Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Θειάδες...






Mεγάλωσα με πολλές γυναίκες γύρω μου.Στα γύρω σπίτια, στις γύρω γειτονιές ,στους γύρω κύκλους, που έφτιαχναν τα παιδιά μικρά,για να περιλάβουν ανθρώπους.Μην τυχόν και τους φύγουν.Γυναίκες ,ψηλές,κοντές,γεμάτες,αδύνατες.Γυναίκες με μαύρα.Ποτέ δεν τους έσκιασε το μαύρο.Ρούχα είναι έλεγαν ,απαξιωτικά,και έκρυβαν καλά τους καημούς τους.
Θειάδες τις λέγαμε όλες.Ούτε γιαγιάδες ούτε κυρίες.Στο χωριό δεν υπήρχε πληθυντικός σεβασμού.Μόνο σεβασμός του πλήθους.Του ανθρώπου,της γυναίκας.Των γυναικών με μαύρα.Πλέον στο μυαλό μου απέκτησαν μια ατόφια ενιαία μορφή.
Τότε η καθεμιά είχε τη δική της.Μορφή,ρυτίδες,μάτια,έκφραση,κούραση,πόνος,γέλιο.Και μια σκιά μπροστά στα μάτια τους.Τη σκιά της ζωής και της έννοιας.Οι θειάδες στο χωριό δεν μεγάλωσαν ποτέ.Ούτε γέρασαν.Μέχρι την τελευταια τους στιγμή ακολουθούσαν τη γη.Τα χωράφια,τα σπίτια,τα ζώα ,τα παιδιά,τους άντρες.Πλέον στο μυαλό μου, τις βλέπω μπροστά απ όλα αυτά.Να ηγούνται .
Να σηκώνονται αυγή για να μαγειρέψουν.Να τραβάνε τ άλογα για τα χωράφια.Να ακολουθούνται από κοπάδια.Να μαζεύουν ελιές .Να πλένουν. Να ορμηνεύουν τα παιδιά.Να προτείνουν στους άντρες.Ν ακολουθούν οι έννοιες, σαν το παιδί το κρεμασμένο πίσω απ τη φούστα της μάνας.Κάθε νυχτιά ,έδιωχναν τις έννοιες να γλυστρίσουν απ τα μαλλιά τους ,καθώς έβγαζαν τις φουρκέτες απ τον σφιχτά δεμένο κότσο τους.
Οι θειάδες στο χωριό δεν απόκτησαν ποτέ δικό τους πορτοφόλι.Ούτε δική τους δουλειά.Δεν έμαθαν ποτέ το εγώ.Μόνο εμείς ήξεραν,δείχνοντας τον δρόμο σιωπηλά στους άντρες.
Οι θειάδες στο χωριό δεν έμαθαν ποτέ να νανουρίζουν.Ούτε να λένε παραμύθια .Ίσως δεν έμαθαν.Ίσως δεν προλάβαιναν.Την αγάπη, τους τη δίδαξε η γης.Έδιναν όπως η γη .Άκουγαν όπως η γη.Δίδασκαν όπως η γη.Δίψαγαν όπως η γη.Και δεν ζήτησαν ποτέ πίσω τίποτα.

Kαι όταν μαζεύοταν τα βραδάκια του καλοκαιριού στους μαχαλάδεςτις ώρες που έλειπαν οι άντρες στους καφενέδες, γελούσαν με την ψυχή τους.Χαλάρωνε τ αχείλι τους.Έτρεχε το γέλιο στις ψυχές τους και στ ανοιχτά στόματα των παιδιών που τις χάζευαν να μιλάνε.
Φανέρωναν μόνο λίγο απ τα πρόσωπα τους, κάτω απ τα καλά σφιγμένα τσεμπέρια τους.Άφηναν το μέτωπο να λάμπει καθάριο στον ήλιο,να φανερώσει τις ρυτίδες του μόχθου,και του αγώνα.Της δικαιοσύνης και της μνήμης.Παιδιά ξενητεμένα,άντρες χαμένοι σε πολέμους,αντίσταση,αγώνες,παιδιά που έπρεπε να φάνε,αεροπλάνα που δεν γνώρισαν ποτέ,καράβια που δεν σάλπαραν μαζί τους,κόσμοι που κάποτε είδαν σε καρτ-ποστάλ.
Και πάλι κατέβαζαν τα μάτια στη γη μονολογώντας.
Οι θειάδες στο χωριό είχαν πάντα μια ανοιχτή πόρτα για τα παιδιά.Για όλα τα παιδιά.Και μια καραμέλα για να τα γλυκάνουν.Λες και καλόπιαναν τα επόμενα χρόνια με γλυκά.Όχι ,δεν είναι που τους ένοιαξε ο θάνατος.Δεν πρόλαβαν να τον σκεφτούν,ούτε να τον φιλοσοφήσουν.
Μόνο η ζωή τους ένοιαζε..Των παιδιών τους η ζωή-καλά τυλιγμένο καρβέλι στις λευκές κεντημένες πετσέτες τους...



Ξέρω,τα χω ξαναπεί.Έτυχε όμως μια χτεσινή κουβέντα τηλεφωνική να με φορτίσει,να με κάνει να χαρώ...Ακούς Φ;;
Χρόνια Πολλά (για χτες)

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαριλένα είπε...

τις "θειάδες" τις ξέρω απ' τα βιβλία.
και σε ζηλευω γι' αυτό..

(βλέπεις, αν και μεγάλη, σε πολυκατοικια μεγάλωσα, μια απ' τις πρωτες.
αλλά έννοια σου: έχω διαβάσει πολλά γι' αυτές!)

καλη βδομάδα :)

Skouliki είπε...

τι κριμα να μην μεγαλωσωκαι εγω ετσι ...

η περιπτωση μου περιοριζεται σε Τσιμεντουπολη μονο βλ.Αθηνα

Ανώνυμος είπε...

Απλά υπέροχο….

Πρόλαβα αρκετές θειάδες την δεκαετία του ’80. Υπάρχουν κάποιες ακόμη … και στο χωριό μου της αποκαλούμε πάντα .. θειά Πότα .. θειά Ρήτα, πάντα η λέξη θειά σε συνδυασμό με το όνομα και σε κάποιες περιπτώσεις η λέξη θεια σε συνδυασμό με το όνομα του συζύγου. Θεια θανάσαινα ..

Τις περίγραψες απίστευτα γράφοντας :

“Την αγάπη, τους τη δίδαξε η γης. Έδιναν όπως η γη .Άκουγαν όπως η γη. Δίδασκαν όπως η γη. Δίψαγαν όπως η γη. Και δεν ζήτησαν ποτέ πίσω τίποτα”

Τα σέβη μου…

venceremos είπε...

πολύ μ αρεσεις σήμερα Δήμητρα, πάρα πολυ..
ειμαι λοιπόν τυχερη, γιατι καπως ετσι μεγάλωσα κι εγω. γνώρισα και τις θειάδες και τις γιαγιάδες.
εχουμε λοιπον τεσσερις γιαγιάδες, δυνατες,ποσο μα ποσο δυνατες,
ντρέπομαι οταν λεω την λέξη κουράστηκα και τις σκέπτομαι....
οι τρεις εφυγαν μετα τα 95 και ειχαν τα παιδια μου την χαρα να τις γνωρίσουν..προγιαγιάδες φυσικά γι αυτα.
να εισαι καλα
φιλια καρυστινά

jf είπε...

Έτσι ακριβώς! όλα ήταν οι θειάδες... μάνες ολονών... στήριγμα μικρών και μεγάλων...
έδιναν χωρίς να ζητούν το παραμικρό...

Την πολύ-καλησπέρα μου

anna είπε...

Η δυστυχία να είσαι παιδί της πόλης, είναι ακριβώς ότι δεν έχεις τέτοια συναισθήματα και μνήμες να πορεύεσαι στα δύσκολα της ζωής,"αναπολώντας"!!!!!Καλησπέρα

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Κούκλες τα γέρικα κορίτσα που κάθονται όλες μαζί. Στα δικά μας τα χωριά, στην Πελοπόννησο, δεν είχαν τέτοια κοινωνικότητα. Μπορεί στο σπίτι τους να ήσαν αρχόντισσες αλλά μεταξύ τους είχαν ανταγωνισμό και δεν μαζεύονταν να μιλήσουν.

tantoguanto είπε...

Να ζω θέλω στο χωριό μου, αυτό έχω για καλύτερο όνειρο μου. Που έχει περίσσιες εκκλησιές και αρχόντισσες ακρογιαλιές.Που χει το κύμα να κυλά και το αγέρι να φυσά Και μες τ απαλό το δειλινό και στ όμορφο το πρωινό,την κάψα του καλοκαιριού να παίρνει και να φέρνει,να παίρνει και να σέρνει και στην θάλασσα να παρασέρνει.Ετσι:Το χωριό μου και τις θειάδες του αγαπώ απ όταν ήμουνα μικρός.

Thalassini είπε...

Είχα και εγώ την ευκαιρία να μεγαλώσω με εκπληκτικές θειάδες γιάτί ήταν και εκπληκτικές αδερφές οπότε από εκεί ξεκινάνε όλα νομίζω.Αν μια οικογένεια είναι δεμένη περνάει και στα παιδιά αυτό. Και τώρα με το μωρό μου οι δικές μου αγαπημένες πρωτοξαδέρφες έχουν πάρει θέση και είναι και εκείνες γλυκές θειούλες!

Φιλιά πολλά!

νατασσΆκι είπε...

Θειάδες κι εσύ, ε;

Εγώ τις βλέπω μόνο τα καλοκαίρια....
Αλλά τις λατρεύω, όλες μαζί και καθεμιά ξεχωριστά. :)

Υπέροχες αναμνήσεις...

Καλημέρα Δημητρούλι!
:*

Φθα είπε...

Εμείς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στις μεγαλουπόλεις χάσαμε πολλές από αυτές τις όμορφες εικόνες. Τις αυλές, τα φανάρια που φυλάσσονταν τα τρόφιμα, τις θειάδες που δεν ήταν παρά απλές γειτόνισσες, τα σιδερένια μπετονάκια με το βρυσάκι για το πλύσιμο, τα πλακόστρωτα και τα παιχνίδια πάνω σ' αυτά, το τζάκι με το τσουκάλι να βράζει, την ξυλόσομπα με τα κάστανα απλωμένα να σιγοψήνονται.
Σαν παραμυθένια μοιάζουν όλα αυτά. Σαν ένα παραμύθι που μερικοί δεν το ζήσαμε ούτε το ακούσαμε ποτέ...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Απίστευτα όμορφη ανάρτηση!!!!
Προσωπικά είχα καιρό να με αγγίξει ένα τόσο ζεστό, ανθρώπινο, αληθινό και κοινωνικό θέμα, που δείχνει μια πλευρά την πολιτιστικής μας ταυτότητας.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

busy bee είπε...

Ολα μυρίζουν original στο post σου!
Νησί, χωριό, θάλασσα,...άλλες εποχές!
Ετσι είναι με εμάς τους νησιώτες!
Ομορφιές...και μόνο!
Αναμνήσεις!!!
Ωρα καλή!

Ra Ma είπε...

Τις θειάδες τις γνωρίζω και εξακολουθώ κάθε τόσο να τις ανταμώνω. Όμως μαζί με τα χωριά που μαραζώνουν σιγά-σιγά και την εισβολή του "πολιτισμού", θα τις χάσουμε και αυτές.
Καλημέρα!

pentanostimi είπε...

ωραίο και αληθινο κείμενο ,μπράβο σου ''πασχαλιτσα'',
με αγγιξε κι εμενα μου θυμισε και τα δικα μου [θειαδες στο χωριό μου]
περασαν πολλα-πολλα χρόνια...μου ταφερες στη μνημη γλυκα και αυθεντικα!!

pentanostimi είπε...

ωραίο και αληθινο κείμενο ,μπράβο σου ''πασχαλιτσα'',
με αγγιξε κι εμενα μου θυμισε και τα δικα μου [θειαδες στο χωριό μου]
περασαν πολλα-πολλα χρόνια...μου ταφερες στη μνημη γλυκα και αυθεντικα!!

Δήμητρα είπε...

Mαριλενάκι καλημέρα...Ευτυχώς υπάρχουν τα βιβλία,τα ταξίδια μας,...

Σκουλικάκι ο κάθε τόπος,αν τον αγαπάς έχει να σου δώσει πολλά..Και κατά τα φαινόμενα τον αγάπησες...

Μεταλλαγμένε τα σέβη τα δικά μου για τα καλά σου λόγια πάντα :)

Venceremos μου γλυκειά...ευτυχώς υπάρχουν μέσα μας να μας θυμίζουν αυτά που κατάφερναν πάντα,και τις αντοχες τους...Φιλί...

Jamanfou την καλησπέρα και φιλί...

Βαλιακαλντόσκυλε κάθε απόγευμα η "γειτονιά" είναι ιεροτελεστία,μαζί με την "αφλουγή"(κουτσομπολιό) και το εργόχειρο....

Ταντο καλησπέρα.Και γω τις αγαπάω ,όλες τους...

Θαλασσινή μου καλώς ήλθες.Έτσι πάει..Καλησπέρα

Νατασσάκι μου και γω πλέον τα καλοκαίρια...Που με πλακώνουν στις ερωτήσεις και στην αγάπη τους...
Σμουατς

Φθα μου όπως είπα και στο σκουληκάκι εσείς πήρατε άλα πράγματα...΄και συ το παραμύθι και το ταξίδεμα το χεις πολύ.Φιλί!

Γλαρένια μου καλησπέρα.Σευχαριστώ.Φιλί!

Ραδιάκι αυτό σκεφτόμουν τις προάλες.Πως πλέον με τις αντιρυτιδικές κρέμες,τα μπότοξς και όλο αυτό το χρυσό εμπόριο..γιαγιάδες δεν θα βλέπουμε..Δυστυχώς...

Πεντανόστιμη μου καλησπέρα.Φιλί μεγάλο....

roula karamitrou είπε...

Μητρέλιμ τραγούδι η ανάρτηση, γλυκό για τις θειάδες με τα μαύρα
Πολύ με αρέσει πώς γράφεις
Φιλί απογεματινό :)

Δήμητρα είπε...

Ρουλίτα μου γλυκειά και κανελένια...Φιλί για όλη τη μέρα μεγάλο και ζουμπηχτό...Φχαριστώ!

Πού πήγε;;