Σήμερα...

Η γιορτή της γυναίκας σήμερα.

Και όσο και αν ακούγεται πλέον γραφική για μας,
που τα βρήκαμε όλα έτοιμα, η σημερινή γιορτή έχει χρώμα και πρόσωπο.

Δεν φοράει ακριβά Σανέλ ταγέρ,ούτε έχει τσιτώσει το πρόσωπο της,
πριν κάθε απονομή βραβείου πρέσβειρας καλής θέλησης.

Έχει καλή θέληση και ρυτίδες στο μέτωπο.

Απ τον αγώνα, τους κόπους, και της έννοιες.

Είναι αφοσιωμένη εκ γεννετής.

Έχει το προσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα,τα μάτια των γυναικών της Γάζας,
τα χέρια ταλαιπωρημένα απ το μεροκάματο.

Έχει τα πόδια κάθε προσφυγοπούλας που περπατάει μέρες ολόκληρες ,
ζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Είναι μετανάστρια αλλά δεν έσκυψε ποτέ το ανάστημα της.

Έχει το μυαλό να δουλεύει και δεν θεώρησε ποτέ την ομορφιά της δύναμη.

Σιωπά σαν την μάνα του Αλέξη, και παλεύει σαν τις μανάδες όλων αυτών των κακοποιημένων παιδιών.

Ξέρει να μάχεται μα δεν το κάνει θέμα.

Έχει μάθει να αντέχει και να πολεμά.

Με θεριά και ανθρώπους.
Ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με το κρασί,
και να κατεβάζει τα φαρμάκια κάτω
Έχει το κούτελο της στραμμένο στον ήλιο,

σαν τις αγρότισσες που ποτίζουν ιδρώτα τα χωράφια.

Παλεύει με τον καρκίνο του στήθους,την οστεοπόρωση,
την εμμηνόπαυση,τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας.

κρατώντας σφιχτά το χέρι του συντρόφου της.

Ξέρει καλά, πως πια δεν είναι γυναίκα εναντίον άντρα,

γιατί το κεφάλαιο και οι δυνάστες δεν έχουν φύλο.

Θυμάται καλά, όλες εκείνες που πάλεψάν κάποτε για την σημερινή γιορτή,
και τιμά όσες συνεχίζουν ακόμα να αντέχουν .

Η σημερινή γιορτή κρατάει στα χέρια της ένα μάτσο ανεμώνες,
χαρισμένες απ τα χέρια ενός παιδιού...

Η σημερινή γιορτή είναι για την γυναίκα.

Είναι για την αγάπη της κάθε γυναίκας.

Χρόνια πολλά λοιπόν...

(Υ.γ. το κείμενο είναι για την ίδια μέρα 3 χρόνια πριν..)