Post Blue

 

 

It's in the water baby,
It's in the pills that bring you down,
It's in the water baby,
It's in your bag of golden brown,
It's in the water baby,
It's in your frequency,
It's in the water baby,
It's between you and me.

It's in the water baby,
It's in the pills that pick you up,
It's in the water baby,
It's in the special way we fuck,
It's in the water baby,
It's in your family tree,
It's in the water baby,
It's between you and me.

Bite the hand that feeds,
Tap the vein that bleeds
Down on my bended knees..

I'd break the back of love for you,
I'd break the back of love for you,
I'd break the back of love for you,
I'd break the back of love for you.

It's in the water baby,
It's in the pills that bring you down,
It's in the water baby,
It's in your bag of golden brown,
It's in the water baby,
It's in your frequency,
It's in the water baby,
It's between you and me.

 

Ξαγρύπνια...

Αύρα

Τα πρωινά που φεύγω απ το σπίτι πίσω απ την πόρτα κρύβεται μια πρωινή αχάραγη αύρα, και έρχεται παιχνιδιάρικα να αγγίξει τα δυό μήλα του προσώπου μου , εκεί κάτω απ τα μάτια ίσα για να ευχηθεί καλημέρα.

Και είναι μέρες τώρα που νοσταλγώ ένα σαββατοκύριακο με ήλιο.

Να γεμίσω τις δυό παλάμες με δάχτυλα αγάπης και να χαθώ στο διπλανό κτήμα.

Ντυμένη η γή χρώμα να μας υποδεχτεί.

Το κίτρινο για τον μικρό μου Ήλιο, που μεγαλώνει, μαθαίνει, αναρωτιέται, ρωτάει, διαβάζει, ακούει, γελάει, αγαπάει και κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του Έρωτα.

Του παιδικού, του πραγματικού,  που ντύνει λευκά τις αθώες ψυχούλες....

Το κόκκινο για την Φεγγαρένια μου, για να κυλιστεί μέσα στις παπαρούνες, μετά να σκοντάψει, να σηκωθεί και να περπατήσει μ αυτή την ασταθή σταθερότητα των νηπίων σαν περπατούν βιαστικά προς τη μάνα...

Να φωνάξει μαμά και να κλυδωνιστεί το είναι μου, να παραπατήσω από τη χαρά της δεύτερης φοράς μαμάς  και να καθίσω κάτω στο νωτισμένο χώμα δίπλα της.

Στο πράσινο της μάνας γης ή στο ξεθωριασμένο μωβ ροζέ της ανεμώνας.

Που παραμερίζει για να γεμίσει ο τόπος παπαρούνες...

Να γεμίσει ο τόπος κόκκινο.

Πότε θα γεμίσει ο τόπος κόκκινο?

Η ερώτηση του μωβ.

Του μουδιασμένου, αμήχανου, μελανιασμένου μωβ.

Που πενθεί για όλα τούτα που συμβαίνουν καθημερινά.

 Που αμήχανα παρακολουθεί θαρρείς μέσα από παράθυρο χωρίς να μπορεί να ξεπηδήσει , να πάρει το μπορώ και να απαιτήσει τις καθημερινές παραχωρήσεις..

Χωμένοι όλοι στην κραυγή του Μουνκ, άηχη κραυγή.

Άηχη ευθύνη

Χωρίς χρώμα.

Μόνο με βάρος.

Εκεί, στη Χαλκιδική...Σήμερα

 Μπερδεμένα όλα στο μυαλό μου απόψε.

Οργή, θυμός άγχος, αγάπη, έρωτας, ευθύνη, προσμονή, αγώνας, χαρά δύναμη και αδυναμία.

Τα μικρά μου όμως μέσα ταξιδεύουν τα όνειρα τους.

Και αυτό από μόνο του είναι η δύναμη μου..

Καληνύχτα.

Και τραγούδι δικό μου. Η αύρα που στολίζει τις μέρες μου

 

Στο σούρουπο...

 

 

 

Αράδες του σούρουπου και της νυχτιάς.

Βαριά μέρα, γιομάτη.

