Παιδικό απωθημένο.
Πάντα τις έβλεπα στα φεστιβάλ και στα πανηγύρια αλλά άντε να ψήσεις την Μανα να στην πάρει.
"Δεν έχουμε λεφτά τώρα"-και πότε είχαμε ρε μάναααα;;;
Και με τράβαγε άπ το τεντωμένο χέρι με τη ματιά καρφωμένη πίσω.Στη Μπάμπουσκα.Για να με πάει να μου πάρει ρούχα και παπούτσια(Γκρρρρρρ!!!)
Δεν μίλαγα η κακομοίρα,δεν γκρίνιαζα(εννοείται τότε...)
Ολιγαρκής σαν παιδί(Τωρα που μεγάλωσα χάλασα)
Μου αρκούσαν καναδυο κατσαρολικά και δυο τρία παλιά χαλάκια της μάνας για να φτιάξω το δικό μου σπίτι,πάνω στο Χάλαντρο και να αισθάνομαι οτι έχω τα πάντα.
Α ναι, απο δίπλα πάντα και ο αδερφός.
Απ τη μια να κρατάω μια παλιά κούκλα-δώρο, του μπάρμπα απ τα καράβια,και απ την άλλη τον αδερφό.
Ακόμα μου το χτυπάει η Μάνα"όσο υπεύθυνο παιδί ήσουν μικρή,τόσο ανεύθυνη έγινες μεγαλώνοντας.Τον αδερφό σου εσύ τον μεγάλωσες,αλλά ξέχασες να μεγαλώσεις η ίδια"
Και ακόμα όποτε βλέπω Μπάμπουσκα το μάτι μου κολλάει. Σήμερα πέτυχα μια Μπάμπουσκα διαφορετική απ τις κλασσικές.Μπλε απ έξω πράσινη μέσα,μετά καφε,ροζ και λευκή η μικρότερη.
Και κόλλησα πάλι.Μπήκα και την πήρα.Έτσι για το απωθημένο.Για να αποκτήσω την πρώτη δική μου Μπάμπουσκα.
Έλα μου ντε που δεν μ αρέσει τώρα....
Εγώ θέλω την κόκκινη,την κλασσική,με την όμορφη μουρίτσα τα κόκκινα μαγουλάκια,και τα μπλε φωτεινά ματάκια.
Θέλω την όμορφη μπάμπουσκα(σνιφ κλάψ σαν το πεντάχρονο).
Αλλά μήπως εν τέλει δεν φταίει η Μπάμπουσκα;;;
Μάλλον μεγάλωσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου