T Αγιού Λιά

Είδε και αποείδε από νουθεσίες απειλές φοβέρες και τελικά στράφηκε στον Θεό....

Και να σου τα τάματα,και να σου τα εκκλησιάσματα,και να σου τα ξημεροβραδυάσματα απέναντι από τον Ταξιάρχη.

Η αλήθεια είναι πως ήμουν-και είμαι ακόμα- δύσκολη κόρη.

Ατίθαση.

Άσπρο μου λεγε,μαύρο απάνταγα.Όχι από πεποίθηση.Μα να, μου 'βγαινε πάντα αυθόρμητα.

Ίσως πάλι δεν βρήκε ποτε τα κουμπιά μου.

Και καταλήξαμε η μάνα μου να στραφεί στον Θεό για μένα,για να γίνω άνθρωπος,και γω στην Αθήνα να νοσταλγώ την μάνα.

Κάθε χρόνο λοιπόν τέτοια μέρα με είχε ταμένη(ποιός τα ανακάλυψε αυτά τα τάματα;;) να πηγαίνω στον Άη-Λια με τα πόδια,μαζί της, κρατώντας και μια Φανουρόπιτα φτιαγμένη απ τα χέρια μου αποβραδίς.

Κάθε 20 του μήνα το πρωί ξεκινάγαμε λοιπόν,ν ανεβαίνουμε το βουνό.

Αυτός ο Άγιος όπως και πολλοί στο χωριό έχουν σχεδόν ανθρώπινη υπόστασηστα μάτια των χωριανών μου.

Όταν αρχίζουν και ανυσηχούν για τις βροχές που δεν έρχονται και τα χορτάρια που δεν φυτρώνουν,ξεκινάει και η ορειβασία στο ξωκλήσι του.

Ο Άη Λιάς φέρνει τις βροχές-λένε.

Και σαν σήμερα ,αυτοι που ξέρουν, στο χωριό κοιτούν τα μερομήνια,για να δούν τί καιρό θα κάνει τον χρόνο που έρχεται.

Στο βουνό επάνω ήταν όλες οι καλές και εκκλησιαζόμενες κυρίες του χωριού.Με σπόρ εμφάνιση ,γιατί πώς να το κάνεις, βουνό θ ανέβεις,και με τα απαραίτητα αξεσουάρ (καπέλο γυαλιά κ.α.)

Φτάνοντας λοιπόν στην κορφή του βουνού είχες να αντιμετωπίσεις πάντα δεκάδες ζευγάρια μάτια στραμένα πάνω σου ,πάνω στα ρούχα σου ,πάνω στο καρεδάκι που είχες τυλιγμένη -αναγκαστικά την Φανουρόπιτα.

Η καλύτερη απάντηση σ αυτά τα μάτια είναι ένα πλατύ χαμόγελο(κανόνας επαρχίας).Ένα μεγάλο χαμόγελο σκορπίζει αμηχανία σ όλα αυτά τα μάτια.

Ακολουθούσε η απαραίτητη λειτουργία στο ξωκλήσι,με χορωδία τις επίδοξες τραγουδίστριες του χωριού(η μια πιο δυνατά απ την άλλη για να ξεχωρίζουν),το απαραίτητο λιβάνισμα γύρω απ το ξωκλήσι ,τρείς φορές με κορυφαίο της πορείας τον παπά,και από πίσω το γυναικομάνι να σταυροκοπιέται,κουβαλώντας η καθεμία τις κλασσικές σκέψεις στο κεφάλι τους(-τί να μαγειρέψω μετά;-να βαλε το σιδερωμένο πουκάμισο ή ρεζίλι θα με κάνει πάλι;-τα κλειδιά πού τα χω;-το βγαλα απ τη πρίζα το σίδερο;-να περάσω απ τον μπακάλη να πάρω ρύζι)και τα μάτια στο τί φοράει η μπροστινή, και αν είναι καλά σιδερωμένο το ρούχο.

Με το Διευχών του παπά αρχίζουν να κόβονται και να μοιράζονται τα άρτα και οι Φανουρόπιτες.Εκεί δεν γλίτωνες την ανάκριση απ την κάθεμια που θα πέρναγε να πάρει Φανουρόπιτα που πρέπει να μοιράσεις εσύ....

Πάει και αυτό λες.

Μετά βλέπεις μπουλούκια μπουλούκια να χύνονται κάτω απ τα λιόδεντρα για να πιούν καφέ,και να φανε τις Φανουρόπιτες.

Ή για να το λέμε ακριβολογώντας εκεί γινόταν τα καλλιστεία Φανουροπίτων.

Αυτηνής είναι η καλύτερη.Της άλλης της έπεσε.Της παράλλης δεν της ψήθηκε καλά,και ετούτη είναι καμμένη.

Μετά από τόσο Κυριε Ελέησον επιτρέπονται και οι κριτικές....

Το καλό κομμάτι όμως του εκκλησιασμού ήταν η επιστροφή.

Η ώρα έχει πάει ήδη 11-12 και ο ήλιος βαράει κατακούτελα.Το να γυρίσεις με τα πόδια είναι μεγάλη απόφαση.

Και αρχίζεις να παρακαλάς μέσα σου να περάσει κανά γνωστό αυτοκίνητο να φορτωθείς στην καρότσα και να φτάσεις στο χωριό σαν άνθρωπος και όχι σαν κοτόπουλο.Εκεί έχει ήδη αρχίσει η γκρίνια στη μάνα.

-Αφού τα ξέρω κάθε χρόνο τί θέλω και σ ακολουθάω;

-Τί θα πάθεις δηλαδή αν περπατήσεις και λίγο;Θα σου πέσει ο κώλος;

-Να κάνω ωτοστόπ;

-Μπας και παλαβώθηκες;Να το μάθει ο πατέρας σου και να γίνει χαμός πάλι;

Και εκεί ανάμεσα στο τρίτο καντήλι και τέταρτο θυμιατό περνάει πάντα ένας Άγιος άνθρωπος και μπαίνουμε στην καρότσα.

-Εσύ να τα βλέπεις.Ο Άη Λιας τον έστειλε για να μην γκρινιάζεις!!

-Ναι άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει ο Άη Λιας με μας και την πεζοπορία μας θ ασχολείται.Άστον στην ησυχία του επιτέλους,μπας και ασχοληθεί και με τους πεινασμένους του κόσμου και μοιράσει κανα φαί να φάνε.

Και εκεί πάντα γελάει κάτω απ τα μουστάκια της.

Και έχουμε ήδη φτάσει στο χωριό.

Και έχουμε ευχαριστήσει τον Άγιο άνθρωπο.Και τον Άη Λια.

Και έχουμε πάλι ξεχάσει και τη γκρίνια και την ταλαιπωρία.

Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια.

Ά ρε μάνα.....