Το ταξίδι της Φάλαινας

Στο βιβλίο της Φυσικής της Δεσμης,Γ Λυκείου,έχει μείνει γραμμένη απ τον Αλέξη η τελευταία στροφή απ το "Ταξίδι της φάλαινας" των Στέρεο Νόβα.
Όλοι οι στίχοι του τραγουδιού είναι φοβεροί.
Αλλά χαραγμένοι μέσα στο μυαλό μου έχουν μείνει οι εξής

"Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ έχει πληγώσει...
όταν τ αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται
και οι άνθρωποι ξεχνάνε...
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο ....
σ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες "

Και οι άνθρωποι ξεχνάνε,ξεχνάνε,ξεχνάνε,ξεχνάνε
μέρη,συναισθήματα,μνήμες,ταξίδια,ανάσες
Ξεχνάνε ανθρώπους...
Ανθρώπους που μερικούς μήνες πριν ήταν εκεί,αγέρωχοι,και μοίραζαν αγάπη και γέλιο.
Ξεχνάνε ....
Γιατί τόση λήθη...;;;