Έτυχε να σπάσουν τα γυαλιά μου ή καλύτερα δεν έτυχε...το κατάφερε η απεριόριστη περιέργεια του μικρού μου και τα χεράκια του τα σφιχτά σαν τανάλιες.
Δεν το ψαξα πολύ(όπως πάντα).Πήγα στο πρώτο μαγαζί-πανάκριβα.Είπαμε να πάρω γυαλιά μυωπίας,όχι σπίτι!!.
Και κατευθύνθηκα στον γνωστό Μεταξά στο κέντρο.
Νορμάλ τιμές,μια χαρά σκελετοί.
Η πωλήτρια καχύποπτη στην αρχή και σφιγμένη. Μετά χαλάρωσε. Αλλά εγώ δεν...
Ότι και να βλεπα,ότι και να δοκίμαζα κάτι με χάλαγε.Και με την άκρη του ματιού στάμπαρα απ την αρχή έναν κόκκινο άλικο σκελετό,κοκάλινο,σούπερ.
Και ζήτησα να τον δοκιμάσω.
Και όπως συμβαίνει πάντα με τα πράγματα που θα γίνουν εν τέλει δικά σου τον ερωτεύτηκα.
Ασυζητητί πήγε.
Μόνο νεύμα αντάλλαξα με την πωλήτρια.
Κατοχυρώθηκαν.
Μετά από μεγάλο κόπο για να βρω την μυωπία μου,και αρκετές ενστάσεις από τους γύρω μου του στυλ "είναι δεσμευτικά" "μα κόκκινα;;;" και τα ακόμα χειρότερα "τρε μπαναλ" "πέρασε η μόδα" και τέτοια μου γεννήθηκε η αμφιβολία.
Όχι για πολύ-ίσα για δυο στιγμές.
Μέχρι να θυμηθώ μερικούς στίχους
"Πήρα κόκκινα γυαλιά, κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πως να ζω, ούτε και πως ν' αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω"
"Πήρα κόκκινη καρδιά και πουκάμισα φαρδιά φοράω
και ρωτάω να μου πουν όσοι ξέρουν ν’ αγαπούν
σε ποιον έρωτα χρωστάω"
Και τα γυαλιά κατοχυρώθηκαν,αγαπήθηκαν,και με έκαναν να λάμπω-αυτόματα σαν το Χρυσαλιφούρφουρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου