Λιανοτράγουδα

[Ψαριανός]:
Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.

[Νταντωνάκη]:
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.

[μαζί]:
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

[Ψαριανός]:
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.

[Νταντωνάκη]:
Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.

[μαζί]:
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

[Ψαριανός]:
Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.

[Νταντωνάκη]:
Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει.

[μαζί]:
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.


Είναι τ αγαπημένο μου τραγούδι του Μάνου.

Είναι το τραγούδι του έρωτα,της λαχτάρας,

της ανάγκης,του πόθου,της σελήνης του ήλιου των αστεριών,

όλων των χρωμάτων και όλων των εποχών.

Είναι απ τα τραγούδια της βαθιάς μνήμης που είχε σώσει δυο τρείς στίχους ,

μέχρι που σ ένα τυχαίο άκουσμα του το ξέθαψε απ το χτες και ξαναγεννήθηκε σήμερα.

Είναι ένα απ τα τραγούδια που μας μάθαινε ο κυριος Ηλίας τότε στο δημοτικό,στην ώρα των καλλιτεχνικών.
Είναι ο Μάνος της μνήμης της χαράς,του έρωτα,της θλίψης,της νοσταλγίας..

Και μιας και σήμερα είναι μέρα μνήμης του Μάνου ήρθε πάλι να ταιριάξει

όπως πάντα και παντού.

Καλησπέρα είπα;;