλά τυλιγμένο καρβέλι στις λευκές κεντημένες πετσέτες τους...



Ξέρω,τα χω ξαναπεί.Έτυχε όμως μια χτεσινή κουβέντα τηλεφωνική να με φορτίσει,να με κάνει να χαρώ...Ακούς Φ;;

Χρόνια Πολλά (για χτες)

Τ Αντάρτικο του Μανταμάδου

Για τ αντάτικο του χωριού δυστυχώς δεν έχει γραφτεί κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο.
Εκτενείς αναφορές υπάρχουν (σ αυτά που ξέρω και θυμάμαι ) στα βιβλία
Η Αντίσταση στη Λέσβο (πηγές και πτυχές της) των Π.Κ. Κεμερλή -Α.Σ. Πολυχρονιάδη ΄
"Των εν ερημίαις και όρεσι" του Μιχάλη Λιαρούτσου
Στο μπλόγκ Αριστερά στη Μυτιλήνη ο Καθηγητής και προηγούμενος Δήμαρχος του Μανταμάδου δημοσιεύει τα στοιχεία που συγκεντρώνει χρόνια τώρα για τους Αντάρτες του χωριού. Για τους τρείς πρώτους τα εξής:
Αδαλής Αντρέας
Καραβερβέρης Θεολόγος
Κούκος Παρασκευάς
Επίσης ένα συνοπτικό ποστ για τον Μανταμάδο είναι το Η αντάρτικη ομάδα του Δ.Σ. Μανταμάδου
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον Δημήτρη και στα παιδιά του μπλογκ για την ενημέρωση...
Καλησπέρα

Πάμε για ουζάκι;;;

Εντάξει,ομολογώ!Θα προτιμούσα να είμαι εδώ :

Ή εδώ:

Ή ακόμα καλύτερα στο χωριό,στου Σαράντου ή στου Τζαννή:





Αναγκαστικά θα συμβιβαστώ μ αυτά που έχω:
Κυριακή,παρέα,μάζεμα ήλιο (ελπίζω)και ουζοκατάνυξη






Καταρχήν διαλέγουμε τοποθεσία.
Προαπαιτείται η ματιά να χάνεται στη θάλασσα
Εκεί που θα δυσκολευτούμε είναι να βρούμε ούζο "Κέφι" ή "Πιτσιλαδή" .
Προσωπικές προτιμήσεις ..αλλά περί ορέξεως...Ούζο...

Στο νησί ρέουν άφθονα.

Εδω,πρέπει να πάς σε συγκεκριμένα μαγαζιά με Μυτιληνιά προιόντα
Η επόμενη μεγαλύτερη απώλεια για τέτοιου είδους...κατανύξεις είναι οι παστές σαρδέλες Καλλονής.
Είναι ο τέλειος ουζομεζές.Ιούλιο-Αύγουστο οι σαρδέλες είναι σε καλό μέγεθος και στο νησί βρίσκονται παντού.
Η διαδικασία για το πάστωμα είναι απλή και σχετικά γρήγορη.

Το πρωί αγοράζουμε σαρδέλες απ τον ψαρά.Τις καθαρίζουμε και τους κόβουμε τα κεφάλια.Μετά σ ένα δοχείο που κλείνει κατά προτίμηση, βάζουμε λαδόκολλα ή χασαπόχαρτο.Στρώνουμε αλάτι χοντρό στον πάτο και μια στρώση σαρδέλες εναλλάξ μέχρι που να τελειώσουμε και να καλυφτούν οι σαρδέλες πλήρως απο αλάτι.Καπακώνουμε και τις αφήνουμε 8 περίπου ώρες.
Με ένα πηρούνι μετά το τέλος της διαδικασίας αφαιρούμε την ήδη ψημένη πέτσα του ψαριού ,ρίχνουμε λαδάκι πάνω και είμαστε έτοιμοι.


Οι σαρδέλες έχουν ειδικό τρόπο φαγώματος.Πιάνουμε τη σαρδέλα με τα χέρια απ την ουρά,και την σκίζουμε στη μέση και σιγά σιγά ανοίγει όλο το ψάρι στη μέση.
Η σαρδέλα έχει σκιστεί..:P
Τα υπόλοιπα εννοούνται.
Μαζί με τις σαρδέλες δένουν απόλυτα τα ξερά κουκιά (κ'τσέλια)πασπαλισμένα με μπόλικη ρίγανη και λάδι
Kαι φυσικά λαδοτύρι Μυτιλήνης ή Γραβιέρα Μυτιλήνης, συγκεκριμένα απ τον Συνεταιρισμό του Μανταμάδου

Και μια που ήρθαμε στα τυριά πάλι...(το θεματάκι με τα τυριά είναι εξάρτηση και μάλλον γονίδιο),κάπου εκεί ανάμεσα θα χώθεί και ένα πιάτο με Φέτα Μυστακέλλη...(μην μου μιλήσει κανένας για αλλεργίες έχω ανοσία)

Θαλασσινά και τυρί τί μας δίνει;;;Γαρίδες σαγανάκι.

Φυσικά γέλιο,τσιγάρο και η κατάλληλη μουσική υπόκρουση...

Και όσο θα αδειάζουν τα πην'ταρέλια και θα τσουγκρίζουν τα ποτήρια μια η ατάκα,που σμίγει και ξεχωρίζει....

Έβα παρίγια...

(εβίβες παρέα)

Have a cigar

Ένα πακέτο τσιγάρα 22 ,όταν μ έστελνε ο πατέρας στο περίπτερο.

Το πρώτο τσιγάρο-Camel στις τουαλέτες του Λυκείου.

Το πρώτο πακέτο Stuvensant.

Το πρώτο πακέτο Gauloises μετά την Κοζάνη.

Ο πρώτος καπνός Golden Virginia και Camel Τράκα απ την Πόλυ.

Ένας χρόνος χωρίς...

Και μετά πάλι Camel...

Να κεράσω τσιγάρο;;

Έψαξα να βρω πακέτα παλιά...

Δεν βρήκα πουθενά το 22 δυστυχώς!

Και άλλο παραμύθι.

Παραμύθι είναι,υπόσχεση ήταν...

Καλημέρα.

Μικρή Μόσχα το λέγανε...

Χτες βράδυ μόλις είδα το νέο ποστ απ το Πατριωτέλ 'μ Μυθημναίο έτρεξα...γιατί ήξερα...Κατάλαβα αμέσως...Μιλάει για το χωριό.Τον Μανταμάδο...
Καταρχήν τον ευχαριστώ από καρδιάς για την αφιέρωση-αφιέρωμα στο χωριό.Μου χε πει ο πατέρας μου για την επίσκεψη του Θεοδωράκη στο χωριό αλλά λεπτομέρειες τέτοιες δεν ήξερα.
Το ποστ εδώ
Ευχαριστώ !

Μιάμιση κάμαρα θαμπάδα...

Η πόρτα ήταν ξύλινη,παλιά και δίφυλη.
Άβαφη για χρόνια ,είχε αποκτήσει το γκρίζο χρώμα του γερασμένου ξύλου.Στο πάνω μέρος της υπήρχε ένα ξύλο που ανοιγόκλεινε μ ένα απλό σπρώξιμο.
Ο ήχος της γειτονιάς κάθε νυχτιά με άνεμο.
Χρόνια μετά από εκείνο το ξύλο θα τρύπωναν ένα μικρό αγόρι για να την αντικρύσει πεσμένη κάτω...
Με το άνοιγμα της πόρτας φαινόταν η ξύλινη σκάλα.Και δίπλα το "κατώι" της.Ένας κλειστός σκοτεινός χώρος.Χωρίς ουτε ένα παράθυρο.Το μόνο φως εισέβαλλε απ την πόρτα τις μέρες του καλοκαιριού.Ένα πλυσταριό απ τα παλιά.Τσιμέντο στο πάτωμα,υγρασία και μπόλικα γερασμένα όνειρα.Δίπλα στο παλιό σεντούκι που χρησιμοποιούσε για καναπέ τα μεσημέρια του ήλιου,πριν βγεί στο πεζούλι της πόρτας για να πειράξει τους περαστικούς.Παχουλή με στρογγυλό κεφάλι.Με γκρίζα μαλλιά μαζεμένα σε κότσο με φουρκέτες στη βάση του σβέρκου,και κατακκόκινα μάγουλα.Ολοστρόγγυλη και γελαστή.Τράνταζε το γέλιο της.Γελούσαν τα καλοκαίρια τότε...
Οι χειμώνες έφταναν με το ανέβασμα της σκάλας.Κάθε σκαλί δικό του διαφορετικό τρίξιμο.Αρμονική σύνθεση ανόδου μέχρι την άνοιξη.
Δυο δωμάτια όλα και όλα εκεί.Ή ενάμισο.
Η κρεβατοκάμαρη μεγάλη και άδεια.Ένα άσπρο σιδερένιο παλιό κρεβάτι,μια τεράστια ξυλινη άδεια ντουλάπα,ένα σεντούκι και ένα τραπεζάκι μικρό στολισμένο με κορνιζαρισμένες φωτογραφίες.
Πάνω απ το τραπεζάκι το μοναδικό κάδρο του σπιτιού.Το κλασσικό με τις 4 κοπέλες αντί για εποχές.
Έξω απ την κρεβατοκάμαρα το επίσημο καθιστικό του σπιτιού.Το χωλ-καθιστικό.Ασβεστωμένο και καθαρό πάντα,μικρό ίσα που χωρούσε ένα ντιβανάκι παλιό, και δυό καρέκλες.Αντί για έπιπλα το τζάκι.Λές και όλο το δωμάτιο ήταν εκείνο το τζάκι.Και κείνη καθισμένη στο μικρό πεζούλι μπροστά.Συνήθως σκυμμένη πάνω σ ένα πλεκτό.Μέχρι που κάποιος, να κατέβαζε απ το ράφι με τις παλιές μπρούτζινες κατσαρόλες το κιτρινισμένο παλιοκαιρίτικο χάρτινο κουτί από παπούτσια.
Πάντα σταμάταγε ο χρόνος στα μάτια της, όταν τ αντίκρυζε.Θάμπωνε η ματιά της, στα ταξίδια της μνήμης και του νόστου.
Φωτογραφίες ασπρόμαυρες παλιές με τ άσπρο πλαίσιο και το δαντελωτό τελείωμα τους.Με την μπλέ σφραγίδα στο πίσω μέρος τους."Φώτο-Νικ" και η ημερομηνία.
Η ματια της ξενητεμένη.Μακρυά,στο Βέλγιο.Στους δυο γιούς της που είχε χρόνια να δει.
Στ αγγόνια της που δεν θα γνώριζε ποτέ.Στα τρένα,στα ταξίδια,στην Ευρώπη,στη ζωή που δεν ζούσε.
"Όλα τέλειωσαν τότε
Όταν ξεκίνησε ο Στρατήγους΄μ να πάει να τους βρει.Να με πάρει και μένα μετά εκεί.Να πάμε να δουλέψουμε όλοι μαζί.
Δεν πρόλαβε...
Μετά από δυο χρόνια ήρθαν και μου είπαν ,πως όταν έφτασε στη Γιουγκοσλαβία με το τρένο ,κατέβηκε για κάποιον λόγο,πιθανόν για την ανάγκη του.Δεν πρόλαβε να γυρίσει.Το τρένο έφυγε.Και κείνος έμεινε εκεί.Χωρίς χαρτιά,χωρίς να ξέρει λέξη ,χωρίς τίποτα.
Απλά ένας μετανάστης στα χέρια της αστυνομίας.Ακόμα ένας μετανάστης στα χέρια της κάθε αστυνομίας."
"Μου τον έφεραν άλλον άνθρωπο.Δεν γνώριζε κανέναν, δεν μίλαγε σε κανέναν.Μισός απ την πείνα και τις κακουχίες,μαύρος απ το πολύ ξύλο."
Από τότε έμεινα μόνη.Μ άφησαν μόνη.Μ έναν άνθρωπο μισό.Ούτε μνήμη,ούτε λόγια ούτε κορμί.Γιατί νομίζετε πως κάθομαι και γελάω δυνατά;;;Δεν μπορω στην ησυχία.Δεν αντέχω τη σιωπή.Και ας κατάντησα δέντρο έρμο στον αγέρα.Ας είν καλά τα παιδιά μου μόνο.
Και πριν προλάβει να ποτίσει η ματιά της με συγκίνηση έκλεινε πάντα το κουτί,το βαζε στη θέση του,ίσως λίγο πιο βαθιά κάθε φορά,και πλησίαζε στο παράθυρο,χαζεύοντας τους περαστικούς της γειτονιάς.Ξορκίζοντας στη ζωή,τη θαμπάδα απ τα μάτια.
Το ξεθώριασμα μιας ζωής.Σαν το ξεθώριασμα των φωτογραφιών.Σαν το ξεθώριασμα της μοναξιάς της.Τόσο που πλέον δεν την αποδεχόταν.Της χαχάνιζε και την διέλυε.Κάθε μέρα...
"Ποιός θέλει μια κουταλιά ζάχαρη;"ρωτούσε όσο έψηνε τον καφέ...
Και τρέχαμε προς το χαχανητό της...

Piano Solo

Αφορμή το Σκουληκάκι μας ,που προχτές μ έστειλε εδώ :

Comptine D un Autre Ete-Yann Tiersen

Μετά άρχισα να το ψάχνω λιγάκι στα γνωστά μονοπάτια της Αμελι.
Le valse d' Αmelie-Yann Tiersen

Aκολούθησε το Moonlight Sonata-Βeethoven, μετά από οδηγίες Νικόλα.


Το πλάνο το καταλάβατε...
Ψάχνω τραγούδια σόλο πιάνο και διάθεση μελαγχολικονοσταλγική.
Άν έχει κανείς κάποια πρόταση θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως.
Καλησπέρα είπα;;

Μαθήματα πιάνου

Ούτε λόγια,ούτε λέξεις.
Αγαπημένη μουσική,αγαπημένη ταινία.
Χρόνια τώρα....
Καλησπέρα είπα;;

Σκόρπια...

Κατι μικρούλες σκόρπιες λέξεις,φράσεις μα κυρίως σκέψεις..
Σαν τους ανθρώπους που κάποτε συναντήσαμε τυχαία(;) στον δρόμο μας και μετά έφυγαν,τους αφήσαμε να φύγουν ή φύγαμε εμείς...χαθήκαμε...
Άνθρωποι περαστικοί που για κάποιο λόγο μένουν στη μνήμη.Αφήνουν μικρά στίγματα,λέξεις εικόνες...μοιρασμένες και φυλαγμένες.
Μια φορά έχω δει στη ζωή μου μαύρα μάτια...
Την δεύτερη δεν την θυμάμαι...Ήταν τόσο μικρή η φλόγα του τζακιού..
Μέ δυό ποτήρια κονιάκ απ αυτά που μοσχοβολάνε και χαλαρώνουν τις σκέψεις και τα παραμύθια.Πάνω στην κόκκινη φλοκάτη.

Το μπλε - βαθύ...και μυστήριο....σχεδόν μαυρο αλλά με μπόλικα όνειρα(γαλάζιο)
Μπλε είμαστε, στο μπλε υπάρχουμε, στο μπλε ταξιδεύουμε... όλα μπλε... βαθύ μπλε.... σαν της νύχτας... σκοτεινό... μηλαδέρφι του μαύρου.
Επιλέγουμε πού θα ζήσουμε....Στον παράδεισο ή στην κόλαση..
Όπου και να μαστε νοσταλγούμε το άλλο αντίθετο...
Αλληγορικός ο παράδεισος,απ τα σύννεφα,τονο ουρανό,το ροζ και το γκρί,τα όνειρα και όλα όσα τον συνθέτουν.
Και να στο ξαναπώ... μερικά θα είναι πολύ μικρούλικα, να το ξέρεις... δεν βρίσκεται στην ποσότητα ή στο μέγεθος η πεμπτουσία του παραμυθιού, θα σ αρεσει,ειναι κ γλυκό...τα παραμυθια μπορεί να ναι μια λέξη μόνο....
Ούτε κατάλαβε ποτέ πώς βρέθηκε σε τούτο εδώ το νησί με τους Κύκλωπες. Τόσα χρόνια πάνε που ναυάγησε κι ακόμα δεν κατάφερε να θυμηθεί τι γυρεύει εδώ. Από πού ήρθε. Πού είχε να πάει. Πήρε το ραβδί που είχε φτιάξει από ξύλο σημύδας και χάραξε με τη μυτερή του άκρη άλλη μια γραμμή στον αμμόλοφο με τις καταιγίδες του........Καθώς ανοιγόταν με το σκαρί του την έβλεπε στο μώλο να ξεμακραίνει. Στην αρχή ήταν εκείνη. Μετά μια απροσδιόριστη μορφή. Έπειτα μια θολή σκιά που σιγά-σιγά μετατρεπόταν σε κουκίδα. Μέχρι που χάθηκε.
Στ' αυτιά του αντηχούσε ακόμα η φωνή της: "Καλό ταξίδι! Να προσέχεις".
Αποκοιμήθηκε κάτω απ το φτερό του...
Ένα μεγάλο δέλτα-Δ και μέσα στο τρίγωνο έβαλε ακόμα ένα Δελτα.Σαν δυο κορμιά που γινονται ένα δυσδιάστατα,ολότητα,πανσέληνος.
Έξι χρόνια είχε ν ακούσει τη φωνη της,άλλα τόσα να δει τα μάτια της,άλλα τόσα ν αγγίξει τα μαλλιά της.Το χρυσάφι μου- της έλεγε...
Και από έξι τα χρόνια έμοιαζαν 18...,20.....μια ολάκερη ζωή....
Η απόφαση όλη δική του,και η ευθύνη.Βάρος η απόφαση,βάρος και η ευθύνη.
Πλακωμένη η ζωή.
Από κείνο το μώλο....πώς μπλέκονται παράξενα οι ιστορίες....
Απόφαση χωρίς βάρος δεν υπάρχει... καμιά φορά γίνεται ασήκωτο... και πάντα ένας μώλος θα κρατάει κάποιο νεύμα τελευταίο, σαν τους τίτλους του τέλους που πέφτουν στις ταινίες...
Όταν η απόφαση είναι του απέναντι είναι πιο εύκολα τα πράγματα....Όταν την παίρνεις εσύ την απόφαση δεν έχεις δικαίωμα μετάθεσης ευθυνών...εκεί είναι που το βάρος πλακώνει.....
Ένα φτερό για το όνειρο...
Είναι πρωί.. Περπατάει αργά στα στενά του Πειραιά με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν δείχνει να βιάζεται για τίποτα. Ασυναίσθητα κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και βρίσκεται να βαδίζει στη μέση του δρόμου. Δυο τρεις φορές τον επαναφέρουν από τις σκέψεις του τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων.
Λίγο πιο κάτω πέφτει απρόσεχτα πάνω σ' ένα περαστικό: "Στραβωμάρα!".
Τον κοιτάζει. Στρέφει το βλέμμα του στον ουρανό. Ένας γλάρος κόβει βόλτες ακριβώς από πάνω του. Κατεβάζει το κεφάλι κι είναι νύχτα γύρω του.
Τι γρήγορα που παραδίνονται στο σκοτάδι οι μέρες κοντά στα λιμάνια…Η θάλασσα,τα σκαριά,οι γλάροι ,τα ταξίδια.....Το νησί,οι άνθρωποι μου,η ζωή που άφησα,η ζωή που αγαπάω αλλά δεν μπορώ να ζώ....το νησί.Η θάλασσα
Είπε και κούρνιαξε στο λευκό.Σιγοψιθυρίζοντας ένα τραγούδι.

Μην ανυσηχείς για το τζάκι.
Θα το σβήσω εγώ αργότερα...
Έτσι θα γυρίσει μια μέρα στο σκαρί του μώλου....
Σκέψεις λέξεις γράμματα..
"Ξάφνου μύρισε γιασεμί....Ανατρίχιασα...Πού να σαι;;"

My sun....

Κάποτε μου χαν πει "Μακάρι να κοιμόσουν στο στήθος μου.Το μόνο που θα θελα ήταν να σταματήσει η καρδιά μου για να μην σε ξυπνήσω..."
Και ...γέλασα...
Ποτέ δεν μ έπεισαν φράσεις μελιστάλαχτου πάθους και απέραντου έρωτα....
Όμως σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι εκείνη τη φράση...
Να την θυμάμαι.
Να την πιστεύω...
Το είχα πρωτονιώσει περίπου δεκαεννιά μήνες νωρίτερα.
Όταν τον ξάπλωνα στο στήθος μου, και αποκοιμιόταν.
Και προσπαθούσα να μην ανασαίνω, μην μου ξυπνήσει...
Ψάχνω συχνά να βρώ το χρόνο, μέσα στο χαμόγελο του.
Και είναι η πρώτη φορά που νιώθω πόσο γρήγορα φεύγει...
Χάνεται....
Μεγαλώνει...Τρέχει..Γελάει...

Αλήθεια πότε ήταν που έμπαινε σε τούτα τα καλτσάκια;;

Ο ήλιος μου λάμπει...
Σήμερα μετά από τόσο καιρό ξανακοιμήθηκε στην αγκαλιά μου.
Στην διαδρομή της επιστροφής.
Και πάλι θυμήθηκα εκείνα τα λόγια...
Θυμήθηκα εκείνα τα πρώτα...
Χαμόγελα,λέξεις,βήματα,αγκαλιές,τραγούδια,αγάπη...
Μαθαίνει το μικρό μου.Μαθαίνω.Μαθαίνουμε.Με μαθαίνει...
Υπομονή και ευθύνη.
Φόβος και άγχος.
Όνειρα και φόβοι.
Πρώτα απ όλα η παιδική ψυχή...Η ευκολοχάρακτη...Η λευκή...
Και μετά "μανούλ(ι)α παπώ τοοοοοο" και υψώνει το χεράκι του ψηλά...(Μανούλα σ αγαπώ τόοοσο)...
Και πάλι λευκό...
Το χαμόγελο του και η ολόλαμπρη μέρα μου...
Κοιμήσου αγγελούδι μου....

Να και το Νανούρισμα του...







Στίχοι: Κώστας Βίρβος

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Δέσποινα Μπεμπεδέλη

Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πάριος Σαββίνα Γιαννάτου



Κοιμήσου αγγελούδι μου, παιδί μου νάνι νάνι

Να μεγαλώσεις γρήγορα, σαν τ'αψηλό πλατάνι

Να γίνεις άντρας στο κορμί και στο μυαλό

Και να 'σαι πάντα μεσ' το δρόμο τον καλό



Κοιμήσου αγγελούδι μου γλυκά με το τραγούδι μου



Κοιμήσου περιστέρι μου να γίνεις σαν ατσάλι

Να γίνει κι η καρδούλα σου σαν του Χριστού μεγάλη

Για να μην πεις μεσ' τη ζωή σου δεν μπορώ

κι αν πρέπει ακόμα να σηκώσεις και σταυρό

Marianne Faithfull

Η κυρία τραγουδάει τα λευκά μπλουζ...

Πολλές φορές η ίδια η ζωή διαψεύδει τις στατιστικές προβλέψεις ,οι οποίες στην περίπτωση μας λένε πως η Μαριαν Φειθφουλ θα έπρεπε να έχει καταστραφεί.Ένα νεαρό νυμφίδιο με αριστοκρατική καταγωγή ,που έμπλεξε με τον σκληρό κόσμο της σοουμπιζ,με τους "επαγγελματίες κακά παιδιά" Rolling Stones και με τον τότε μάνατζερ τους Andrew Oldman ο οποίος υπέγραψε μαζί της επειδή είδε σ αυτή "Σεξ,σεξ,που θα μπορούσα να πουλήσω.Ένα αγγελούδι με μεγάλα βυζιά!".Λίγο πολύ μια γκρούπι πολυτελείας όπως και η Ανιτα Παλεμπεργκ,η Γκρέις Τζόουνς,η Νίκο ή η Τζέρι Χολ.


Η καριέρα της ως τραγουδίστρια τρεμόσβηνε πριν καλά καλά αρχίσει.Ένα τραγούδι του Μικ Τζάγκερ και του Κιθ Ρίτσαρντ -,το περίφημο As tears goes by -,μερικά σινγκλάκια ,κάποιοι ρόλοι στον κινηματογράφο και το θέατρο ,μια εγκυμοσύνη που δεν ολοκληρώθηκε,ένας γάμος που δεν καρποφόρησε,ένα κορίτσι-παιχνίδι στα χέρια του Μικ Τζάγκερ και μάλιστα την εποχή που οι Rolling Stones έτρεχαν με χίλια προς τη μεγάλη επιτυχία.

Ένα κορίτσι που έζησε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε μερικά χρόνια,από τα δεκαεπτά ώς τα είκοσι και μάλιστα στις αρχές της δεκαετίας του '60.Όταν ξέφυγε από τη σφαίρα της επιρροής των Stones ήταν ήδη ένα τζάνκι στους δρόμους του Λονδίνου,μια "τελειωμένη ιστορία".

Όμως όχι απλώς κατόρθωσε να επιβιώσει ,αλλά να μετουσιώσει σε τέχνη όλη αυτή τη νεανική περιπέτεια που θα είχε οδηγήσει στην καταστροφή κάθε κορίτσι της ηλικίας της.

Το 1979 αρχίζει η άνοδος ,μια προσωπική πορεία που θα τη μετατρέψει σε μια απ τις πιο αξιοσέβαστες ουσιαστικές δημιουργικές και πολυδιάστατες γυναίκες της ροκ ιστορίας.

Και η τσακισμένη φωνή της θα γίνει ένα σημείο αναφοράς για τα τραγουδιστικά μελοδράματα της ποπ κουλτούρας ,σε τέτοιο βαθμό που οι σπουδαιότεροι μουσικοί θα επιδιώξουν να συνεργαστούν μαζί της.

Απ τον Ντειβιντ Μπάουι και τον Στιβ Γουινγουντ ώς τον Τομ Γουέιτς και τον Ροτζερ Γουοτερς και απο την Έμιλου Χάρις και την Πιτζει Χαρβει ως τον Ντάνιελ Λανουά και τους Μετάλικα.

Δεκάδες συμμετοχές σε ηχογραφήσεις ,ερμηνεία μουσικών έργων του Κουρτ Βαιλ ,μια εξαιρετική αυτοβιογραφία ,μουσική για παραστασεις,συμμετοχή σε θεατρικά έργα και ταινίες ,μια ολική αντιμετώπιση της τέχνης μετέτρεψαν το τζάνκι σε δημιουργική περσόνα της ροκ ιστορίας.Φέτος ήρθε η ώρα των διασκευών ένα διπλό σιντι με δεκαοχτώ τραγούδια τα οποία στο παρελθόν έχουν ερμηνεύσει η Μπέσι Σμιθ Σάρα Βον Ντόλι Πάρτον Ράντι Νιουμαν Μορισει κ.α. ενώ έσπευσαν να τραγουδήσουν μαζί της πρωτοκλασσάτοι μουσικοί Νικ Κειβ Κιθ Ριτσαρντ Τζαρβις Κόκερ Κατ Πάουερ Τέντι Τόμσον.Στην έκδοση συμπεριλαμβάνεται dvd με ιστορικό των ηχογραφήσεων του "Easy Come Easy Go"

PublicLife-Μάκης Μηλάτος

Φυσικά το κείμενο δεν το έγραψα εγώ.

Δεν έχω τις γνώσεις άλλωστε.

Την Μάριαν την λατρεύω για εκείνη τη βραχνάδα στη φωνή της.

Για τα τραγούδια της.

Για την μελαγχολία που με τρυπάει κάθε φορά που ένα τραγούδι της παίζει.

Απ το πρώτο -δικό μου- άκουσμα της φωνής της στο Sister Morphine,

το So Sad που ρίζωσε στην ψυχή μου,

το Perfect Stranger,

μέχρι το Love in the afternoon με παρασύρει απ την πρώτη νότα...

Η Marianne,τα τραγούδια της ,η βραχνάδα της,η διάχυτη μελαγχολία της....

(click on songs...)

Filmography
Made in U.S.A. (1966)
Anna (1967)
I'll Never Forget What's 'is Name (1967)
Three Sisters (1967)
La Motocyclette / The Girl on a Motorcycle (a.k.a. Naked Under Leather) (1968)
Rock and Roll Circus (1968/Released 1996)
Hamlet (1969)
Lucifer Rising (1972)
Madhouse Mansion (1974)
Assault on Agathon (1975)
The Turn of the Screw (1992) (narration)
When Pigs Fly (1993)
Shopping (1994)
Moondance (1995)
Crimetime (1996)
Intimacy (2001)
Far From China (2001)
Nord-Plage (2004)
A Letter to True (2004)
Paris, je t'aime (2006)
Marie Antoinette (2006)
Irina Palm (2007)
Evil Calls: The Raven aka Alone in the Dark (2008)


Books
(with David Dalton) Faithfull: an autobiography. New York: Cooper Square Press, 2000 (first appeared 1994), ISBN 0815410468
Memories, Dreams and Reflections. HarperCollins UK, 2008 (first appeared 2007), ISBN 9780007245819


Albums
1965 Come My Way
1965 Marianne Faithfull
1966 Go Away From My World
1966 North Country Maid
1966 Faithfull Forever
1967 Loveinamist
1969 The World of Marianne Faithfull
1977 Dreamin' My Dreams (also repackaged as Faithless - with multiple editions some of which contain bonus tracks)
1979 Broken English
1981 Dangerous Acquaintances
1983 A Child's Adventure
1985 Rich Kid Blues (originally recorded in 1971 then shelved; also repackaged as True - The Collection)
1987 Strange Weather
1990 Blazing Away
1995 A Secret Life
1997 20th Century Blues
1998 The Seven Deadly Sins
1999 Vagabond Ways
2002 Kissin' Time
2004 Before The Poison
2008 Easy Come, Easy Go


Compilations

1969 Marianne Faithfull's Greatest Hits 171
1980 As Tears Go By
1987 The Very Best of Marianne Faithfull
1987 Marianne Faithfull's Greatest Hits
1993 The Little Bird
1994 Faithfull: A Collection of Her Recordings
1998 A Perfect Stranger: The Island Anthology
1999 The Best of Marianne Faithfull
2000 It's All Over Now, Baby Blue
2000 True - The Collection
2001 Stranger on Earth: An Introduction to Marianne Faithfull
2003 The Best of Marianne Faithfull: The Millennium Collection
2005 Marianne Faithfull: The Collection



Singles
1964 "As Tears Go By "
1965 "Come and Stay With Me"
1965 "This Little Bird"
1965 "Summer Nights"
1965 "Yesterday"
1965 "Go Away From My World"
1967 "Is This What I Get For Loving You?"
1976 "Dreamin' My Dreams"
1976 "Wrong Road Again"
1979 "The Ballad of Lucy Jordan"
1980 "Broken English"
1981 "Intrigue"
1982 "Sweetheart"
1983 "Running For Our Lives"
2008 "Easy Come, Easy Go

Τοκμάκια

Η απάντηση στην προηγούμενη ανάρτηση

δεν είναι ούτε Κακιά Θάλασσα ούτε Πουνταζέζα

αλλά Τοκμάκια.....

στο χωριό



στο νησί

στη Λέσβο

Καλησπέρα είπα;;;
Ναι νοστάλγησα θάλασσα σήμερα...

Και ήταν πανέμορφη ...

Κακιά θάλασσα vs Πουνταζέζα

Η εβδομαδιαία ερώτηση του καλοκαιριού σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, πριν τις διακοπές ήταν Κακιά Θάλασσα ή Πουνταζέζα;;
Παραλίες και οι δυο.
Όμορφες και οι δυο...

Το βίντεο είναι απ την Κακιά Θάλασσα...
Οι φωτογραφίες από την Πουνταζέζα...
Η Κακιά Θάλασσα είναι στην Κερατέα ενώ η Πούνταζεζα στο Λαύριο...

Της Π.

Έπεσε στα χέρια μου σήμερα ένα παλιό μαύρο,μικρό μπλοκάκι σημειώσεων.
Δεμένο με μια ροζ πένα-θυμάσαι;;
Με τη σινική μελάνη ,που μου χε κάνει τη πυτζάμα μαύρη...
Και καθώς ταξίδευα στα φύλλα του, πέτυχα αγαπημένα, γνώριμα γράμματα.
2002 Δεκέμβρης...
Κλείναμε τότε 4 χρόνια και κάτι μήνες συγκατοίκησης.
"Είχε μια γλύκα περσινός χειμώνας" έγραφες...και "Σ αγαπώ πολύ"...
Και απο κάτω με την ίδια βιαστική γραφή ¨Πόλυ"
Η χαρακτηριστική "αέρινη γραφή"
Η δική σου.
"Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό"

Τραγούδια βαφτισμένα δικά μας για πάντα.
Και εκεί μέσα η κάρτα μέλους του Σαλίνα...
Θυμάσαι;;

Ουόλτερ Ματάου-Τζακ Λέμον στο Παράξενο ζευγάρι...
Έφυγαν και οι δυο τα δυο τελευταία χρόνια...
Συμπτώσεις...
Λες να φταίει η σκοτεινιά της μέρας;;
Μπα...ο αγέρας θα ναι που έφερε τις λέξεις μας συντροφιά...
Και τούτο το Πρωινό Τσιγάρο...
Χωρίς εσένα....δεν θα ήμουν....

Φαιό Νταμάρι

Το Ερωτικό είναι ένα απ τα λατρεμένα μου τραγούδια....
Εκείνο στο οποίο δεν κατέληξα ποτέ, είναι ποιά φωνή ,απ τις δύο λατρεμένες, με εκφράζει περισσότερο
Της Χαρούλας ή του Μητσιά....
Ακολουθεί το remix των δύο....

Μουσική :Μικρούτσικος Θάνος

Στίχοι:Αλκαίος Άλκης

Ερωτικό

..

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις

τις ώρες που αγριεύει η βροχή

στη γη των Βισιγότθων αρμενίζεις

και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί

μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

..

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου

σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό

στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου

και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ

σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

..

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

..

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

...

.

Και μιας και πιστεύω πως αναφέρεται στην Ελλάδα το ποίημα, αν και διάβασα 'διάφορα' σχετικά με την ανάλυση του..

ακραία και μή...

Και εξαιτίας των τελευταίων δηλώσεων,αναβολών,αποκρύψεων και αναθέσεων σχετικά με το λιμάνι του Αστακού ήρθε στο μυαλό μου πιο επίκαιρο από ποτέ....

Τα ρόδα του Γενάρη

Ήταν μια όμορφη νεκρή νύμφη.

Η θεά Χλωρίδα το μεταμόρφωσε σε άνθος.

Η κάθεμια απ τις Χάριτες το στόλισαν με λάμψη,χαρά και γοητεία.

Η Αφροδίτη το προίκισε με λίγο απ την ομορφιά της.

Ο Διόνυσος του χάρισε νέκταρ.

Ο θεός Απόλλωνας το έλουσε στη λάμψη του Ήλιου,όταν ο Ζέφυρος φύσηξε μακριά τα σύννεφα.

Το λουλούδι χαρίστηκε στον Έρωτα...

Και ονομάστηκε ρόδο....



Ένας άλλος μύθος λέει οτι γλίστρυσε απ τα μαλλιά της Αύρας όταν αυτή χτενιζόταν....

Έίναι δυό απ τους μύθους για το τριαντάφυλλο...



Το ρόδο με την ιστορία των 35 εκατομμυρίων χρόνων.Έχουν βρεθεί απωλιθώματα φύλλων και άνθεων στο Όρεγκον.

Το 4.000 π.Χ. απεικονίστηκε σε νόμισμα στην κεντρική Ασία.

Το 1600 π.Χ. σε τοιχογραφία στην Ευρώπη και σε νόμισμα στην Κνωσό.

Ο Όμηρος το 900 π.Χ. αναφέρει στην Οδύσσεια για την ροδοδάχτυλο αυγή.

Στην Ιλιάδα η Αφροδίτη άλειψε με ροδέλαιο το νεκρό σώμα του Έκτορα.

Ο Νέρωνας παραλογίζεται στην χρήση του,και αναγκάζει χωρικούς να καλλιεργούν τριαντάφυλλα αντί λαχανικά.

Στην Ρωμαική αυτοκρατορία το τριαντάφυλλο αντιπροσωπεύει την Αφροδίτη,την θεά του έρωτα.

Οι Χριστιανοί στην αρχή αποδοκίμασαν σαν σύμβολο χυδαιότητας.Αργότερα εμφανίζεται θρύλος που λέει πως απ τις σταγόνες του αίματος του Χριστού κάτω απ το σταυρό φύτρωσαν ρόδα.

Οι Καθολικοί το θεωρούν πλέον σαν άνθος αγνότητας (το λευκό).


Αυτά είναι λίγα απ την ιστορία του...

Rosa Rosacea το λατινικό όνομα του....

125 τα είδη του.

Φυλλοβόλα,Ημιαειθάλή,Αειθαλή,Θαμνώδη,Δενδρώδη,Αναρριχώμενα.

Στην Ελλάδα ευδοκιμούν 20 είδη.

Όπως και να το κάνεις,όπως και να το δείς το τριαντάφυλλο είναι μοναδικό.

Και χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως.(Φαρμακευτική,καλλυντικά,βοτανοθεραπεία,μαγειρική,ζαχαροπλαστική)...

Αλλά κυρίως τα τριαντάφυλλα είναι για να τα θαυμάζουμε....

Και μιας και είναι τ αγαπημένο μου λουλούδι,τ αγαπημένο μου φυτό,μιας και το θέμα τριαντάφυλλο εκκρεμεί ακόμα μέσα μου σε πολλά επίπεδα είπα να κάνω μια διαδρομή στον κόσμο του τριανταφυλλου που θα έχει και συνέχεια...

Get your own playlist at snapdrive.net!

Αφορμή κάτι θύμησες απ την Κύπρο και τα θερμοκήπια της με δρεπτά ρόδα και ένα σεμινάριο μερικά χρόνια πρίν.

Ας μιλήσουν καλύτερα όμως οι φωτογραφίες....





black baccara τα λατρεμένα μου...

Get your own playlist at snapdrive.net!

Συννεφάκια...

Όταν συνάντησε τη Νίκη για πρώτη φορά,είδε εκείνα τα σύννεφα μπροστά στα μάτια της .
Τα σύννεφα που συχνά έμπαιναν ανάμεσα σε δυο ματιές και δεν τις άφηναν να αφεθούν.
Να δοθούν...
Τα μη καθαρά μάτια.
Εκείνα τα μάτια που κρύβουν λέξεις σκέψεις ή έστω δεν τις αφήνουν αυθόρμητα να βγουν και να ενώσουν.
Δεν έδωσε σημασία όμως.
Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις έβριζε το μυαλό της για καχυποψία.
Και άφησε την πόρτα ανοιχτή.
Δικαιολογούσε.
Μπορεί να ναι ο χαρακτήρας της τέτοιος ,σκεφτόταν κάθε φορά που ένα αρνητκό συναίσθημα της ξέφευγε.
Μπορεί να δίνεις βάση σε λεπτομέρειες....Οι λεπτομέρειες όμως πληγώνουν αν δεν έχεις μάθει να τις διαχειρίζεσαι.
Αλήθεια πώς διαχειρίζεσαι τις λέξεις;;
Τις μυτερές λέξεις.
Αυτές που προσπαθούν να διακοσμήσουν μυτερά συναισθήματα.
Θυμό,οργή,κακία,ζήλεια.
Και αφήνουν μια αίσθηση χαλασμένου αμύγδαλου στο στόμα.
Και λίγο παρακάτω.
Πέρασε καιρός.
Συχνά έμπαινε το γέλιο στη μέση.
Και ανοιξε διάπλατα την πόρτα.
Μια μέρα ξαφνικά έφτασαν τα λόγια.
Και αντικατάστησαν τις λέξεις.
Τα λόγια έμειναν.Έμειναν καιρό.Ρίζωσαν.
Απορούσε στην αρχή.Γιατί να έρθουν τέτοια λόγια.
Μετά πώς είναι δυνατόν να τ αφήνουν λεύτερα.
Ποτέ της δεν το μαθε.
Δεν το χώρεσε.
Ούτε το θελε να μάθει.
Προτίμησε να μείνει με τις σκέψεις.
Αυτές που επιβεβαίωσαν τα σύννεφα.
Αυτές που την κράτησαν κλεισμένη μέσα.
Λόγια σύννεφα σκέψεις και λέξεις όλα μαζί σε μια περίεργη ηχώ.
Τα ξερες,Τα πίστευες...
Κραυγή από λέξεις αλλά η μουσική διάπλατα για να μην ακούς....
Μικρό το κόστος....
Ώρα για ταμείο...
Αφέλεια...Σιχτήρια...

Joanna Drigo-Vicky

Η μικρούλα βίκυ πάντα έτρωγε φρίκη
σαν έμενε μοναχή
φοβόταν τους καθρέφτες
στα είδωλα οι ψεύτες
της στήσανε μια φυλακή

Το ντύσιμο στην τρίχα
τα λούσα και τα σπίτια
οι γόβες της μικροί Θεοί

Βαλτό μυαλό στην ψύξη
καλύτερα είναι έτσι
που να το κουβαλάς μαζί...

Θα βρω, θα βρώ, θα βρώ
εκείνο που ζητώ
Mπoρώ Μπορώ Μπορώ
Απ'την στάχτη μου να γεννηθώ

Είχε και τον δικό της
να στέκει στο πλευρό της
μα δεν του ήταν αρκετή
το έβρισκε αστείο να σκέφτεται για δύο
και να κρατάει επαφή

Οι δυο τους ενωθήκαν
και αιώνια ορκιστήκαν
πως θα κρατήσουν τον χορό

Λατρεύαν ότι αστράφτει
πηγαίνανε σε πάρτυ
μιλούσανε για τον καιρό

Θα βρω, θα βρώ, θα βρώ
την άκρη που ζητώ
Mπoρώ Μπορώ Μπορώ
Απ'την στάχτη μου να γεννηθώ

Θα βρω, θα βρώ, θα βρώ
εκείνο που ζητώ
Mπoρώ Μπορώ Μπορώ
Απ'την στάχτη μου να γεννηθώ

Ο χρόνος τους κυλούσε
η βίκυ όμώς γελούσε
όταν αυτός είχε δουλειά

Για αυτό μια μέρα του είπε
μωρό μου θα σ'αφήσω
για να βρω μια ζεστήκαρδιά

Θα βρω, θα βρώ, θα βρώ
την άκρη που ζητώ
Mπoρώ Μπορώ Μπορώ
Απ'την στάχτη μου να γεννηθώ

Η μικρούλα βίκυ πάντα έτρωγε φρίκη
σαν έμενε μοναχή
φοβόταν τους καθρέφτες
στα είδωλα οι ψεύτες της
στήσανε μια φυλακή
της στήσανε μια φυλακή
της στήσανε μια φυλακή...

(Ταμμένο από καιρό....)

Κυριακάτικοι Γρίφοι...

Στις φωτογραφίες το κεντρικό θέμα τρώγεται...Τί είναι;;;

Και μια μυτιληνιά "ευχή"

Κλουτσίθια σν ουράς τς η κόλους τφέτς να βρουντά τσι να μη στέτς...

Την έχουμε πει όλοι ,με άλλα λόγια, τουλάχιστον από μέσα μας...

Υ.Γ.Τα μουρέλια τα θκά μας ας μη πλαλίξιν να του πουν...