Καρσίλαμάς

Υπάρχουν χοροί ομαδικοί, όπως ο συρτός, ο καλαματιανός, ο χασάπικος, ο σέρβικος, ικανοί να εκφράσουν την φιλία, την ομαδικότητα, την συντροφικότητα, την ομοθυμία, όχι όμως και τη μοναξιά του ανθρώπου μπροστά στον θάνατο .Ο ζεϊμπέκικος ,που είναι κατά κανόνα ατομικός χορός είναι ο καταλληλότερος για να εκφράσει αυτή τη μοναξιά και την απεγνωσμένη πάλη του ανθρώπου με το Χάρο.Όταν χορεύεται από δύο άτομα πάλι δεν αναιρείται η μοναχικότητα και η σημασία του ζεϊμπέκικου σαν αγώνα ενάντια στο θάνατο ,αφού ο δεύτερος χορευτής προσωποποιεί τον ίδιο αντίπαλο ,τον ίδιο τον Χάρο.Οι ζεϊμπέκοι όταν τύχαινε να χορέψουν αντικριστά το λεβέντικο χορό τους ,τον χόρευαν με σπαθιά και με μαχαίρια , αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον σαν ένα είδος μονομαχίας σαν ένα αγώνα εναντίον ενός θανάσιμου αντιπάλου;
Του ίδιου του θανάτου;
Αυτός ο αντικριστός ζεϊμπέκικος είναι ο καρσιλαμάς ("καρσιλαμάς" είναι μια γραμματική μορφή που σημαίνει "χορεύω απέναντι από τον άλλον". καρσί-λαμάς . Η συλλαβή "καρσί" σημαίνει απέναντι και στις συλλαβές "λα" και "μας" πρόκειται για μια μορφή αυτοπαθής ρήματος και για αυτήν την κατάσταση που βρίσκομαι τι στιγμή, τίποτα περισσότερα. )?.ένας χορός λεβέντικος, ένας χορός της ζωής?.Και μήπως η ίδια η ζωή δεν είναι ένας μεγάλος χορός πριν από έναν αιώνιο ύπνο;