Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Καθαρά...


Σήμερα το πρωί μέσα στ αυτοκίνητο ήρθαν στα μάτια μου στιγμιαία εικόνα του μυαλού.

Συνειρμοί ανεξήγητοι- ανάγκη- ζωή.

Μνήμη...
Πάλεψα μετά να βρώ τις λέξεις και τα γράμματα.
Όμορφα δεν είναι.Όχι έτσι όπως εννοείται η ομορφιά απ τους πολλούς.
Είναι χοντρά,σκασμένα και άγρια.

Ούτε λευκά σαν κρίνα είναι.

Μάλλον σκουρόχρωμα,προφανώς ταλαιπωρημένα.
Με τα χρόνια θαρρείς και μαζεύουν.Θαρρείς και πρήζονται.
Και είναι τούτο το βάρος των δεκαετιών που τα χει παραμορφώσει.
Τον βλέπω συχνά να αγγίζει το ένα με τ άλλο και να τρίβει τις αρθρώσεις του,αφήνοντας γκριμάτσες πόνου.
Είναι τα χέρια που μας ανάθρεψαν.

Με ατόφια την έννοια του όρου.
Απ τη πρώτη στιγμή της γέννησης μου, σε κείνη την πρώτη φωτογραφία,μέχρι την πιο πρόσφατη, που χώρεσαν και τα τρία εγγόνια του μέσα.
Είναι τα χέρια της δουλειάς.Της κάθε δουλειάς.

Αυτά τ ανελέητα βασανισμένα ,τα σκληραγωγημένα.
Και ξέρω, έχουν αναλάβει εκείνες τις σκληρές δουλειές του μόχθου.
Εκείνες που δεν υπολογίζουν βάρος,πόνο,κρύο,κούραση,κόψιμο,μάτωμα.
Δεν ξέρω πόσες φορές τα χει χαρακώσει.
Και κεί ανάμεσα στους ρόζους,στην αγριάδα,στις ρυτίδες στο μόχθο πόσα ζώα ,δέντρα,μαχαίρια ή λαχτάρες έχουν γλυστρίσει.

Κάθε αυγή και κάθε νύχτα.
Από τότε,τα χρόνια της δύναμης,που σήκωνε βράχους ή αυτοκίνητα,μέχρι τώρα που κάθε χάραμα μετά το πέρας της πρώτης του δουλειάς ανακατεύει μια κούπα με τσάι.
Ακούραστα,αγόγγυστα και σταθερά.
Και πάλι τώρα μια μέρα μετά, δεν ξέρω αν ταίριαξα τις λέξεις για να ζωγραφίσω τα χέρια του, τις συλλαβές να τα παινέψω και τις προτάσεις να τα ευχαριστήσω.
Ξέρω όμως ένα.

Τα χέρια του πατέρα είχαν πάντα την απόχρωση του μετώπου του.
Ήταν καθαρά...



Και τούτο το τραγούδι ταίριασμα,η αγαπημένη του(μου) Χαρούλα...





8 σχόλια:

agrampelli είπε...

Δήμητρα...
Εκπληκτικό!
Μπράβο καρδιά μου! Τι όμορφα "ζωγράφισες" την αγαπημένη μορφή...
Καλό μήνα!

Κούκος είπε...

Αν είναι οι απουσίες σου να μας δίνουν τέτοια διαμαντάκια, χαλάλι σου.
Καλό μήνα πατριωτάκι!

Μηθυμναίος είπε...

Μια χαρά τα κατάφερες, Δημητρούλα!
Τα ταίριασες τα γράμματα και τις λέξεις με τέτοιο τρόπο ώστε κατάφερες να μας συγκινήσεις!
Πάλεψες λες μα τα βρήκες!!!

Καλό μήνα να έχετε!

venceremos είπε...

Καλημέρα και καλό μηνα.
Αχ καλη μου πρωι πρωί σκάλισες την μνήμη και του δικού μου πατέρα..
ετσι, αγρια , δουλεμένα και καθαρά..
φιλιά καρυστινά

Adamantia είπε...

Mπραβο βρε Δημητρούλα, χιλια μπραβο.Οχι μονο γιατι το εγραψες τοσο ωραια αλλα για τη περηφανεια που πρεπει να νοιωθει για σενα ο πατερας σου.Εισαι η ζωντανη δικαιωση των ρυτιδων του.

Μαριάνθη είπε...

Να πετά η καρδιά σου από χαρά που αυτά τα σκληραγωγημένα και δουλεμένα χέρια αγκάλιασαν τρία εγγόνια του και ευχή μου να αγκαλιάσουν κι άλλα για χρόνια πολλά κι ατέλειωτα.
Η δική μου σκέψη σα φέρει στα μάτια μου τέτοιες εικόνες, φέρνει και μια θολούρα μαζί από τα βουρκώματα , αφού τα χέρια του πατέρα δεν μπόρεσαν να αγκαλιάσουν τα τρία εγγόνια και έφυγαν μόνο δουλεμένα πολύ δουλεμένα.
Με άγγιξε το μήνυμά σου γιατί σε ανύποπτο χρόνο, έτσι καθώς οδηγώ και γω πολλές φορές ή καθώς γράφω φτερουγίζει ο νους μου σε ανθρώπους της καρδιάς, της ζωής μου σαν τον πατέρα μου που ο πρόωρος μισεμός του με πονά αφάνταστα.
Να είστε καλά Δήμητρά μου και να δει ο πατέρας σου και τα δισέγγονά του.
Φιλιά.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

KATAΠΛΗΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ.ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΖΕΣΤΗ.ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.

b|a|s|n\i/a είπε...

τα καθαρά είναι τα πιο όμορφα. απλά επειδή είναι (και) πιο αληθινά. πολύ καλό σου βράδυ!

Πού πήγε;;