στιγμές που εκείνος ο κόμπος έχει ανέβει ψηλά στον λαιμό....
στιγμές που η καρδιά σπαράζει και πνίγεται...
στιγμές προσωπικές ,μοναχικές ...
τότε που τα μάτια γεμίζουν συναισθήματα και η ματιά θολώνει...
τότε που το συναίσθημα γίνεται ταξίδι πάνω στο μάγουλο και αλμύρα στη σχισμή των χειλιών και ξεχυλίζει χείμαρρος σκέψεων,φόβων,αναγκών
η ώρα των δακρύων,
η πιο μοναχική μας ώρα,
η λύτρωση
η εξιλέωση
και μετά τη βροχή να και το ουράνιο τόξο
ντυμένο μελωδίες και ζωγραφισμένο απ τη γαλήνη
μέρεψε το θηρίο
ξεθόλωσε το τοπίο
και ομόρφυνε απότομα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου