Υπόσχομαι.

Συνήθως βρίσκομαι στην μια άκρη του σχοινιού.
Στην άλλη εσύ.Τεντωμένο το σχοινί.
Κόμποι οι ανθρώποι.
Συνήθως κάθομαι και σκέφτομαι,

πως μπορεί να περπατάς στο τεντωμένο σχοινί.
Στο δικό σου τεντωμένο σχοινί-κατά το ήμισυ.
Με το να χέρι κρατάς τη μια ακρη του σχοινιού,

μονίμως τεντωμένη(το χέρι στραμμένο προς τα πίσω)
Με τ άλλο χέρι εξασφαζεις ισορροπία του κορμού.
Το σχοινί φθαρμένο στη μέση απ το τέντωμα.
Αηδίες.

Κανένας δεν μπόρεσε να περπατήσει στο δικό του σχοινί.
Ακροβασίες σε ξένα σχοινιά ,ξένες σκέψεις λέξεις χρώματα.

Συνήθως κάθομαι και ρίχνω κουβάδες γεμάτους χρώμα σε λευκούς καμβάδες.
Και πιτσιλίζω τους τοίχους.
Έτσι αποκτούν οι τοίχοι ύπαρξη και η ζωή χρώμα.

Συνήθως κάθομαι μετρώντας τα βήματα,

που ακούω για να περνάει ο χρόνος έτσι μηχανικά,

1 2 3 4 5 μέχρι το εκατό πολλές φορές.

Την ίδια ώρα, άλλα τόσα ποδοχτυπήματα φαντάρων,

χτυπάνε τα πόδια τους στο πάτωμα,

την ίδια ώρα που κάποιοι χτυπάνε καταλάθος τα πόδια τους,

στα πόδια του κρεβατιού ή του τραπεζιού. .
Συνήθως λατρεύω τα τραγούδια.
Τα παλιά ρεμπέτικα.
Που μιλούν για τον καημό και τον πόνο.
Το χέρι πονάει απ το τεντωμένο σχοινί.
Δεν αφήνει το αίμα να στάξει στ ακροδάχτυλα.
Κανένας δεν αγάπησε ποτέ μωβ πεθαμένα χέρια.
Μ απόψε θα θελα να ακούσω ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι.
Να κλείνω τα μάτια και να λέω για μένα γράφτηκε
Ή για μένα τραγουδήθηκε.
Και μετά θα πέσω για ύπνο.
Θα ξαπλώσω στραμμένη στην Ανατολή,

μην τυχόν και χάσω τον ήλιο που γεννιέται πάνω απ το νησί.
Και θα μαι κουλουριασμένη αγκαλιά με τα γυαλιά μου.
Που θα ναι σπασμένα κάθε πρωί.
Δεν έχει πανσέληνο απόψε αλλά κοντεύει.
Και διαφεντεύει τις λίγο σαλεμένες ψυχές,

τα λίγο σαλεμένα απ τη θέση σώματα.
Κάτω απ την σκιά της αφεντιάς της δεν θα ζητήσω άλλο σκέπασμα.

Υπόσχομαι.

'Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα [ήλιο] και βροχή το νιο φεγγάρι!...

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.

Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και - τάχας - σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα! -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κ' εσύ με μένα!...

Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω - στραβός - μες στα νερά; κ' εσύ κοντά μου!...