Μεγάλο το ταξίδι της επιστροφής.

Μεγαλύτερο.

Σκούρο.

Σκούρη ματιά, στολισμένη φωτιές.

Βαρύ ταξίδι.

Κόμπος δεμένα τα λόγια.

Σκοντάφτουν στην βραχνάδα και αλλάζουν τροχιά.

Χαραγμένες τροχιές προκαθορισμένες.

Σταθερές.

Παράλληλες.

Τόσο μαζί και τόσο χώρια.

Παρόμοιες.Σίγουρες.

Ματιά, τροχιά, ανάσα- ίδιος δρόμος.

Ευθεία

Παράλληλη.

Απ αυτές που δεν τέμνονται ποτέ στη γεωμετρία.

Αηδίες

Το ζητούμενο είναι η ευθεία της φυσικής.

Η φυσική ευθεία.

Αυτής που παρεκκλίνει της πορείας.

Με μόνο δεδομένο το γέλιο.

σπίθα χαρά φωτιά και γέλιο.

Της νυχτιάς...

Της καληνύχτας και του όνειρου

 

 

Της Θάλασσας...

 

Επειδή σήμερα έχει την τιμητική της...

Πρωινή συντροφιά...

 

Παραμύθι

Ζωγραφιά

Λέξ

Χάραμα

Δρόμος

Χαμόγελο

Θωριά

Χαρά

Ατένισμα

Γαλήνη

Περίπατος

Φιλί

Ανάσα

Ανάγκη

Αγκαλιά

Πλώρη

Ένταση

Καράβι

Αχός

Χαλάρωση

Θρόισμα

Ταξίδι

Κύμα

Νησί

Προσμονή

Απώλεια

Μνήμη

Μυρωδιά

Λέξεις και σκέψεις μαζεμένες σταθήκαν σήμερα

 κατά το δείλι

λίγο πριν κλείσω το παράθυρο

Και μέσα στα σφραγισμένα μάτια- για δευτερόλεπτα

 χώρεσαν λέξεις χείμαρρος

 να μου πουν για τη θάλασσα...

Γινήκαν παραμύθι  της μάνας που συντρόφεψε

 τον μικρό μου Ήλιο και την νια Σελήνη μου

 στο τελευταίο χάδι της καλήνύχτας

και γλίστρησαν σαν πνοή μου

να χαιδέψουν την Άνοιξη

Όμορφη είναι όμορφη...

....Θάλασσα μάνα...

Και η θάλασσα ξέρει να αγκαλιάζει

 και να ψιθυρίζει τα πιο πιστευτά παραμύθια

 

 

Θάλασσα πικροθάλασσα...γιατί να σ αγαπήσω...

Where is my mind?

Τούτη την πρόωρη Άνοιξη έχω δυό μεγάλες ανάγκες.

Η μια είναι να βγω έξω και να τραγουδήσω δυνατά...

Να δυναμώσω το ράδιο και να κοιτάω στον μεσαίο καθρέφτη

τον χειμώνα που πέρασε, να φεύγει.

Να τραγουδήσω δυνατά, τραγούδια παλιά, τραγούδια ελληνικά και ξένα

Τραγούδια που δεν θυμίζουν τίποτα, ή και να θυμίζουν να βαφτιστούν ξανά.

Να φύγει όλη τούτη η καταχνιά μ ένα δυνατό μεγάλο τραγούδι...

Τραγούδι που θα φέρει γέλιο.

Γέλιο με δάκρυα στα μάτια...

 

Να ξορκίσει σκέψεις, δυσκολίες, πραγματικότητα και

 καθημερινότητα...

Που ζορίζει μέρα με τη μέρα περισσότερο.

 

    

 

 

 

Η άλλη είναι να πάω στον Χάρακα

 στο σχόλασμα ,πριν ο ήλιος να γύρει στη θάλασσα,

 να βγάλω τα παπούτσια μου,

να ανεβάσω το παντελόνι λίγο και να περπατήσω μέχρι εκεί που θα βραχούν τα πόδια..

Να κρυσταλλώσουν πόδια-σώμα, αισθήσεις και σκέψεις.

Να ξορκιστούν, να εξαγνιστούν να καθαρίσουν.

Να νιώσω καπετάνισσα...

Ή απλός ψαράς...

Ή θαλασσοπαρμένη , μόνο και μόνο για την επαφή με τη θάλασσα...

Σήμερα χτες αύριο...

τούτες τις μέρες πάντως, που ακόμα νιώθει μοναξιά

 Και να στείλω ένα βαθύ αναστεναγμό απέναντι στο νησί...

7 μήνες απουσία...

Και μια έντονη σκέψη...

Βαριά, να μην μπορείς να την αντέξεις και να λυγίσεις...

Και να θυμηθώ...

The only time i feel all right...

Τοκμάκια- sos

Για τα Τοκμάκια έχω ξαναγράψει.

Είναι τα Νησέλια απέναντι απ τις παραλίες του χωριού.

Είναι ένα απ τα πιο όμορφα μέρη του χωριού, του νησιού, της Ελλάδας (κατά τη γνώμη μου).

Και αυτό που τα κάνει ξεχωριστά είναι οτι δεν υπάρχει καμία παρέμβαση του ανθρώπου.

 Θάλασσα και καθαρές παραλίες.

 Η απλότητα της φυσης.

 Η ομορφιά του ανέγγιχτου, του φυσικού.

Παναγιά, Ασπρονήσι, Μπαρμπαλιάς, Τσουκαλάς.

Στην Παναγιά υπήρχε μοναστήρι προς τιμή της Θεοτόκου (11ος-12ος αιώνας), μοναστήρι που αντικατέστησε -ως είθισται- ιερό της θεάς Άρτεμης.

Τα νησιά ανήκαν στο συγκρότημα των Εκατόνησων, αφιερωμένα στον Έκατο Απόλλωνα ή στην Εκάτη Αρτέμιδα.

Τα νησιά έχουν μεγάλη αξία, ιστορική, θρησκευτική, οικολογική, συναισθηματική,στρατηγίκή.

Τώρα το θέμα της ιδιοκτησίας τους είναι ένα θέμα που ποτέ δεν έχει διευκρινιστεί,

 δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να δηλώνει πως τα νησιά είναι ιδιωτική ή δημόσια περιουσία...

Υπερισχύει το σενάριο της ιδιωτικής περιούσίας.

Χρόνια τώρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αγγελίες προς πώληση των νησιών.

Πρόσφατα, μετά την παραχώρηση της μαρίνας της Μυτιλήνης σε τούρκικα συμφέροντα ,διάβασα πως τα νησιά πωλούνται.

 Ή καλύτερα δύο απ τα νησιά

Διάβασα πως αγοράστηκαν από Τούρκο επιχειρηματία.

Πιο πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή νομοσχέδιο που επιτρέπει την πώληση-ενοικίαση δημόσιας γης.

Υπερψηφίστηκε από νεα δημοκρατία, πασοκ και χρυσή αυγή.

Εννοείται πως δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι ποιά είναι η καταγωγή του αγοραστή και τί θα γίνει εαν η Τουρκία κυρήξει πόλεμο στην Ελλάδα, γνωστές και αιώνιες μπουρδολογίες.

Μ αυτό τον τρόμο έντυσαν τα παιδικά μας χρόνια, οι Μυτιληνιοί και οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών ξέρουν καλά τα παραμύθια τους.

Το θέμα είναι η πώληση.

Η κάθε πώληση, προς κάθε εκμετάλλευση του τόπου.

Του τόπου μας,της γης των προγόνων μας, των νησιών των παιδιών μας.

Γιατί τούτο το δικαίωμα είναι από μας δοσμένο, είναι απ την ψήφο που τους πουλούσανε τόσα χρόνια.

 Απ την ψήφο που 9 μήνες πριν τους ξανάδωσαν, για να μπορούν να εκποιούν.

Τη γη, τα σπίτια μας, τις ζωές μας, τα κορμιά μας στο σκλαβοπάζαρο ετούτο...

Και από τούτη τη μεριά της γής, απέναντι, -καρσί -

έρχομαι να φωνάξω, ίσως χωρίς νόημα,

 μα πάντα για ένα συγκεκριμένο λογο- την λατρεία μου για το νησί.

Μπορούμε, στο χέρι μας είναι...

Όπως τότε με τα ιχθυοτροφεία, όπως τότε με την Δεή όπως τώρα με τα πετρέλαια όπως τώρα με τα Τοκμάκια.

Στο στόχαστρο είμαστε, ευννόητοι οι λόγοι...

Μα τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας...δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει...

Και ο Μανταμάδος ξέρει καλά...

Και ας κοιμάται ο Δήμος....

Ανθρώπους έχει, ανθρώπους που ξέρουν να μάχονται να διεκδικούν και να αποκτούν.

Οι φωτό είναι απ τα νησιά...

Μάρτης 2013

Πρώτα σκοτώσαμε τα όνειρά τους.

Μετά τις ελπίδες τους...

Στο τέλος τους ίδιους...

Πόσο ακόμα θα καθόμαστε;;

Μουσική βραδιά

In the light...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                      Μουσική στίχοι σκέψη

Ένα βήμα...

....κ είμαι αλλού...

Καλημερα Μυτιλήνη. 

Η φωτο είναι "κλεμμένη" απ το lesvosnews.gr 

και είναι του Γιώργου Ιορδανου. 

Λαχτάρα για το νησι...

Άνοιξη

 

 

Κάτι τέτοιες μέρες, σχεδόν ανοιξιάτικες η πένα φτάνει μέχρι το εσωτερικό του χεριού μου και μου χαιδεύει την παλάμη...

σαν να μου λέει αγκάλιασε με ,σαν και πρώτα..

και κοιτάει σχεδόν προκλητικά απ το βάθος της σκέψης...

Μολύβι ξανά, γνωστή διαδικασία...

Διδασκαλία, μάθηση, χαρτί...

ανάσες πάνω στο χαρτί...

Και απέναντι μια θάλασσα ρυτιδιασμένη...

Μόνο η θάλασσα αντέχει...

Ίσως και η  άνοιξη...

Κοντεύει...

Χαράζει θαρρείς πιο εύκολα τούτο το μήνα-έκλεισε κιόλας-

Την είδα την άνοιξη απόψε το δείλι  έβαφε τα σύννεφα με  τριανταφυλλί χρώμα.

Της μίλαγα ψιθυριστά, χαλαρωμένα.

(Ανάσες- ματιές, βαθιές-απόγνωσης...)

Και μουσική...-Δεν γίνεται αλλιώς...

Σαν τα χαμόγελα που μεγαλώνουν σε κάθε αντάμωμα ματιών-λέξεων-ήχων.

Ταίριασμα.-Απ την αρχή-θαρρώ.

Και όσο οι μέρες περνούν, οι λέξεις μεγαλώνουν, οι φράσεις δυναμώνουν

και οι άμυνες λιγοστεύουν.

Σαν κάθε άνοιξη...

Χείμαρρος...

Λέξεις ,σκέψεις, λαχτάρες, προσδοκίες, ανάσες και μυρωδιές...

Αντέχεις;;;

 

Dark side of a moon

Της πιο φωτεινής πανσέληνου του 13...

Κι ας έμεινε απ έξω...

Έξω απ τις ερμητικά κλειστές γρίλιες...

Έξω απ τις ζωές, τα μάτια, τα αυτιά...

Έξω απ την Κύπρο...

Έξω από τούτη γωνιά της γης...

(Απ έξω είναι)

Έξω απ το είναι μας...

-Οι λέξεις συνεχίζουν να αρνούνται να γίνουν προτάσεις...-

 

 

Kαληνύχτα

Κυριακή

Μόνο επειδή έχω όρεξη απόψε..

Μόνο επειδή μύρισε βιολέττα τις δυο προηγούμενες μέρες...

Μόνο επειδή το Σαββατοκύριακο είχε δυό τόνους νοστιμάδας

 και μια απόχρωση ανθισμένης μυγδαλιάς...

-Και μόνο επειδή ακόμα είναι Κυριακή-

 

 

Κυριακή πολύ πρωί μέρα κι αυτή
κοροϊδεύει, προκαλεί

Σκέψεις έρχονται πολλές μέσα απ’ το χθες
δε θυμάμαι πώς γιατί, φεύγεις εσύ

Δε σε ακούω να γελάς να τραγουδάς,
Δε σε βλέπω πουθενά

Σαν καθρέφτη σε ζητώ για να με δω
Ευχή μου η τρέλα μου κι εγώ, παραμιλώ

Γιατί δεν ήρθες χθες
στα όνειρά μου
μ’ αφήνεις και ξεχνάω
χτυπά η καρδιά μου

Μες στους δρόμους σου γυρνώ πού να σε βρω
Η πόλη σκίζεται στα δυο παραπατώ

Κλείνει ο κύκλος σιωπηλά, ασφυκτικά
δεν πηγαίνω πουθενά...

Κυριακή και η σιωπή μέρα κι αυτή
με ταράζει σαν γυαλί, με εξαντλεί

Τρεμοπαίζω σαν κερί, με μια πληγή
Βλέπω αυτό που θα συμβεί, δε θα συμβεί εσύ...

Η άνοιξη αχνοφαίνεται

Λαφιώνα

H Λαφιώνα ήταν ένας μύθος .
Ένας θρύλος του χωριού .
Κατοικούσε σε κάθε παλιό ερειπωμένο- σχεδόν στοιχειωμένο , σπίτι αλλά κυρίως στην φαντασία των παιδιών.
Φορούσε άσπρα πέπλα τις νύχτες , και τα μαλλιά της ήταν λυμένα στους ώμους και λευκά.
Τις μέρες φορούσε σκούρα μπλέ ή γκρι ,παλιά ρούχα και χανόταν στα γύρω χωράφια.
Είχε μορφή απεγνωσμένης, σχεδόν χαμένης γυναίκας...
Και πάντα κάτι έψαχνε να βρει .
Ήταν η ποινή για όλα τα ομαδικά μας παιχνιδια....
Ο χαμένος θα πάει στο σπίτι της Λαφιώνας...
Δεν έμαθα ποτέ αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο ,..αν πήρε τ όνομα της απ το ομώνυμο χωριό... ή απ τ ‘αλαφιασμένη’.
Μάλλον δεν θέλησα ποτέ να μάθω.
Την άφηνα να απλώνει πέπλα σαν σκιά σε κείνα τα παιχνίδια
Κανείς δεν την φοβόταν όμως...
Μάλλον μαγεμένοι είμασταν απ τα σαλκίμια που κόβαμε και ρουφάγαμε απ τις αυλές της σαν μαγικό της φίλτρο.
Η τελευταία φορά που άκουσα για κείνη ήταν μια ανοιξιάτικη νυχτιά, απ τ ανοιχτό φωτισμένο παράθυρο-παραμονές πανελληνίων,όταν άκουγα τον αδερφό ,στο πρώτο του μεγάλο μεθύσι να δείχνει στην παρέα του ,ακόμα ένα σπίτι της Λαφιώνας στην παρακάτω γειτονιά.
Και κείνοι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν...
Την συναντώ ακόμα στα πιο περίεργα μου όνειρα...
Περπατάει στις άκρες απ τα γκρεμισμένα σπίτια,στα χάλαντρα και στέκεται στα σάπια παράθυρα.
Δίνει στο κάθε όνειρο τη μυρωδιά παιχνιδιού ,τις νύχτες του καλοκαιριού ,αλάργα απ τη γειτονιά,κρυφά..
Θαρρώ πως ήρθε χτες αργά...
Την ώρα τ Αυγερινού.
Κουβαλούσε μαζί της καπνοδέτη βελούδινο μαύρο, με μικρό κέντημα στη μέση και απ τις δυό πλευρές-ένα μικρό λουλουδάκι κίτρινο με μωβ πέταλα.
Είχε μια στενή κορδελίτσα σαν λουράκι και ολόγυρα του σακουλιού είχε μωβ δαντελίτσα λεπτή.
Όλα στο χέρι κεντημένα...
Κάτι μου είπε πως έχει φυλαγμένο μέσα του.
Ήταν πιο γλυκειά απ όλες τις φορές...
Και μου τ άφησε στο προσκεφάλι....
Άκουσα θρόισμα και ξύπνησα...
Τα πέπλα της χανόταν στην μισοκλειστη πόρτα...

