Χωριστά Πρωτοψάλτη - Χαρούλης

Χωριστά 

Λόγια που μου είπες

μην τα ξαναλές

όλα τα θυμάμαι

έσπασαν οι λύπες

κι έγιναν πολλές

ξέχνα τες και πάμε

χωριστά.

Δε θα σ' έχω φίλο

θα 'χουμε χαθεί

μ' άλλους θα μιλάμε

πράσινο σα μήλο

τ' αύριο θα 'ρθεί

τρέξε να το φάμε

χωριστά.

Εγώ κι εσύ και σφαίρες και βελόνες και κλαδιά

περνά περνά η αγάπη μας, τη βρίσκουν στην καρδιά.

Εσύ κι εγώ και βέλη και σπαθιά για σκοτωμό

περνά περνά η αγάπη μας, της κόβουν το λαιμό.

Θα περάσει ένας μήνας

θα περάσει κι ένας χρόνος

ίδιο κλάμα, ίδιος πόνος

χωριστά.

Θα περάσει ένας αέρας

και θα σκίσει το μετάξι

που θα το 'χουμε κοιτάξει

χωριστά.

Θα περάσει μια ιδέα

ένας φόβος κι ένα χάδι

θα μας βάλουν στο σημάδι

χωριστά.

Θα περάσει κι ένα χέρι

και τα μάτια θα μας κλείσει

και θα τα 'χουμ' όλα ζήσει

χωριστά.

Εγώ κι εσύ και σφαίρες και βελόνες και κλαδιά

περνά περνά η αγάπη μας, τη βρίσκουν στην καρδιά.

Εσύ κι εγώ και βέλη και σπαθιά για σκοτωμό

περνά περνά η αγάπη μας, της κόβουν το λαιμό.

Μανούλα...

Σε τούτη τη μυστήρια σχέση μάνας με κόρη θα μπορούσα να αναφέρομαι για ώρες με πολύ αντίφαση, πολύ φόρτιση και πολύ συναίσθημα...

σχέση που ξεγυμνώνεται όταν η κόρη γίνει μάνα κόρης....
Πάνε σχεδόν τρία χρόνια από τότε... 

και ενώ μάνα είμαι ήδη 7 χρόνια η σχέση αυτή μπήκε στο μικροσκόπιο μετά την μικρή μου...
Πέρασε από κόσκινο,θυμό,πληγή,δάκρυ,οργή, μάχη, συγχώρεση και εν τέλει λύτρωση..

Μια γλύκα και μια.νοσταλγία σήμερα για τη μανούλα μου, που μου λείπει, σήμερα πολύ,πιο πολύ από κάθε φορά... 

και ας ήταν εδώ πριν μερικές μέρες...
Για τούτη τη γλύκα που είχε η φωνή της σήμερα, πιο ξεχωριστή,πιο καθαρή...
Για τούτη τη φόρτιση που νιώθω,και τη λύτρωση που κέρδισα, όχι αναίμακτα αλλά εντελώς καθαρά...
Χρόνια πολλά λοιπόν μανούλα.Μακρινά αλλά γεμάτα αγάπη...
Το σ αγαπώ στο φυλάω για από κοντά...

Τα δικά μου τα χρόνια πολλά ήταν τραγουδισμένα απ το στόμα του λαμπρού μου Ηλιου....
Μ έκανε να γονατίσω μπροστα στην αγάπη που γέμιζε τα μάτια του...

Χρόνια πολλά Μανούλες...

Στα 36....

Γενέθλια λοιπόν... 

Χωρις πολλες λέξεις φέτος,με μπόλικα τραγούδια δυνατά τραγουδισμένα, με τεράστιες αγκαλιές απ τα μικρά κ το μεγάλο, με ένα μπουκέτο έκπληξη κομμένο απ τα χεράκια του μεγάλου μου....-αυτό το παιδί με κάνει κομμάτια...και πολλή ζεστασιά..

