Τελευταία μέρα τ΄ Ιούλη
Φέτος- μετά από χρόνια- στο χωριό
Στουν Άξτου...
Τη νύχτα που καίγονται τα Μαγιάτικά στεφάνια.
Καταμεσής του μαχαλά μας.
Καταμεσής τ αλανιού μας.
Την ώρα που θα παρατήσουν οι γυναίκες την αφλουγή
Και τα παιδιά τις φωνές και το παιχνίδι
Και θα τρέξουν να φέρουν το Μαγιάτικο στεφάνι του σπιτιού.
Να το ρίξουν στη φωτιά.
Για να εξαγνιστεί κάθε κακό, και τυχόν μάγια του Μαγιού.
Και πάνω απ την αναμμένη φωτιά, θα πρέπει να περάσει ο καθένας τρείς φορές.
Απαγγέλοντας το δίστιχο
"Άξτους Παράξτους τσι τ΄χρον΄στ΄ν Αγιάσου."
Ή κρατώντας μια πέτρα βαριά
"Σα π βαρεί η πέτρα να βαρεί το πορτοφόλ'"
Και ν αναβιώσει γι ακόμα μια χρονιά το έθιμο του Άξτου στο χωριό.
Το έθιμο της φωτιάς σ άλλα μέρη της Ελλάδας, και του νησιού γίνεται
παραμονή τ Αγιαννιού, στις 23 του μήνα Ιούνη.
Μαζί με το θερινό ηλιοστάσιο.
Εμείς αργούμε ένα μήνα...
Και ήταν η οδός Αριστοτέλους που με ταξίδεψε στο περασμένο καλοκαίρι,
σ εκείνη τη νυχτιά με τις φωτιές και τα γενέθλια.
φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους/ τ' Αϊ-Γιάννη θα 'τανε θαρρώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου