Σιωπή

 

Κυριακή βράδυ.

Σαν ανάσα ξεψυχάει τελειώνει φεύγει.

(Στο καλό.)

 Σιωπή.

Απ την αυγή μελαγχολική και ατάραχη.

Σαν κάθε Κυριακή.

Ότι και αν συμβεί θα βιαστεί να φύγει.

Άψυχη θαρρείς, αγέρωχη, κουραστική, γεμάτη,λουσμένη στον ήλιο.
Γεμάτες με κόσμο που περπατάει στη λιακάδα γελώντας

με παιδιά που κάνουν ποδήλατο

 με παρέες που σμίγουν.στο τραπέζι.
Της σημερινής της χρωστώ μια βόλτα στον ήλιο,μια όμορφη χαλαρή κουβέντα, έναν καφέ στην θάλασσα ,και μπόλικα παιχνίδια στην άμμο.

Να πάρω ένα θαλασσόξυλο και να τραβήξω σ όλη την παραλία μια μεγάλη ευθεία γραμμή.

Στη μια μεριά να αποκλείσω σκέψεις, μνήμες, συναίσθημα, φόβους, θέλω, ανάγκες,

και απ την άλλη να μείνει ολόλαμπρη και πεντακάθαρη η καθημερινότητα, οι ευθύνες, οι σφιχτές αγκαλιές της μικρής, τα καθάρια μάτια του μικρού, τα γέλια τους, τα παιχνίδια τους.

Και κει θα στείλει η θάλασσα το κύμα της- κάθαρση, να σβήσει γραμμές και όρια, ν απαλύνει τις γωνίες της τετράγωνης λογικής.

Σαν τούτες τις νυχτιές που θέλω να τυλιχτώ σφιχτά στο παλτό πάνω απ τις πυτζάμες και να βγω έξω.

Να χει την  ξαστεριά της άνοιξης που παγώνει.

 Να κάτσω πάνω στην καρέκλα και να μαζέψω τα πόδια μπροστά απ το κορμί,μόνο για να κλειστώ στο κρύο και τον εαυτό μου, και εκεί να κάνω ένα τσιγάρο.

Το τσιγάρο που τόσο λαχτάρησα αλλά δεν θέλω να ξαναρχίσω.

Και να μην το ξαναρχίσω.

Να μπορώ, δυό χρόνια μετά.

Και μετά να έρθει η Δευτέρα.

Κυριακές και Δευτέρες, τόσο ίδια βασανιστικές..
Κλειστός κύκλος, φαύλος, της τιμωρίας, της λύτρωσης.

Της θωριάς και της λέξης.

Που πρόταση δεν θα γίνει, καμία απ τις δυό μέρες.

Θα μείνει λαχάρα και κουρνιάσει γλυκά σε  κολασμένες αχόρταγες ματιές και στη σιωπή...

Στο τέλος.

 

 

 

...λένε πως στη χώρα που ναυαγησες, βασιλεύουνε μάγισσες...

Xρόνια Πολλά

 

 

 

88 τα έτη...

10/3/1925 ιδρύθηκε ο Θρύλος της Ελλάδας.

Ο πιο σημαντικός αθλητικός σύλλογος μέχρι τώρα..

Και αν υπάρχει άνθρωπος με μισή αντίρρηση γι αυτό...

40 πρωταθλήματα
25 κύπελλα
4 σούπερ καπ
1 βαλκανικό κύπελλο
Άντε και σήμερα με το καλό, μαθηματικά, πέρνουμε και το φετινό...

Γιατί ο θρύλος είναι ένας και είναι αρρώστια...

Χρόνια Πολλά

Αντί για καληνύχτα

       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εσύ μου θύμισες πως είναι
να θες με όλη την καρδιά σου
να βρίσκεις πάλι τα όνειρα σου μέσα στο φιλί.

Εσύ μου θύμiσες πως είναι
να μη σου κρύβει το μυαλό σου
πως όλα είναι για καλό σου
να φτάνεις στην πηγή

Ναι..
Και να πίνεις νερό να ρωτάς τον καιρό
και να μπάινεις με φόρα στα τρένα
στο ταξίδι η ζωή να σε παίρνει μαζί
τα δικά σου να βρίσκεις στα ξένα.

Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα..

Εσύ μου θύμισες πως είναι
να αρπάζεις τη ζωή απ' το χέρι
βαθιά να βάζεις το μαχαίρι μέσα στην πληγή.

Μου θύμισες ξανά πως είναι
να διώχνεις τη ντροπή απ'το πάθος
να βρίσκεις το σωστό στο λάθος μες στη διαδρομή.

Ναι..
Και να πίνεις νερό
να ρωτάς τον καιρό
και να μπαίνεις με φόρα στα τρένα
Στο ταξίδι η ζωή
να σε παίρνει μαζί
τα δικά σου να βρίσκεις στα ξένα.

Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα..
Δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα..

Εσύ μου θύμισες πως είναι
να ανοίγεται μπροστά στο χάρτη
για δυό ανθρώπους μονοπάτι
αντί για την φθορά η αγάπη

Εσύ μου θύμισες πως είναι..

 

 

Βαδίζω τυφλά με λέξεις κεριά
Αφήνω να ακουστεί η ομορφιά στη σιωπή
Φροντίζω να πέφτει αργά

Μου λείπεις γιατί
Σε θέλω γιατί
Με κάνεις να τρέμω από φόβο μη σε χάσω πριν σε ξεπεράσω

Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι
Κι ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
να σου δείξω πως τα `χω χαμένα
για να σε σώσω, να σωθώ από μένα

Βαδίζω απαλά με λέξεις κλειδιά
Σφραγίζουν πόρτες, κλειδώνουν γερά
Θωρώ το πρόσωπό σου να γελά

Μου λείπεις γιατί
Σε θέλω γιατί
Είναι πικρό να πίνεις τα δάκρυά σου, τώρα ξεκουράσου

Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι
Και ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
Να σου δείξω πως τα `χω χαμένα
για να σε σώσω, να σε σώσω από μένα
Πως να σε σώσω από μένα

Το μπουκετάκι μου το μάζεψε με τα χεράκια του,
όπως σχεδόν κάθε Σ-Κ το παληκάρι μου, απ τον κήπο μας.
 

Νέα ευρήματα τα τραγούδια αυτά..

Ανέγγιχτα, καθαρά.

Έμεινα απόψε να τ ακούω άκούνητη.

Ειδικά το δεύτερο.

Χωρίς ανάσα.

Στίγμα, ταξίδι. σκέψη δυνατή.

Αντί για καληνύχτα.

 

 

Άξτους Παράξτους

Τελευταία μέρα τ΄ Ιούλη

Φέτος- μετά από χρόνια- στο χωριό

Στουν Άξτου...

Τη νύχτα που καίγονται τα Μαγιάτικά στεφάνια.

Καταμεσής του μαχαλά μας.

Καταμεσής τ αλανιού μας.

Την ώρα που θα παρατήσουν οι γυναίκες την αφλουγή

Και τα παιδιά τις φωνές και το παιχνίδι

Και θα τρέξουν να φέρουν το Μαγιάτικο στεφάνι του σπιτιού.

Να το ρίξουν στη φωτιά.

Για να εξαγνιστεί κάθε κακό, και τυχόν μάγια του Μαγιού.

Και πάνω απ την αναμμένη φωτιά, θα πρέπει  να περάσει ο καθένας τρείς φορές.

Απαγγέλοντας το δίστιχο

"Άξτους Παράξτους τσι τ΄χρον΄στ΄ν Αγιάσου."

Ή κρατώντας μια πέτρα βαριά

"Σα π βαρεί η πέτρα να βαρεί το πορτοφόλ'"

Και ν αναβιώσει γι ακόμα μια χρονιά το έθιμο του Άξτου στο χωριό.

Το έθιμο της φωτιάς σ άλλα μέρη της Ελλάδας, και του νησιού γίνεται

 παραμονή τ Αγιαννιού, στις 23 του μήνα Ιούνη.

Μαζί με το θερινό ηλιοστάσιο.

Εμείς αργούμε ένα μήνα...

Και ήταν η οδός Αριστοτέλους που με ταξίδεψε στο περασμένο καλοκαίρι,

σ εκείνη τη νυχτιά με τις φωτιές και τα γενέθλια.

φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους/ τ' Αϊ-Γιάννη θα 'τανε θαρρώ

  

Μέρα της γυναίκας...

Η γιορτή της γυναίκας σήμερα.

Και όσο και αν ακούγεται πλέον γραφική για μας,
που τα βρήκαμε όλα έτοιμα, η σημερινή γιορτή έχει χρώμα και πρόσωπο.

Δεν φοράει ακριβά Σανέλ ταγέρ,ούτε έχει τσιτώσει το πρόσωπο της,
πριν κάθε απονομή βραβείου πρέσβειρας καλής θέλησης.

Έχει καλή θέληση και ρυτίδες στο μέτωπο.

Απ τον αγώνα, τους κόπους, και της έννοιες.

Είναι αφοσιωμένη εκ γεννετής.

Έχει το προσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα,τα μάτια των γυναικών της Γάζας,
τα χέρια ταλαιπωρημένα απ το μεροκάματο.

Έχει τα πόδια κάθε προσφυγοπούλας που περπατάει μέρες ολόκληρες ,
ζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Είναι μετανάστρια αλλά δεν έσκυψε ποτέ το ανάστημα της.

Έχει το μυαλό να δουλεύει και δεν θεώρησε ποτέ την ομορφιά της δύναμη.

Σιωπά σαν την μάνα του Αλέξη, και παλεύει σαν τις μανάδες όλων αυτών των κακοποιημένων παιδιών.

Ξέρει να μάχεται μα δεν το κάνει θέμα.

Έχει μάθει να αντέχει και να πολεμά.

Με θεριά και ανθρώπους.
Ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με το κρασί,
και να κατεβάζει τα φαρμάκια κάτω
Έχει το κούτελο της στραμμένο στον ήλιο,

σαν τις αγρότισσες που ποτίζουν ιδρώτα τα χωράφια.

Παλεύει με τον καρκίνο του στήθους,την οστεοπόρωση,
την εμμηνόπαυση,τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας.

κρατώντας σφιχτά το χέρι του συντρόφου της.

Ξέρει καλά, πως πια δεν είναι γυναίκα εναντίον άντρα,

γιατί το κεφάλαιο και οι δυνάστες δεν έχουν φύλο.

Θυμάται καλά, όλες εκείνες που πάλεψάν κάποτε για την σημερινή γιορτή,
και τιμά όσες συνεχίζουν ακόμα να αντέχουν .

Η σημερινή γιορτή κρατάει στα χέρια της ένα μάτσο ανεμώνες,
χαρισμένες απ τα χέρια ενός παιδιού...

Η σημερινή γιορτή είναι για την γυναίκα.

Είναι για την αγάπη της κάθε γυναίκας.

Χρόνια πολλά λοιπόν...

(Υ.γ. το κείμενο είναι για την ίδια μέρα 3 χρόνια πριν..)

Post Blue

 

 

It's in the water baby,
It's in the pills that bring you down,
It's in the water baby,
It's in your bag of golden brown,
It's in the water baby,
It's in your frequency,
It's in the water baby,
It's between you and me.

It's in the water baby,
It's in the pills that pick you up,
It's in the water baby,
It's in the special way we fuck,
It's in the water baby,
It's in your family tree,
It's in the water baby,
It's between you and me.

Bite the hand that feeds,
Tap the vein that bleeds
Down on my bended knees..

I'd break the back of love for you,
I'd break the back of love for you,
I'd break the back of love for you,
I'd break the back of love for you.

It's in the water baby,
It's in the pills that bring you down,
It's in the water baby,
It's in your bag of golden brown,
It's in the water baby,
It's in your frequency,
It's in the water baby,
It's between you and me.

 

Ξαγρύπνια...

Αύρα

Τα πρωινά που φεύγω απ το σπίτι πίσω απ την πόρτα κρύβεται μια πρωινή αχάραγη αύρα, και έρχεται παιχνιδιάρικα να αγγίξει τα δυό μήλα του προσώπου μου , εκεί κάτω απ τα μάτια ίσα για να ευχηθεί καλημέρα.

Και είναι μέρες τώρα που νοσταλγώ ένα σαββατοκύριακο με ήλιο.

Να γεμίσω τις δυό παλάμες με δάχτυλα αγάπης και να χαθώ στο διπλανό κτήμα.

Ντυμένη η γή χρώμα να μας υποδεχτεί.

Το κίτρινο για τον μικρό μου Ήλιο, που μεγαλώνει, μαθαίνει, αναρωτιέται, ρωτάει, διαβάζει, ακούει, γελάει, αγαπάει και κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του Έρωτα.

Του παιδικού, του πραγματικού,  που ντύνει λευκά τις αθώες ψυχούλες....

Το κόκκινο για την Φεγγαρένια μου, για να κυλιστεί μέσα στις παπαρούνες, μετά να σκοντάψει, να σηκωθεί και να περπατήσει μ αυτή την ασταθή σταθερότητα των νηπίων σαν περπατούν βιαστικά προς τη μάνα...

Να φωνάξει μαμά και να κλυδωνιστεί το είναι μου, να παραπατήσω από τη χαρά της δεύτερης φοράς μαμάς  και να καθίσω κάτω στο νωτισμένο χώμα δίπλα της.

Στο πράσινο της μάνας γης ή στο ξεθωριασμένο μωβ ροζέ της ανεμώνας.

Που παραμερίζει για να γεμίσει ο τόπος παπαρούνες...

Να γεμίσει ο τόπος κόκκινο.

Πότε θα γεμίσει ο τόπος κόκκινο?

Η ερώτηση του μωβ.

Του μουδιασμένου, αμήχανου, μελανιασμένου μωβ.

Που πενθεί για όλα τούτα που συμβαίνουν καθημερινά.

 Που αμήχανα παρακολουθεί θαρρείς μέσα από παράθυρο χωρίς να μπορεί να ξεπηδήσει , να πάρει το μπορώ και να απαιτήσει τις καθημερινές παραχωρήσεις..

Χωμένοι όλοι στην κραυγή του Μουνκ, άηχη κραυγή.

Άηχη ευθύνη

Χωρίς χρώμα.

Μόνο με βάρος.

Εκεί, στη Χαλκιδική...Σήμερα

 Μπερδεμένα όλα στο μυαλό μου απόψε.

Οργή, θυμός άγχος, αγάπη, έρωτας, ευθύνη, προσμονή, αγώνας, χαρά δύναμη και αδυναμία.

Τα μικρά μου όμως μέσα ταξιδεύουν τα όνειρα τους.

Και αυτό από μόνο του είναι η δύναμη μου..

Καληνύχτα.

Και τραγούδι δικό μου. Η αύρα που στολίζει τις μέρες μου

 

Στο σούρουπο...

 

 

 

Αράδες του σούρουπου και της νυχτιάς.

Βαριά μέρα, γιομάτη.

Μεγάλο το ταξίδι της επιστροφής.

Μεγαλύτερο.

Σκούρο.

Σκούρη ματιά, στολισμένη φωτιές.

Βαρύ ταξίδι.

Κόμπος δεμένα τα λόγια.

Σκοντάφτουν στην βραχνάδα και αλλάζουν τροχιά.

Χαραγμένες τροχιές προκαθορισμένες.

Σταθερές.

Παράλληλες.

Τόσο μαζί και τόσο χώρια.

Παρόμοιες.Σίγουρες.

Ματιά, τροχιά, ανάσα- ίδιος δρόμος.

Ευθεία

Παράλληλη.

Απ αυτές που δεν τέμνονται ποτέ στη γεωμετρία.

Αηδίες

Το ζητούμενο είναι η ευθεία της φυσικής.

Η φυσική ευθεία.

Αυτής που παρεκκλίνει της πορείας.

Με μόνο δεδομένο το γέλιο.

σπίθα χαρά φωτιά και γέλιο.

Της νυχτιάς...

Της καληνύχτας και του όνειρου

 

 

Της Θάλασσας...

 

Επειδή σήμερα έχει την τιμητική της...

Πρωινή συντροφιά...

 

Παραμύθι

Ζωγραφιά

Λέξ

Χάραμα

Δρόμος

Χαμόγελο

Θωριά

Χαρά

Ατένισμα

Γαλήνη

Περίπατος

Φιλί

Ανάσα

Ανάγκη

Αγκαλιά

Πλώρη

Ένταση

Καράβι

Αχός

Χαλάρωση

Θρόισμα

Ταξίδι

Κύμα

Νησί

Προσμονή

Απώλεια

Μνήμη

Μυρωδιά

Λέξεις και σκέψεις μαζεμένες σταθήκαν σήμερα

 κατά το δείλι

λίγο πριν κλείσω το παράθυρο

Και μέσα στα σφραγισμένα μάτια- για δευτερόλεπτα

 χώρεσαν λέξεις χείμαρρος

 να μου πουν για τη θάλασσα...

Γινήκαν παραμύθι  της μάνας που συντρόφεψε

 τον μικρό μου Ήλιο και την νια Σελήνη μου

 στο τελευταίο χάδι της καλήνύχτας

και γλίστρησαν σαν πνοή μου

να χαιδέψουν την Άνοιξη

Όμορφη είναι όμορφη...

....Θάλασσα μάνα...

