Ο Σοφιτόκοσμος

Στον δικό μου κόσμο,έχω βάλει μια σκάλα,όμοια με κείνη τη φασολιά του Τζακ.
Κάθε φορά που ταξιδεύω/φεύγω/ξεφεύγω/χάνομαι έχω ανέβει σκαλί σκαλί τη φασολιά μου και προσπαθώ να κρυφτώ.
Mια μυστική καταπακτή
Και μια σοφίτα έχω δική μου.Το μόνο πράγμα που μου ανήκει στη ζωή.
Με ξύλα για ταβάνι,σκούρο χρώμα.Κερασιά.
Με δυο παράθυράκια στρογγυλά,ίσα για να μπαίνει η Πανσέληνος τα βράδια.
Ένα στρώμα πεσμένο κάτω ατημέλητα,πάνω σε φλοκάτες της γιαγιάς.
Κόκκινες φλοκάτες.
Και κουρτινάκια διάφανα,με πασχαλίτσες.
Μπόλικα βιβλία στίβες στο πάτωμα.Και μια μικρή τριανταφυλλίτσα στο περβάζι.Κόκκινη.

Ένα μικρό τρανζιστοράκι,και πολλά κεριά.
Πάνω απ την σοφίτα ψάχνω τον ουρανό.Σ όλα του τα χρώματα.Μ όλους του τους φίλους.
Προσπαθώ να κρυφακούσω όλα εκείνα που του ψιθυρίζουν καθημερινά τ αστέρια,ο ήλιος το φεγγάρι και τα πουλιά.
Βλέπω κάθε λιόγερμα ένα λεπτό πριν απ τη δύση το φιλί στα πεταχτά του Ήλιου προς την αγαπημένη του Σελήνη.
Ακούω τις κραυγές της βροχής στα κεραμίδια.
Ζηλεύω τα πουλιά.Πιότερο τα χελιδόνια.
Από πέρυσι χώρεσα μές τη σοφίτα μου μια κούνια.Γαλάζια κούνια.
Και εκτός από βιβλία τωρα έχουμε κάτι ξύλινα παιχνίδια στο πάτωμα ,ένα παλιό καρουσέλ,μια μπάλα μ ένα παπάκι κίτρινο μέσα να πλέει σε νερό,και δυο Ξωτικούληδες.
Και ανάμεσα σ όλα αυτά η ζωή μου με χρυσαφιές μπούκλες να φωνάζει "μαμά".
Και όλες εκείνες τις νυχτιές που κουρνιάζω στον δικό μου σοφιτόκοσμο απλώνω πάνω του ένα πέπλο ,μην τύχει και κρυώσει.
Πριν το χάραμα τυλίγω τ αγγελούδι μου σε μια κουβέρτα και κατεβαίνουμε τη φασολιά.
Όλα πρέπει να είναι και πάλι στη θέση τους.
Και κάθε χνάρι εξαφανισμένο.
Μόνο να,σήμερα το πρωί,το καλά σφιγμένο χεράκι του είχε κρύψει ένα πέταλο κόκκινο.
Μου το βαλε στο χέρι,και βιαστικά το στρίμωξα στο στρώμα.
Η δική μας μυστική συνομωσία...