Για τα Τοκμάκια έχω ξαναγράψει.
Είναι τα Νησέλια απέναντι απ τις παραλίες του χωριού.
Είναι ένα απ τα πιο όμορφα μέρη του χωριού, του νησιού, της Ελλάδας (κατά τη γνώμη μου).
Και αυτό που τα κάνει ξεχωριστά είναι οτι δεν υπάρχει καμία παρέμβαση του ανθρώπου.
Θάλασσα και καθαρές παραλίες.
Η απλότητα της φυσης.
Η ομορφιά του ανέγγιχτου, του φυσικού.
Παναγιά, Ασπρονήσι, Μπαρμπαλιάς, Τσουκαλάς.
Στην Παναγιά υπήρχε μοναστήρι προς τιμή της Θεοτόκου (11ος-12ος αιώνας), μοναστήρι που αντικατέστησε -ως είθισται- ιερό της θεάς Άρτεμης.
Τα νησιά ανήκαν στο συγκρότημα των Εκατόνησων, αφιερωμένα στον Έκατο Απόλλωνα ή στην Εκάτη Αρτέμιδα.
Τα νησιά έχουν μεγάλη αξία, ιστορική, θρησκευτική, οικολογική, συναισθηματική,στρατηγίκή.
Τώρα το θέμα της ιδιοκτησίας τους είναι ένα θέμα που ποτέ δεν έχει διευκρινιστεί,
δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να δηλώνει πως τα νησιά είναι ιδιωτική ή δημόσια περιουσία...
Υπερισχύει το σενάριο της ιδιωτικής περιούσίας.
Χρόνια τώρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αγγελίες προς πώληση των νησιών.
Πρόσφατα, μετά την παραχώρηση της μαρίνας της Μυτιλήνης σε τούρκικα συμφέροντα ,διάβασα πως τα νησιά πωλούνται.
Ή καλύτερα δύο απ τα νησιά
Διάβασα πως αγοράστηκαν από Τούρκο επιχειρηματία.
Πιο πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή νομοσχέδιο που επιτρέπει την πώληση-ενοικίαση δημόσιας γης.
Υπερψηφίστηκε από νεα δημοκρατία, πασοκ και χρυσή αυγή.
Εννοείται πως δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι ποιά είναι η καταγωγή του αγοραστή και τί θα γίνει εαν η Τουρκία κυρήξει πόλεμο στην Ελλάδα, γνωστές και αιώνιες μπουρδολογίες.
Μ αυτό τον τρόμο έντυσαν τα παιδικά μας χρόνια, οι Μυτιληνιοί και οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών ξέρουν καλά τα παραμύθια τους.
Το θέμα είναι η πώληση.
Η κάθε πώληση, προς κάθε εκμετάλλευση του τόπου.
Του τόπου μας,της γης των προγόνων μας, των νησιών των παιδιών μας.
Γιατί τούτο το δικαίωμα είναι από μας δοσμένο, είναι απ την ψήφο που τους πουλούσανε τόσα χρόνια.
Απ την ψήφο που 9 μήνες πριν τους ξανάδωσαν, για να μπορούν να εκποιούν.
Τη γη, τα σπίτια μας, τις ζωές μας, τα κορμιά μας στο σκλαβοπάζαρο ετούτο...
Και από τούτη τη μεριά της γής, απέναντι, -καρσί -
έρχομαι να φωνάξω, ίσως χωρίς νόημα,
μα πάντα για ένα συγκεκριμένο λογο- την λατρεία μου για το νησί.
Μπορούμε, στο χέρι μας είναι...
Όπως τότε με τα ιχθυοτροφεία, όπως τότε με την Δεή όπως τώρα με τα πετρέλαια όπως τώρα με τα Τοκμάκια.
Στο στόχαστρο είμαστε, ευννόητοι οι λόγοι...
Μα τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας...δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει...
Και ο Μανταμάδος ξέρει καλά...
Και ας κοιμάται ο Δήμος....
Ανθρώπους έχει, ανθρώπους που ξέρουν να μάχονται να διεκδικούν και να αποκτούν.
Οι φωτό είναι απ τα νησιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου