Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Μαβί


Eίναι όμορφες τούτες οι μέρες στα φανάρια,
παρέα μ απογευματινή θαμπάδα και σκέψεις.
Η σημερινή ήταν δικαίωμα.
Ποιός έχει δικαίωμα να στερεί πληγές;Και ποιός του το δωσε ;;
Και ποιός δίνει σε μια πληγή τίτλους ιδιοκτησίας;
Ξέχασε το.
Χαθήκαν οι πόλεις.Πάει ο χώρος.
Στροφή άτσαλη προς το καμπαναριό.
Θολό βουνό,καλή ορατότητα.
Πού βρέθηκε ξαφνικά τόσος κόσμος;
Επανακτω δυνάμεις και κεκτημένα.
Σήμερα στις τρεις γνώρισα μια πατριώτισσα σου.
Τσαγανό μυαλό και λέγειν.
Κάτι απ τα δικά σου μάτια.
Μπας και είναι χάρισμα σας;
Έλαμπε.
Ο ήλιος.
Γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικό για το ατίθασος;
Θαρρείς και του στέρησαν την ουσία.
Μου λείπουν οι μέρες εκείνες.
Πάλι καταλήγω ν αναρωτιέμαι για τις τύψεις και την απουσία.
Ή για την απουσία των τύψεων.
Η εφηβεία πάντα περπατούσε στο πέλαγος.
Ένα χέρι σηκωμένο στα φρύδια στερεί τον ήλιο απ τα τσίνορα.Μισή εικόνα.
Ένα πάρτυ μακρυνό της μνήμης,και ο πάγος που φύγαμε να φέρουμε.
Δεν γυρίσαμε ποτέ εκεί.
Γύρισαν οι άλλοι στα όρια του ρηχού νερού.
Μέφτασες στον υδροκρίτη και έφυγες.
Κι ύστερα ούτε μιλιά ούτε ιδρώτας.
Τα κατάρτια στις μαρίνες θυμίζουν γέφυρες.
-Κάποτε θα πάρω ιστιοφόρο έλεγες.
Και θα ενώνω το Βορρά με το Νότο.
Μην με ματώσεις σου χα πει.
Ορκίστηκες.
Δυο φορές έσταξαν αίμα τα μάτια μου.
Δώδεκα χρόνια αθόρυβα κύματα.
Αλλιώς
Αλλαγή
Αλαλάζω
Αλυχτάω
Αλητεύω
Αλλαξοπιστώ
Αλλοιώνομαι
Αλληγορικά
Άλλη είναι η άνοιξη.
Ακόμα δεν μπήκε.
Στο τελος της θα ναι πάλι η ίδια.
Πολύ χαίρομαι τους ανθρώπους που τρέχουν φορώντας κόκκινο.
Και επειδή τρέχουν και για το κόκκινο.
Ποτέ σου δεν μ άφησες να σε βάψω κόκκινο.
Πάντα μπλέ οι κουρτίνες.
Μόνο το πάπλωμα σου μια φορά.
Και μετά έτριβες.Να φύγει,να φύγει...
Σήμερα έστειλα το κόκκινο πίσω.
Αντί για την καθημερινή αστραπιαία σκέψη σου.
Θα σε βρει ,θα σε λυγίσει.
Νύσταξες αγάπη μου;;

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απολαυστικό, το ένιωσα σα λίμερικ που μέσα από κάθε λέξη του έδωσε πάσες στο δικό μου μυαλό, στη δική μου σκέψη.
Αισθητικής απόλαυσης ανάγνωσμα που ανοίγει απλόχερα χείμαρρους συλλογισμού.

venceremos είπε...

Καλημέρα Δήμητρα.
δεν σε πιάνω καρδία μου σήμερα...
αλλού ειμαι μπλεγμένη και ψάχνω το μονοπάτι..
φιλιά καρυστινά

Μηθυμναίος είπε...

Δήμητρούλα καλημέρα!
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω τούτο σήμερα και κάθε φορά μου αρέσει περισσότερο...
Θαυμάσιο κείμενο, ποιητικό!!!
Το ξαναδιαβάζω και συλλογιέμαι κι εγώ σα... τη Μαριάνθη.

Φιλάκια

tantoguanto είπε...

Δημητρούλαμ κατακόκκινη γαβρούλα, κι' εγώ χαίρομαι τους ανθρώπους που τρέχουν φορώντας κόκκινο.
Και ακόμη περισσότερο αυτούς που τρέχουν και αγωνίζονται για το κόκκινο.
Ερυθρόλευκα φιλιά!...έτσι για να σκάσουν από την ζήλια τους μερικοί μερικοί.

Ανώνυμος είπε...

Επέστρεψα από την μικρή αποχή μου …
Πάντα προσπαθώ να μετριάσω τα καλά λόγια όταν σχολιάζω στο μπλογκ σου, για να μη μοιάζω υπερβολικός… αλλά δεν είναι εύκολο όταν διαβάζω τέτοιες αναρτήσεις.
Απλές παλιές λέξεις … που μου είναι οικείες… ενώ για κάποιους τις εποχής μας είναι ξεχασμένες …σχηματίζουν ένα πανέμορφο λόγο … που πάντα με αγγίζει…
Όλ’ αυτά μαζί με την ταύτιση που μου προκαλούν οι χρωματικές σου προτιμήσεις ..
Κερδίζουν όλοι την εκτίμηση μου …. Φιλί Δημητρούλα … πάντα γράφεις. Καλώς σε ξανά βρήκα.

Φθα είπε...

Ήθελα να σε πειράξω λίγο για τα... κόκκινα αλλά δεν μου βγαίνει γαμώτο. Με καθήλωσε το κείμενό σου. Κάπου σε σπάει όταν το διαβάζεις. Δεν ξέρω αν γράφεις ανάλογα με τη διάθεσή σου. Αλλά και πάλι, αν ήταν έτσι, δεν ξέρω τι θα προτιμούσα. Να έχεις όμορφη διάθεση και να μη γράφεις έτσι ή το αντίθετο; Το ιδεατό θα ήταν να πετάς και ταυτόχρονα να γράφεις παρόμοια θαύματα. Δυστυχώς οι περισσότεροι συγγραφείς που άφησαν πίσω τους πολύτιμα κείμενα τα είχαν ανασύρει από μέσα τους σε στιγμές αφόρητης λύπης και αρνητικών συναισθημάτων. Μπα, τελικά προτιμάω να είσαι καλά και να χαμογελάς. Αυτό μόνο...

anna είπε...

Αχ Δήμητρα!!!Φιλιά προκαταβολικά!!!Βλέπεις τι σου έκαναν οι υπέροχοι δάσκαλοι που είχες μικρή???Αστέρι!!!Τι λυρισμός, μου πήρε τη σκέψη και έφυγε για μακριά!!!Ευχαριστώ!!!

zalmoxis είπε...

Υπέροχα λόγια, αλλά έχω κολλήσει και με κάτι άλλο, άσχετο: κοιτάζω το σχήμα των στίχων, το πώς φαίνονται τα γράμματα στο λευκό φόντο και νομίζω πως από τον 4ο στίχο και κάτω (μετά τα ερωβτηματικά) διακρίνω να σχηματίζεται το κομμάτι του Βασιλιά στο σκάκι!
(ό,τι θέλει βλέπει ο καθένας θα μου πεις...).

ioannis_the_great είπε...

Καλημέρα Δήμητρα
Πολύ εντυπωσιακό το ποιήμα αυτό που όμως βγάζει αλήθειες. Θεωρώ οτι είναι μια νοσταλγική απεικόνιση της Ελλάδας που μας αναγκάσαν να χάσουμε λόγω δουλειάς. Είναι πραγματί ωραίο να ζεις στην Επαρχία

νατασσΆκι είπε...

Άλλη είναι η άνοιξη.
Ακόμα δεν μπήκε.
Στο τελος της θα ναι πάλι η ίδια.
Πολύ χαίρομαι τους ανθρώπους που τρέχουν φορώντας κόκκινο.
Και επειδή τρέχουν και για το κόκκινο.


Και πάρε κι ένα κατακόκκινο φιλί :)

Καλό Σαββατοκύριακο, Δημητρούλα μου!

Spark D' Ark είπε...

εκδρομή!
εκδρομή!!!

ikor είπε...

Οι εικόνες γίνονται πιο ωραίες, όταν τις βλέπουν τέτοια "μάτια"!

Ανώνυμος είπε...

Το είχαμε υποσχεθεί, αργήσαμε αλλά επανήλθαμε:

http://knelesvou.blogspot.com/2009/03/blog-post_6319.html

Ατίθασος ενήλικας είπε...

Το κόκκινο, αίμα τρέχει
Κόκκινο φανάρι, σταματάς

Στο μπλε της θάλασσας πνίγεσαι
και στο μπλε του ουρανού πετάς


Κι αν δεν βγάζεις άκρη με τα χρώματα μην τα βάφεις όλα μαύρα
Απλά μπερδεψέτα και κυλίσου μέσα σε αυτά

Πού πήγε;;