Σιωπή

 

Κυριακή βράδυ.

Σαν ανάσα ξεψυχάει τελειώνει φεύγει.

(Στο καλό.)

 Σιωπή.

Απ την αυγή μελαγχολική και ατάραχη.

Σαν κάθε Κυριακή.

Ότι και αν συμβεί θα βιαστεί να φύγει.

Άψυχη θαρρείς, αγέρωχη, κουραστική, γεμάτη,λουσμένη στον ήλιο.
Γεμάτες με κόσμο που περπατάει στη λιακάδα γελώντας

με παιδιά που κάνουν ποδήλατο

 με παρέες που σμίγουν.στο τραπέζι.
Της σημερινής της χρωστώ μια βόλτα στον ήλιο,μια όμορφη χαλαρή κουβέντα, έναν καφέ στην θάλασσα ,και μπόλικα παιχνίδια στην άμμο.

Να πάρω ένα θαλασσόξυλο και να τραβήξω σ όλη την παραλία μια μεγάλη ευθεία γραμμή.

Στη μια μεριά να αποκλείσω σκέψεις, μνήμες, συναίσθημα, φόβους, θέλω, ανάγκες,

και απ την άλλη να μείνει ολόλαμπρη και πεντακάθαρη η καθημερινότητα, οι ευθύνες, οι σφιχτές αγκαλιές της μικρής, τα καθάρια μάτια του μικρού, τα γέλια τους, τα παιχνίδια τους.

Και κει θα στείλει η θάλασσα το κύμα της- κάθαρση, να σβήσει γραμμές και όρια, ν απαλύνει τις γωνίες της τετράγωνης λογικής.

Σαν τούτες τις νυχτιές που θέλω να τυλιχτώ σφιχτά στο παλτό πάνω απ τις πυτζάμες και να βγω έξω.

Να χει την  ξαστεριά της άνοιξης που παγώνει.

 Να κάτσω πάνω στην καρέκλα και να μαζέψω τα πόδια μπροστά απ το κορμί,μόνο για να κλειστώ στο κρύο και τον εαυτό μου, και εκεί να κάνω ένα τσιγάρο.

Το τσιγάρο που τόσο λαχτάρησα αλλά δεν θέλω να ξαναρχίσω.

Και να μην το ξαναρχίσω.

Να μπορώ, δυό χρόνια μετά.

Και μετά να έρθει η Δευτέρα.

Κυριακές και Δευτέρες, τόσο ίδια βασανιστικές..
Κλειστός κύκλος, φαύλος, της τιμωρίας, της λύτρωσης.

Της θωριάς και της λέξης.

Που πρόταση δεν θα γίνει, καμία απ τις δυό μέρες.

Θα μείνει λαχάρα και κουρνιάσει γλυκά σε  κολασμένες αχόρταγες ματιές και στη σιωπή...

Στο τέλος.

 

 

 

...λένε πως στη χώρα που ναυαγησες, βασιλεύουνε μάγισσες...