Time expires

H πρώτη ταινία μικρού μήκους ,αγαπημένου φίλου και κατά τα φαινόμενα ταλαντούχου....
Εμένα μ άρεσε πολύ....
Καλησπέρα είπα;;

Words

Είναι κάτι άνθρωποι που δεν φανέρωσαν ποτέ τους λέξεις.


Δεν έσκυψαν να τις ακούσουν,ούτε τις ξανάφεραν ποτέ στο μυαλό τους λίγο πριν αποκοιμηθούν τις νύχτες.


Είναι κάτι ζευγάρια που ποτέ δεν μάλωσαν,δεν έπαιξαν με τις λέξεις,δεν άντεξαν ν ακούσουν ο ένας τον άλλο.Και ποτέ δεν ένιωσαν τη γλύκα του φιλιώματος ,του σμιξίματος,την έντασης που φεύγει ελευθερώνει και ξανακάνει τις λέξεις νανούρισμα γλυκό.


Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν είπαν σ αγαπώ,μου λείπεις δεν αντέχω άλλο.


Που ποτέ δεν έπνιξαν τις λέξεις στο κρασί και το χορό.


Που δεν λευτερώθηκαν ποτέ απ τους τρίτους.


Απ τους άλλους,τα πριν τα τώρα τα ποτέ.

Και άφησαν τους ανθρώπους τους να φύγουν,ξεψυχισμένα σώματα


Kαι άφησαν την δύναμη μιας λέξης-κάθε λέξης να πνίγεται σε μικρόκοσμους και αυταπάτες...

Και ξώμειναν να αναλύουν ματιές και σώματα..

Οι ματιές ξεγελούν, λένε ψέματα ,πληγώνουν.

Ποτέ αγάπη δεν στολίστηκε απ τη σιωπή...

Πέρα από κείνη τη στιγμή που δυό αποκαμμωμένα σώματα, εκτίθενται στη γύμνια τους κομμένα ημισφαίρια κ ιδρώτας ,-αγρίμια του πόθου.

Εκείνους τους ανθρώπους φοβήθηκα στο χτεσινό μου όνειρο.

Λίγο πριν το δέσιμο στο στομάχι,στη μνήμη των πιο γλυκών μου λέξεων της μέρας....




Words (the Christians)



If I could find words,
to tell you I'm sorry,
Make you understand,
I mean just what I say,
After all that I've heard,
why should I worry,
When we ride, the fine line,
Between love and hate.
If I had been wise, how could I doubt you,
Now I'm all alone, my life's in disarray,
But try as I might, I can't live without you,
So I cling to the hope, of a brighter day.
I know, we've been through this all before,
How can I prove my love for you is real,
No I can't do anymore,
If I could only find words.(and still he has dreams)
And still I must learn to cope,(absurd as it seems)
I still have hope.
If I had good sense, and heed all the warnings,
I would let it be, and leave all well alone,
But there's no recompense, for waking up mornings,
Feeling sure it's myself, who's the foolish one.
Yes I know, we've been through this all before,
How can I prove my love for you is real,
No I can't do anymoreIf I could only find,
If only I could find,If I could only find words.

Η περιφραστική πέτρα

Μίλα.Πες κάτι,οτιδήποτε.Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,που να σε δένει πιο σφιχτάμε την αοριστία.
Πές :"'Αδικα","Δέντρο", "Γυμνό".
Πες :"Θα δούμε","Αστάθμητο" ,"Βάρος" .
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται μια σύντομη ,άδετη ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα.
Πές κάτι.
Πές "κύμα" , που δεν στέκεται.

Κική Δημουλά.(Η λατρεμένη)

Είναι νύχτα...αγάπη μου...

Έψαχνα απόψε να βρώ τον περσυνό Μάη.
Τον συνάντησα ανάμεσα σε πόνο φόβο και απώλεια..
Και κάπου εκεί βρήκα τον χρόνο που γέμισε μές τις σελίδες τούτου εδώ του μπλόκ.
Τούτων εδώ των σκέψεων που γεμίζουν γυμνώνουν φανερώνουν δυναμώνουν.
Δεν είναι μόνο τα μπαλκόνια με τη διαφορετική θέα.
Πιότερο είναι η γωνιά.
Η κάθε γωνιά.
Μαζεμένη απόψε στη πιο μικρή γωνιά του είναι μου, δίστασα ν αφήσω περιθώρια και ανάσες να ξεφύγουν.
Φοβήθηκα ν αφήσω τα πλοία να φύγουν ελεύθερα.
Ήθελα να μαι μέσα.
Μέσα στη θάλασα,τον ουρανό τα λουλούδια.
Φωνή που δυνάμωσε και τραγούδι που ξύπνησε τις αισθήσεις τούτη η Κυριακή.
Κουρασμένη όπως κάθε Κυριακή και αδιάφορη σαν κάθε Κυριακή που σιχαίνομαι.

Σαν τις πραγραφές των αδικημάτων και των συναισθημάτων που σ αγαναχτούν, μα και απόψε θα κοιμηθείς αφήνωντας τα πίσω.
Συμβιβασμός;Σαν σιχαμένη λέξη,..
Διάφορα στο μυαλό τούτες τις μέρες.
Σκέψεις ανακούφισης,σκέψης οίκτου,σκέψεις διάφορες.

Σκέψεις.
Όλα θ αλλάξουν,θα δείς...
Τα σπίτια,οι πόλεις, οι ανάσες η θάλασσα,ο ουρανός,
Οι άνθρωποι....Ανάσες ξεχασμένες στο παγωμένο τζάμι
Δάκρυα που νότισαν την ύπαρξη,
Παράξενη μέρα....
Κάθε χρόνο το Μάη....
Κάθε Μάη ο χρόνος λιγοστεύει....
Χρόνος στολισμένος λουλούδια
Λουλούδια ποτισμένα με δάκρυα
Μια μικρή τριανταφυλλίτσα από κείνες που σ άρεσαν και πέντε γαρούφαλα καρφιά στο γυαλισμένο άδειο σου πέτο....
Νύχτα είναι...γεμάτη φωτισμένη και πολυτραγουδισμένη...
Από κείνες που γεμίζουν λέξεις το μερολόι της ψυχής...

Love story-Taylor Swift

15 τσ' Λαμπρής

Κυριακή των Μυροφόρων,ή αλλιώς δεκαπέντε μέρες μετά το Πάσχα,ή αλλιώς 15 τσ' Λαμπρής...
Το πανηγύρι στο χωριό.
Ένα απ τα μεγαλύτερα πανηγύρια του νησιού.
Η γιορτή του άγιου είναι στις 8 Νοέμβρη.Ο ναός εγκαινιάστηκε όμως , Κυριακή των Μυροφόρων.Και επειδή ο Νοέμβρης είναι φορτωμένος με αγροτικές δουλειές του νησιού ,το πανηγύρι καθιερώθηκε να γιορτάζεται άνοιξη...
Ήδη απ την Παρασκευή το πανηγύρι είναι σε ετοιμότητα.Οι "φρίτζες" στολισμένες, και ο κόσμος έχει αρχίσει να καταφτάνει απ όλες τις μεριές του νησιού,απ όλες τις γωνιές τις Ελλάδας.
Κατακλυσμένα όλα τα στενοσόκακα του χωριού από ομάδες πιστών που έρχονται με τα πόδια,ή και γονατιστοί για να εκπληρώσουν κάποιο τάμα στον άγιο.
Το Σάββατο το μεσημέρι στην πίσω αυλή του ναού έχει μαζευτεί κόσμος, για να δει το έθιμο της ταυροθυσίας στον άγιο.Σφάζεται βόδι και αρνιά και το αίμα τους ποτίζει τη ρίζα του γέρου πλάτανου.Δεν ξέρω από πότε κρατάει αυτό το έθιμο.Προφανώς και είναι ειδωλολατρικό.Λέγεται πως παλιότερα το ζώο θυσιάζοταν προς τιμή του θεού Απόλλωνα.Λέγεται πως υπήρχε ιερό του θεού στην περιοχή.Και εκεί στο συνονθύλευμα των δυό θρησκειών θα δείς ακόμα ανθρώπους να παίρνουν με βαμβάκι αίμα απ το σφάγιο,να το κρατάνε ή να κάνουν σταυρούς από αίμα στο μέτωπο τους.













