Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Υπόσχομαι.


Συνήθως βρίσκομαι στην μια άκρη του σχοινιού.
Στην άλλη εσύ.Τεντωμένο το σχοινί.
Κόμποι οι ανθρώποι.
Συνήθως κάθομαι και σκέφτομαι,


πως μπορεί να περπατάς στο τεντωμένο σχοινί.
Στο δικό σου τεντωμένο σχοινί-κατά το ήμισυ.
Με το να χέρι κρατάς τη μια ακρη του σχοινιού,


μονίμως τεντωμένη(το χέρι στραμμένο προς τα πίσω)
Με τ άλλο χέρι εξασφαζεις ισορροπία του κορμού.
Το σχοινί φθαρμένο στη μέση απ το τέντωμα.
Αηδίες.


Κανένας δεν μπόρεσε να περπατήσει στο δικό του σχοινί.
Ακροβασίες σε ξένα σχοινιά ,ξένες σκέψεις λέξεις χρώματα.



Συνήθως κάθομαι και ρίχνω κουβάδες γεμάτους χρώμα σε λευκούς καμβάδες.
Και πιτσιλίζω τους τοίχους.
Έτσι αποκτούν οι τοίχοι ύπαρξη και η ζωή χρώμα.



Συνήθως κάθομαι μετρώντας τα βήματα,


που ακούω για να περνάει ο χρόνος έτσι μηχανικά,


1 2 3 4 5 μέχρι το εκατό πολλές φορές.


Την ίδια ώρα, άλλα τόσα ποδοχτυπήματα φαντάρων,


χτυπάνε τα πόδια τους στο πάτωμα,


την ίδια ώρα που κάποιοι χτυπάνε καταλάθος τα πόδια τους,


στα πόδια του κρεβατιού ή του τραπεζιού. .
Συνήθως λατρεύω τα τραγούδια.
Τα παλιά ρεμπέτικα.
Που μιλούν για τον καημό και τον πόνο.
Το χέρι πονάει απ το τεντωμένο σχοινί.
Δεν αφήνει το αίμα να στάξει στ ακροδάχτυλα.
Κανένας δεν αγάπησε ποτέ μωβ πεθαμένα χέρια.
Μ απόψε θα θελα να ακούσω ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι.
Να κλείνω τα μάτια και να λέω για μένα γράφτηκε
Ή για μένα τραγουδήθηκε.
Και μετά θα πέσω για ύπνο.
Θα ξαπλώσω στραμμένη στην Ανατολή,


μην τυχόν και χάσω τον ήλιο που γεννιέται πάνω απ το νησί.
Και θα μαι κουλουριασμένη αγκαλιά με τα γυαλιά μου.
Που θα ναι σπασμένα κάθε πρωί.
Δεν έχει πανσέληνο απόψε αλλά κοντεύει.
Και διαφεντεύει τις λίγο σαλεμένες ψυχές,


τα λίγο σαλεμένα απ τη θέση σώματα.
Κάτω απ την σκιά της αφεντιάς της δεν θα ζητήσω άλλο σκέπασμα.


Υπόσχομαι.








'Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα [ήλιο] και βροχή το νιο φεγγάρι!...

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.

Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και - τάχας - σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα! -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κ' εσύ με μένα!...

Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω - στραβός - μες στα νερά; κ' εσύ κοντά μου!...


11 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100
και το τραγούδι ακόμα παίζει...
τι όμορφο τραγούδι!
καλό ξημέρωμα!...

Φθα είπε...

Το κείμενο είναι φοβερό.
Το ποίημα που έγινε τραγούδι από τον Άσιμο γράφτηκε από τον Γιάννη Σκαρίμπα. Είναι καταπληκτικό όπως και αρκετά άλλα δικά του.

Δες κι αυτό:

Το βαπόρι

"Νάναι ως νάχης φύγει — με τους ανέμους — καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου"

Καληνύχτα κι ένα μεγάλο φιλί για την επιλογή σου...

Adamantia είπε...

Για άλλη μια φορά μπράβο για το κείμενο. Ακροβάτες είμαστε όλοι Δημητρούλα μου.
Ενα μεγάλο πρωινό φιλί!

ασημωνης είπε...

........

tantoguanto είπε...

Πώς μπορώ να συνεχίσω
Ν’ αγαπώ και να επιμένω
Διάλεξα να περπατήσω
Στο σχοινί το τεντωμένο
Και δεν έχω πια αλήθεια
Μόνο ελπίδα και συνήθεια
Κι ένα βλέμμα, κι ένα βλέμμα λυπημένο
Και δεν έχω πια αλήθεια
Μόνο ελπίδα και συνήθεια
Κι ένα βλέμμα, κι ένα βλέμμα λυπημένο
Φιλιά Δημητρούλα μου!

venceremos είπε...

καλημέρα.
Ακροβάτες σε τεντωμένο σχοινι.
Και πρέπει να βρούμε την ισσοροπία..
αυτην την ρημάδα την ισοροπία, που άμα χαθει,πέρνει κι άλλους στο χαμό της...που δεν φταίνε.
Γκρεμοτσακίζονται όμως!!
και μένα μου αρέσουν τα παλιά ρεμπέτικα και τα σμυρνέικα..οι καρσιλαμάδες, και τα απτάλικα και τ'αντικριστά..
και το "πάτημα " που το βάζεις??
Λυτρωση η μουσική του και να το χορεύεις? λυτρωση και αυτό!!
να εισαι καλά
φιλιά καρυστινά

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Εναν-έναν μέτρησα τους κόμπους στον καμβά σου.
Εναν-έναν...έτσι σαν το αργό τικ-τακ του εκκρεμούς μου
Λεξεις, εικόνες, συναισθήματα...

Γράφεις πολύ όμορφα, συνέχισε.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

anna είπε...

Στο σκοινοβάτη η μοναξιά είναι ορατή στο θλιμμένο του βλέμμα πού ανασύρει τίς εικόνες τών άθλιων ,αλησμόνητων παιδικών του χρόνων ,όταν τόν είχαν εγκαταλείψει οι πάντες.
Απόσπασμα απο Ζενέ που λατρέυω!!!Φιλιά!!!

roula karamitrou είπε...

Φιλιά τρυφεροζουδέλι'μ :)

νατασσΆκι είπε...

Φιλί κι από μένα, μικρούλι ζούδι
:)))

Δήμητρα είπε...

Καλώς το Βασίλη...Το συγκεκριμένο τραγούδι πάντα θα παίζει στις καρδιές μας....Φιλί...

Φθα μου γλυκέ γλυκέ γλυκέ...
Ο Σλαρίμπας είναι αγαπημένος ποιητής...Λατρεμένος.
Με κείνη την λιτή και απέριτη φωνή του Άσιμου σ αποτελειώνει...Σμουατς...


Αδαμαντάκι μου φιλί και άπό μένα αγαπημένη μου...

Ασημώνη πού σαι συ;;Φιλιά!

Ταντούδιμφιλιά.Πολλά και εγκάρδια...


Βενσερεμάκι μου καλησπέρα.Και γω λατρεύω τους καρσιλαμάδες και όλα τ αντικρυστά.Που κοιτάς τον απέναντι στα μάτια και αφήνεις ψυχή να πετάει μαχαίρι...Φιλιά γλυκειά μου

Γλαρένια μου σ ευχαριστώ.Πολλά φιλιά γλυκειά μου...

Αννιώ πανέμορφο απόσπασμα.Φιλί μενεξεδένια μου

Ρουλίτα μου φιλί άηχο όσο και μεγάλο....

Νατασένια μου(όπως Άνοιξη) ένα φιλί και μεγάλη αγάπη...Πάντα...

Πού πήγε;;