Where is my mind?

Τούτη την πρόωρη Άνοιξη έχω δυό μεγάλες ανάγκες.

Η μια είναι να βγω έξω και να τραγουδήσω δυνατά...

Να δυναμώσω το ράδιο και να κοιτάω στον μεσαίο καθρέφτη

τον χειμώνα που πέρασε, να φεύγει.

Να τραγουδήσω δυνατά, τραγούδια παλιά, τραγούδια ελληνικά και ξένα

Τραγούδια που δεν θυμίζουν τίποτα, ή και να θυμίζουν να βαφτιστούν ξανά.

Να φύγει όλη τούτη η καταχνιά μ ένα δυνατό μεγάλο τραγούδι...

Τραγούδι που θα φέρει γέλιο.

Γέλιο με δάκρυα στα μάτια...

 

Να ξορκίσει σκέψεις, δυσκολίες, πραγματικότητα και

 καθημερινότητα...

Που ζορίζει μέρα με τη μέρα περισσότερο.

 

    

 

 

 

Η άλλη είναι να πάω στον Χάρακα

 στο σχόλασμα ,πριν ο ήλιος να γύρει στη θάλασσα,

 να βγάλω τα παπούτσια μου,

να ανεβάσω το παντελόνι λίγο και να περπατήσω μέχρι εκεί που θα βραχούν τα πόδια..

Να κρυσταλλώσουν πόδια-σώμα, αισθήσεις και σκέψεις.

Να ξορκιστούν, να εξαγνιστούν να καθαρίσουν.

Να νιώσω καπετάνισσα...

Ή απλός ψαράς...

Ή θαλασσοπαρμένη , μόνο και μόνο για την επαφή με τη θάλασσα...

Σήμερα χτες αύριο...

τούτες τις μέρες πάντως, που ακόμα νιώθει μοναξιά

 Και να στείλω ένα βαθύ αναστεναγμό απέναντι στο νησί...

7 μήνες απουσία...

Και μια έντονη σκέψη...

Βαριά, να μην μπορείς να την αντέξεις και να λυγίσεις...

Και να θυμηθώ...

The only time i feel all right...