Μαβί

Eίναι όμορφες τούτες οι μέρες στα φανάρια,

παρέα μ απογευματινή θαμπάδα και σκέψεις.
Η σημερινή ήταν δικαίωμα.

Ποιός έχει δικαίωμα να στερεί πληγές;Και ποιός του το δωσε ;;
Και ποιός δίνει σε μια πληγή τίτλους ιδιοκτησίας;
Ξέχασε το.
Χαθήκαν οι πόλεις.Πάει ο χώρος.
Στροφή άτσαλη προς το καμπαναριό.
Θολό βουνό,καλή ορατότητα.
Πού βρέθηκε ξαφνικά τόσος κόσμος;
Επανακτω δυνάμεις και κεκτημένα.
Σήμερα στις τρεις γνώρισα μια πατριώτισσα σου.
Τσαγανό μυαλό και λέγειν.
Κάτι απ τα δικά σου μάτια.
Μπας και είναι χάρισμα σας;
Έλαμπε.
Ο ήλιος.
Γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικό για το ατίθασος;
Θαρρείς και του στέρησαν την ουσία.
Μου λείπουν οι μέρες εκείνες.
Πάλι καταλήγω ν αναρωτιέμαι για τις τύψεις και την απουσία.
Ή για την απουσία των τύψεων.
Η εφηβεία πάντα περπατούσε στο πέλαγος.
Ένα χέρι σηκωμένο στα φρύδια στερεί τον ήλιο απ τα τσίνορα.Μισή εικόνα.
Ένα πάρτυ μακρυνό της μνήμης,και ο πάγος που φύγαμε να φέρουμε.
Δεν γυρίσαμε ποτέ εκεί.
Γύρισαν οι άλλοι στα όρια του ρηχού νερού.
Μέφτασες στον υδροκρίτη και έφυγες.
Κι ύστερα ούτε μιλιά ούτε ιδρώτας.
Τα κατάρτια στις μαρίνες θυμίζουν γέφυρες.
-Κάποτε θα πάρω ιστιοφόρο έλεγες.
Και θα ενώνω το Βορρά με το Νότο.
Μην με ματώσεις σου χα πει.
Ορκίστηκες.
Δυο φορές έσταξαν αίμα τα μάτια μου.
Δώδεκα χρόνια αθόρυβα κύματα.
Αλλιώς
Αλλαγή
Αλαλάζω
Αλυχτάω
Αλητεύω
Αλλαξοπιστώ
Αλλοιώνομαι
Αλληγορικά
Άλλη είναι η άνοιξη.
Ακόμα δεν μπήκε.
Στο τελος της θα ναι πάλι η ίδια.
Πολύ χαίρομαι τους ανθρώπους που τρέχουν φορώντας κόκκινο.
Και επειδή τρέχουν και για το κόκκινο.
Ποτέ σου δεν μ άφησες να σε βάψω κόκκινο.
Πάντα μπλέ οι κουρτίνες.
Μόνο το πάπλωμα σου μια φορά.
Και μετά έτριβες.Να φύγει,να φύγει...
Σήμερα έστειλα το κόκκινο πίσω.
Αντί για την καθημερινή αστραπιαία σκέψη σου.
Θα σε βρει ,θα σε λυγίσει.
Νύσταξες αγάπη μου;;