Και η θάλασσα ξέρει να αγκαλιάζει

 και να ψιθυρίζει τα πιο πιστευτά παραμύθια

 

 

Θάλασσα πικροθάλασσα...γιατί να σ αγαπήσω...

Where is my mind?

Τούτη την πρόωρη Άνοιξη έχω δυό μεγάλες ανάγκες.

Η μια είναι να βγω έξω και να τραγουδήσω δυνατά...

Να δυναμώσω το ράδιο και να κοιτάω στον μεσαίο καθρέφτη

τον χειμώνα που πέρασε, να φεύγει.

Να τραγουδήσω δυνατά, τραγούδια παλιά, τραγούδια ελληνικά και ξένα

Τραγούδια που δεν θυμίζουν τίποτα, ή και να θυμίζουν να βαφτιστούν ξανά.

Να φύγει όλη τούτη η καταχνιά μ ένα δυνατό μεγάλο τραγούδι...

Τραγούδι που θα φέρει γέλιο.

Γέλιο με δάκρυα στα μάτια...

 

Να ξορκίσει σκέψεις, δυσκολίες, πραγματικότητα και

 καθημερινότητα...

Που ζορίζει μέρα με τη μέρα περισσότερο.

 

    

 

 

 

Η άλλη είναι να πάω στον Χάρακα

 στο σχόλασμα ,πριν ο ήλιος να γύρει στη θάλασσα,

 να βγάλω τα παπούτσια μου,

να ανεβάσω το παντελόνι λίγο και να περπατήσω μέχρι εκεί που θα βραχούν τα πόδια..

Να κρυσταλλώσουν πόδια-σώμα, αισθήσεις και σκέψεις.

Να ξορκιστούν, να εξαγνιστούν να καθαρίσουν.

Να νιώσω καπετάνισσα...

Ή απλός ψαράς...

Ή θαλασσοπαρμένη , μόνο και μόνο για την επαφή με τη θάλασσα...

Σήμερα χτες αύριο...

τούτες τις μέρες πάντως, που ακόμα νιώθει μοναξιά

 Και να στείλω ένα βαθύ αναστεναγμό απέναντι στο νησί...

7 μήνες απουσία...

Και μια έντονη σκέψη...

Βαριά, να μην μπορείς να την αντέξεις και να λυγίσεις...

Και να θυμηθώ...

The only time i feel all right...

Τοκμάκια- sos

Για τα Τοκμάκια έχω ξαναγράψει.

Είναι τα Νησέλια απέναντι απ τις παραλίες του χωριού.

Είναι ένα απ τα πιο όμορφα μέρη του χωριού, του νησιού, της Ελλάδας (κατά τη γνώμη μου).

Και αυτό που τα κάνει ξεχωριστά είναι οτι δεν υπάρχει καμία παρέμβαση του ανθρώπου.

 Θάλασσα και καθαρές παραλίες.

 Η απλότητα της φυσης.

 Η ομορφιά του ανέγγιχτου, του φυσικού.

Παναγιά, Ασπρονήσι, Μπαρμπαλιάς, Τσουκαλάς.

Στην Παναγιά υπήρχε μοναστήρι προς τιμή της Θεοτόκου (11ος-12ος αιώνας), μοναστήρι που αντικατέστησε -ως είθισται- ιερό της θεάς Άρτεμης.

Τα νησιά ανήκαν στο συγκρότημα των Εκατόνησων, αφιερωμένα στον Έκατο Απόλλωνα ή στην Εκάτη Αρτέμιδα.

Τα νησιά έχουν μεγάλη αξία, ιστορική, θρησκευτική, οικολογική, συναισθηματική,στρατηγίκή.

Τώρα το θέμα της ιδιοκτησίας τους είναι ένα θέμα που ποτέ δεν έχει διευκρινιστεί,

 δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να δηλώνει πως τα νησιά είναι ιδιωτική ή δημόσια περιουσία...

Υπερισχύει το σενάριο της ιδιωτικής περιούσίας.

Χρόνια τώρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αγγελίες προς πώληση των νησιών.

Πρόσφατα, μετά την παραχώρηση της μαρίνας της Μυτιλήνης σε τούρκικα συμφέροντα ,διάβασα πως τα νησιά πωλούνται.

 Ή καλύτερα δύο απ τα νησιά

Διάβασα πως αγοράστηκαν από Τούρκο επιχειρηματία.

Πιο πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή νομοσχέδιο που επιτρέπει την πώληση-ενοικίαση δημόσιας γης.

Υπερψηφίστηκε από νεα δημοκρατία, πασοκ και χρυσή αυγή.

Εννοείται πως δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι ποιά είναι η καταγωγή του αγοραστή και τί θα γίνει εαν η Τουρκία κυρήξει πόλεμο στην Ελλάδα, γνωστές και αιώνιες μπουρδολογίες.

Μ αυτό τον τρόμο έντυσαν τα παιδικά μας χρόνια, οι Μυτιληνιοί και οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών ξέρουν καλά τα παραμύθια τους.

Το θέμα είναι η πώληση.

Η κάθε πώληση, προς κάθε εκμετάλλευση του τόπου.

Του τόπου μας,της γης των προγόνων μας, των νησιών των παιδιών μας.

Γιατί τούτο το δικαίωμα είναι από μας δοσμένο, είναι απ την ψήφο που τους πουλούσανε τόσα χρόνια.

 Απ την ψήφο που 9 μήνες πριν τους ξανάδωσαν, για να μπορούν να εκποιούν.

Τη γη, τα σπίτια μας, τις ζωές μας, τα κορμιά μας στο σκλαβοπάζαρο ετούτο...

Και από τούτη τη μεριά της γής, απέναντι, -καρσί -

έρχομαι να φωνάξω, ίσως χωρίς νόημα,

 μα πάντα για ένα συγκεκριμένο λογο- την λατρεία μου για το νησί.

Μπορούμε, στο χέρι μας είναι...

Όπως τότε με τα ιχθυοτροφεία, όπως τότε με την Δεή όπως τώρα με τα πετρέλαια όπως τώρα με τα Τοκμάκια.

Στο στόχαστρο είμαστε, ευννόητοι οι λόγοι...

Μα τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας...δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει...

Και ο Μανταμάδος ξέρει καλά...

Και ας κοιμάται ο Δήμος....

Ανθρώπους έχει, ανθρώπους που ξέρουν να μάχονται να διεκδικούν και να αποκτούν.

Οι φωτό είναι απ τα νησιά...

Μάρτης 2013

Πρώτα σκοτώσαμε τα όνειρά τους.

Μετά τις ελπίδες τους...

Στο τέλος τους ίδιους...

Πόσο ακόμα θα καθόμαστε;;

Μουσική βραδιά

In the light...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                      Μουσική στίχοι σκέψη

Ένα βήμα...

....κ είμαι αλλού...

Καλημερα Μυτιλήνη. 

Η φωτο είναι "κλεμμένη" απ το lesvosnews.gr 

και είναι του Γιώργου Ιορδανου. 

Λαχτάρα για το νησι...

Άνοιξη

 

 

Κάτι τέτοιες μέρες, σχεδόν ανοιξιάτικες η πένα φτάνει μέχρι το εσωτερικό του χεριού μου και μου χαιδεύει την παλάμη...

σαν να μου λέει αγκάλιασε με ,σαν και πρώτα..

και κοιτάει σχεδόν προκλητικά απ το βάθος της σκέψης...

Μολύβι ξανά, γνωστή διαδικασία...

Διδασκαλία, μάθηση, χαρτί...

ανάσες πάνω στο χαρτί...

Και απέναντι μια θάλασσα ρυτιδιασμένη...

Μόνο η θάλασσα αντέχει...

Ίσως και η  άνοιξη...

Κοντεύει...

Χαράζει θαρρείς πιο εύκολα τούτο το μήνα-έκλεισε κιόλας-

Την είδα την άνοιξη απόψε το δείλι  έβαφε τα σύννεφα με  τριανταφυλλί χρώμα.

Της μίλαγα ψιθυριστά, χαλαρωμένα.

(Ανάσες- ματιές, βαθιές-απόγνωσης...)

Και μουσική...-Δεν γίνεται αλλιώς...

Σαν τα χαμόγελα που μεγαλώνουν σε κάθε αντάμωμα ματιών-λέξεων-ήχων.

Ταίριασμα.-Απ την αρχή-θαρρώ.

Και όσο οι μέρες περνούν, οι λέξεις μεγαλώνουν, οι φράσεις δυναμώνουν

και οι άμυνες λιγοστεύουν.

Σαν κάθε άνοιξη...

Χείμαρρος...

Λέξεις ,σκέψεις, λαχτάρες, προσδοκίες, ανάσες και μυρωδιές...

Αντέχεις;;;