Και βρέθηκα αγκαλιά με τον μικρό μουΉλιο ,να μου δανείζει μια στιγμή , απ τα όνειρα του....

(υ.γ.

κάτι απ τα παλιά...)

Μόνο ο Τσακ Νορις

Διάβασε το μνημόνιο..

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Σηκώθηκα σήμερα με μεγάλο θυμό να βράζει μέσα μου...

Σήμερα, παραμονή της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου...
Θυμό για όσα μεσολάβησαν τις δυό προηγούμενες δεκαετίες...

κ μας οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στη σημερινή μας κατάντια...

Γι αυτά που μας "τάισαν",γι αυτά που κατάπιαμε..

Για τα ιδανικά μας που ξεπουλήσαμε...

Επειδή ανεχήκαμε να γίνουμε ή να μας κάνουν υπερκαταναλωτές και δανειολήπτες...

"Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρουμ για ένα κουστούμ...."

Χωρις ιδεολογία, χωρίς πιστεύω, χωρίς ιδανικά, χωρίς αξίες

Άλλωστε για δυό δεκαετίες αυτά ανήκαν στο παρελθόν

Και τ άλλα- εκείνα για τα οποία μίλαγε για χρόνια η Αριστερά,

"εκείνοι οι δυό τρείς γραφικοί τύποι" ...

Αυτά που ζούμε καθημερινά πλέον...

κ μεις υπερόπτες νεόπλουτοι...

Οργή που φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν στόματα που να τολμούν να μιλάνε για

τους νεκρούς του Πολυτεχνείου...

Γιατί φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν 80.000 παιδιά που υποσιτίζονται και λιποθυμούν στα σχολειά απ την πείνα στην Αθήνα...

Γιατί καθημερινά 100 νοικοκυριά μένουν χωρίς ρεύμα...

Γιατί το δικαίωμα για δουλειά θεωρείται πλέον πολυτέλεια...

Γιατί φτάσαμε σε τούτον τον τόπο, να κυβερνάει η ακροδεξιά σε συνεργασία με την απροκάλυπτη πρασινογάλανη χούντα, την ευρωχούντα τους...

Και γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που στις επόμενες εκλογές θα τους ξαναψηφίσουν...

Γιατί δεν μας άφησαν τίποτα

Περηφάνια...

Ιστορία...

Μνήμη...

Όνειρα...

Όνειρα...

Γιατί δεν έχω όνειρα, δεν έχεις όνειρα...

Γιατί φτάσαμε στο σημείο να μην υπάρχει μέλλον σε τούτον εδώ τον τόπο

Παιχνιδάκια στα χέρια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού...

Γιατί ζούμε χούντα ...

Γιατί ζούμε πόλεμο...

Γιατί θα χυθεί αίμα...

και γιατί πρέπει να είναι δικό τους...

Σκέψεις είναι,σκέψεις θυμού

παραμονή του Πολυτεχνείου...

Κάθε τέτοιο βράδυ στο χωριό δυό δεκαετίες πριν,

οι μαθητές του Λυκείου γύριζαν στο χωριό

τραγουδώντας Θεοδωράκη...

σκορπίζοντας ρίγη και Μνήμη..

Σεβασμό και ευγνωμοσύνη

Αυτά που κάποτε ξεχάσαμε

Αυτά που πρέπει να ξαναβρούμε

Επέτειος βαριά απόψε...

Ψωμί παιδεία ελευθερία...

Η χούντα δεν τελείωσε το 73

Απόψε έχουμε εωθινό...