Η νύχτα του Σαββάτου είναι η ομορφότερη του πανηγυριού.Όταν οι επισκέπτες έχουν κοπάσει,λίγο πριν τους χορούς στις ταβέρνες του χωριού η βόλτα στο μέρος της θυσίας είναι απαραίτητη.












Τα καζάνια βράζουν ήδη γεμάτα κρέας ολονυχτίς,η φωτιά δίπλα στον πλάτανο, έχει φτάσει πολύ ψηλά και ζεσταίνει τον κόσμο .

Παρέες,γέλια,φωτισμένες φρίτζες και χαρά στολίζουν τη γιορτή.Το αποκορύφωμα του πανηγυριού.

Παλιότερα στην πλατεία του χωριού τέτοιες μέρες γινόταν το αδιαχώρητο.

Γεμάτοι καφενέδες με κόσμο,μουσική στο κέντρο της πλατείας και χοροί.

Τώρα τα όργανα έχουν λιγοστέψει,άλλαξε το πανηγύρι,- ή οι άνθρωποι;;

Η Κυριακή των Μυροφόρων στο χωριό είναι η μόνη μέρα του χρόνου που υπάρχουν τροχονόμοι, για να ρυθμίζουν την αυξημένη κίνηση.Ήλιος βόλτες στις φρίτζες και κόσμος.Απίστευτος κόσμος.

Απ το πρωί,στην πίσω αυλή του ναού άντρες χτυπάνε με ειδικά ραβδιά, το ήδη καλοβρασμένο κρέας με αλεσμένο σιτάρι ώστε να δέσει,να γίνει ενιαία μάζα,να γίνει κισκέτς.

Το κισκέτς θα μοιραστει κατά το μεσημέρι στους πιστούς,και ένα αυτοκίνητο θα φύγει για το χωριό για να το μοιρασει στους ανθρώπους που δεν μπορούν να κατέβουν στο πανηγύρι.

Και εκεί ήδη αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το πανηγύρι.

Η τελευταία τσάρκα στο ναό γίνεται κατά τ απόγευμα.

Και το τελευταίο "και του χρόνου" που μοιράζονται οι άνθρωποι, ευχή και ελπίδα....

Οι μέρες του πανηγυριού στο χωριό έχουν άρωμα επαρχίας ΄στη μέση της άνοιξης,έχουν χρώμα απλότητας και χαράς και γεύση γλυφιτζουριού κοκοράκι.Μοσκοβολούν μαλλί της γριάς και αφήνουν ζάχαρη στα παιδικά χέρια.Ο ήχος που μου ρχεται στ αυτιά είναι εκείνος κουδούνας που πουλάνε στο πανηγύρι για τα πρόβατα.Είναι μέρες εκείνης της εποχής.Που ξεκινούσαν οι άνθρωποι με τα άλογα, απ όλες τις μεριές του χωριού για τριήμερο πανηγύρι, στον Άγιο.Και όλα τα σπίτια του χωριού κατακλυζόταν από μουσαφιρέους.Όμορφα χρόνια βγαλμένα από ταινία ασπρόμαυρη παλιά,που δεν εκτιμήθηκε από κανέναν.
Πολύ πριν προλάβουμε να σπιλώσουμε τη γη με τα κατορθώματα μας.
Φέτος την αυλή τ αγιού διακοσμεί αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας.
Ένα αεροπλάνο από εκείνα τα μαχητικά¨,"δώρο"της πολεμικής αεροπορίας για το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης.
Το αεροδρόμιο δεν δέχτηκε να "στολιστεί" από άρματα μάχης...Το δέχτηκαν όμως, χωρίς κουβέντα οι "εκπρόσωποι"της εκκλησίας και του άγιου.Δέχτηκαν στο "σπίτι της ειρήνης,της αγάπης και του θεού" να μπεί ένα πολεμικό αεροπλάνο.
Ενώ ο καινούριος δρόμος του χωριού προς τον άγιο, δεν έχει ακόμα φωταγωγηθεί, και έχει ήδη χαρακτηριστεί άκρως επικίνδυνος δρόμος.Αν η αεροπορία ήθελε να τιμήσει τον προστάτη της, θα μπορούσε να φωταγωγήσει τον δρόμο των πιστών του....Αφού κατά τα φαινόμενα δήμος και εκκλησία "αδυνατούν"
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Υ.Γ.Έιλικρινά δεν ήθελα το σημερινό ποστ για το πανηγύρι του χωριού να καταλήξει έτσι,αλλά είμαι τόσο οργισμένη για το συγκεκριμένο θέμα που δεν μπόρεσα...

Εδώ στου δρόμου τα μισά...(ελπίζω)

Πριν 31 χρόνια τέτοια μέρα ήταν Μεγάλη Τρίτη..

Εκεί κατά τ απόγευμα η μάνα βαφτίστηκε μάνα για πρώτη της φορά.
Στα 18 της.
Και ο πατέρας φωτογραφίζονταν αγκαλιά με την κόρη του,και το χαμόγελο απέραντο.
Είχε πολλές μπανάνες εκείνη τη χρονιά, και πολύ δουλειά, παραμονές Ανάστασης.

31 χρόνια μετά ξημέρωσε Σάββατο,λιακάδα με τον μικρό μου Ήλιο να παίζει με σκούπες και φαράσια στον ήλιο και να μου εύχεται " Μαμά μου Ολλά.."(εκ του Πολλά)

Τα γενέθλια ούτως η άλλως είναι κυρίως για τα παιδιά.
Είναι για να θυμίζουν σε μας τον χρόνο που φεύγει,τρέχει,οργώνει,γεμίζει.

Είναι αφορμή για αναδρομή και απόλαυση στιγμών στο μπαλκόνι με ήλιο,καφέ και τσιγάρο.

Τούτες τις μέρες, η καθημερινότητα μ αγαλιάζει,μ αγκαλιάζει,με γεμίζει φως και αγάπη.

Τούτη τη μέρα με γέμισε μ ευχές.
Και συγκίνηση.

Σήμερα νιώθω τυχερή και γεμάτη.
Νιώθω χαρούμενη και πλημυρισμένη με φως και λουλούδια.
Ο κήπος πολύχρωμος και οι πασχαλίτσες ήδη εδώ.
Γούρι και χρώμα.

Γιορτάζουμε πασχαλίτσα..

Χρόνια μας πολλά.Κοινά γενέθλια,κοινό και αβατάρ.
Μαζί με την αγάπη μας στα ζούδια και στα χρώματα.

Χρόνια μας πολλά Νατασάκι,χρόνια καλά.

Και αγάπη...Πολλή αγάπη....
....Εδώ στου δρόμου τα μισά....

Γλυκό δεν έφτιαξα ακόμα...Τώρα πάω...Όσοι πιστοί....:P

Δεν έχω μάθει μαργαρίτες να μαδάω...

Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω
για της αγάπης τον γλυκόπικρο καημό.
Δεν έχω μάθει μαργαρίτες να μαδάω,
δεν περιμένω κανενός τον γυρισμό.

Με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω
θα υποφέρω στη ζωή κάθε στιγμή.
Γιατί δεν έκανα ό,τι θά ‘πρεπε να κάνω,
γιατί σαν άνθρωπος δεν είχα την πυγμή.

Αφιερωμένο στους Γιώργηδες της ζωής μας,που ομολογουμένως είναι πολλοί-

-τους φανερωμένους εννοω....
Ειδικά σε κείνους που συνεχίζουν την παράδοση του Νο2 στρατηλάτη άγιου....

Δίχτυ

Χωρίς σχόλια...

Ένας κούκος ....

Μου έστειλε μια ολάκερη άνοιξη απ το χωριό...

Δημήτρη σ ευχαριστώ ολόψυχα.
Μύρισε Λαμπρή Μανταμαδιώτ'σσα...
Ένα μικρό δείγμα των υπέροχων φωτογραφιών που μου έστειλε....

(Στην πρώτη φωτό έχεις τραβήξει και τον αδερφό μου να πίνει ούζο,και το μηχανάκι του και ολίγον απ το μαγαζί μας.)

Καλή Ανάσταση...

Είπαμε,δεν θα μου λείψει το χωριό φέτος το Πάσχα.
Και είπαμε οτι δεν θα με πιάσει νόστος (ορισμός ψυχαναγκασμού).
Αλλά ετούτη τη ΜεγαλοΠαρασκευή που τελειώνει,
δεν μπορώ να μην τη στολίσω με θύμηση...
Χάραμα ακόμα της Μεγάλης Παρασκευής,
ξεκινούσαμε με την υπόλοιπη γειτονιά, να πάμε στα ξωκλήσια .
Στον Άγιο Λια,στον Άη Γιώργη τον πάνω,στονΆη Γιώργη τον κάτω στην Αγιά Μαρίνα στον Στένακα,στην Παναγιούδα τη Στσιάρα,στην Παναγιούδα τη θτσιά μας,στον Ταξιάρχη για να καταλήξουμε πάντα στον Άγιο Βασίλη.
Ο στόχος ήταν ο περιττός αριθμός ξωκλησιών
και το άναμα των καντηλιών τους.
Όσο πιο νωρίς φτάναμε τόσο περισσότερες πιθανότητες ν ανάψουμε πρώτοι τα καντήλια είχαμε.
Όχι πως είχε ουσία, αλλά εκείνος ο συναγωνισμός για το ποιά γειτονιά θα έφτανε πρώτη, ήταν ο μόνος λόγος που μας σήκωνε αχάραγα απ τα κρεβάτια μας.
Ήταν και κείνες οι Ανατολές που χαζεύαμε καρσί πάνω απ την Τουρκία...
Και έπειτα γυρνούσαμε σπίτι.
Για ένα καφέ στα βιαστικά λίγο πριν τον Άγιο Βασίλη.
Λίγο πριν το στόλισμα του επιτάφιου.
Το στόλισμα του επιτάφιου είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση.
Οι μεγαλύτερες ορμηνεύουν,οι μικρότερες στολίζουν και τα μικρά γυρνάνε στο χωριό να μαζέψουν λουλούδια που λείπουν, ή φτιάχνουν γιρλάντες από βιολέτες περνώντας τα λουλούδια με βελόνη και κλωστή.

Ο επιτάφιος στο χωριό είναι πολύχρωμος μοσχοβολάει άνοιξη και είναι στολισμένος με μεράκι.
Και εκεί κατά το μεσημέρι μετά τον απαραίτητο καφέ ,το χωριό νεκρώνει.

Όλοι ετοιμάζονται για την πομπή του επιταφίου περίπου στις τέσσερις.
Η πομπή διασχίζει όλο το χωριό, περνάει από σοκάκια και στενά,περνάει από μαχαλάδες ασπρισμένους και καθαρούς και συναντά γυναίκες μαυροφορούσες να θυμιατίζουν και να ραίνουν με ροδόνερο και λουλούδια.
Και καταλήγει στον Ταξιάρχη.

Τοποθετείται στη μέση του ναού

και όλη η πομπή ασπάζεται,γονατίζει και περνάει από κάτω.

Τα εγκώμια δεν ψάλλονται αμέσως όμως.Ο κόσμος φεύγει για τα σπίτια του.
Τα εγκώμια στο χωριό ψάλλονται αργά τη νύχτα.
Περίπου στις δώδεκα περνάει απ όλο το χωριό άνθρωπος με κουτσκούδα (ξύλο κοντό) βαράει τις πόρτες για να ξυπνήσει τον κόσμο ,και να θυμίσει πως ήρθε η ώρα για τα εγκώμια.






Κατά τη μια ξεκινάν οι ψαλμοί.
Η νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής είναι μια απ τις δυό πιο όμορφες νυχτιές του χωριού.
Έχει μάζεμα της νεολαίας στο καφενείο έξω απ την εκκλησιά με γέλιο και παρέα κάτω απ τα πεύκα,έχει τον πιο μαύρο ουρανό,τα πιο πολλά αστέρια και στη μέση το κατάφωτο καμπαναριό του ναού.
Μέχρι να πέσει το σύνθημα πως ξεκινάν τα εγκώμια.
Εκεί μπαίνουν όλοι μέσα.Οι γυναίκες δεξιά απ τον επιτάφιο,οι άντρες αριστερά και αρχίζουν οι ψαλμοί.
Απλές φωνές καθημερινές συνθέτουν μια πολύ δεμένη μελωδία.
Στο "ω γλυκύ μου έαρ" το μικρόφωνο δίνόταν παλιότερα στη Θειά-Ρηνούλα.
Με την απίστευτη φωνή.Από τη πρώτη νότα της μέχρι την τελευταία κράταγα πάντα την ανάσα μην τυχόν και χάσω εκείνη τη μελωδία...
Τώρα το ω γλυκύ μου έαρ παραδόθηκε στις νεότερες γενιές...
Και στο άκουσμα του ,καταλαβαίνεις αυτόματα πως κοντεύουν να τελειώσουν τα εγκώμια.Εκεί κατά τις τρείς.
Μετά την περιφορά του επιτάφιου γύρω απ το ναό και το ξεστόλισμα του.
Για τους βαθιά θρησκευόμενους, θα συνεχίσει η λειτουργία με την μικρή Ανάσταση που κανονικά σε άλλα μέρη γίνεται πρωί Μεγάλου Σαββάτου.
Αλλά το πλήθος του κόσμου ξεχύνεται στους δρόμους μετά το ξεστόλισμα.
Δίνοντας ραντεβού πάλι στον Ταξιάρχη την επόμενη νυχτιά για το Χριστός Ανέστη.Για να ανάψει ο ουρανός από βεγγαλικά,πυροτεχνήματα,δυναμίτες και μπουρλότα.
Ζωσμένοι κατεβαίνουν οι μικρότεροι,ντυμένοι πυροτεχνήματα.




Και "ανασταίνουν" δυό φορές.
Τη μια όταν βγαίνει ο παπάς απ το ναό στην αυλή λίγο πριν αναστήσει και την δεύτερη όταν μετά βιας ακουστεί το Χριστός Ανέστη.
Τότε κοκκινιζει ο ουρανός και ταρακουνιέται ο ναός.
Είναι απίστευτη η αίσθηση της μη ακοής και της προσπάθειας για ανταλλαγή ευχών υπό τον ήχο των μπουμπουνητών...
(Αχ Ανάσταση στο χωριό...)(προχωρώ)




Το Πάσχα στο χωριό δεν έχει σούβλισμα αρνιού.
Έχει αρνί γιουβέτσι να ψήνεται στον φούρνο του χωριού όλη τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου .
Την Κυριακή το μεσημεράκι είναι έτοιμο για φάγωμα.
Και στο δρόμο απ το φούρνο μέχρι τα σπίτια μοσχοβολάν οι γειτονιές αρνί στο φούρνο γεμισμένο με συκωτάκια,κιμά,σταφίδες,ρύζι και μπαχαρικά...
Τ ο Πάσχα στο χωριό έχει Δευτερανάσταση απόγευμα Κυριακής.
Και τσάρκα στον Ταξιάρχη,μαζί με ανταμώματα και ευχές,
μαζί με καφέδες και πειράγματα.
Το Πάσχα στο χωριό έχει άλλη μυρωδιά.
Το Πάσχα σε όλα τα χωριά είναι αλλιώτικο.
Το λέω πάλι,για τρίτη φορά στη ζωή μου σήμερα,
μετά την πομπή του επιταφίου κάπου αλλού.
Δεν είναι το θέμα τα έθιμα, ή ο διαφορετικός τρόπος τήρησης τους στον κάθε τόπο.
Η ουσία είναι οι άνθρωποι και η επιστροφή στην πατρίδα...
Στο ζωντάνεμα των μνημών των παιδικών μας χρόνων.
Καλή Ανάσταση.!

Πακέτο παρελήφθη...

Τρίτο Πάσχα στην Αθήνα .

Το γεγονός θα το αφήσω ασχολίαστο.

Ούτε τις δεύτερες σκέψεις θ αφήσω να με επηρεάσουν.
Σήμερα έφτασε και ο παραγγελιοδόχος απ το χωριό.

Γνώριμη διαδρομή,γνώριμη η διαδικασία παραλαβής.

Μαζί με τα δώρα και τον οβελία φέτος, παρέλαβα μια πολύ ξεχωριστή τσαντούλα.

Πασχαλιάτικη και τρυφερή.

Απ το μεγάλο μου ανήψι

.Τον Στράτο.-Την μεγάλη μου αδυναμία-.

Περιείχε ένα dvd με εκείνον και το μικρό, τον Λευτέρη.
Απο κάτω διέκρινα την καρτούλα.

Και ανοίγοντας την ξεχύλισαν τα γράμματα του.

Έμαθε να γράφει το μωρό μου.Προνήπιο φέτος...

Και οι ευχές.

Μ έπιασε-στιγμιαία- ο νόστος και ο κόμπος στο στομάχι.

Προσπάθησα να τον κοιμήσω γλυκά-τον κόμπο- και έπιασα το τηλέφωνο.
Για να τον ευχαριστήσω.
-Θεια Μή...Τί κάνεις;;(Μη απ το Δήμητρα,έτσι με λέει από μικράκι)
-Στρατο ευχαριστώ πολύ για την κάρτα και τις χειροτεχνίες.

-Τα πήρες;;
-Ναι καρδιά μου ,ήταν πολύ όμορφα και σ ευχαριστώ πολύ.
-Θεία Μή...
-Τί καλό μου;
-Δεν θα ρθεις;;
-....(Κόμπος)
-Όχι αγάπη μου φέτος.Θα ρθώ όμως το καλοκαίρι,και μέχρι τότε θέλω να ξέρεις να μου διαβάζεις παραμύθια.
-Σίγουρα θα ρθεις;;
-Υπόσχομαι.!
Εκεί ήταν που λύγισα.Και λίγο μετά,μπροστά στα γράμματα του ένιωσα τη ματιά να θαμπώνει.

Ο Στράτος μου,μεγάλωσε.Μεγαλώνει...
Δυο σκέψεις απόψε.
Η μια όλη δική του.Του πρώτου μου ανηψιού.-Αδυναμίες είναι αυτές...
Η δεύτερη για όλους τους άλλους.
Και της ημέρας που στο χωριό μοσκοβολάει κουλούρα(τσουρέκι) που ψήνουν οι γυναίκες κάθε Μεγάλη Τετάρτη στο φούρνο του χωριού.