.Είναι χαρά, θαλπωρή και αγάπη φέτος..

.Είναι όλο μου το είναι,ολάκερο,γελάτο, ολόκληρο...

Και του χρόνου λοιπόν...

Ένα τραγούδι αλλιώτικο φέτος και μια αγκαλιά χρώμα...

Η ουρά του αλόγου (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Ο καβαλάρης τ” άλογο το “χε μες στην καρδιά του.

Που να “βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,

στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,

κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ” τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,

αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες

ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.

«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;

Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ” εύρω ή θα μ” εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,

καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν

το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ” αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που “μαθε στην Κρεμόνα

να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,

την πήρε κι έφτιαξε μ” αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν” ανοίξει παραθύρι

την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί “ταν λαουτιέρηδες που θέλαν” παρακάλια

ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.

Θέλω ν” ακούσω απ” τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,

ταιριάζει στο σαγόνι του, τ” όργανο με καμάρι,

και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,

τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει

ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

Μεγάλη Πέμπτη, 2014

Το τραγούδι της Χαρώς

Πικρό είναι το ταξίδι μου 

δεν ξέρω πού πηγαίνω, 

εσύ να λες για τη ζωή 

κι εγώ ν’ αργοπεθαίνω. 

Ποτέ σου δεν κατάλαβες 

τι νιώθω εγώ για σένα 

πως είναι μία σου ματιά 

ζωή και φως για μένα. 

Ζωή πίκρες με πότισες 

χαρά δεν έχω νιώσει 

πολλά δεν έχω αγάπη μου 

κι ό,τι έχω στο `χω δώσει.

Πικρό είναι το ταξίδι μου 

δεν ξέρω που πηγαίνω 

εσύ να λες για τη ζωή 

κι εγώ να αργοπεθαίνω.

Ταιριάζει με τις μέρες, βαρύ αργό θαλασσινό και πονεμένο...

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, μετά τα δώδεκα Βαγγέλια

μετά τις Νύφες του Βούλγαρη και μια αγρύπνια που στοιχειώνει το είναι μου...

Μέρες κάθαρσης ,μέρες κουρασμένες μουντές.

Επετειακές.

Καλό βράδυ...

Αναμονή για την Ανάσταση...

Τα μεροκάματα

Τα μεροκάματα _ Πάνος Παπαϊωάννου

Μικρά τα μεροκάματα
 τα δωρεάν πιο λίγα
ξεκίνησα χαράματα
μα πουθενά δεν πήγα.
 Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή η μια λέξη
ποιος αγοράζει ποιος πουλά
και ποιος μου τα 'χει κλέψει.
Δεν είναι που προσπάθησα όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που όσα κράτησα μου κάψανε το χέρι.
Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι
 είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δε θα 'ρθει.
Μικρά τα μεροκάματα και οι αγκαλιές πιο λίγες
σε κοίταξα κατάματα εσύ όμως δεν με είδες.
Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή η μια λέξη ποιος αγοράζει ποιος πουλά
εσύ που τα 'χεις κλέψει.
Δεν είναι που σ' αγάπησα όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που δεν σε κράτησα ποτέ από το χέρι.
Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνο
είναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκες στο δρόμο

Ένα τραγούδι καινούριο ,δυνατό απ το πρώτο του άκουσμα.... Καλησπέρα είπαμε;;;

Ένα τραγούδι

Δεν είσαι πουθενά

Είπα να γράψω ένα τραγούδι

και ήρθες στο νου μου εσύ

είπα να κόψω ένα λουλούδι

κι ήρθες στο νου μου πάλι εσύ.

Σε ψάχνω μες στον κόσμο

δεν είσαι πουθενά

ανάβω όλα τα φώτα

και είναι σκοτεινά.

Έφυγες δίχως ένα γεια σου

χωρίς εξήγηση

κι έμεινα με το άρωμά σου

και με πικρή τη θύμηση.

Είχα πολύ καιρό να ακούσω το συγκεκριμένο τραγούδι.

