Σιγά μην φοβηθώ...

Το 2011 πήραμε την απόφαση, να προσπαθήσουμε για ένα δεύτερο παιδί. Τότε ακόμα, έβλεπα τηλεόραση και ειδήσεις. Αυτό που θυμάμαι καθαρά και έντονα, ακόμα μέσα στην ψυχή μου, ήταν ο φόβος. Θυμάμαι καθαρά, ένα δελτίο ειδήσεων, μετά τις 12 το βράδυ, στο μεγκα, όταν ανακοίνωναν την αύξηση στο φπα σε23 %. Χωρίς υπερβολές, η πίεση μου ανέβηκε αυτόματα. Θυμάμαι τη τρομοκρατία που έσπερναν, καθημερινά και δίχως έλεος για κανέναν απ’ τους πολίτες. Δεν νοιάστηκαν για κανέναν απ’ τους Έλληνες. Όλα τα κανάλια από τότε, νοιαζόταν για τις τσέπες των αφεντικών τους και τις δικές τους τσέπες.

Ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις για το δεύτερο παιδί. Πώς θα γεννηθεί, πώς θα μεγαλώσει, πώς θα το μεγαλώσουμε.

Με όσους μίλαγα εκείνο το διάστημα συμμεριζόταν τους φόβους μου και μου έλεγαν περίμενε λίγο… Η μόνη που με συνέφερε, ήταν η μάνα μου. Γύρισε ψύχραιμα και μου είπε, «Δήμητρα, τι είναι αυτά που λες, ένα πιάτο φαί, που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει, ότι και να γίνει, θα έχουμε να του το δώσουμε. Με όποιο τρόπο.» Ήταν σαν ένα χαστούκι στην πραγματικότητα. Γιατί η πραγματικότητα αυτή είναι. Το απολύτως απαραίτητο για όλους μας, είναι ένα πιάτο φαί. Ήταν το τέλος του φόβου μου.

Τελικά, εκείνος ο πόλεμος που εξαπέλυσαν, είχε το αποτέλεσμα που ήθελαν. Άνθρωποι λύγισαν και αυτοκτόνησαν, παιδιά λιποθύμησαν απ την πείνα, έμεινε σχεδόν η μισή Ελλάδα δίχως δουλειά και δίχως ρεύμα, η ακρίβεια λύγισε τις πλάτες μας, τα όνειρα και οι ελπίδες μας θάφτηκαν, και και και… μα το δεύτερο παιδί ήρθε και είναι ήδη 4 χρονών. Δεν τους έκανα τη χάρη με τον φόβο τους.

Απ’ την Κυριακή το πρωί, έχουμε πάλι πόλεμο. Τρομοπόλεμο. Εξαπολύουν τα κανάλια τους οι σελίδες τους, ότι μπορούν να σκεφτούν για να μας τρομοκρατήσουν πάλι.

Όχι δεν φοβήθηκα στιγμή. Όχι δεν δείλιασα δευτερόλεπτο. Ούτε πέρασε απ το κεφάλι μου το ναι. Ναι για ποιόν; Για την Ευρώπη; Για ποια Ευρώπη. Την Ευρώπη του κεφαλαίου; Την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων; Την Ευρώπη με πολίτες δεύτερης κατηγορίας;;  Την Ευρώπη που παραβιάζει την κυριαρχία μας σαν χώρα; Την Ευρώπη που μας θέλει με σκυμμένα κεφάλια και δίχως αύριο; Την Ευρώπη που μας θέλει τουριστικό θέρετρο για μεγάλα πορτοφόλια; Όχι τα δικά μας πορτοφόλια, εμάς μας θέλουν να φύγουμε από εδώ, ούτως ή άλλως. Το επιδιώκουν και το καταφέρνουν. Μακάρι να φεύγαμε απ την Ευρώπη χθες, μακάρι να μην είχαμε μπει ποτέ. Και το λέω με κάθε επίγνωση αυτό. Δεν είναι αυτό το θέμα, ούτε αυτό διαπραγματευόμαστε την Κυριακή. Την Κυριακή καλούμαστε να πούμε το όχι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Το όχι, που θα φέρει δύσκολες μέρες, πολύ δύσκολες μέρες, το ξέρω αυτό. Δεν αιθεροβατώ, περιμένω πως για κάνα δυο χρόνια, δεν θα έχουμε τίποτα πέρα απ’ τα βασικά. Πως, ίσως μας λείπουν και τα βασικά.  Μα ένα κομμάτι ψωμί, ξέρω, πως θα το βρούμε, να ταΐσουμε τα παιδιά μας. Μα σε τούτο το όχι, βλέπω μια δέσμη φωτός, μια σταλιά ελπίδας. Όχι για την δική μου γενιά, η δική μας γενιά κάηκε, μα για την γενιά των παιδιών μας.

Το ναι είμαι σίγουρη πως θα είναι η καταδίκη μας, υπογεγραμμένη από εμάς τους ίδιους. Γιατί τούτα τα χρόνια το είδαμε, το ζήσαμε το ναι. Το νιώσαμε στο πετσί μας. Και το είδαμε όλοι αυτό. Όλοι εκτός απ’ το κεφάλαιο. Με μισθούς πετσοκομμένους, με συντάξεις κατακρεουργημένες, με επιδρομή φόρων, με απολύσεις, με μισθούς που αργούσαν να μπούνε, με μαγαζιά κλειστά, με αυτοκτονίες, με, με, με… Τα ζήσαμε ΟΛΟΙ.

Γι αυτό δεν φοβάμαι αυτές τις μέρες, ούτε με τις κλειστές τράπεζες, ούτε με τα εικοσάευρα που δεν βγαίνουν, ούτε με το κυριότερο επιχείρημά τους: τον φόβο… Μια ζωή, απ’ την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, την Χούντα, τούτο ήταν το πιο μεγάλο τους επιχείρημα, ο φόβος… Μα κάποτε ο κόσμος δεν δείλιαζε…

Τούτες είναι οι δικές μου σκέψεις, τούτα είναι τα δικά μου πιστεύω. Και όχι, δεν θέλω να τσακωθώ με κανέναν από όσους υπερασπίζονται το ναι. Δεν θα αλλάξω απόψεις, ότι και να μου πουν. Έχω την συνείδησή μου καθαρή, απέναντι στα παιδιά μου και στους ανθρώπους μου, γιατί καμιά ψήφος απ όσες έχω ρίξει, δεν μας έχουν φέρει εδώ σήμερα. Γιατί η ευθύνη είναι όλων.. Αυτά τα ολίγα. Μην μπει κανείς στη διαδικασία να σχολιάσει αρνητικά, γιατί με δημοκρατικές διαδικασίες τα σχόλια θα διαγράφονται. Καμία όρεξη για τσακωμούς δεν έχω… Αυτά….

Πόσο υποκρισία!!!

Χτες  πληροφορηθήκαμε, όλοι οι Μανταμαδιώτες, πως το έθιμο της σφαγής του ταύρου, στο πανηγύρι των Μυροφόρων, δεν θα γίνει.

 Απαγορεύτηκε από τον Δήμο, την Αρχιεπισκοπή και τους λοιπούς αρμόδιους. Ακούστηκαν πολλά, τον τελευταίο καιρό. Γράφτηκαν  περισσότερα. Κανείς μας ,δεν πίστεψε πως θα κατάφερναν, εκείνες οι φωνές, να καταργήσουν ένα έθιμο που κρατάει αιώνες. Το κουρμπάνι των προπαπούδων μας.

Κατηγόρησαν το έθιμό σαν βάρβαρο, σαν σατανιστικό. Οι ρίζες του όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι πολύ βαθιές. Κρατάνε απ τις αγάπες-κοινά δείπνα των πρώτων χριστιανών και στους βυζαντινούς χρόνους, όταν το αίμα, ήταν σύμβολο της ζωής, της γέννησης και της γονιμότητας. Πέρασε έτσι μέσα στις παραδόσεις των λαών, σε ολόκληρο τον κόσμο, θεωρήθηκε ιερό και άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο μέσα σε διάφορες θρησκείες.
Το αίμα του Χριστού σώζει. Αργότερα η θυσία απέκτησε πρακτική μορφή. Η σφαγή των ζωντανών, τάματα των πιστών, εξασφάλιζε τροφή, που θα προσέφεραν στους προσκυνητές τους οι Μανταμαδιώτες. Προσκυνητές που ερχόταν από πολύ μακριά, για να ασπαστούν τον Ταξιάρχη, στη γιορτή του. Προσκυνητές, που πέρασαν μέρες, με ξηρά τροφή ώσπου να εκπληρώσουν το τάμα τους. Με ένα πιάτο ζεστό κισκέκ  ή ρεβύθια με κρέας έδειχναν οι πρόγονοί μας τη φιλοξενία τους. Έτσι μπορούσαν.

Είναι το έθιμο λέει βάρβαρο. Και λυπάμαι που το λέω, μα είναι υποκρισία να μιλάμε για βαρβαρότητα, απ’ τη στιγμή που σφάζονται μπροστά στα μάτια μας, στις ειδήσεις κάθε βράδυ στις 8, ανθρώπινες ψυχές. Ή πνίγονται στη Μεσόγειο. Ή αυτοκτονούν καθημερινά. Δίπλα μας! Όταν υπάρχουν παιδιά που υποσιτίζονται ή λιμοκτονούν. Είναι υποκρισία να μιλάμε για βαρβαρότητα  της θυσίας του ταύρου, όταν η βαρβαρότητα και το έγκλημα περνούν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, όσοι παραβρίσκονται τόσα χρόνια στη θυσία, έχουν δικαίωμα επιλογής, για το αν θα είναι εκεί, ή όχι. Απ’ τη  βαρβαρότητα της καθημερινότητας, όμως κανένας δεν έχει επιλογή αποφυγής. Αυτή η βαρβαρότητα, βέβαια, σταματάει έξω απ’ την πόρτα του σφαγείου, όπου μπορούν να σφαγιάζονται κανονικά τα ζώα. Η βαρβαρότητα είναι μαζεμένη όλη, κάτω απ’ τον πλάτανο του Ταξιάρχη. Πόσο υποκρισία!!

Μας κατηγόρησαν και εμάς τους Μανταμαδιώτες, πως δεν αγαπάμε τα ζώα.  Ο Μανταμάδος είναι κτηνοτροφικό χωριό. Οι περισσότεροι, μέσα σ αυτό έχουμε μεγαλώσει μέσα στα ζώα. Έχουμε ταίσει, με το μπιμπερό ζώο που δεν το θήλασε η μάνα του, έχουμε κλάψει για ζώο που χάθηκε, ζούμε μέσα στα ζώα και μέσα από τα ζώα. Αν υπάρχει άνθρωπος που αγαπάει τα ζώα του, αυτός είναι ο κτηνοτρόφος! Και η αγάπη για τα ζώα, περιλαμβάνει όλα τα ζώα. Για τα οποία ο κτηνοτρόφος είναι υπεύθυνος! Υπεύθυνος για την τροφή τους, τη στέγη τους, την περίθαλψή τους. Μα ο κύκλος της ζωής, της ζωής μας, περιλαμβάνει και την κρεατοφαγία, για τους περισσότερους.  Και στον κύκλο αυτό της ζωής μας, ναι υπάρχει και το σφαγείο, η σφαγή, ο τεμαχισμός. Για όσους επιλέγουν την κρεατοφαγία σαν τρόπο ζωής. Για τους υπόλοιπους, που διαλέγουν τον vegetarian τρόπο ζωής, υπάρχει σεβασμός,- ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε,- όπως και εμείς όμως, απαιτούμε τον ίδιο σεβασμό. Γιατί καλώς ή κακώς, εμείς δεν είμαστε αναγνωρισμένο σωματείο από το κράτος, είμαστε οι κάτοικοι ενός χωριού. Οι μόνιμοι. -Αυτοί, που έχουμε καβαλίνες στα παπούτσια μας, τιμή μας!

Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτό το χωριό. Στην Τρίτη Δημοτικού, το ‘86, η οικογένεια μου αφιέρωσε στον Άγιο ζώο. Ζώο, που είχαμε μεγαλώσει εμείς, με το μπιμπερό. Ζώο που είχε όνομα, Ταξιαρχούλα λεγόταν. Ζώο που το αγαπήσαμε, και ξέραμε τον προορισμό του. Ήταν ταμένο στον Άγιο. Και η προσφορά στον Άγιο, είχε πόνο, ήταν υπέρ υγείας ανθρώπου, που έφυγε νωρίς δυστυχώς. Και ήμουν παιδί. Και η όλη θυσία του Ταύρου, με πιστόλι- γιατί από τότε, με πιστόλι γίνεται, και από πιο παλιά-  όχι δεν με στιγμάτισε. Με στιγμάτισε η απώλεια του ανθρώπου, μετά από μερικούς μήνες.

Με ενοχλεί όλη αυτή η επίθεση. Με ενοχλεί γιατί είναι στοχευμένη. Με ενοχλεί να κατηγορούν τους ανθρώπους μου. Τις ρίζες μου, που ευτυχώς για μένα υπάρχουν ζωντανές. Με αγαναχτεί, να καταστρέφουν τις παραδόσεις μας. Τις ρίζες μου, που ευτυχώς για μένα υπάρχουν ζωντανές. Και το μόνο, επί της ουσίας, που μπορούν να μας καταλογίσουν, είναι το υγειονομικό κομμάτι. Αυτό της υπαίθριας σφαγής. Και είμαι απόλυτα βέβαιη, πως όλοι όσοι παρακίνησαν όλη αυτή την επίθεση στο Πανηγύρι μας, έχουν φάει επανειλημμένα αρνάκι σφαγμένο απ’ τα χέρια ενός θείου, στην αυλή της γιαγιάς τους.  Λοιπόν καταρχήν ας κατεβάσουν το δάχτυλο, και κατά δεύτερον ας χαρούν. Γιατί η σφαγή του ταύρου φέτος, δεν θα γίνει. Βρεθήκαμε απροετοίμαστοι.  Η «αισθητική» τους δεν θα προσβληθεί. Γιατί για εκείνους, είναι θέμα αισθητικής. Απ’ την οποία μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους. Δυστυχώς,  για εμάς είναι κάτι πιο βαθύ, πιο σημαντικό. Είναι οι ρίζες μας.

Μαζεύουμε υπογραφές εδώ :

https://secure.avaaz.org/el/petition/Dimos_Mytilinis_Arhiepiskopi_Ypoyrgeio_Agrotikis_Anaptyxis_Yp_Politismo_OHI_STIN_KATARGISI_TIS_SFAGIS_STO_PANIGYRI_TON_M/share/?new

Ο Μανταμάδος λέει όχι στην κατάργηση του εθίμου της σφαγής του Ταύρου στον Ταξιάρχη.

Ο λόγος για το πανηγύρι των μυροφόρων και τη θυσία του ταύρου. 
Αν κάποιος έρθει για πρώτη φορά στον τόπο μας θα μείνει με την εντύπωση πως δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ειδωλολατρικό κατάλοιπο.
Δεν ειν΄ όμως έτσι. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στις αγάπες-κοινά δείπνα των πρώτων χριστιανών και στους βυζαντινούς χρόνους.
Η Λέσβος διατηρεί μέσα στο θρησκευτικό τελετουργικό της πολλά στοιχεία από το Βυζάντιο και από τα απέναντι παράλια. Αυτό δεν είναι τυχαίο αφού εδώ βρήκαν καταφύγιο αρκετοί εικονολάτρες φέρνοντας μαζί τους κειμήλια και συνήθειες. Θυμηθείται τον Αγάθωνα τον ιδρυτή της Παναγίας στην Αγιάσο. 
Στο χωριό μας η προφορική παράδοση λέει ότι πολλές από τις συνήθειες της Μ.Εβδομάδας που διατηρούνται μέχρι σήμερα καθιερώθηκαν από ένα καλόγερο που έζησε εδώ και είχε καταγωγή από τη Ανατολή. Αυτό φαίνεται και από τα εγκώμια που στο Μανταμάδο ψέλνονται διαφορετική ώρα από τα άλλα χωριά κι ας μας χωρίζουν μονό λίγα χιλιόμετρα.
Η θρησκεία μας τώρα είναι γεμάτη σύμβολα
Για μας σήμερα το αίμα φαίνεται συχνά σαν κάτι αηδιαστικό ή ακόμη και τρομαχτικό. Κάποτε όμως είχε τελείως διαφορετική σημασία: ήταν σύμβολο της ζωής, της γέννησης και της γονιμότητας. Πέρασε έτσι μέσα στις παραδόσεις των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο, θεωρήθηκε ιερό και άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο μέσα σε διάφορες θρησκείες.
Το αίμα του Χριστού σώζει . Η θυσία του έγινε παράδειγμα για όλη την ανθρωπότητα.
Ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή του Προς Εβραίους, συσχετίζει το αίμα του Χριστού με το αίμα του ταύρου, λέγοντας ότι το δεύτερο εξαγνίζει το σώμα, ενώ το πρώτο καθαρίζει τη συνείδηση των ανθρώπων. ( «Προς Εβραίους» 9:12)
Δεν είναι τυχαίο ότι στον Ακάθιστο Ύμνο η Παναγία αποκαλείται δάμαλις (νεαρή αγελάδα) και ο γιος της μόσχος (μοσχάρι): η δάμαλις τον μόσχον εν ξύλω κpεμασθέντα ηλάλαζεν ορώσα. (Ιερά Σύνοψις, 4η έκδ., Παπαδημητρίου, Αθήνα 2000, σελ. 566.) . Με το ζώο αυτό τον παραλληλίζει ο Τερτυλλιανός (σημαντικός Χριστιανός απολογητής του 2ου αι.).( Tertullian, Adversus Marcionem III, 18, 14-26, Corpus Christianorum, Latin Series I και II, Commentaria in Genesim, IV, 15, J.-P. Migne (επιμ.), Patrologiae Latinae, 107, σελ. 655)
Αυτό που είναι αποκαλυπτικό είναι ότι ταύρος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει γυναικείο αιδοίο. Το κεφάλι του με τα κέρατα έχει το ίδιο σχήμα όπως η μήτρα με τις σάλπιγγες. (M. Gimbutas, The Language of the Goddess, Thames & Hudson, London 1989, σελ. 265, όπου και εικόνα. Η επισήμανση αυτή έγινε από τη Ντόροθι Κάμερον (Dorothy Cameron) στο βιβλίο της Symbols of Birth and Death in the Neolithic Era.)
Η λέξη βους (αγελάδα) είχε μεταφορικά την έννοια μητέρα.
Ακόμη κι ο ευαγγελιστής Λουκάς απεικονίζεται ενίοτε με μορφή φτερωτού ταύρου που φέρει φωτοστέφανο στο κεφάλι – ένα τέτοιο παράδειγμα συναντάμε σε ψηφιδωτό από το ναό του Αγίου Απολλιναρίου του Λιμένος στη Ραβέννα. ( Εικόνα στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, λ. «ζώο», τόμ. 26, Πάπυρος, Αθήνα 1996, σελ. 170. Τα ζωομορφικά εμβλήματα των ευαγγελιστών προέρχονται από την Αποκάλυψη (4, 6 κ.ε.).)
Τι σχέση έχει τώρα ο ευαγγελιστής Λουκάς μ’ αυτά που λέμε;
Έχει με το ότι στη θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο η γλώσσα των συμβόλων
Οι 4 ευαγγελιστες συμβολίζονται ως εξης: με άνθρωπο ο Ματθαίος,με αετό ο Ιωάννης,με ταύρο ο Λουκάς και με λιοντάρι ο Μάρκος.
Και τα 4 αυτά ζώα είναι τα ζώα της αποκάλυψης του Ιωάννη
«…. και το ζωον το πρώτον όμοιον λέοντι, και το δεύτερον ζωον όμοιον μόσχω, και το τρίτον ζωον έχον το πρόσωπον ως ανθρώπου, και το τέταρτον ζωον όμοιον αετώ πετομένω. 8 και τα τέσσαρα ζωα, εν καθ’ εν αυτών έχον ανά πτέρυγας εξ, κυκλόθεν και έσωθεν γέμουσιν οφθαλμών, και ανάπαυσιν ουκ έχουσιν ημέρας και νυκτός λέγοντες• άγιος, άγιος, άγιος Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ…..» (Αποκάλυψις 4/δ: 6-10).
Η πνευματική ερμηνεία των 4 ζώων έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά των αγγελικών ταξιαρχών
Και ο ταύρος βοός δηλώνει την ισχύ και την ακμαιότητα που διευρύνει τα νοερά αυλάκια για να υποδεχθούν τους γονιμοποιούς όμβρους από τον ουρανό, ενώ τα κέρατά τους φανερώνουν τη δύναμη της φρουρήσεως και του αηττήτου. 
Επομένως μήπως δεν είναι τυχαίο που το πανηγύρι μας γίνεται την άνοιξη μια εποχή που οι αγρότες οργώνουν τη γη, παλιότερα με τα υποζύγια, για να δεχτεί τους σπόρους που θα καρποφορήσουν όπως και ο λόγος του ευαγγελίου στις καρδιές μας αν ανοίξουν διάπλατα όπως τα αυλάκια της γης;
Κι αν ο καλόγερος του τότε μοναστηριού που οι πειρατές λεηλάτησαν καταγόταν απ΄την Ανατολή και φιλοτέχνησε τον Προστάτη μας με χώμα και αίμα είχε ακούσματα μιας τοπικής διαλέκτου,τότε για κείνον η λέξη adamah, θα ήταν γνώριμη. Μεταφράζεται ως «κόκκινο χώμα» -πιστεύεται όμως ότι η αρχική του σημασία ήταν «ματωμένος πηλός».
Όλα αυτά δεν σας βάζουν σε σκέψεις; Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ιστορία και η θρησκεία στο πέρασμα των χρόνων διατηρούν κάποια στοιχεία που προσαρμόζονται και επαναλαμβάνονται ανάλογα με τις περιστάσεις.Η ταυροθυσία ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων, ώστε τελούνταν στις ανατολικές επαρχίες της βυζαντινής αυτοκρατορίας ως το 12ο αιώνα: έξω από τις εκκλησίες, μετά τη λειτουργία, σφαζόταν ένα βόδι και ακολουθούσε κοινό γεύμα, φυσικά με την ευλογία του ιερέα. Μια επιβίωση αυτού του εθίμου συναντάμε σήμερα στη Λέσβο, στο Πανηγύρι του Ταύρου,στην Αγία Παρασκευή, την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο, σε γιορτές άλλων αγίων σε άλλα χωριά του νησιού, που συνεχίζουν τις αρχαίες συνήθειες.
Αλλά πέρα απ΄ αυτό εδώ, ήταν και αποτέλεσμα του ανεπτυγμένου αισθήματος φιλοξενίας των Μανταμαδιωτών που ήθελαν να προσφέρουν τροφή στους κουρασμένους ταξιδιώτες και προσκυνητές χωρίς να βάλουν στο μυαλό τους ότι καθώς τα χρόνια περνούν θα μετονομαστούν σε βάρβαρους και άξεστους,που δε ξέρουν να σκουπίζουν την καβαλίνα από τα παπούτσια τους πριν μπουν στην καφετέρια.
Όμως κανένας απ΄ αυτούς που μας κατηγορεί δε ξέρει πως δίχως τη καβαλίνα της αγροτιάς ψωμί δεν τρώει κανείς…ούτε τα κατώγια ούτε τα σαλόνια..
Είναι σημαντικό, γιατί είναι η ιστορία του τόπου μας, ο πολιτισμός μας, τα έθιμα των προγόνων μας. Έθιμα προσφοράς, φιλοξενίας και αγάπης. Και αν για κάποιους είναι θέμα αισθητικής, για εμάς είναι οι ρίζες μας. Και αν εκείνοι έχουν επιλογή να αποφύγουν το πανηγύρι, εμείς οφείλουμε να κρατήσουμε τις ρίζες μας. Και αν γι αυτούς είναι θέαμα, για εμάς είναι παράδοση αγάπης και φιλοξενίας.

Μαζεύουμε υπογραφές για να μην καταργηθεί το έθιμο μας εδώ :
https://secure.avaaz.org/el/petition/Dimos_Mytilinis_Arhiepiskopi_Ypoyrgeio_Agrotikis_Anaptyxis_Yp_Politismo_OHI_STIN_KATARGISI_TIS_SFAGIS_STO_PANIGYRI_TON_M/?acwGpjb

Πρόσκληση

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΓΛΕΝΤΙ!!!

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΑΠΡΙΛΗ 2015 ΚΑΙ ΩΡΑ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΛΕΣΒΙΑΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ "BLUE STAR PATMOS" ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΠΥΛΗ Ε2 ΓΙΑ ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΑΓΗΤΟ, ΚΡΑΣΙ, ΟΥΖΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΛΕΣΒΟΥ ΑΠΌ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ Β. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ. ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΜΕ 12 €!!!

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ ΞΕΦΑΝΤΩΜΑ - ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ!!!

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΟΥΝ ΠΟΛΥ ΡΑΚΙ, ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ!!!

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΥΒΑΛΛΗΣΩ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ !!!

ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΠΑΠΟΡΙ!!!

                    ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

Πρόσκληση μόλις ελήφθη... Από την πρόεδρο του συλλόγου Μανταμαδιωτών Αθήνας Μένη Κουρδουσά.

Κουλούρες

Το προζύμι το πιάνουμε νωρίς το απόγευμα, να έχει ώρες μπροστά του να ξεκουραστεί.

Η συνταγή, γραμμένη απ τα χέρια της μάνας, γράφει με κεφαλαία γράμματα, τίποτα κρύο, τίποτα καυτό.

 Ήπιες θερμοκρασίες, ήρεμες κινήσεις.

Οι απότομες αλλαγές, οι μεγάλες αλλαγές θα το βρουν απροετοίμαστο. 

Δύσκολο ν ανταποκριθεί.

Μετά από 4 ώρες, ένα ένα τα υλικά θα βρίσκουν την θέση τους στο μείγμα.

Στην αρχή με το μίξερ, μετά θα μπουν χέρια στο ζύμωμα- και αγάπη.

 Φέτος μπήκαν τρία ζευγάρια χέρια στο ζυμάρι. 

Τα δικά μου, του μικρού και της μικρής.

 Περίσσευε η αγάπη και το γέλιο τους.

 Και ας γίναμε χάλια και οι τρεις.

Το ζυμάρι θέλει χρόνο και ζεστασιά.

 Όλο το βράδυ σαν μικρό παιδί τυλιγμένο μέσα στη λεκάνη. Μην τυχόν και μου κρυώσει.

Η σειρά σκεπάσματος που ακολουθεί η μάνα τόσα χρόνια, είναι ένα τραπεζομάντηλο, δυο κουβέρτες, ένα ρούχο του πατέρα και μια εικόνα για το καλό. 

Όλο το βράδυ η θέρμανση ανοιχτή.

 Ότι θέρμανση και αν είναι αυτή.

Δυό φορές μέσα στη νύχτα οι κουλούρες θέλουν ζύμωμα.

 Να απορροφήσει σιγά σιγά το αλεύρι το βούτυρο. 

Ανά τρείς ώρες.

 Και το πρωί, θα πάρουν το τελικό τους σχήμα. 

Θα πλαστούν, θα μπουν μέσα στα ταψιά, πάνω από λαδόκολλες. 

Και θα περιμένουν. 

Θέλει χρόνο η ζύμη και υπομονή. 

Μέχρι να αναδιπλωθεί, να πάρει όγκο και αέρα μέσα της, να επεκταθεί,

 και να απλώσει το δέσιμο, σε όλο το χώρο που έχει.

 Πριν να μπουν στον φούρνο τα ταψιά θα αλειφτούν με αυγό, για να αποκτήσουν γυαλιστερό, ροδοκόκκινο χρώμα, θα μπει ένα κόκκινο αυγό στη μέση και αμύγδαλο να τα στολίσει.

 Και ο φούρνος θα κάνει την τελική δουλειά. 

Μεσαία θερμοκρασία, είπαμε ήρεμες κινήσεις στα τσουρέκια.

 Ήμερες διαδικασίες.

Και όλο το σπίτι θα μυρίσει μαχλέπι και μαστίχα. 

Και όλο θα γελούν τα πρόσωπα των παιδιών.

 Και όλο θα έρχονται να βάζουν το πρόσωπο τους στο φούρνο να δουν. 

Και σαν θα βγει το πρώτο τσουρέκι θα τρέξουν όλο χαρά να δουν, τί έφτιαξαν. 

Και 'γω όλο καμάρι θα βλέπω απ το αλεύρι να γίνεται ζυμάρι και τσουρέκι.

 Θα βλέπω την Ανάσταση να πλησιάζει και το σπίτι να μοσχοβολάει Πάσχα

 Γιατί Ανάσταση είναι και τούτη η διαδικασία. 

Η μεταμόρφωση του αλευριού σε κουλούρα. 

Σε γλυκό. 

Και του χρόνου τέτοιες μέρες. 

Να είμαστε γεροί και αγαπημένοι, και να μπορούμε να ανασταίνουμε τις ψυχές μας με απλά, μικρά πράγματα. 

Τούτη αλήθεια δεν είναι η ζωή;;

Άντε και του χρόνου στο χωριό...

Στάχτη - Φωτεινή Βελεσιώτου

Είχα δάκρυα για σένα 

με μαχαίρι ακονισμένα 

και μονάκριβα 

Έβρεχα μ αυτά τους δρόμους 

και όλο σήκωνα τους ώμους 

Και σου τα κρυβα

Και έλεγα πως δεν σου πρέπω

και απορούσες που τα βλέπω όλα ρόδινα

Και κοιμόσουν και ξυπνούσες

Και όλο κάτι καρτερούσες

που δεν στο 'δινα

Κρύψου τώρα να σε ψάξω

πάνω στην ζωή να κλάψω 

που αφήσαμε

Και αν σε βρώ και μ έχεις άχτι

Θα καώ θα γίνω στάχτη

Κι έλα Φύσα με

Τα νερά και τα ταξίδια μακρυά σου μοιάζαν ίδια

και μονότονα

Και όμως πάντα μ ένα βλέμμα

σου φαρμάκωνα το αίμα 

Και σε σκότωνα

Είχες δάκρυα για μένα

και με 'κάψαν ένα ένα

και όλα τα 'νιωσα

Να ξερες ωραία που σαι

Είμαι αυτός που σ αγαπούσε 

και μετάνιωσα.

Θαρρώ πως τόσο αισθαντική βραχνάδα είχε να φανεί χρόνια στο ελληνικό πεντάγραμμο.

Αγαπημένη Βελεσιώτου, σ ένα τραγούδι πολύ καινούριο...

Καλησπέρα.

Αγία Οικογένεια

Μεγαλώνουμε παιδιά.
Γινόμαστε μητέρες και πατέρες.
Και φροντίζουμε να μην τους λείψει τίποτα.
Η ακριβή φόρμα, τα πανάκριβα παπούτσια, τα παιχνίδια, οι βόλτες, τα φροντιστήρια, οι δραστηριότητες.
Φροντίζουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν όμορφα.
Όμορφα.
Γιατί τούτες είναι οι ομορφιές που μάθαμε ν αναγνωρίζουμε.
Οι ομορφιές του φαίνεσθαι.
Όμορφα, -μακρυά απ τον Αλβανό συμμαθητή τους, γιατί " δεν τους πάω τους Αλβανούς ρε παιδάκι μου"-.
Όμορφα, -αλάργα όμως από εκείνο το κορίτσι που ντύνεται σαν πουτάνα-.
Ήρεμα -μακρυά από εκείνη την οικογένεια όμως, ξέρεις τί ακούγεται για κείνη την οικογένεια-.
 Αρμονικά - μην ξαναφέρεις όμως στο σπίτι εκείνο το χοντρό παιδί, ή το άλλο που είναι πιο επιφυλακτικό και συνεσταλμένο ή χαζό ή ομοφυλόφιλο ή εκείνο το διαφορετικό από εμάς-.
Κάθε τόσο βρισκόμαστε με τα ξαδέρφια του, και τους θείους του. Γυρνώντας στο αυτοκίνητο
πρέπει οπωσδήποτε να κριτικάρουμε το ντύσιμο, την καταγωγή, την περιουσία,  το καινούριο έπιπλο,τον τρόπο που μιλάνε, το σπίτι που είναι καλύτερο ή χειρότερο απ το δικό μας.
Αυτή είναι η ομορφιά που έχουμε μέσα μας.
Αυτή είναι η ομορφιά που έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας.
Δίχως μια ματιά βαθειά μεσα στα μάτια τους.
Να παλέψουμε να δούμε πίσω απ το παραπέτασμα της ματιάς μας.
Κάπου ανάμεσα στη δουλειά, τις υποχρεώσεις, τα χρήματα, την διασκέδαση μας, το σερφάρισμα στο ίντερνετ. Και να καταλάβουμε πόση ζημιά έχουμε κάνει.
Μεγαλώνουμε παιδιά συμβουλεύοντας τα να κάνουμε αυτά που ποτέ δεν κάναμε εμείς.
Λες και τα παιδιά κατάλαβαν ποτέ από λόγια.
Πράξεις είναι εκείνες που στιγματίζουν τα παιδιά μας.
Τις αντιγράφουν.
Και είναι τούτο το μεγαλύτερο μας έγκλημα.
Που λιγοστεύουμε μέρα τη μέρα ή στερούμε εντελώς την αγάπη απ την ομορφιά της ζωής των παιδιών μας.
Τα μεγαλώνουμε ανάμεσα στη δική μας ζήλια, τη βία, την έχθρα, τον ρατσισμό, το μίσος το θυμό και τις απαιτήσεις.
Αυτό είναι το πιο μεγάλο μας έγκλημα.
Όλων μας.
Οι ρίζες του κάθε εγκλήματος, του πιο μεγάλου εγκλήματος βρίσκονται στις δικές μας ψυχές.
Της μάνας και του πατέρα. Της γιαγιάς και του παππού.
Του κάθε σπιτιού...
Κρίμα το παιδί.
Κρίμα.
Εμείς το σκοτώσαμε.
Έτσι το μεταφράζω εγώ το bulling, ή όπως αλλιώς το λέτε, με την φτωχή μου σκέψη.

Πού ΄ναι η μάνα σου μωρή;

Διαβάζω πολύ τούτο τον καιρό.

 Φεύγει ο χειμώνας γιομάτος αράδες, βιβλία και ταξίδια.

 Και πάντα σαν διαβάζω νιώθω πως γίνομαι ένα πόντο πιο ψηλή.

 Ένα κλικ πιο άνθρωπος.

Μόλις πριν λίγο τέλειωσα το " Πού ΄ναι η μάνα σου μωρή". 

Της Δήμητρας Πέτρουλα. 

Κόρης του Σωτήρη Πέτρουλα.

 Και θείας του άλλου Σωτήρη Πέτρουλα που σκότωσαν το 1965,του φοιτητή.

 Καπετάνιος του ΕΛΑΣ ο πατέρας της. Κομμουνιστής. 

Και γι αυτό του ξεκλήρισαν την οικογένεια.

Κυριολεκτικά. 

Γυναίκα, παιδιά, αγέννητο εγγόνι, ανίψια, αδέρφια.

Και άφησαν ένα κοριτσάκι τριών χρονών να γυρίζει πάνω στα πτώματα και να θηλάζει το στήθος της σκοτωμένης του μητέρας.

 Εμφύλιος. Κτηνωδίες.

 Σαν αυτές που βλέπουμε απ τους Τζιχαντιστές σήμερα και τις κατηγορούμε, δεν τις αντέχουμε να τις βλέπουμε. 

Κτηνωδίες που γινόταν στην αυλή μας, στην πόρτα μας. 

Εγκλήματα που έμειναν δίχως καταδίκη. 

Και εκτός από το άδικο, σιγά σιγά και συστηματικά σπέρνουν λήθη.

Μέσα στα χέρια που χαιρετάνε ναζιστικά, μέσα στους αγκυλωτούς σταυρούς που υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας. 

Ανεξέλεγκτα.

Σκέψεις απλές στο τέλειωμα ενός βιβλίου.

Σκέψεις για κείνο το αίμα που δεν σταμάτησε ποτέ να ζητάει αναπαμό.

Βιβλία, αράδες θησαυροί.

Προίκα.

Προίκα που γνώρισα νωρίς.

Τούτο το βιβλίο το έχω ξαναδιαβάσει στο γυμνάσιο. 

Θυμάμαι την Φιλιώ να μου το αφήνει στα χέρια, στην παλιότερη του έκδοση βέβαια, 

μα θυμάμαι την εικόνα της , σαν να μου αποθέτει στα χέρια θησαυρό. 

Θησαυρό που ανακαλύπτω όσο μεγαλώνω, μέρα τη μέρα , βιβλίο το βιβλίο. 

Πόσο ευγνωμοσύνη και περηφάνια νιώθω κάθε που κλείνω ξανά στη δεύτερη ανάγνωση, -την πιο ενήλικη- ένα από εκείνα βιβλία.

Γιατί ένα παιδί που μεγαλώνει διαβάζοντας τέτοια βιβλία, είναι τουλάχιστον τυχερό. 

Τα χουμε ξαναπεί όμως αυτά.

Ευχαριστώ Φιλιώ μου, ευχαριστώ Δημητράκημ

Πρόσφατα διάβασα πως η Δήμητρα Πέτρουλα ψάχνει να βρει μια φωτογραφία του σκοτωμένου της πατέρα, γιατί δεν θυμάται την εικόνα του.

Μόνο τα δάκρυά του.

Καλό βράδυ.

8 του Μάρτη

Γυναίκα.

Σαν παλέτα.

Συναισθημάτων, ιδιοτήτων, ευθυνών.

Σαν το αχνορόζ της αυγής.

 Της κάθε χαραυγής.

Μέρας, αρχής, ονείρων.

Μακριά από εκείνο το κακόγουστο ροζ, που προσπαθεί να μας βαφτίσει πριγκίπισσες

 και να μας φορέσει κορώνες.

Το ροζ το καθάριο της ζωής.

Της αλήθειας.

 Φωλιασμένο βαθιά .

 Απ την πρώτη λέξη  μέχρι την ύστατη.

Αρμονική εναλλαγή με κόκκινο.

Κόκκινο το χρώμα, αγώνας, μόχθος και δουλειά.

Σκληρή δουλειά.

 Απλήρωτος μόχθος.

Κουρασμένα κορμιά, ρυτιδιασμένα μέτωπα.

Ψηλά υψωμένη γροθιά.

Γυναίκα μπροστά.

 Απ τον άντρα, τα  παιδιά, το πλήθος.

Και γαρούφαλλο στο πέτο.

Κόκκινο.

Και κείνο το μαύρο.

Για τις ελπίδες που χρόνια τώρα, μας ακυρώνουν.

Μας στερούν.

Για τα παιδιά της ξενιτιάς και τα αγγόνια που γελούν μακρινά.

Μέσα από καλώδια ή οθόνες. Δίχως ένα χάδι.

Μαύρο για τούτη τη ζωή της στέρησης.

Για τον γιο που παλεύει με την ανεργία χρόνια ,

 για την κόρη που  ίσα που τα καταφέρνει με τους πετσοκομμένους μισθούς,

για τη σύνταξη- ελεημοσύνη .

Μαύρο για το ξεπούλημα, την στερημένη περηφάνια και την κατάντια τούτου του λαού.

Μαύρο.

Για τις απολύσεις,

για τις αυτοκτονίες,

 για τις ελπίδες που μας δίνουν και είναι ψεύτικες.

Μαύρο σε αντιδιαστολή με το κόκκινο.

Το κόκκινο που μας έχει απομείνει.

Και κείνη την σφιχτά ορθωμένη γροθιά.

Το κόκκινο σαν χρώμα, σαν γυναίκα.

Και ο κόσμος δίχως το κόκκινο ξεθωριάζει.

Γράφτηκε για την γιορτή της Γυναίκας, του Συλλόγου Γυναικών Μανταμάδου, στο Πολύκεντρο του χωριού στις 8 του Μάρτη 2015.
Φιλιώ μου σ ευχαριστώ πάντα...

Η θάλασσα

Η Θάλασσα

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Δίσκος: Πρώτες Λέξεις

Δισκογραφική: Feelgood

Tην άκουσα τη θάλασσα

Τα κύμματα να λύνει

Δεν είχα φίλους ναυτικούς

Τσιγάρο άναψα γι’ αυτούς

Που το νερό τους πίνει

Τον άκουσα τον άνεμο

Με δέντρα να παλεύει

Να σπάει στο γόνατο κλαδί

Να μετανοιώνει σαν παιδί

Τα φύλλα να χαϊδεύει

Τον άκουσα τον κεραυνό

Τα κρίματα να καίει

Με την λεπίδα του γυμνή

Κι έκανα μία προσευχή

Γι’ αυτόν που πρώτος φταίει.

Σε άκουσα που έκλαιγες

Κι ήθελες να γυρίσω

Δεν τους γυρνάς τους ποταμούς

Τσιγάρο άναψα γι’ αυτούς

Που πίσω μου θ’ αφήσω.

Νέος δίσκος της Νατάσας Μποφίλιου, καινούριο τραγούδι,καλησπέρα σας

Το ποτάμι - Μάλαμας & Μποφίλιου

Σωκράτης Μάλαμας & Νατάσσα Μποφίλιου – Το Ποτάμι Lyric Video

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Γύρισα πάλι στα ίδια μέρη

Κι εκεί που όλα μοιάζαν ξένα

Κάτι μου θύμισε εσένα

Κι είπα, εδώ είναι η πατρίδα

Το φως που ξέρω και με ξέρει.

Κοίταξα μέσα από το τζάμι

Κι είδα στρωμένο το τραπέζι

Δίπλα η κόρη μου να παίζει

Κι είπα, εδώ θέλω να ζήσω

Εδώ κυλάει το ποτάμι.

Άλλοτε πέτρα, άλλοτε σφαίρα 

Που δεν μπορεί να κάνει πίσω

Σαν να κρατιέμαι απ’ τον αέρα

Ψάχνω μια γη για να πατήσω.

Έφευγα πάντα σαν το βέλος

Βρήκα ανοιχτό ουρανό και πήγα

Έψαξα αλλού και βρήκα λίγα

Κάποτε ήμουνα των άλλων

Τώρα δικός σας ως το τέλος.

Καινούριο τραγούδι, σαν από γνώριμο, σαν από πάντα.

Και έχουν μια μαγεία τα καινούρια τραγούδια, του απάτητου, του καθαρού 

να παλεύουν να τρυπώσουν στις ζωές, τις καρδιές μέχρι να γίνουν εικόνα και μνήμη..

Καλό βράδυ.

Τσέρι

Να γράψω θέλω σ' αγαπώ πολύ

να πάψω θέλω γι' αυτό θα πιω πολύ

Παλιά κομμάτια που χόρευες θα βρω

ποια ξένα μάτια σε βλέπουν θησαυρό

Απόψε η νύχτα μοιάζει μ' απειλή

μεγάλη νύχτα κι εγώ μικρός πολύ

Λευκά σεντόνια ριγμένα στη καρδιά

για μένα χιόνια και γι' άλλους μυρωδιά

Νύχτα πάρ' την τη σκέφτομαι ξανά

κάνει πάρτι το χθες και με πονά

Νύχτα ζήτα με μπροστά της για χορό

γι' αγάπη κλαίω μα δεν τη συγχωρώ

Στενά μπαλκόνια, δειλινά στενά

καρδιές μπαλόνια πετούν στο πουθενά

Ποτάμι μαύρο στις φλέβες μου κυλάς

κι ας μην ξανάβρω τον τρόπο που φιλάς

Νύχτα παρ' την τη σκέφτομαι ξανά

κάνει πάρτι το χθες και με πονά

Νύχτα ρίξε με σαν άστρο στο κενό

γι' αγάπη κλαίω μα δεν τη συγκινώ

Πάει καιρός που έχω να πιάσω στα χέρια μου ετούτο το μπλοκάκι.

Μαζί μ ένα σφηνάκι τσέρι και δυο κάρβουνα που ξεθωριάζουν.

Αλλάζει η μέρα, η βδομάδα, ο μήνας, η εποχή.

Ο Δεκέμβρης που για χρόνια φάνταζε μακρινός και απρόσιτος.

Οι σελίδες που γεμίζουν και γεννάνε όνειρα.

Η φωτιά που πήρε πάλι φέτος τη θέση της θάλασσας.

Τα πορτοκάλια που θα γίνουν γλυκό.

Τα ρόδια που έγιναν αλκοόλ.

Η μάνα που ανέβηκε στη θέση της πάλι.

Τα παιδιά, οι δρόμοι, οι σκέψεις, οι θύμησες.

Και ένα εξώφυλλο, που μένει σαν τελευταία ελπίδα του αποχωρισμού.

Τραγουδάμε απόψε, τραγούδια που άφησαν σημάδι, βαριά, ήσυχα, ταξιδιάρικα, σαν αυτά που έμαθα ν αγαπώ μέσα απ τις στάχτες.

Τσούζει το τσέρι, παραπάνω το αλκοόλ που άφησα να αλλοιώσει τη γλύκα του βύσσινου.

Τσούζουν και οι αποφάσεις.

Τραγούδι και καλό βράδυ.

Καίω εσένα - Χαρούλα Αλεξίου

Καίω εσένα

Στίχοι Νίκος Μωραίτης

Μουσική Στάθης Δρογώσης

 Απόψε καίω παλιές φωτογραφίες

Αυτόν τον τρόπο έχω για να ζεσταθώ

καίω την εκδρομή την πρώτη μας στη Σαντορίνη

Καίω κι το φιλί 

Εκείνο στο Λυκαβηττό

Κι αυτή τη θάλασσα που πιάναμε στα χέρια

Κι αυτό τον ήλιο που ανάβαμε τα καλοκαίρια

Καίω εσένα, καίω εμένα,

καίω τα όνειρά μου τα σταματημένα

Καίω εσένα, καίω εμένα

καίω μαζί κι όλα τα σώματα τα ερωτευμένα

Αυτή η φλόγα να λυγάει το κοίταγμά σου

αυτή τη φλόγα να ζαρώνει ότι αγαπώ

κοίτα πώς γίνεται 

ααπόψε σσκόνη η ομορφιά σου

Κοίτα πώς γίνεσαι

μια στάχτη μες στον ουρανό

Καίω τον τρόπο που κοιταζόταν τα κορμιά μας

Καίω τον τρόπο που αγκαλιαζόνταν τα βλέμματά μας.

Καινούριο τραγούδι, καινούρια Χαρούλα, το συναίσθημα ανεξίτηλο...

Παρακαμούδα

Τ απογεύματα του καλοκαιριού , όταν οι δουλειές του σπιτιού θα χαν τελειώσει ,το μεσημέριανο τραπέζι θα χε μαζευτεί, τα πιάτα θα ήταν στα ντουλάπια καθαρά και οι άντρες θα είχαν κινήσει για τη δεύτερη βάρδια της ημέρας η τον καφενέ, οι γυναίκες θα ριχναν μια τελευταία μάτια στην ακρατοσύνη του σπιτιού και θα 'βγαιναν έξω στα σκαλιά , μια μια μέχρι να ολοκληρώσει την απαρτία της η γειτονιά.

Στ παρακαμούδα.

Μαζί τους η καθεμία θα κουβαλούσε σα μικρό παιδί ένα εργοχειρο. Σε λίγη ώρα θα 'βλεπες στη σειρά παραταγμενα σκυμμενα γυναικεία κεφάλια. 

Οι μανάδες με τα δύσκολα κεντήματα.

Κοφτά, φουσκωτά, πεταχτές, πλακέ, λευκαδίτικα, ροδιτικα, σταμπωτα τα περισσότερα απ τις ίδιες, με καρμπόν πατιτουρα απ το αρχικό σχέδιο που ξεσηκωναν από περιοδικα. Οι γιαγιάδες, ένεκα περιορισμένης όρασης, μ ένα πλεκτό με νήμα , που το χαν μάθει τυφλοσουρτι. Στην αρχή ελυναν τα τσεμπερια απ το κεφάλι. Μετα άφηναν το χέρι  να φεύγει μόνο του,  μαζί με τα σχόλια, για την ημέρα που πέρασε, για τη ζέστη, για τις έννοιες. Το μικρό δαχτυλάκι τους όρθιο, σαν φυσικό στήριγμα στο νήμα. Και στο πλάι το κουβάρι όμορφα παραταγμενο σε μικρά πανερια που στο τέλος αποθεταν τα γυαλιά και το πλεκτό.

Και στην άκρη της σκάλας, για να ξεφεύγουμε πιο εύκολα, εμείς οι μικρές.

 Ξεκιναγαμε όλες με τα χοντρά μαξιλαρακια που γινόταν και κάδρα με μάλλινες κλωστές.

Μέχρι να μάθω την σταυροβελονια δύο τέτοια τελείωσα. 

Μια Χιονάτη και μια κοκκινοσκουφίτσα. 

Το επόμενο στάδιο ήταν οι μουλινεδες. 

Μικρά μαξιλαρακια για αρχή έτοιμα σταμπωτα, μετα ασορτί σεμαιδακια, καρεδακια και τραπεζομαντηλα.

 Ένα τέτοιο τραπεζομαντηλο μισοτελειωμενο περιμένει στο βάθος της ντουλάπας μου, μόνο και μόνο για ακούω την μάνα να γκρινιάζει.

 Τελείωσε το η φερ'το να το τελειώνω... 

Μόνο και μόνο να μου θυμίζει εκείνα τα απογεύματα.

Μέσα απ τις κλωστές του κάθε εργοχειρου, έβλεπες τα χρονια να περνούν.

 Ξεκιναγαμε εμείς η νέα γενιά με λογιω λογιω χρωματα μουλινεδες. Στη σειρά μέσα στα κουτάκια "Πεταλούδα" μαζί με ένα ψαλιδακι μικρό και μια δαχτυλιθρα. Στο καπάκι του κουτιού αχνογραμμενοι οι αριθμοί των μουλινεδων, προς αποφυγή αντιαισθητικων διχρωμιων... Α και το απαραίτητο ξύλινο τελάρο για να κρατάει τεντωμένο το εργοχειρο.

Οι μανάδες μας με πιο διακριτικους χρωματισμούς.

 Γκρι, μπεζ, καφέ, λάδι, χακί. Για πιο επίσημες περιστάσεις.

Και στην άκρη της Ιριδας στο μπεζ ή το λευκό οι γιαγιάδες μας. 

Θαρρείς και το πέρασμα των χρόνων έφερνε αυτή την λιτή μάτια των πραγμάτων, την απεξάρτηση της ζωής απ τα περιττά.

Το απογευματινό εργοχειρο εκτός απ το πρακτικό κομμάτι του, δλδ την προετοιμασία της προικας του σπιτιού, έκρυβε πολλά μικρά νοσταλγικά κομμάτια.

Έκρυβε τη χαλάρωση της γυναίκας του χωριού, την ξεκούραση της .

 Έκρυβε ένα είδος ενασχόλησης δημιουργικής, ένα χόμπι. 

Έκρυβε το άγχος που γλιστρούσε μαζι με κάθε βελονια. 

Έκρυβε την παρέα, το γέλιο, τα ανέκδοτα, τις στενοχώριες, τις συμβουλές, τα κουτσομπολιά,τν αφλουγή, τις ελπίδες. 

Έκρυβε ένα μικρό συναγωνισμό, για το τελικό αποτέλεσμα, το μερακι της καθεμιάς, τη γρηγοραδα της.

 Έκρυβε ανάσες το εργοχειρο, παρηγοριά, μια σταλιά ραχατιου και δύο νήματα αγάπης. 

Την αγάπη που συναντάω κάθε που ανοίγω τα συρτάρια με τα κεντήματα της μάνας. 

Την αγάπη κάθε μανας για την κόρη η το γιο. 

Την ελπίδα να φτιάξουν ένα όμορφο σπιτικό στο μέλλον. Μια όμορφα στολισμένη οικογένεια.

Η ίδια ιστορία κάθε μέρα του καλοκαιριού. 

Μέχρι που ν ακουγόταν η μελωδική καμπάνα τ Αν-Βασίλη που σήμαινε εσπερινό.

Τότε τα πόδια θα κατεβαιναν από το σταυροπόδι, οι γιαγιάδες θα βγαζαν τα γυαλιά και θα τα τοποθετούσαν όμορφα μέσα στο πανερι μαζί με το πλεκτό.

Φτου ξελευθερια και για τις μικρές. Το παιχνίδι είχε ήδη αρχίσει.

Από τότε μέχρι τώρα τα εργοχειρα έχουν λιγοστεψει, οι γειτονιές άδειασαν, τα γέλια αραιωσαν. 

Ο κόσμος κλείνεται πιο εύκολα στα σπίτια του παντού, μπροστά σε μια οθόνη. 

Αγαλιαζει η ψυχή μου κάθε που βλέπω μαζεμενη γειτονιά. Και ας μην είναι το κέντημα πλέον το θέμα. 

Είναι η παρέα το ζητούμενο.

Η παρακαμούδα.

Γιατί πλέον τα έθιμα απλοποιηθηκαν, μαζί με τις ανάγκες του νοικοκυριού. Τα έπιπλα άλλαξαν , σπάνια στολιζονται τα σεμαιδακια. 

Μα, κάθε που μπαίνω σε σπίτι στολισμένο με εργοχειρα, οσμιζομαι σπίτι φτιαγμένο με αγάπη, με έννοια, σκυμμενα γυναικεία κεφάλια σε παράταξη, και πολλά πολλά αληθινά γέλια και πειράγματα.

Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία μια θεια της γιαγιά μου
με το τσεμπέρι και τ αδράχτ' να κλώθ' το νήμα.
Γι αυτή θα τα πούμε σ άλλο ποστ...

Βιβλία

Το κεφάλαιο βιβλίο

ήταν κ είναι στη ζωή μου ένα απ τα πιο σημαντικά.

Ξεκινάει νωρίς, προσχολικά.

Σε μια προφεστιβαλική της ΚΝΕ, στην Τσαντήρα,  στο χωριό,

μετά από ένα διαγωνισμό ζωγραφικής,

εκεί στον πάγκο με τα βιβλία κολλημένη,

μέχρι που ζήτησα από μια απ τις διοργανώτριες να μ αφήσει να πάω στη μαμά,

να πάρω λεφτά για ν αγοράσω ένα βιβλίο 

                                                                                            Κ ήταν χαρά παιδική,καθαρή

                        όταν την άκουσα να λέει πως είχα ήδη κερδίσει την Ειρήνη του Αριστοφάνη από τη ζωγραφιά μου...

Μετά ήρθε η Δεύτερη Πατρίδα,

δώρο της μάνας μου μετά από μια επίσκεψη τους στη  Μυτιλήνη....

Και κάπου εκεί ξεκινάει το ταξίδι...

Είχα ανθρώπους γύρω μου που βοηθούσαν σε κάθε μου βουτι,ά σ εκείνο τον μαγικό κόσμο.

Η κυρία Στρατούλα, η Χάιντι στην αρχή,

κ σε κάθε μου γιορτή και ένα βιβλίο...

Από εκείνη κ μετά τα δώρα που αγσπώ κ είναι για πάντα είναι τα βιβλία.

Ο θείος Αποστόλης Γροσομανίδης ,

με την τεράστια του πολιτική βιβλίοθήκη.

Ξημερώματα θυμάμαι έκλεινα το φως : Οδός Αβύσσου αριθμός 0, το 48 χωρίς φεγγάρι, πώς δενότανε τ ατσάλι ,

αμέτρητοι οι τίτλοι, μπόλιασμα στη παιδική μου ψυχή..

Πίσω από μένα η γιαγιά Δήμητρα κ ο θείος Νίκος να ακολουθούν μαζί με μένα την ανάγνωση τους...

Και κάπου εκεί ,ήρθε η βιβλιοθήκη της Φιλιώς κ του Δημήτρη, να μου ανοίξει άλλες πόρτες ανάγνωσης.

                                                                Καζαντζάκης, Λουντέμης, Μυριβήλης, Σωτηρίου,

                                                                      συγγραφείς, τίτλοι, εκδόσεις χωρίς τέλος...

Το διάβασμα είχε γίνει ανάγκη πια...

Και από τότε μέχρι τώρα, όλοι οι αγαπημένοι μου διαβάζουν...

Ταξιδεύουν μαζί μου.

Βαλτώνουν, ανασταίνονται, γελάνε, κλαίνε...

Τα βιβλία... 

εκείνα που έχω, αυτά που έχω δανειστεί, τ άλλα που χω χάσει, εκείνα που μου χάρισαν, όλα μαζί με μεγάλωσαν, με μεγαλώνουν, με αντέχουν, τ αγαπάω...

Κ η αγάπη τούτη, έρχεται να μπει στα μικρά μου....

Τα παραμύθια τους τα βράδια, ο μεγάλος που φέτος πήρε στο χωριό τον Δον Κιχώτη, η μικρή που ξαπλώνει στο κρεβάτι δίπλα μου, βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο κ κάνει πως διαβάζει...

Θαρρώ πως το διάβασμα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.

Είναι ένα  ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή μου.

Στη ζωή καθενός που αγαπάει το διάβασμα...

-Κάπου ανάμεσα στην Αλιέντε, τον Καραγάτση κ στον Καζαντζάκη-

Καλησπέρα είπαμε;;;

Η αφορμή για τούτο το ποστ αυτό

http://www.inewsgr.com/96/diavaste-ti-prokalei-sto-myalo-i-anagnosi-enos-vivliou.htm