Χρόνια Πολλά λοιπόν

δια χειρός Στρατάκη...

Μόνος ήσουν πάντα

Μόνος ήσουν πάντα

Λευτέρης Παπαδόπουλος-Τάσος Καρακατσάνης
Χαρούλα Αλεξίου

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
σαν κρυφή πηγή.
Μόνος είσαι πάλι
στ' άδειο προσκεφάλι
μοναχός στη ζωή.

Γείρε και κοιμήσου
όσο κι αν πονείς.
Χάνεσαι, σκορπιέσαι
μα για σένα κανείς.

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
σαν κρυφή, σαν κρυφή πηγή.

Χάραξε κι ακόμα
τριγυρνάς στο στρώμα
για να ξεχαστείς.
Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
μόνος όπως κι εμείς.

Γείρε και κοιμήσου
όσο κι αν πονείς.
Χάνεσαι, σκορπιέσαι
μα για σένα κανείς.

Μόνος ήσουν πάντα
σαν κρυφή μπαλάντα
μόνος, μόνος όπως κι εμείς.

Λατρεμένο το τραγούδι,χρόνια τώρα...

Αφιερωμένο βαθιά...

Καλησπέρα είπα;;

Απρίλη,14

Σε τουτο τον τόπο, η νύχτα σιωπά από ανθρώπους.

Μερικά σκυλιά στο βάθος και ο γκιώνης να τραγουδάει την άνοιξη.

Και η σκοτεινιά διάφανη.Ούτε αστέρια ούτε σελήνη να σβήνει.-Ακόμα.

Απόψε δεν έχει μνήμη.Ούτε λήθη χρειάζομαι.

Μεγάλες μέρες,κρυστάλλινες νυχτιές,

Και γω σ ένα μπαλκόνι αράδα με λέξεις και πλήκτρα.

Κάπου ανάμεσα στο Δέλτα και στο Πι.

Μεγάλη βδομάδα και αρχή

Χρόνια τώρα η ίδια σειρά,και τούτο το τσιγάρο να διώχνει τ αρώματα της γης.
Ρημαδιασμένο.
Μονάδα μέτρησης σιωπής.

Να, τώρα σε λίγο, θα πάρω τη σκέψη μου, και θα φύγουμε μακρυά.

Εκεί κατά το Νέστο.
Και εκεί θα γιορτάσουμε επέτειους γενέθλια και σκόλες που πληθαίνουν κάθε Απρίλη.

Κάτι πάνω σε δύο η αυριανή μέρα.

Όπου κάτι η αγάπη και η δύναμη.
Η αγάπη μεγαλώνει και μαζί της η δύναμη αγαπιέται.

Σ αγαπώ σ ένα χαρτί

Συγνώμη σ ένα άλλο.

Λευκό χαρτί κόκκινο το λουλούδι δίπλα.

Ανυπομονω να φέρω τα λουλούδια στο βάζο κάθε αυγή.

Να τα δώ να πεθαίνουν στα χέρια μου.

Και κάθε νυχτιά να τα πετάω σιωπηρά και θλιμένα χαιρετώντας τα μαζί με τις σκέψεις,

Το κρύσταλλο της νύχτας με μάτωσε απόψε.

Ούτε τα χονρά ρούχα έκαναν τίποτα.

Ώρα για επάνοδο, όλο λέω, και όλο αναβάλλω,

Και όλο μ αφήνεις να σ αφήνω.

Εφαρμοσμένος μαρξισμός

Εφαρμοσμένος μαρξισμός

Και καμιά φορά, ενώ είμαι μόνος στην κάμαρα, κρύβω τα λίγα χρήματα μου, για να μπαίνει πιο άφοβα απ το παράθυρο το φως του φεγγαριού...

Τάσος Λειβαδίτης.