Το πέτυχα σήμερα στο δρόμο της επιστροφής κάπου ανάμεσα σε γκρίζο (ούτε σταλιά από γαλάζιο)

και μια σπίθα- καθρέφτη-απέναντι.

Τις στιγμές εκείνες που βρέθηκα μισό βήμα πίσω, λίγο πιο μακρινή ,και φευγάτη,χωμένη στην κουκούλα μου και παρατηρούσα. 

Έψαχνα...

Ένα πετάρισμα του βλέφαρου.

Μόνο.

Χαρά ήταν, και ας φαντάζει η περσινή άνοιξη μακρινή.
Καλό βράδυ.

Παραιτούμαι

Παραιτούμαι, δεν αντέχω άλλο

για τα πάντα να σε συγχωρώ

και μπορώ με δράκους να τα βάλω

όμως με το ψέμα δεν μπορώ

Και να το παλέψω τι θ’ αλλάξει

άλλη μια φορά θα πληγωθώ

κράτα τη ζωή που σου `χω φτιάξει

κι άσε με να φύγω να σωθώ

Παραιτούμαι, απ’ τη ζωή σου παραιτούμαι

απ’ όσα ζήσαμε και ζούμε παραιτούμαι

χωρίς απαίτηση για ό,τι δικαιούμαι

Παραιτούμαι, απ’ τη ζωή σου παραιτούμαι

απ’ την ελπίδα να τα βρούμε

παραιτούμαι

και τίποτα άλλο πια δεν έχουμε να πούμε

Παραιτούμαι…..

Για ποια σχέση θες να προσπαθήσω

τσάμπα και χωρίς προοπτική

με τι όπλα πια να πολεμήσω

όταν η αγάπη δεν αρκεί

Παραιτούμαι, απ’ τη ζωή σου παραιτούμαι

απ’ όσα ζήσαμε και ζούμε παραιτούμαι

χωρίς απαίτηση για ό,τι δικαιούμαι

Παραιτούμαι, απ’ τη ζωή σου παραιτούμαι

απ’ την ελπίδα να τα βρούμε

παραιτούμαι

και τίποτα άλλο πια δεν έχουμε να πούμε

Παραιτούμαι…..

Επειδή το αγαπώ, επειδή είναι Παρασκευή -δύσκολης βδομάδας,

 επειδή νιώθω πολύ κουρασμένη επειδή το χτες δεν σήμαινε τίποτα σε κανέναν,

επειδή η άνοιξη χάθηκε στις 10 τ Αυγούστου

επειδή δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο

επειδή

επειδή

επειδή

επειδή

 δέκα χιλιάδες επειδή....

Σαν να ναι απ το επίτηδες...

 Καλό Σ-Κ

Εκκρεμότητα...

Εκκρεμότητα- Νατάσα Μποφίλιου

Μη μου αγχώνεσαι

Δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου

Αλλάζω απλά ταυτότητα

Μπορώ και προσαρμόζομαι

Κι από άνθρωπος σου σταθερός

Όσο περνάει ο καιρός

Θα γίνομαι εκκρεμότητα 

Μη μου αγχώνεσαι

Απλά επιβιβάζομαι

Κι εγώ στη μονιμότητα

Μπορώ και συμβιβάζομαι

Και βλέπω τώρα την ουσία

Στις σχέσεις μόνο η απουσία

κρατά μια σταθερότητα

Ο άνθρωπος σου ο σταθερός

Όσο περνάει ο καιρός 

θα γίνεται εκκρεμότητα.

Ατη σημερινη διαδρομή συντροφιά. 

Μαζί με τη μελαγχολία της συννεφιασμένης μέρας και τη γλύκα της βροχής

Πανσέληνος είναι, θα περάσει....

Καλή βδομάδα

Σ έχω δν σ έχω.... Σ’ έχω δε σ’ έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ Ελπίζω δεν ελπίζω Σε ονειρεύομαι Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί Μένω δε μένω πάλι μένω απ’ την αρχή Ελπίζω δεν ελπίζω Σ’ ονειρεύομα Γίνεσαι φωτιά κι αέρα, νερό κι αέρας, φωτιά Μες τα χέρια μου κοιμάσαι χάνεσαι μετά Σ’ έχω δε σ’ έχω, πάντα εσύ με οδηγείς Μπαίνω δεν μπαίνω στ’ αδειανό μιας φυλακής Σ’ αγγίζω δε σ’ αγγίζω Σε ονειρεύομαι Ελπίζω δεν ελπίζω Σ’ ονειρεύομαι

Το ακουσα χτες... Είχα καιρο να σταθώ πάνω του, μουσική κ στίχο. 

Μου βγαλε μια πικρα μικρή και μια ακόμα πιο ασήμαντη απογοήτευση. 

Καλή βδομάδα εν ολίγοις....

Στο τέλος των γιορτών...

Παράπονο μου- Ξανθίππη Καραθανάση Θα βάλουν πάλι τις σημαίες στα μπαλκόνια και οι φαντάροι καλοκαιρινά, κι εγώ πιο μόνος κι από τ’ αηδόνια, μπροστά στην πόρτα σου θα `ρθω για ζητιανιά, κι εγώ πιο μόνος κι από τ’ αηδόνια, μπροστά στην πόρτα σου θα `ρθω για ζητιανιά. Θα παίξω πάλι στα κρυφά το θάνατό μου σα νυχτοπούλι μέσα στις αυλές, μη με μαλώνεις παράπονό μου, είμαι μικρός και δεν αντέχω τις πληγές, μη με μαλώνεις παράπονό μου, είμαι μικρός και δεν αντέχω τις πληγές. Θα ρίξουν πάλι το σταυρό στην παραλία, πως με πληγώνουν τούτες οι γιορτές, μη με κοιτάζεις με μάτια κρύα, κι ειν’ τα τραγούδια μου πιο μόνα από χτες, μη με κοιτάζεις με μάτια κρύα, κι ειν’ τα τραγούδια μου πιο μόνα από χτες  Τ άκουσα τ αγάπησα τ ανεβάζω... Καλησπέρα... Και του χρόνου Φώτα αναμμένα τα μυαλά και οι σκέψεις μας...

Σήκω κυρά΄μ να στολιστείς...(ξανά)

Επειδή η σημερινή νύχτα είναι μια απ τις πιο όμορφες νυχτιές στο χωριό, μελωδική, αλλιώτικη,κρύα παραδοσιακή και απόλυτα ανδρική ,και επειδή οι γιορτές τελειώνουν, θα τελειώσουν με τ αγαπημένα μου κάλαντα..

Το σπίτι στην εντέλεια κάθε τέτοια νύχτα...Στολισμένο και καθαρό.
Πάνω στο τραπέζι ο ασημένιος δίσκος ,με το πλεκτό πετσετάκι μέσα, και τα καθαρά ποτήρια.
Η φοντανιέρα με τα σοκολατάκια δίπλα,και μια ακόμα με μανταρίνια καθαρισμένα.
Όλα σε ετοιμότητα πριν πέσει η μάνα για ύπνο.
Παραμονή των Φώτων.
Και ανδροπαρέες ξεχυμένες στο χωριό εκεί γύρω στις δώδεκα,ίσως και παραπάνω.
Τα Κάλαντα των Φώτων.
Και άρχιζαν οι πρώτες φωνές να ζυγώνουν τραγουδώντας στην Αλάνα.

Βραχνές,φάλτσες,καλίφωνες,αταίριαστες....

Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας

Χριστού τη θεία βάπτιση να πώ στ’ αρχοντικό σας

Άρχιζαν οι πρώτες μαντεψιές.
Είναι εκείνος,είναι ο άλλος...
Ώσπου να φτάσουν στην πόρτα,τραγουδώντας και χτυπώντας.

Αύριο είναι των Φωτών που αγιάζει ο κόσμος όλος

Και οι παπάδες περπατούν με το σταυρό στο χέρι

Και μες τα σπίτια μπαίνουνε και λεν τον Ιορδάνη

Βοήθεια να ‘χουμε τον Χριστόν τον Άγιο Ιωάννη

Ο πατέρας αγουροξυπνημένος,κατέβαινε και άνοιγε.
Ήχος πιο δυνατός,και μεις στο κεφαλόσκαλο να δούμε ποια παρέα ήταν.
Να επιβεβαιώσουμε ποιά παρέα ήταν.

Στη Γαλιλαία ήτανε κι ήρθε να μαρτυρήσει

Πως ο Χριστός βαπτίζεται σ’ Ανατολή και Δύση

Σαν φωτιστούνε τα βουνά κι οι θάλασσες βουλιάξουν

Θα αρμενίζουν με χαρά και το θεό δοξάζουν

Να γελάσουμε με τα μεθυσμένα καλαμπούρια και τις ήδη βραχνιασμένες φωνές.
Με τα κεράσματα και τις ευχές

Σήκω κυρα μ’ να στολιστείς να πας ταχιά στα Φώτα

Που θα βαπτίζουν το Χριστό κι είναι μεγάλη η δόξα

Φέρτε πανέρια κάστανα πανέρια πορτακάλια

Αν έχεις και γλυκό κρασί κέρνα τα παληκάρια

Να πιουν να ξεβραχνιάσουνε να τραγουδούν καθάρια

Και μετά πάλι πίσω στα κρέβάτια μας.
Μέχρι τις τρείς περίπου το πρωί.
Μελωδίες και τραγούδια.
Πού και που καμια καντάδα ξώφαλτση κάτω από ανοιχτά παράθυρα.
Και γέλια.
Πώς τη ζήλευα αυτή τη νύχτα πάντα..και τις ανδροπαρέες όλες...
Τα πιο όμορφα κάλαντα,και η πιο όμορφη νυχτιά των γιορτών στο χωριό.
Τη νύχτα που τα τραγούδια και οι φωνές θα διώξουν τα καλικαντζαράκια κάτω απ τη γη.
Ξανά να ροκανίζουν το δέντρο της ζωής...

"Των Θεοφανείων όμως... «Φέγατε, να φεύγουμε, τι έφτασ’ ο τουρλόπαπας με την αγιαστήρα του, ο παπάς με αγιασμό, χωριανοί με το θερμό.»

Κι έτσι γυρίζουν κακήν κακώς στον κάτω κόσμο.

Αλλά εκεί -ωχ! συμφορά τους!-.

Το δέντρο της γης έχει θρέψει κι άντε πάλι την πριόνα απ’ την αρχή.

Και άιντε πάλι οι μαύροι...

Κόβε πριονάκι μου κι η ώρα πλησιάζει.

Χριστούγεννα ζυγώνουνε... το αίμα μας και βράζει!"

(Απ την αγέλαστη πολιτεία των Κατσιμιχαίων)

Δυστυχώς τα κάλαντα δεν τα βρήκα σε μουσικό κομμάτι...

Μόνο τους στίχους θυμόμουν.

Πάντως πραγματικά είναι τα πιο όμορφα κάλαντα..

Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας

Χριστού τη θεία βάπτιση να πώ στ’ αρχοντικό σας

Αύριο είναι των Φωτών που αγιάζει ο κόσμος όλος

Και οι παπάδες περπατούν με το σταυρό στο χέρι

Και μες τα σπίτια μπαίνουνε και λεν τον Ιορδάνη

Βοήθεια να ‘χουμε τον Χριστόν τον Άγιο Ιωάννη

Στη Γαλιλαία ήτανε κι ήρθε να μαρτυρήσει

Πως ο Χριστός βαπτίζεται σ’ Ανατολή και Δύση

Σαν φωτιστούνε τα βουνά κι οι θάλασσες βουλιάξουν

Θα αρμενίζουν με χαρά και το θεό δοξάζουν

Σήκω κυρα μ’ να στολιστείς να πας ταχιά στα Φώτα

Που θα βαπτίζουν το Χριστό κι είναι μεγάλη η δόξα

Φέρτε πανέρια κάστανα πανέρια πορτακάλια

Αν έχεις και γλυκό κρασί κέρνα τα παληκάρια

Να πιουν να ξεβραχνιάσουνε να τραγουδούν καθάρια

Και του χρόνου γιορτές... και αύριο είπαμε πάμε να πιάσουμε σταυρό....

η θάλασσα θα χει 15 βαθμούς...

Να δω ποιός θ αντέξει να βουτήξει...

Στο Λαύριο αδερφια...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πριν μερικές ώρες έφτασε ο καινούριος χρόνος...

Ποδαρικό με ρόδι...

Να ναι κόκκινος, να ναι δικός μας,

Να είναι γεμάτος...

Υγεία,

Αγάπη,

Τρανταχτά γέλια,

Δυνατά τραγούδια,

Όλα τα παιδιά του κόσμου γελαστά

Και πολλές πολλές πολλές στιγμούλες μικρές ,αλλά από εκείνες που κάνουν τη ματιά να σπιθιρίζει

Και επειδή ο χρόνος αυτός θα είναι γλυκός...

κερνάμε γλυκά...

Αααα έφτασε και ο Άη Βασίλης στο σπίτι μας...

Όλη η χαρά της μέρας στη χαρούμενη κραυγή του μικρού 

όταν είδε το γάλα του Άη Βασίλη να έχει λιγοστέψει, τα μελομακάρονα και την πίτα να έχουν φαγωθεί

και το καρότο για τον Ρούντολφ να λείπει...

(και τα δώρα, μην ξεχιόμαστε)

Καλή χρονιά

2014 μεγάλα φιλιά

" Αντιλογισμός "

Παρασκευή...μιας πολύ παράξενης βδομάδας, στην καρδιά των γιορτών στο φόρτε των ευχών και στο τέλειωμα του χρόνου.

Ενός πολύ παράξενου χρόνου.

Καταρχήν οι ευχές...

Απ τις άλλες όμως.

 Όχι εκείνες τις τετριμμένες, τις βαρετές, τις ανούσιες.

Τις άλλες.

Για γεμάτες μέρες, ουσιαστικές με πολύ συναίσθημα.

Για αλλαγή όλων αυτών που μας ζορίζουν, μας καταπιέζουν, μας σκλαβώνουν, μας στερούν την ελευθερία μας.

Με πολλά χρώματα, πολλές εικόνες ,πολύ μουσική, πολλές μυρωδιές και άλλες τόσες γεύσεις.

Με λιγότερη τηλεόραση, λιγότερη κατανάλωση, λιγότερο έχειν και περισσότερο νιώθω.

Και εκεί πάνω στις σκέψεις για το 13 που φεύγει, ανάμεσα σε μπόλικη φόρτιση, ανακούφιση, κούραση, νοσταλγία, πολλή θάλασσα, πολύ ταξίδι, άπειρες εικόνες,λίγο από πίκρα,λίγο από δάκρυ, πολύ από κάθαρση, αρκετά από εξομολογήσεις,ένας καθρέφτη ακριβώς απέναντι μου.Κατευθείαν μέσα μου.

 Θέλω να φύγει τούτη η χρονιά.

 Ν αλλάξει.

Γιατί το 13 ήταν πολύ δύσκολη χρονιά.

Με δοκιμασίες και μεγάλες αποφάσεις.

Προσωπικά, κοινωνικά,πολιτικά, πολύ δύσκολη χρονιά.

Για όλους.

Και για να φύγει γλυκά και όμορφα θα την στολίσω....

Γι αυτό θα την κάνω συναίσθημα.

