Do you?

Όλα τα Δοκίμασα απόψε.
Να ταιριάξω το Δέλτα με την ήττα, για να μπορέσω να θυμηθώ το όνομα μου.
Διαίρεση και Δόσιμο-ολοκληρωτικό.
Τη Δύναμη μου ολάκερη με τα Δεν όλου του κόσμου.

ΟΔοφράγματα του Δρόμου, στις μάχες.
Και εκεί στις μάχες Δόντια και Δόρατα παρέμειναν στην άκρη .

Ποτέ Δεν τ ακόνισα.-Και ας λέγεται Δειλία.
Σαν να χουν Δίκιο τελικά.
Όχι το Δίκιο του πατέρα ,το άλλο Δίκιο –της μάζας.
Και μένω πάντα με ΔαχτυλίΔια στο λαιμό να φτιάχνουν Δάκρυνους κόμπους.
Και ΔαχτυλίΔια από καπνό.
Τα βράΔια, που ο Ήλιος μου κοιμάται-(Δέσιμο).
Μόνο ένα ζωντανό Δέρμα θα υπάρχει πάντα, μισό μέτρο απέναντι, σκουρόχρωμο και φλεγόμενο να Διώχνει τα Δεν απ τα μάτια μου. Και μια ζεστή ανάσα. Δική σου.
Και εκεί που έφυγε ο Δεκέμβρης ταξίΔι στο χρόνο, φτάνει η Δευτέρα να φαντάζει σαν Δεσπόζουσα μέρα της βΔομάΔας. Δόσιμο, Δέσιμο, Δίλλημα. Διαίσθησης παιχνίΔια.(ΑηΔίες)
Δάσος; Δέντρο;
Θα αρκεστώ στο τελευταίο Δρεπτό σου άνθος. Τριαντάφυλλο Baccara.
Κόκκινο του πάθους ,Μαύρο της αντίΔρασης.-Δική μου.
Και η Δύση απέναντι. Σαν Δήλωση που κάθε μέρα αλλάζει .
Ν ανοίγει Δρόμους στη θάλασσα της ΠεΔής μας, του ΜανταμάΔου μου, του μικρού μικρού παράΔεισού μου,
Και ένα Δεμάτι όνειρα σαν Δώρο της Δροσιάς της ροΔαυγής.
Κάθε ροΔαυγής.
ΔωροΔοκίες της ζωής …
Σαν Δέλτα ,σαν D…
D for Dare…

Και του χρόνου...

Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας


Χριστού τη θεία βάπτιση να πώ στ’ αρχοντικό σας


Αύριο είναι των Φωτών που αγιάζει ο κόσμος όλος


Και οι παπάδες περπατούν με το σταυρό στο χέρι


Και μες τα σπίτια μπαίνουνε και λεν τον Ιορδάνη


Βοήθεια να ‘χουμε τον Χριστόν τον Άγιο Ιωάννη


Στη Γαλιλαία ήτανε κι ήρθε να μαρτυρήσει


Πως ο Χριστός βαπτίζεται σ’ Ανατολή και Δύση


Σαν φωτιστούνε τα βουνά κι οι θάλασσες βουλιάξουν


Θα αρμενίζουν με χαρά και το θεό δοξάζουν


Σήκω κυρα μ’ να στολιστείς να πας ταχιά στα Φώτα


Που θα βαπτίζουν το Χριστό κι είναι μεγάλη η δόξα


Φέρτε πανέρια κάστανα πανέρια πορτακάλια


Αν έχεις και γλυκό κρασί κέρνα τα παληκάρια


Να πιουν να ξεβραχνιάσουνε να τραγουδούν καθάρια

Απόψε φεύγουν τα καλλικαντζαράκια.

Φεύγουν και οι γιορτές μαζί τους,ίσως οι πιό όμορφες μέχρι τώρα...

Τα χουμε ξαναπεί,τα πάντα αλλάζουν μορφή μέσα απ τα μάτια ενός παιδιού.

Και οι γιορτές είναι για τα παιδιά

.Φώτα πολλά να λάμπουν τα μάτια τους ,περιτυλίγματα από δώρα που ανοίγουν πρωί Πρωτοχρονιάς,ευχαριστώ στον Άη Βασίλη,Καρουζέλ να γυρνάνε,ήχοι από τρίγωνα,τραγούδια,κόσμος,αγάπη και βόλτες.
Ήταν όμορφες οι φετινές γιορτές,αλλιώτικες,πολύχρωμες,χαρούμενες σχεδόν παιδικές...

Άντε και του χρόνου....

Καλή Χρονιά

Αγνάντεψε ότι δεν ματώνει... Κράτα ότι αξίζει...
Ν' αγαπάς σημαίνει
να σπαρταράς στα σεντόνια ξεσκισμένα απ' την αϋπνία...
Γιατί αγάπη δεν ειν' ένας τρυφερός παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση της λαίλαπας νερού και φωτιάς...
σε κάποιους νεκρούς αξίζει η ζωή και σε κάποιους ζωντανούς ο θάνατος

Κανείς δεν είναι τέλειος μέχρι να τον ερωτευτείς ,
κανεις και καμια δεν αξιζει τα δακρυα σου !
και οποιος τα αξιζει δε σε κανει να κλαις ,
Αν καποτε αγαπησεις και πληγωθεις πες ευχαριστω οχι γιατι σε πληγωσε...
αλλα γιατι υπηρξε καποιος που ενιωσε την αγαπη σου
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Καλή Χρονιά...Αλλιώτικη...Ζωντανή,πολύχρωμη,αγαπησιάρικη...

Όπως ακριβώς την ονειρεύτηκε ο καθένας μας...

Και όμως...

Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι...



Απλά αναρωτιέμαι γιατί να έχουν κατοικίδια;;;
Χωρίς σχόλια,απλά με το στόμα ακόμα ανοιχτό για το βίντεο που είδα λίγο πριν...

Angel

Χτεσινή κουβέντα,συνειδητοποίηση…
11 χρόνια πέρασαν,ήδη στην δεύτερη δεκαετία.
Θυμήθηκα χίλιες δυο στιγμές…από τούτα τα χρόνια,μάλλον τα πιο γεμάτα μέχρι τώρα.
Σε θυμήθηκα να ‘ρχεσαι να με τραβάς κυριολεκτικά απ το σπίτι,να βγούμε έξω.
Με θυμήθηκα με τζελ και πιστολάκι στα μαλλιά σου, να προσπαθώ να δώσω όγκο,όσο ο Κώστας και οι υπόλοιποι χασκογελούσαν.
Μας θυμήθηκα σε σεμινάρια ένδυσης,υπόδησης,υδρολίπανσης,ανάπτυξης τριανταφύλλων.
Μας θυμήθηκα να τσακίζουμε ελαφρά τα πλαινά κλαριά των τριανταφυλλιών για να βοηθήσουμε τα θρεπτικά συστατικά του φυτού να ανέβουν προς τα πάνω.
Θυμήθηκα τις νύχτες των εργασιών,τις ακατανόητες σημειώσεις που κράταγες στ αμφιθέατρα,-μόνο εσύ τις καταλάβαινες τα ορκίζομαι.-Άντε και η Ελευθερία.
Θυμήθηκα τον ήλιο που μας έκαιγε στο A.R.I. στο λεμονοδάσος και το τραπέζι που μετά μας περίμενε.
Θυμήθηκα τις ταινίες που με τράβαγες να δούμε στο σινεμά.Στο Γαλλικό Ινστιτούτο-θυμάσαι;;
Θυμήθηκα τις βόλτες με τη μηχανή,το bowling κ τα strike μου,-ακόμα το χω το χαρτί εκείνο.
Θυμήθηκα τα σιντί με τα τραγούδια,την τρέλα σου με τα unplugged και τα live –λύσσα με τον Σαντάνα…
Θυμήθηκα την μπυραρία στο Παγκράτι και εκείνη την γρήγορα μαγειρεμένη μακαρονάδα…
Μου θύμησες τις ταινίες στο βιντεοκλαμπ...
Και κείνες οι οδηγίες χρήσεως γυναίκας….:P
Και μετά πάντα μου φώναζες γελώντας,λες και μπόρεσες ποτέ σου να γίνεις αυστηρός
Και τον Άγγελο της Δεσποινίδας Γκάρνετ,που προχτές τυχαία πήρα μαζί μου στη δουλειά και στάθηκα πάνω στα καλικατζαράκια γράμματά σου.
Ξέμεινα σε κάτι βραδυές ταινιών στο σπίτι με ποπ κόρν και τον καπνό απ το τσιγάρο να σ ενοχλεί.
Και τις τριανταφυλλιές ν ανθίζουν στο μπαλκόνι κάθε χρόνο.
Σε θυμήθηκα στο σπίτι στο χωριό όταν ανέβηκες στη γειτονιά με το ροζ πουκαμισάκι σου και τη μηχανή στα χέρια…Τις φωτό λέμε….(Δεν φαντάζεσαι πόσο με συγκίνησες τότε…αν δεν νοιαζόμουν για το βάψιμο θ άφηνα τα βουρκωμένα μάτια να φανούν :P)
Και σε βλέπω τώρα να εξοργίζεσαι- και καλά- κάθε φορά που σου λέω για το επερχόμενο συμπεθεριό μας.
Και κείνες τις βραδυές στο βράχο της Ακρόπολης να προσπαθώ να μην γλυστρίσω όσο απέναντι έλαμπαν τα φώτα της σχολής.
Και είναι τόσα αυτά που χω να θυμηθώ,που δεν πρόκειται ποτέ να τα χωρέσω όλα,γιατί είναι έντεκα τα χρόνια ,είναι τα χρόνια γεμάτα και είσαι εσύ δίπλα μου.
Στα καλά,και στα κακά.Στα εύκολα και στα δύσκολα.
Στο γέλιο και στο δάκρυ.
Και εγώ αλλιώτικη μετά από σένα,μετά από τόσα χρόνια….
Και πάνω απ όλα είναι που είσαι εσύ.Χωρίς λέξεις στολίσματος,χωρίς περιγραφές.
Απλός και φίλος.
Φίλος .
Και τόσα χρόνια που προσπαθείς να γίνεις αγγελάκι κακώς το παλεύεις.Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται Άγγελοι
Πολλή αγάπη.Μην ξεχνάς ποτέ!

I want you ...

Σημερινή ανάγκη,καινούρια.
Πιο έντονη.Λαμποκοπάει βγαλμένη απ το γυαλί.
Και ενώ τα φώτα δεν τ αντέχω-πόσο μάλλον προβολείς...
Τόσοι προβολείς τόσο λίγο κοινό.Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Ήθελα σήμερα να κλείσω μάτια- φώτα- προβολείς ,να σφίξω τα δάχτυλα σου στο χέρι μου και να φτάσουμε σε έξοδο.
Κοινή,οριστική έξοδο.
Θα σφύραγα ένα τραγούδι της Μάριαν και θα μουν τυλιγμένη στο παλτό μου.
Ένα στριφτό τσιγάρο σβηστό στο στόμα και ο αναπτήρας ανάμεσα στα χέρια μας
Λες και χρειάζεται αναπτήρας..
Θα ριχνες μια ματιά-σπίθα στην τιράντα και θα γέλαγα με το βλέμμα κάτω.
Ύστερα θα βγαινε και ο ήλιος ψηλά.
Πάλι καλοκαίρι;Το περσινό .Να μετανιώνω για όσα δεν έγιναν.
-Παρεμβολές και λόγια-(Περαστικά).
Όχι δεν θα χαλαστώ.Βαριέμαι ρε.....
Αλήθεια τί γεύση να χουν τα χείλη σου σήμερα;
Καφέ,καπνόύ;πίκρας;πάθους;έρωτα; χειμωνιάτικης παραλίας;
Αλμυρά θα ταν.Αλμυρά θα θελα να ταν.
Να γίνει πιότερη η ανάγκη λίγο πριν το κορμί σου.
Σαν θα βγαίνει απ τη χειμωνιάτικη θάλασσα.
Λίγο μετά την σημερινή -μικρή μου ανάγκη.
Του φευγιού μες το κορμί σου ...

Υ.Γ. Τί λέξεις γεννάει ένα τραγούδι αλήθεια...

Καλησπέρα...

Κάθε πρωί εκεί προς τη Βάρης- Κορωπίου, φτιάχνω λέξεις μέσα στο μυαλό για όλα κείνα τα θέματα .Ταιριάζω πλάι πλάι τις αράδες και τα χιλιόμετρα σβήνουν,τα θέματα έρχονται και η ανάγκη για γράψιμο ηρεμεί λιγάκι.

Κάθε βράδυ της επιστροφής η ανάγκη χαλαρώνει εφυσηχασμένη πως θα μικρύνει,θα καλυφτεί πλήρως.

Στολίζεται με τραγούδια και εικόνες.

Και μετά έρχεται το βράδυ.

Του μικρού ήλιου ,της ρουτίνας και της άφεσης ...

Μου χει λείψει το μπλοκάκι τούτο,μου χει λείψει η παρέα τούτη...

Μου χετε λείψει όλοι εσείς λέξεις, σκέψεις, στιγμές, δικές σας μοιρασμένες...

Και είναι τόσα πολλά όσα θέλουν να πάρουν αράδα εδώ μέσα,μετά την περίοδο της σιωπής που ξεχύνονται σαν σώματα σε έξοδο κινδύνου που φρακάρει,κλείνει...

Σιγά σιγά...

Θα το βρώ πάλι,θα σας βρώ πάλι...

Ίδιο δεν θα ναι τίποτα ακόμα και στη μπλογκογειτονιά μας,

αλλά τί έχει μείνει ίδιο ;;;

Μια καλησπέρα πέρασα να πώ..πρίν τις επισκέψεις που χρωστάω καιρό τώρα.

Και εκεί που πιάνεις πληκτρολόγιο έρχεται ένας βάζελος να σκοράρει...Ίσα για να τσιτώσει τα αίματα γκρρρ....

Ας είναι...

Καλησπέρα σας , πάλι....

Εδώ είμαι...

Ένα μικρό πράσινο χαρτάκι...

Έπιασα σήμερα χαρτί…Καιρό είχα …
Γέμισα δυό σελίδες λέξεις.
Δεν χώρεσαν οι σκέψεις στις λέξεις,πάλι.
Και σ ένα μικρό μικρό πράσινο χαρτάκι κατέληξα να κάνω σύντμηση συναισθημάτων.
Λέξεις.
Ματιές,θωριές,επίμονες, αδιάφορες.
Και πρόσωπα.Πολλά πρόσωπα μπερδεμένα σε καταστάσεις.
Από εκείνες που δεν μπορώ,που απεχθάνομαι,που αποφεύγω.
Από εκείνες που γεννούν αρνητικά συναισθήματα.
Δέκα χρόνια είχα να νιώσω τέτοια συναισθήματα.Μετά δεν ξανασχολήθηκα,τα άφησα πίσω,δεν τα νίκησα ποτέ,γτ δεν έπαιξα ποτέ μαζί τους.
Όχι δεν το μπόρεσα ποτέ να ζήσω με αρνητικά συναισθήματα.Ούτε καν με εκνευρισμό-μην το παλεύεις άδικα.
Απέχθεια,κούραση,φευγιό.
Στ αντάμωμα τους η αλλαγή κατεύθυνσης.
Και λόγια.Αποδείξεις κρίσεις και βλέμματα.Δήθεν αδιάφορα- κυρίως απελπισμένα.
Και άλλα βλέμματα.Καρφωμένα σε μια θάλασσα σταγόνες.Σε μια θάλασσα πρόσωπα.
Και ένα ζευγάρι άλλα μάτια πλάι.Ν ατενίζουν άλλες θάλασσες,άλλες σταγόνες, άλλα πρόσωπα.
Και στην παράλληλη πορεία τους κανα δυό φορές συναντιούνται έντονα.
Εκεί στην αίσθηση των επίμονων ματιών, η πιο δύσκολη ώρα.
Έκθεση συναισθημάτων και ακάλυπτες σκέψεις.
Κόκκινες σκέψεις.
Είτε του πάθους,είτε του κινδύνου.
Γιατί εν τέλει δεν είναι μάτς,ούτε καν παιχνίδι.
Το μπορείς αλήθεια;;;
Επαλήθευση λέξεων…Αταίριαστες κ ακατανόητες...Για κείνους που τους δόθηκε-με το ζόρι διακοσμητικός ρόλος...Ένα βάζο με όνειρα,κάθε βράδυ τελευταια...
Πώς χώρεσαν όλες μέσα σ ένα μικρό πράσινο χαρτάκια-χίλια κομμάτια…

Aποστολή

Πρώτα πρώτα πλύσου καλά,

να φύγουν τα αίματα,

να μην τρομάξουν όταν σε δουν.

Χτύπα την πόρτα και πες...

Μα πλύνε πρώτα τα αίματα.

Είσαι και κίτρινος,

προσπάθησε να συνέλθεις.

Μην έχεις αυτό το ύφος.

Χτύπα την πόρτα και πες...

Μα ρώτησε πιο πριν τη γειτονιά.

Μου φαίνεται πως ήταν άρρωστη η μητέρα της.

Ρώτα την γειτονιά αν μπορεί ν άντέξει την είδηση.

Πλύσου ,όμως ,πρώτα καλά

ξυρίσου και κυρίως μην κλάψεις.

Αν δεν μπορείς,να πάει κανένας άλλος.

Βρες ένα τρόπο να το πεις:

Η Άννα πες...

Βρες ένα τρόπο...

Μα πλύνε πρώτα τα αίματα,ξυρίσου και άλλαξε κοστούμι.

Και προπαντώς μην κλαις.

Που είναι τα μάτια σου κόκκινα πες :

"Φταίνε τα δακρυγόνα",

εξάλλου ολωνών τα μάτια είναι κόκκινα.

Πες στην αρχή,πως είναι μόνο ένα τραύμα...

Καθάρισε όμως,πρώτα τα αίματα,ξυρίσου και άλλαξε κοστούμι.

Και προπαντώς μην κλάψεις.

Αν δεν μπορείς να πάει κανένας άλλος.

Απ το βιβλίο του Δημήτρη Ραβανή-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη"

Η μικρή μου Μόσχα...

Μέρες σαν και τούτη νιώθω τυχερή και περήφανη για το χωριό που γεννήθηκα και μεγάλωσα...
Γιατί ξεχωρίζει απ το πλήθος,τον σωρό τη μάζα...
Για την ιστορία του και τη μνήμη του...
Για το χρώμα του και την ομορφιά του.
Γιατί ο Μανταμάδος είναι κόκκινος...και αυτό δεν πρόκειται ν αλλάξει...

Και η συγκεκριμένη εικόνα αφορά στον Δήμο Μανταμάδου.
Το χωριό έδωσε τα εξής αποτελέσματα

ΚΚΕ :426
ΠΑΣΟΚ:265
ΝΔ:165
ΣΥΡΙΖΑ:46
ΛΑΟΣ:24

ΑΝΤΑΡΣΥΑ:19

Τα λόγια είναι περιττά...

Του φόνου...

Έκλεισε την πορτα πίσω της αλαφιασμένη.
Ταραγμένη διπλοκλείδωσε.Το σώμα της κύλισε στο πάτωμα σαν από σίδερο.
Σίδερο.
Σκληρή σαν σίδερο.
Έτσι "έπρεπε" να είναι μια ζωή.
Έτσι να στέκεται.
Έτσι να φαίνεται.
Στερεώθηκε στα πόδια της.
Κίνησε για την κρεβατοκάμαρα.
Πάτησε στο κρεβάτι με μανία ,σαν να έλιωνε όλα εκείνα που είχε ζήσει εκεί πάνω.Ξυπνήματα,έρωτα,παιδιά και τρυφεράδα.(Αλήθεια τα έζησε αυτά;;)
Έβαλε το χέρι πίσω απ την Γλυκοφιλούσα και πήρε το καλά κρυμμένο κουτάκι.Κουτάκι από καρφίτσες.Παλιό.
Σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που της το άφησε η γιαγιά της φεύγοντας.
-Να το φιλάς απ τα παιδιά.Μην πάθουμε κανένα κακό.Κόρη μου κάντο.Και το βάρος στα κόκαλα μου.
Κίνησε για την κουζίνα.
Έβγαλε το ρύζι,τον άνηθο,τα φρέσκα κρεμμυδάκια και τον κιμά.
Όχι πια γιαλαντζί.Φτάνει το γιαλαντζί- μουρμούρησε στις σπίθες απ τα μάτια της.
Τα κληματόφυλλα ήταν ζεματισμένα απ το πρωί.
Το λατρεμένο του φαί.
Τσιγάρισε κιμά με τα κρεμμυδάκια και τον άνηθο,τους έριξε δάκρυ και οργή,αλάτι και πιπέρι.

Τους έριξε κανέλλα και ζάχαρη ,κάποτε αγάπησε τη γλύκα του(Πότε;;)

Και στο τέλος το ρύζι.Νυχάκι,καλά ακονισμένο.
Τα βγαλε απ τη φωτιά.

Μοσχοβόλησαν, κανέλα και πόνο.
Άνοιξε το χαρτάκι και το ριξε όλο μέσα.
Και άρχισε να τα διπλώνει.
Φύλλο στην παλάμη,μια κουταλιά απ το μίγμα,δεξί άκρο,αριστερό άκρο και τύλιγμα.

Τα ντολμαδάκια πρέπει να είναι μικρά και καλοδιπλωμένα.
Το επόμενο το δίπλωσε με τις φωνές του.
Το τρίτο με τις μπουνιές και τα μαυρισμένα μάτια της.
Το τέταρτο με την αποβολή μετά απ τη κλωτσιά, στην 7 μηνών κοιλιά της.
Το πέμπτο με το σπασμένο της κεφάλι.
Το έκτο με τις βουρδουλιές απο νεύρο βοδιού.
Το έβδομο με τους βιασμούς της κάθε φορά που δεν ξενοπηδούσε.
Το όγδοο με τον γιό της που έδιωξε όταν μια μέρα πήγε να μπει ανάμεσα.
Το ένατο με το μίσος για τους γύρω της.Για την μάνα της ,για τον πατέρα της,για τους συνένοχους και επίσης δέσμιους της.
Το δέκατο με τη γλύκα της γιαγιάς της.
Η μόνη που απ την αρχή δεν είδε με καλό μάτι το προξενιό,τον γαμπρό,τον άντρα,το ξύλο,την ηθική,τα ταμπού.Σήκω και φυγε της έλεγε πάντα.Μέχρι και στην Αστυνομία τον πήγε.Αλλά το χωριό είναι τυφλό μουγκό και κουφό.
Τα γέμισε όλα.
Τα είδε στην κατσαρόλα,τακτικά βαλμένα ένα ένα,ομόκεντροι κύκλοι.
Τα καπάκωσε με ένα πιάτο και έριξε μέσα νερό,λεμόνι και δυο άγουρα κορόμηλα...Για την απαραίτητη ξυνίλα.
Όταν έγιναν ήταν ακόμα νωρίς.Έβαλε τα καλά της και κίνησε για το νεκροταφείο.

Με μια αγκαλιά μαντζουράνες.

Όλα έγιναν-της είπε.

Κατα τις ορμήνειες σου.

Και σιώπησε μέχρι την αυγή.

Μέχρι το άγγιγμα στον ώμο της

(Λόγω ελλείψεως ιδεών λέξεων και σκέψεων..λόγω νοσταλγίας και ιστορικής αναδρομής....Καλησπέρα!)

Aυστηρώς ακατάλληλον...

Κάποτε ρώτησαν μια γιαγιά,χήρα (από εκείνες του χωριού,με τα μαύρα,μεγάλη σε ηλικία,με δυό δόντια για ντεκόρ και μόνο)

-Γιαγιούδαμ τί θελ΄ς;;Κουμάτ γιαούρτ μι του μέλ΄για μια ψουλή καβλουμέν';;

Και η γιαγιά χωρίς δεύτερη σκέψη,με πολύ λυπημένο και νοσταλγικό βλέμμα,κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι απάντησε :

-Εμ μουρέλι΄μ εν έχου δόντια γω να φάγου του γιαούρτ΄μι του μέλ'...

Το παραπάνω είναι ανέκδοτο που κυκλοφορεί ευρέως στο χωριό,αποδεικνύοντας απ τη μια την ετοιμολογία των γυναικών του χωριού και απ την άλλη την καλοπροαίρετη πάντα αθυροστομία τους...


Κουμάτ=λίγο

Τα υπόλοιπα-θαρρώ κατανοητά...
Έτσι και επειδή έχω όρεξη και κέφια απόψε....Οι ντροπαλοί να βάλουν κόσκινο....
Καλησπέρα είπαμε;;;

Σεπτέμβρης

Σεπτέμβρη,4

Φθινοπώρου αρχές.

Κάθε Σεπτέμβρη στο χωριό αρχίζει μια χρονιά.

Παλιότερα πρώτη του Σεπτέμβρη οι γυναίκες ευχόταν καλό μήνα και καλή χρονιά.

Σχολειά,σοδειές, αγροτικές δουλειές...

4 μέρες μετά είπα να εγκαινιάσω τραγούδια για τους μήνες.

Αρχή ο φετινός Σεπτέμβρης.Στην πρώτη του πανσέληνο.

Μεσάνυχτα και φως να λούζει τα πάντα στη βεράντα ,στο σπίτι,στις σκέψεις στα σχέδια που δεν τόλμησαν να ζήσουν,στους ήχους που φοβήθηκαν ν ακουστούν.

Σχέδια έχει ο φετινός Σεπτέμβρης λίγο αλλιώτικα απ τους τελευταίους τρεις.

Έχει μια σχεδία- γερό σκαρί,στην άκρη του νου,έτοιμη να σαλπάρει για το νησί ανα πάσα στιγμή ,και τις ώρες της μέρας να λιγοστεύουν...

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τούτο.Μάζεψε χίμαιρες και φαντασία και έφυγε..τουλάχιστον ημερολογιακά.

Άφησε στο τέλος του την πίκρα κάθε εποχής που τελειώνει και την νοσταλγία για τις στιγμές που χάνονται.

Άφησε και δυό τραγούδια να αντηχούν στ αυτιά

Και τα δυο αγαπημένα...Αυτά θα στολίσουν τον φετινό Σεπτέμβρη..

Χαρούλα-Ελευθερία...

Φθινόπωρο
Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει

όταν θ' αποδημούνε τα πουλιά

θα φτάνει ένα αεράκι ν' αποδείξει

τι είναι μιά αγκαλιά

Θα 'ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης

θα 'σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί

και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις

όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες

τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές

τα δελφίνια όμως θα μου πουν

όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν

Καθώς κοιτώ να παίζεις με το κύμα

να μου φοράς κοχύλια στα μαλλιά

νιώθω πως δεν αργεί το πρώτο βήμα

που σε πάει μακριά - σ' άλλη αγκαλιά

Αύγουστος μήνας θα λέει η φωτογραφία

μα ο Δεκέμβρης θα 'ναι στην ψυχή

και μένα που με λένε απλώς Μαρία

θα φτιάχνω μιά ιστορία από την αρχή

Δεν υπάρχουν σύνορα μην πεις

Το δελφίνι το 'πε στις ακτές

κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές

το 'πε και στο κύμα χάθηκε

όποιος μένει πίσω πάει, ξεχάστηκε

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες

τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές

τα δελφίνια όμως θα μου πουν

όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία'

το ραντεβού μας η ώρα μία.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι

την εκκλησούλα με το καντήλι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα.

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Δουλος;;Ποτέ!!

Πάντοτε οι εκλογές είχαν μια χαρακτηριστική άσχημη μυρωδιά,αποκρουστική.
Μύριζαν καμμένο λάδι,μύριζαν βρώμικα χέρια,μπαρούτι και πουλημένες ψυχές.
Οι προηγούμενες εκλογές μύριζαν καμμένη ανθρώπινη σάρκα,καμμένο δάσος και έγκλημα.
Παραμονές των προηγούμενων εκλογών χάθηκαν ανθρώπινες ζωές,χάθηκε ανθρώπινο βιος και το 60%(!!!) του δασικού μας πλούτου.Και όταν λέω μας εννοώ του δάσους των παιδιών,των εγγονιών, των επόμενων γενιών.
Βρώμισε η Ελλάδα ψήφους κόστους 3οοο ευρώ ,που σε πολλές περιπτώσεις επιστράφηκαν δια νόμου.
Πάλι τα ίδια φέτος,χτες προχτές σήμερα αύριο.

Δεν ξέρω πόσα στρέμματα δάσους χάθηκαν για πάντα τούτες τις μέρες,δεν ανοίγω τηλεόραση να κλάψω. να αγχωθώ ,να νιώσω τη φωτιά να καίει το μέλλον.
Το κόστος της φετινής ψήφου δεν έχει εκτιμηθεί ακόμα, αλλά λόγω κρίσης εκεί γύρω ίσως και χαμηλότερα.
Ανθρώπινο βιος,μόχθοι μιας ζωής παραδομένα στις φλόγες,

ανυπεράσπιστα από τον άνεμο,τα συμφέροντα ,τα σχέδια κάποιων άπου μέσα σ ένα καλά κλιματιζόμενο δωμάτιο.
Δάσος ,δέντρα,νερό,οξυγόνο,απ τη μια,οικόπεδα,σπίτια,επιχειρήσεις,τσιμέντο δουλειές και αντιμετώπιση της κρίσης απ ην άλλη.
Και ένα τσούρμο πυροσβέστες να παλεύουν με φλόγες αγέρα και τη φύση.
Και οι περισσότεροι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Όσο τ αεροπλάνα και τα ελικόπτερα απουσίαζαν,-που λεφτά για πολυτέλειες....
Όχι δεν θα τα βάλω με τον κρατικό μηχανισμό,όχι δεν θα τα βάλω με βουλευτές πρωθυπουργό και κράτος...μια ζωή απόντες είναι...άλλωστε τί σημασία έχει η δική μου γνώμη;
Με όλους εμάς τα βάζω και από εκεί απαιτώ σιωπή.Απαιτώ (μεγάλη κουβέντα) να σκύψουν το κεφάλι ,και ας καίγεται η ζωή μπροστά στα μάτια τους.
Απαιτώ κεφάλια σκυμμένα όσο θα επιβλέπει ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης με ελικόπτερο τις καμμένες περιοχές..
Είναι ο πρωθυπουργοί τους,είναι οι δικοί τους πουλημένοι ψήφοι,είναι τα δικά τους λερωμένα χέρια.
Και πλέον είναι καθαρά θέμα τύχης ποιανού το σπίτι θα καεί απόψε, αύριο. του χρόνου.
Αφού στην τύχη εναπόθεσαν δεκαετίες τώρα τις ζωές τους....
Να μην ξεχάσουν μόνο να σηκώσουν τις σημαίες τις νίκης κάθε φορά που θα πανηγυρίζουν ντυμένοι γαλαζοπράσινα...
Τους σιχάθηκε η ψυχή μου πια...
Δούλος;;;Ποτέ!!!

Ποσειδωνία

Δεν θέλει πολλά ο νους ν αναθαρρέψει.
Μια μυρωδιά να σε στείλει, με τα μάτια κλειστά, δέκα χρόνια πίσω,στα τελευταία χρόνια της εφηβείας, τότε που μοσκοβόλαγε ο τόπος κέδρο και κανέλλα.
Και μια απόφαση.
Μετά τη δουλειά,εκεί γύρω στις εξήμισι,φτάνοντας σπίτι.Μαγιώ,παιχνίδια δυο καφέδες , αντιηλιακό και φύγαμε.
Νέα ανακάλυψη η θάλασσα τούτη.
Ποσειδωνία στ όνομα,από κείνους τους κόλπους τους αγαπησιάρικους.
Δίχως ίχνος ξαπλώστρας,ίχνος από εκείνες τις αντιπαθητικές, ομοιόμορφα στημένες ομπρέλες των ολοένα και περισσότερων καντινών.
Μια ώρα πριν το λιόγερμα.
Χρόνια είχα να ακούσω έτσι το κύμα να σκάει στην γη.
Μελωδία σπάνια έτσι που τα καταφέραμε.
Ούτε μηχανή για φωτογραφίες ούτε καν κινητό.
Και όμως η σημερινή εικόνα απόμεινεστα μάτια πιότερο θαρρείς.
Μπλέ το χρώμα, σκουρόχρωμη η αγκαλιά της.
Κι η γης να την αγκαλιάζει καφετιά,σκούρη.
Και λίγα μέτρα πιο πάνω πράσινο, να σπάει τη μουντάδα του βράχου.
Και παιδιά να παίζουν.


Ο Ήλιος μου να χτίζει κάστρα,να ποτίζει τα όνειρά μας στα μάτια τουκαι μετά να φυλάει καλά στα σφιχτά χεράκια του τα δώρα-κοχύλια της μάνας θάλασσας.
Να γελάει με τ όνομα του χαραγμένο στην άμμο -μάλωμα στον ήλιο να μην δύσει..

Και τα νερά της κρύα,να ξυπνούν ψυχή και αισθήσεις.

Και να κάνουν το κάτω χείλος να τρέμει.
Γέμισαν τ αυτιά με τον αχό της θάλασσας, στην τελευταία σανίδα, πριν ξεκινήσουμε για το σπίτι.
Γέμισαν τα παπουτσάκια του κοχύλια και αλμύρα.

Γέμισε η ματιά μαβί και μπλέ την ώρα της αναχώρησης
Και μέρεψε η ψυχή...

Σαν το κύμα που έσκαγε εκτονωμένο στο βράχο...