Tης μέρας.

Χρόνια πριν.

Όχι πολλά ούτε λίγα.

Αρκετά.

Αρκετά για να μοιραστούν στα τέσσερα.

Πολλά για να γεμίσουν παιδικές φωνές και  αγάπη.

Αγάπη.

Βαθειά και δυνατή.

Ρίζες και φτερά.

Τα παιδιά.

Να γίνουν Κυριακή πρωινό, τραγούδι,γέλια, θόρυβος, παιχνίδι.

Καθημερινότητα, σκέψεις, απόσταση.

Μακραίνεις...

Φεύγεις.

Πολεμάς.

Γυρνάς.

Τις μέρες.

Οι νύχτες ταξιδεύουν.

Στα όνειρα.

Γυρίζουν στο νησί και μένουν μόνιμα εκεί.

Σ ένα πέτρινο, ξύλινο σπίτι, και η θάλασσα στη σκάλα.

Επιστροφή.

Απότομη.

Σκληρή και απαλή σαν χάδι παιδιού.

Του μικρού μου Ήλιου, σήμερα θαρρώ πως ψήλωσε.

6 χρόνια πριν τέτοια μέρα χοροπηδούσε μέσα στην κοιλιά μου ευτυχισμένος.

Της μικρούλας μου Σελήνης, να σκορπάει ψιχουλάκια στο διάβα της .

Φασαρία αυτή η Κυριακή.

Ράδιο, κινούμενα σχέδια, μαγειρέματα, παιχνίδια.

Το γλυκό εκκρεμεί.

Και η γιορτή.

Οχυρώματα γερά.

Ψηλά.

Και ο Νέστος, χρόνια τώρα.

Κάθε Απρίλη τέτοια μέρα.

Δανεικά ταξίδια.

Θα πλημμύριζαν εικόνες και μυρωδιές.

Μπούρδες.

Και αν θέλω, η άνοιξη πάντα εξάρει τις αλλεργίες και στερεί δυνάμεις.

Και όσο νωρίς και αν αρχίζουν οι μέρες μου, ο Αυγερινός κρύβεται καλά κάθε πρωί πίσω απ τα σύννεφα.

Καλημέρα.