Και θα ναι ένα πολύ πρόσφατο συναίσθημα, ή μάλλον το πιο νωπό.

Χτεσινό.

Στην κουνιστή δίπλα στο τζάκι.Έφτασε πρώτα η μικρή. Έγειρε το μαγουλάκι της στο γόνατο μου και με τη ζεστή χουφτίτσα της χάιδευε το κάτω μέρος του παντελονιού αφημένη στα χάδια στα μαλλάκια της. Μετά από μερικά λεπτά στην ίδια ακριβώς στην ίδια στάση στο άλλο μου πόδι άραξε ο μεγάλος μου. Και πάνω στα δυό μου γόνατα ξεχύθηκαν τα χρυσοκαφέ τους τα μαλλάκια και όλη μου η ψυχή έλιωσε. Αγάλλιασε. Για δυό στιγμές και έναν αιώνα.Ολοκλήρωση.

Γι αυτό επιλέγω να την κάνω εικόνα. 

Εικόνα θαλασσινή. Δυνατή και απόλυτη.Καλοκαιρινή και κατάφωτη.

Εικόνα γαλήνης.

Γι αυτό επιλέγω να της δώσω γεύση.

 Γεύση αχινού φρέσκου, βγαλμένου απ τη θάλασσα, ανοιγμένου και έτοιμου να φαγωθεί.

Ή ακόμα και γλυκού του κουταλιού.

Πορτοκάλι.

Γι αυτό επιλέγω να την κάνω τραγούδι.

Ένα διάσπαρτο τραγούδι, με σκόρπιους στίχους, και νότες να κολυμπούν στη σκέψη καθώς τελειώνουν οι μέρες του.

Πέντεξι στίχους να εκφράσουν καλύτερα από κάθε λέξη το αντίο στο χρόνο τούτο.

 Με μπόλικο από έλλειψη.

Σ’ ένα ακρογιάλι μια βραδιά, στου φεγγαριού τη χάση 

άραξε τη γαλέρα του μέχρι ο νοτιάς να πάψει 

και μάγεψε τη σκέψη του μιας κόρης το φιλί 

και η γαλέρα εμίσεψε με δίχως τον Αλή...

Ακόμα κι αν φύγεις 

για το γύρο του κόσμου 

θα’ σαι πάντα δικός μου 

θα είμαστε πάντα μαζί

Εσύ μου θύμισες πώς είναι να θες με όλη την καρδιά σου να βρίσκεις πάλι τα όνειρα σου

μέσα στο φιλί.

Δάκρυ που κυλά στο μαξιλάρι μου ζάλισε με να αποκοιμηθώ πως ξαπλώνεις στο κρεβάτι πλάι μου άλλη μια φορά να ονειρευτώ

Πάρε με στ’ όνειρο μαζί σου 

κοντά σου να ξενιτευτώ 

πόσο ν’ αντέξω παραπάνω 

της μοναξιάς τον πυρετό

Πάρε ένα μαχαίρι μάτια μου και κόψε αυτά που μας κρατάνε διάλεξε την ώρα κι άφησε

όλα όσα μας γυρνάνε.

Αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να `ξερες να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή
Αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο τι μού `χεις δώσει να `ξερες και πού να φανταστείς
Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς

Δε θέλω λόγια εγώ σε ένα φάκελο κλειστό χωρίς μια μυρωδιά
απ`τα δικά σου τα μαλλιά. Δε θέλω γράμματα να λένε πράγματα σκληρά να λένε, ως εδώ εμείς οι δυο.

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,

το φως δε λέει συγγνώμη, 

τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,

μάτια που κλαίτε μ' αρρωσταίνετε 

ζητώντας τ' όνειρο 

μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.

Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει ν

α σ’ αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω

Κι ύστερα απ’ αυτό μ’ είχες καταδικάσει 

ως την επόμενη ζωή να σ’ αγαπώ

Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι να μην επεφτα πάνω σου τυχαία 

να μην ήσουν η μόνη προκυμαία 

που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει

Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη 

σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις 

και να μ' αγαπάς 

μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι 

που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει

για να μ' αγαπάς

Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί 

γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει.

Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή 

μα λύγισες στ’ αρώματα του Μάη

Ήρθες ζεστός από ταξίδι 10 φορές το γύρο της γής έλειπες για καιρόκι είχες πολλά να δεις 
Δε ξεχνάει η καρδιά με τη πρώτη δυσκολία έλα κοντά, πάμε ξανα, μαζί 

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο τσάμπα οικόπεδο σε παράλια.
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο και θα νικήσω δίχως πανοπλία.

Άντε και του χρόνου....

 Να μαστε γεροί, να μαστε καλά,

 να χουμε αγάπη ,

και να ζούμε κάθε στιγμή ξεχωριστά ,

όσο μικρούλα και να ναι
μαγικά!

Καλές γιορτές...

Λικεράκι θα πιούμε;;

Παίρνω φλούδες από καλά πλυμμένα πορτοκάλια και υπολογίζω περίπου 4 φλούδες για κάθε 300 ml οινοπνεύματος.

Εγω χρησιμοποίησα ταικουδιά κρητικη, έντονη. Οποιοδήποτε λευκό ποτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί. 

Τα αφήνω κλεισμένα σ ένα δοχείο για 6 μέρες

( Η πίκρα της φλούδας, η σπιρτάδα του οινοπνεύματος. Μια ξεχωριστή ιστορία αγάπης. Ένωσης. Παντρέματος. Εκείνο αψύ και έντονο. Η φλούδα ζωντανή να στάζει πίκρα. Σκληρά και τα δυό. Και τούτη η σκληράδα πρέπει ν αλλάξει. Να αλλοιωθούν τα πρώτα χαρακτηριστικά, ν αλλάξουν μορφή.

Να δώσουν, να πάρουν, να συγκρουστούν, να υποχωρήσουν, να ανοίξουν τα κλειστά τους μέρη και να εναωματώσει το ένα στοιχεία του άλλου. 

6 μέρες αφημένα μόνα τους να ενωθούν  απόλυτα πριν παρεισφρήσουν  άλλα στοιχεία ανάμεσα τους)

Μετά απο  6 μέρες βράζω για κάθε μια δόση οινοπνεύματος 300 γραμ ζάχαρη και 300 ml νερου με ένα ξύλο κανέλλας για 2-3 λεπτά. Το αφήνω να κρυώσει και προσθέτω στο ποτό. Τα αφήνω για άλλες 6 μέρες. 

( εκείνα τα άλλα στοιχεία. Βασικό συατατικό τους η γλύκα. Ζάχαρη, κανέλλα, αποχωρισμός, απομάκρυνση, απόσταση, λίγο προν τον αποχωρισμό τους. Γλυκός ο αποχωρισμός. Οταν εχουν ενσωματωθεί και άλλα στοιχεία , θα έρθει το μέστωμα του ποτού , η θαμπάδα και γίνεται πυκνή σύνθεσή του.Γευσεις μυρωδιές , φεύγουν οι ατμοί, τα αραιά στοιχεία, τα αδύναμα. )

Μετα απο 6 μέρες θα σουρώσουμε το ποτό μας από φίλτρο του καφέ, να καθαρίσει από προσμίξεις και θα το αποθηκεύσουμε σ ένα μπουκάλι. 

Το ποτό μας είναι έτοιμο. 

(Και εκεί μπροστά στο τζάκι, τα κρύα βράδυα , θα λαμπυρίζουν οι φλόγες της φωτιάς στο διάφανο ποτήρι, στη θαμπάδα του ποτού και στην πυκνότητα της σκέψησ, της μνήμης και  της φαντασίας. Κάθε που θα αφήνονται τα μάτια να παραμορφώσουν την εικόνα)

Καλημέρα είπαμε;;