We 'll both forget the breeze

Φθινοπωρινός σκύλος-Αφροδίτη Μάνου

Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου ’χες πει
μα εγώ τα καταλάβαινα, παιδί και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ’ άχραντα μυστήρια
Πού πάει ο έρωτας όταν πεθάνει
σε ποιο αστέρι, σε ποιόν ουρανό
φοράει της νύχτας το στεφάνι
η’ βάφει πορφυρό το δειλινό
Της άνοιξης το πρώτο δειλινό...

Το ξέρω πως δε φτάνει πια ο καιρός
να σβήσει εκείνο τ’ άγριο το φως
τις νύχτες που σε γλύκαινα σα γυμνασμένη λύκαινα
του έρωτα ζητώντας τα μαρτύρια

Πού πάει ο έρωτας όταν πεθάνει
σε ποιο αστέρι, σε ποιόν ουρανό
της νύχτας φοράει το στεφάνι
η’ βάφει πορφυρό το δειλινό

Της άνοιξης το πρώτο δειλινό...




Μερικοί στίχοι
μια μελωδία
και ένας πίνακας χωρισμένος στη μέση-διαγώνια-
κόκκινος απ τη μιά ανθοφεγγαροστολισμένος
μαύρος απ την άλλη παρατημένος στα μπουντρούμια των ξεχασμένων σκιρτημάτων
Θυμίσου στο χα πει...
Μην μ αφήνεις (να) (θα) σ αφήσω...