Αύρα

Τα πρωινά που φεύγω απ το σπίτι πίσω απ την πόρτα κρύβεται μια πρωινή αχάραγη αύρα, και έρχεται παιχνιδιάρικα να αγγίξει τα δυό μήλα του προσώπου μου , εκεί κάτω απ τα μάτια ίσα για να ευχηθεί καλημέρα.

Και είναι μέρες τώρα που νοσταλγώ ένα σαββατοκύριακο με ήλιο.

Να γεμίσω τις δυό παλάμες με δάχτυλα αγάπης και να χαθώ στο διπλανό κτήμα.

Ντυμένη η γή χρώμα να μας υποδεχτεί.

Το κίτρινο για τον μικρό μου Ήλιο, που μεγαλώνει, μαθαίνει, αναρωτιέται, ρωτάει, διαβάζει, ακούει, γελάει, αγαπάει και κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του Έρωτα.

Του παιδικού, του πραγματικού,  που ντύνει λευκά τις αθώες ψυχούλες....

Το κόκκινο για την Φεγγαρένια μου, για να κυλιστεί μέσα στις παπαρούνες, μετά να σκοντάψει, να σηκωθεί και να περπατήσει μ αυτή την ασταθή σταθερότητα των νηπίων σαν περπατούν βιαστικά προς τη μάνα...

Να φωνάξει μαμά και να κλυδωνιστεί το είναι μου, να παραπατήσω από τη χαρά της δεύτερης φοράς μαμάς  και να καθίσω κάτω στο νωτισμένο χώμα δίπλα της.

Στο πράσινο της μάνας γης ή στο ξεθωριασμένο μωβ ροζέ της ανεμώνας.

Που παραμερίζει για να γεμίσει ο τόπος παπαρούνες...

Να γεμίσει ο τόπος κόκκινο.

Πότε θα γεμίσει ο τόπος κόκκινο?

Η ερώτηση του μωβ.

Του μουδιασμένου, αμήχανου, μελανιασμένου μωβ.

Που πενθεί για όλα τούτα που συμβαίνουν καθημερινά.

 Που αμήχανα παρακολουθεί θαρρείς μέσα από παράθυρο χωρίς να μπορεί να ξεπηδήσει , να πάρει το μπορώ και να απαιτήσει τις καθημερινές παραχωρήσεις..

Χωμένοι όλοι στην κραυγή του Μουνκ, άηχη κραυγή.

Άηχη ευθύνη

Χωρίς χρώμα.

Μόνο με βάρος.

Εκεί, στη Χαλκιδική...Σήμερα

 Μπερδεμένα όλα στο μυαλό μου απόψε.

Οργή, θυμός άγχος, αγάπη, έρωτας, ευθύνη, προσμονή, αγώνας, χαρά δύναμη και αδυναμία.

Τα μικρά μου όμως μέσα ταξιδεύουν τα όνειρα τους.

Και αυτό από μόνο του είναι η δύναμη μου..

Καληνύχτα.

Και τραγούδι δικό μου. Η αύρα που στολίζει τις μέρες μου